เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – บทที่ 406 จิตใจหวั่นไหว

ตลอดคืนนี้ โม่หานใช้เอกสิทธิ์ของเขา ในการตรวจสอบแทบจะทุกโรงแรมเล็กใหญ่ในเมืองB แต่ยังคงไม่เจอแม้แต่เงาของมู่เฉียว

“โม่หาน คุณไปนอนสักพักเถอะ วันนี้สว่างแล้ว ฉันคาดว่าเธอจงใจจะหลบซ่อนจากคุณ!” อู๋เหิงหาวแล้วบิดขี้เกียจ ชั่วขณะก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

โม่หานสีหน้าเคร่งขรึม ชำเลืองมองเขา “คุณง่วงก็ไปนอนเถอะ ฉันจะรออีกหน่อย!”

“ไม่ ไม่……ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ!” อู๋เหิงโบกไม้โบกมือเขา เขารู้จักผู้ชายคนนี้ดี ถ้าเขาไปนอนอย่างเชื่อฟัง หลังจากตื่นขึ้นมา เขาจะต้องประสบกับอะไร

“เพียงแต่ว่าโม่หาน ถามคุณมาตลอดทั้งคืนแล้ว คุณพยายามจะตามหาเธอต้องการจะทำอะไร?” โม่หานเรียกมากลางดึก บอกว่ามีเรื่องด่วน เพียงแค่……ตามหาภรรยานี่คือเรื่องด่วนเหรอ?

“เธอต้องการจะไปแอฟริกาใต้!”

“อ๋อ! ห๊ะ……ไปแอฟริกาใต้? ไปทำอะไร?”

“ตามไปด้วยกันกับหานฉุน บอกว่าไปเป็นล่ามส่วนตัว” โม่หานแทบจะกัดฟันตอบกลับมา

“หานฉุน? น้องชายคนนั้นของคุณนะเหรอ?” อู๋เหิงหยุดไปชั่วขณะ “น้องชายกับพี่สะใภ้อยู่ด้วยกัน ตามหลักการและเหตุผลแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่าน้องชายของคุณคนนี้ดูจะ……โรคจิตเล็กน้อย” หลายปีมานี้ ขอเพียงแต่เป็นของที่โม่หานชอบ น้องชายของเขาคนนี้ก็ทำทุกวิถีทางที่จะยื้อแย่งเอาไป

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว ชัดเจนว่าคุณไม่อยากให้เธอไป หลังจากนั้นเธอก็หนีไป ใช่ไหม?”

โม่หานมองเขาตาขวาง แล้วถามว่า : “ฟังความคิดเห็นนี้ของคุณแล้ว ฉันควรจะให้เธอไปไหมล่ะ?”

อู๋เหิงสองมือล้วงกระเป๋า เดินไปตรงหน้าโม่หาน เอียงมองโม่หานเล็กน้อย : “คุณบอกฉันมาก่อน ว่าคุณชอบเธอใช่ไหม?”

โม่หานถลึงตาใส่เขา “คุณไสหัวออกไปได้แล้ว!”

อู๋เหิงยืดตัวตรง ทำท่าทางอาลัยอาวรณ์ “เดิมทีนะ? ยังเตรียมจะบอกเรื่องดีๆกับคุณ ในเมื่อคุณให้ฉันไสหัวไป ฉันก็ไม่บอกแล้ว!” พูดจบก็ก้มหน้าถอนหายใจ ส่ายๆหัว แล้วก็เดินไปตรงหน้าประตู

โม่หานลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปตรงหน้าอู๋เหิง “คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?”

อู๋เหิงส่ายหัว โม่หานก็สีหน้าเคร่งขรึม

และก่อนที่เขาจะลงมืออะไร อู๋เหิงจึงพูดว่า : “ฉันไม่รู้หรอกว่าภรรยาคุณอยู่ไหน แต่จู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อเร็วๆนี้เรากำลังหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับบริษัทในแอฟริกาใต้ เดิมทีฉันเตรียมจะไปเอง……ถึงอย่างไรคุณก็ยุ่งขนาดนี้ อย่างไรก็……”

“ความร่วมมือ?” โม่หานตัดบทคำพูดของอู๋เหิง “เรื่องนี้ฉันไม่เคยได้ยินได้อย่างไร?”

“คุณลืมไปแล้วคุณบอกเอง แล้วเรื่องก็หายเข้ากลีบเมฆไป อย่ารายงานกับคุณตามอำเภอใจไม่ใช่เหรอ?” อู๋เหิงจงใจพูดถากถาง

โม่หานกระแอมเบาๆ “พูดสรุปมาตรงๆเลย!”

อู๋เหิงเบ้ปาก “ความคืบหน้าล่าสุดราบรื่นอย่างมาก กำลังเตรียมจะคุยกับคุณเร็วๆนี้ ให้คุณเข้าไปตรวจสอบขั้นตอนสุดท้าย เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ฉะนั้นมู่เฉียวต้องการจะไปแอฟริกาใต้จริงๆ เราก็ตามไปด้วยเถอะ!”

จากนั้นก็เห็นโม่หานโล่งอก สีหน้าผ่อนคลายลงมามาก

แม้ว่าโม่หานจะผลักดันโม่กรุ๊ปให้สูงขึ้นไปอีกในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อย่างไรเสียเขาก็ไม่กล้าหละหลวมเลยแม้แต่น้อย น้อยมากที่เขาจะแยกจากหน้าที่การงานของตนเอง ถ้าคุณไม่ให้เหตุผลกับเขา เขาจะไม่จากไปง่ายๆ

อู๋เหิงมองโม่หาน แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกภายในใจ เพียงแต่…..มีเรื่องหนึ่ง ที่เขาไม่ได้บอกกับโม่หาน!

อาจเพราะสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ตอนกลางคืนมู่เฉียวจึงนอนดึกมาก ตอนเช้าท้องฟ้ายังไม่สว่าง ก็ตื่นแล้ว

ลุกขึ้น อาบน้ำ เห็นในห้องครัวมีบะหมี่ เธอก็เลยไปทำกินเอง

ที่น่าแปลกใจคือ โม่หานไม่ได้โทรเข้ามาอีกเลย เธอโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ บอกเรื่องที่ตนเองจะไปแอฟริกาใต้ พ่อแม่สนับสนุนเกี่ยวกับงานของเธอมาโดยตลอด

“เฉียวเอ๋อ ถึงที่นั่นแล้ว จำไว้ว่าต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ส่วนเสี่ยวโยว คุณไม่ต้องกังวล มู่หลิงกับเสี่ยวหยูจะย้ายกลับมาวันนี้”

มู่เฉียวพยักหน้า “ลำบากคุณแล้ว แม่ พ่อ คุณก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”

เช่นนี้ มู่เฉียวอยู่แต่ในห้องมาสองวันแล้ว

ตู้เสี่ยวซินมาส่งอาหารให้เธอเล็กน้อย บอกว่าที่บริษัทยุ่งมาก แล้วก็ไป

เธอจึงใช้โอกาสในสองวันนี้ หาข้อมูลและภาษาแอฟริกาเสริมจากทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์

ตอนเช้าวันจันทร์ เธอกำลังทานอาหารเช้า พอดีมีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น ดูเวลา เพิ่งจะเจ็ดโมง กล่าวในใจว่า ตู้เสี่ยวซินชอบนอนตื่นสาย กลับกลายเป็นขยันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

เพียงแต่…..

พอเปิดประตู หานฉุน

“คุณหาที่นี่เจอได้อย่างไร?” ตู้เสี่ยวซินบอกว่าสถานที่นี้ นอกจากเธอและหลิวฮั่วแล้ว ไม่มีใครรู้ แต่หานฉุนรู้ได้อย่างไร?

หานฉุนเดินอ้อมเธอ เข้าไปในห้องรับแขก เดินไปพลางพิจารณาไปพลาง “จุ๊ๆ คุณอย่าบอกนะว่า รสนิยมของหลิวฮั่วนี่ ยังดีอยู่จริงๆ!” เพียงแค่ สายตาเห็นภาพเสวียนก้วนภาพนั้นที่แขวนอยู่ด้านบน สายตาของเขาก็เฉียบแหลมขึ้นมา

มู่เฉียวขมวดคิ้ว ปิดประตู หันตัวกลับ แล้วตามหานฉุนไป “คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ ว่าคุณหาที่นี่เจอได้อย่างไร?”

หานฉุนระงับความงุนงงในสายตา แล้วแสดงออกเหมือนก่อนหน้านี้ “หลิวฮั่วโทรมาหาฉัน บอกว่าเขามาธุระนิดหน่อย มาไม่ได้แล้ว จึงให้ฉันมารับคุณ!”

พูดจบ ก็เม้มปาก หันกลับไปมองค้อนมู่เฉียวทีหนึ่ง แล้วกล่าวถากถางโดยตรงว่า “คุณมีไอคิวแบบนี้ โม่หานยังสนใจคุณอยู่ได้อย่างไรกัน?”

นี่คือชีวิตประจำวันของคนทั้งสอง โดยปกติโม่หานก็มักจะโจมตีและเหน็บแนมเธอ ดีก็โจมตี แย่ ก็ยิ่งไม่ปล่อยไปแน่นอน

หานฉุนเดินมุ่งตรงไปนั่งลงบนโซฟา กล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “รีบไปเก็บข้าวของ คุณอยากจะโดนหักเงินเดือนอันน้อยนิดของคุณเหรอ?”

“คุณรู้จักโม่หานได้อย่างไร?” มู่เฉียวตกใจอย่างมาก

โม่หานมองต่ำลง “มีคนไม่รู้จักโม่หานด้วยเหรอ? นั่นคือบุคคลที่มีชื่อเสียง” พูดจบ มู่เฉียวก็ทำท่าทำทางอยากจะอ้วก

เห็นมู่เฉียวยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ “นี่ ตอนนี้คุณชายเป็นลูกค้าของคุณนะ คุณยังจะให้ฉันรอคุณอีกเหรอ? ทำอะไรให้มันฉับไวหน่อย OKไหม บื้อจริง!”

มู่เฉียวมองสายตาที่เย็นชาของหานฉุน มองเขาอย่างลึกซึ้ง ชั่วพริบตาทำไมถึงรู้สึกว่าโลกของเธอเริ่มสับสนอลหม่าน เธอเป็นปกติอย่างมาก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเธอคล้ายกับผิดปกติไป

พวกเขามักจะพูดในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ ทำในเรื่องที่เธอไม่อาจคาดเดาได้…..แต่ก็เป็นเรื่องที่แน่นอน….เป็นไปได้อย่างง่ายดาย

เช่นหานฉุนรู้จักโม่หาน เช่น อู๋เหิงและตู้เสี่ยวซิน