เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – บทที่ 367 แม่สะเทือนใจจนน้ำตาไหล

มู่เฉียวยังคงแปลกใจเล็กน้อยกับคำอธิบายของเขา เธอหันศีรษะมองดูโม่หานและยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้โทษคุณ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณทั้งสองอย่างที่เธอพูด ฉันเป็นคนนอกและไม่เข้าใจ”

เธอพูดไปอย่างไม่สนมันและดูเหมือนว่าคนที่เพิ่งถูกคุมขังไม่ใช่เธอ

โม่ฮานมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ ยืนนิ่ง ครุ่นคิด

วันที่สาม เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ มู่เฉียว ตื่นแต่เช้าและไปทำอาหารเช้าให้โม่หานพอเสร็จก็ลงไปวิ่งชั้นล่าง

แต่เธอได้พบกับ เล่อเชี่ยงหย่วนซึ่งกำลังวิ่งอยู่เช่นกัน

“เฉียวเอ๋อ…”

มู่เฉียวผ่านเขาไปโดยไม่หรี่ตา

แขนเธอถูกดึง และเสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นเล็กน้อย “เฉียวเอ๋อ ฟังผมอธิบายหน่อย”

เขาจับแขนและสะบัด มู่เฉียวถอดหูฟังออกและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าเรียกฉันว่าเฉียวเอ๋อ ฉันอยากอ้วก”

“เฉียวเอ๋อ จริงๆแล้ว…”

มู่เฉียว มองไปที่ เล่อเชี่ยงหย่วนที่ลังเลที่จะพูด “ถ้าคุณแค่อยากจะแก้ตัวสำหรับการทรยศของคุณ ฉันขอโทษ ฉันไม่สนใจ” ขณะที่เขาพูดจะต่อ

“เฉียวเอ๋อ จริงไหมที่คุณให้กำเนิดลูกของโม่หาน?” มู่เฉียวรู้ว่าเล่อเชี่ยงหย่วนไม่เคยสนใจข่าวแปดชั้นนั้นเลย เขาใช้ชีวิตอย่างหนักและไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะได้รู้ข้าวเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ

บางทีอาจเป็นเพราะเพื่อนร่วมงานเมื่อวานนี้ที่ทำให้หัวใจของเธอเย็นลง เธอตอบอย่างเป็นกันเอง: “ใช่ ชื่อ โม่เสี่ยวโยว น่ารักมาก”

“เขา เขาดีกับคุณไหม” มีความกังวลอย่างเห็นได้ชัดในดวงตาของชายคนนั้น

“เมื่อวานคุณไม่เห็นหรือไง เขาทั้งรักและดูแลฉันดี” มู่เฉียวเลื่อนสายตาไปที่อื่น ไม่กล้ามองตาของเล่อเชี่ยงหย่วน

“เฉียวเอ๋อ คุณกำลังโกหกผม เขาไม่ดีกับคุณ ถ้าเขาดีกับคุณจริง ทำไมเขาไม่รู้ล่ะว่าคุณใส่รองเท้าส้นสูงแบบนั้นไม่ได้ทุกครั้งที่คุณใส่…”

“โอเค นั้นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ฉันชินกับมันแล้ว” เธอขัดเขา ตอนนั้นตอนที่เธอสวมรองเท้าส้นสูงและกลับมาตอนกลางคืน เท้าของเธอก็จะบวม แต่ถ้าทำหน้าที่แบบนี้ รองเท้าส้นสูงก็เป็นมาตรฐานเช่นกัน , อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอคุ้นเคยกับมันมากจริงๆ แม้ว่ามันจะอึดอัดแต่ไม่บวม

เล่อเชี่ยงหย่วนเงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาดูเสื่อมโทรม ซึ่งทำให้ มู่เฉียว แปลกใจเล็กน้อย เขามั่นใจอยู่เสมอและเต็มไปด้วยพลังบวกในความประทับใจของเขา บางครั้งเธอก็คิดในแง่ลบมาก โดยพื้นฐานแล้วเขาสนับสนุนเธอ ตอนนั้นเอง เวลาเธอมั่นใจและเต็มไปด้วยพลังบวก ฉันคิดว่าคงจะพอใจที่จะหาคนแบบนี้มาเป็นสามีภรรยากันตลอดชีวิต

“เฉียวเอ๋อ คนที่ผมรักมีแต่คุณเท่านั้น”

มู่เฉียวสวมหูฟังอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยินสิ่งที่ เล่อเชี่ยงหย่วนพูด ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปทางโรงแรมต่อไป

เมื่อมองย้อนกลับไป ดวงตาของ เล่อเชี่ยงหย่วนก็ขุ่นเคืองอย่างสุดซึ้ง เฉียวเอ๋อ ถ้าวันหนึ่งคุณรู้จุดประสงค์ของผมในการทำเช่นนี้ คุณจะรู้สึกเป็นทุกข์หรือไม่?

เมื่อโม่หานตื่น เขาเห็นอาหารเช้าที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะ และเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

สัญญาตอนเช้าดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก เมื่อสัญญาสิ้นสุดลง มู่เฉียว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก การแปลภาษาเยอรมันครั้งแรกก็ถือว่าประสบความสำเร็จเช่นกัน

มีงานเลี้ยงฉลองในตอนเย็น มู่เฉียว ไม่ต้องการที่จะไป แต่ฉินฮ่าวบอกว่ามันอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ

เสน่ห์ของโม่หานมีทั้งจีนและต่างประเทศ ทั้งคืนก็มีสาวๆที่อยู่ข้างๆเขายังไม่ถูกตัดออก แต่เขายินดีที่จะมาเต้นและพูดคุยเสมอ

แม้ว่าจะเป็นสามีของเขา เมื่อเทียบกับการพาผู้หญิงกลับ มู่เฉียวรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีพิษมีภัย และไม่แปลกใจเลย

แต่การปรากฏตัวของมู่หยิงทำให้เธอประหลาดใจ

ชุดกี่เพ้าจีนที่สง่างาม ดวงตาที่อ่อนโยน และผมมวยเรียบง่ายแสดงให้เห็นถึงความสง่างามและความมีเกียรติของผู้หญิงจีนอย่างเต็มที่ และทำให้ผู้ชมประหลาดใจทันทีที่เธอปรากฏตัว

เมื่อเห็นโม่หานในกลุ่มผู้หญิง ดวงตาของเธอก็หรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอเห็นมู่เฉียวนั่งอยู่ตรงมุมห้องทันที และมุมปากของเธอก็สูงขึ้นเล็กน้อย

โม่หานก็มองเห็นเธอแล้วเช่นกัน แต่ไม่คาดคิด เขาไม่ได้ตอบสนองอะไรมากนัก แต่เขาเดินตรงไปยังมู่เฉียวจากฝูงชนและยื่นมือออกไปหามู่เฉียว”มาเต้นรำด้วยกันไหม”

มู่เฉียวอยู่เหนือเธอ มองข้ามมาที่มู่หยิงซึ่งมีดวงตาที่สามารถฆ่าผู้คนข้างหลังเธอได้ เธอรู้ว่าโม่หานโกรธมู่หยิงสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เขาเชื่อเธอ แต่ในสายตาของคนนอกอย่างเธอ เธอคิดอย่างไร? คุณรู้สึกอย่างไรที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันในเรื่องความรัก แต่เธอซึ่งเป็นคนนอก

ยิ้มแต่ไม่ยื่นมือออกมา “ขอโทษค่ะ ประธานโม่ ฉันอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”

หลังจากพูด เธอไม่สนใจใบหน้าที่มืดมนของโม่หานเดินผ่านเขาและตรงไปที่ห้องน้ำ

เมื่อเธอออกมาอีกครั้ง โม่หานและมู่หยิงก็ไม่อยู่ในสถานที่นั้นแล้ว เช็คเวลาก็ถึงเวลาที่จะออกไปได้แล้ว ทักทายเจ้าภาพและออกจากโรงแรม ที่ทางเข้าโรงแรม เธอเห็นโม่หานอยู่ในรถที่เขานั่งมา ร่างสองร่างกอดกัน และเธอก็ถอนหายใจ

หลังจากนั้นเธอก็นั่งแท็กซี่กลับมาแล้วเข้าไปที่พักอาบน้ำ คิดว่าจะขึ้นเครื่องบินในเช้าพรุ่งนี้ ซึ่งจะทำให้ใช้แรงกายมาก มู่เฉียวเลิกคิดที่จะอ่านหนังสือและผล็อยหลับไป

“โม่หาน คุณอย่าโกรธฉันเลย เมื่อวานฉันโกรธเธอมากเกินไป เธอยั่วยวนคุณมากเกินไป และฉันก็โกรธมาก”

ยั่วยวน? โม่หาน ขมวดคิ้ว มู่เฉียว จะ ยั่วยวนเขา?

“หยิงหยิง เรื่องนี้อาจจะใหญ่หรือเล็ก ถ้ามู่เฉียวเล่นจริงขึ้นมา คุณจะเจอปัญหาใหญ่ได้”

“เธอไม่ทำเหรอ” มู่หยิงตอบกลับ

“อืม?”

มู่หยิงเกี่ยวคอของโม่หาน “เพราะเธอรู้สึกว่าเธอเป็นหนี้ฉัน ที่เธอพาคุณไปจากฉัน”

โม่หานพยักหน้าบนหน้าผากของเธอ “ครั้งต่อไปคุณจะเอาแต่ใจอย่างนี้ไม่ได้นะ”

“ได้”

“ฉันขอให้ฉินฮ่าวเปิดห้องให้คุณ คุณไปนอนได้แล้ว”

“ไม่ ฉันอยากอยู่กับคุณคืนนี้ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอะไรเลย เหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก” ตอนที่เธอยังเด็กมู่หยิงหน้าแดง

โม่หานกระแอมเบา ๆ “หยิงหยิง นั่นคือตอนที่คุณยังเด็ก ตอนนี้คุณโตแล้ว คุณทำไม่ได้…”

“คุณไม่ใช่บอกว่าคุณจะหย่ากับเธอ เมื่อเสี่ยวโยวเธออายุได้ 1 ขวบหรือ ถ้าเรานอนด้วยกันตอนนี้ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย?” ในตอนท้ายเสียงของมู่หยิงค่อย ๆ จางลง

“ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็ไม่ต้องรีบใช่ไหม” โม่หานพูดจบ ขยี้ผมของเธอ “เชื่อฟัง ไปเร็วเข้า”

“ฉันไม่ต้องการมัน งั้นฉันจะนอนบนโซฟา”

“มู่หยิง”

“โอเค ฉันจะไป” ปกติแล้วโม่หานจะไม่เรียกเธอด้วยชื่อและนามสกุล ซึ่งเห็นได้ชัดว่าโกรธ

ในตอนเช้า มู่เฉียวยังคงขึ้นไปชั้นบน แต่เช้า เธอไม่ต้องการที่จะทำ ในที่สุดรักแรกของเธอก็มาถึง อย่างไรก็ตาม คิดเกี่ยวกับการต้องนั่งเครื่องบินเป็นเวลาหนึ่งวัน และคาดว่าเขาจะกินอะไรไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงต้องขึ้นไปชั้นบน

เธอยอมรับว่าคำพูดของ ฉินฮ่าวเมื่อวานนี้ทำให้เธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเกี่ยวกับ โม่หาน แม้จะเป็นสามีภรรยาวันเดียว พระคุณร้อยวัน แม้ว่าเธอจะไม่รักเขา อย่างน้อยก็รู้สึกสบายใจเขาเป็นพ่อของเสี่นวโยว

โม่หานตกใจมากเมื่อเขาได้ยินเสียงข้างนอก ลุกขึ้น เปิดประตู และเห็น มู่เฉียว ที่ยุ่งอยู่ในครัวแล้ว เธอดูอารมณ์ดีและยังคงฮัมเพลงที่มีเนื้อเพลงที่ไม่ได้ยิน

เมื่อวานตอนออกไปก็ไม่ได้ทักทายเธอเลย นึกว่าเธอจะโกรธ

แต่เมื่อมองดูเธอในตอนนี้ โม่หานก็เข้าใจในทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขาเลยจริงๆ ความคิดนี้ทำให้เขาอารมณ์เสียมาก ปิดประตูแล้วกลับไปที่ห้อง

จนมีเสียงกรี๊ดออกมาจากข้างนอก