และต่อมา เมื่อของที่ส่งกลับไป โม่หานไม่ยอมรับกลับและปล่อยให้เธอจัดการเอง เธอรู้ว่าโม่หานไม่ได้พูดเล่นกับเธอ เขาหาเงินเก่ง แต่เขาก็เต็มใจที่จะให้เธอมากกว่า ลองคิดดูเธอก็เอาของทั้งหมดนี้แลกเป็นเงินและฝากไว้ในบัตรที่โม่หานมอบให้เธอไว้เพื่อซื้ออาหาร
หลังจากวันนี้ โม่หานทำตัวดีพ่อแม่ของเธอจึงค่อยๆ ยอมรับเขา และพวกเขาก็พูดถึงเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“เฉียวเอ๋อ ดูนี่สิ นี่คือโม่หานไปหาซื้อมาให้ฉันและพ่อของเธอเป็นพิเศษเลยนะ”
“เฉียวเอ๋อ ดูยุ่งทุกวัน ยุ่งกว่าโม่หานเลยหรือ เขาจำเวลาที่พ่อต้องไปตรวจร่างกายได้ เขาสร้างความสัมพันธ์ มันไปมา แล้วเธอล่ะ โชคดีที่ได้ลูกเขยดี ทั้งเธอและน้องชายพึ่งไม่ได้เลย”
“เฉียวเอ๋อ นี่ตุ๋นไว้ให้สำหรับโม่หาน เห็นว่าเขาช่วงนี้ดูผอมไป”
“เฉียวเอ๋อ เธออย่าสั่งให้ โม่หานทำอะไรให้มันมาก งานของเขาก็เหนื่อยเกินไปแล้ว ทำอะไรด้วยตัวเอง…”
…
ในระยะหลังสถานะของเธอในตระกูลมู่ เริ่มลดลงทีละน้อย แต่เธอก็มีความสุข
ตอนพบคุณนายโม่ ก็เมื่อสองเดือนที่แล้วหลังจากคืนนั้น
ในวันนี้ เธอเพิ่งเลิกงานและลงจากรถบัส ในรถหรูข้างถนนมี ผู้หญิงที่แต่งตัวมีสไตล์สวมแว่นกันแดด ยืนอยู่หน้ามู่เฉียวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะจำเธอได้
ขมวดคิ้ว “มีเรื่องจะคุย?”
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งก่อน มู่เฉียวไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อคุณนายโม่ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นแม่ของโม่หาน เธอก็คงไม่สนใจเรื่องนี้
ผู้มาเยือนเงยหน้าขึ้น “ไปที่รถแล้วค่อยพูด”
มู่เฉียวไม่อยากไป แต่ดูชุดของนางดูโอ้อวดเกินไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จึงต้องประนีประนอม
หลังจากที่ประตูรถปิดลง ผู้หญิงคนนั้นก็ถอดแว่นกันแดดออกจากดวงตาของเธอ และมู่เฉียวเห็นว่าดวงตาของเธอแดงเล็กน้อยและบวม และดูเหมือนว่าเธอร้องไห้มาเป็นเวลานาน
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามขึ้นว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
คุณนายโม่มองไปข้างหน้า ก่อนที่เธอจะพูดโดยใช้เวลานาน “มู่เฉียว หากเธอสามารถเกลี้ยกล่อมให้โม่หานไปร่วมงานศพของพ่อของเขาในวันพรุ่งนี้ได้ ฉันจะอนุญาตให้เธออยู่ด้วยกัน”
เห็นได้ชัดว่าเหตุผลดังกล่าวทำให้ มู่เฉียว รู้สึกไร้สาระเล็กน้อย
แค่งานศพ? ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองคุณนายโม่ “เขา… เขาตายแล้วเหรอ?”
อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนที่คุยกันทางโทรศัพท์ในช่วงบ่าย ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับโม่ห่าน?
ทำไมเรื่องสำคัญเช่นนี้เขาถึงไม่บอกกับเธอ
คุณนายพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็จ้องมองไปที่มู่เฉียว “ในฐานะภรรยาของเขา คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติเพียงพอหรือไม่”
“คุณยอมรับว่าฉันเป็นภรรยาของเขาหรือ?” เธอโต้กลับ
นึกไม่ถึงว่าจะพาเธอไปที่หลุมฝังศพโดยไม่คาดคิด สีหน้าของคุณนายโม่ควบคุมไม่ได้เล็กน้อย และแววตาของเธอมีความอดทนไม่มากพอ “อย่างไรก็ตาม ถ้าเธออยากอยู่กับเขาจริง จงชักชวนให้เขามาที่นี่ให้ทันเวลาในวันพรุ่งนี้ .”
มู่เฉียวทนน้ำเสียงแบบนี้ของเธอไม่ได้และเม้มปาก “ฉันไม่อยากบังคับเขาในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้” หลังจากพูดเธอเปิดประตูลงจากรถโดยไม่หันหลังกลับเดินเข้าไปในชุมชน
เธอสามารถจินตนาการถึงท่าทางของคุณนายโม่ที่โกรธได้ แต่เธอก็สง่าผ่าเผย ไม่ใช่แมวหรือสุนัข และมันก็ไม่สำคัญว่าครอบครัวตระกูลโม่จะยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้หรือไม่ เธอเพียงแต่ต้องให้โม่หานยอมรับก็พอ
นอกจากนี้ เธอไม่ต้องการทำผิดต่อโม่หาน เพราะตัวเธอเอง
โม่หานกลับมาก็หลังสามทุ่มแล้ว หลังจากเธอพามู่เสี่ยวโยวเข้านอนแล้ว เธอก็ไปดู้เขา
เห็นเขาเพิ่งเปิดประตูและได้ยินเสียงเปิดประตู เขาหันกลับมามองเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความเหนื่อยล้า เธอก้าวไปข้างหน้าและกอดเอวของเขาจากด้านหลัง พยายามจะพูดอะไรบางอย่างสุดท้ายก็ได้แต่พูดว่า”อย่าเหนื่อยให้มันนัก ฉันเป็นคนเลี้ยงง่าย”
มุมปากของเขายกขึ้น “ใช่เลี้ยงง่าย”
หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว มู่เฉียวก็ถามโม่หานว่า “คุณอยากทานเกี๊ยวหน่อยไหม แม่ของฉันเพิ่งทำเกี๊ยวใหม่วันนี้”
โม่หานลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปในครัว “ไปล้างมา ผมจะทำเอง คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
จากนั้นมู่เฉียวมองดูโม่หานล้างหม้อและต้มน้ำอย่างชำนาญแล้ววางเกี๊ยวลง
เสื้อเชิ้ตลายสีเทา แขนเสื้อถูกรีดไปถึงที่ข้อศอก ปลอกคอปลดกระดุมสองเม็ด รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา และสัมผัสที่แนบเนียน พอมองดูโม่หานทำให้มู่เฉียวมึนเมาเล็กน้อย
ดูเหมือนผู้ชายจะชอบความหลงใหลของผู้หญิง หัวใจที่อ่อนล้าของเขาค่อยๆ เริ่มกระฉับกระเฉงในการต้มเกี๊ยว เขาโอบกอดมู่เฉียวที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ ก้มศีรษะและจูบมัน จนน้ำในหม้อเดือดล้นออกมา
สองคนจึงปล่อย
“นี่สำหรับคุณ” โม่หานวางถ้วยหนึ่งไว้ข้างหน้ามู่เฉียว
มู่เฉียวอยากจะปฏิเสธ แต่นี่คือเกี๊ยวที่โม่หานปรุงเอง เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นเธอจึงหยิบมันขึ้นมาและยัดมันลงในท้องของเธอ
“แม่ทำอร่อยมาก” โม่หานชมหลังจากกินไปสองชิ้น
“คราวหน้าจะบอกให้แม่ทำให้เยอะหน่อย”
“ไม่เป็นไร มันเหนื่อยเกินไป”
“ถ้าเธอรู้ว่าคุณชอบกิน เธอก็จะไม่รู้สึกเหนื่อยเลย” แม่ยายมองลูกเขยของเธออย่างพอใจมากขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้สถานะของโม่หานในสายตาของพวกเขาสูงกว่าตัวเธออีก.
โม่หานมีรอยยิ้มในดวงตาของเขา แต่เขาไม่ได้พูด
มู่เฉียวรู้สึกว่าโม่หานรู้สึกหดหู่เล็กน้อยในวันนี้ เมื่อคิดถึงคุณนายโม่ ที่มาหาเธอก่อนหน้านี้ และคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “โม่หานเขาตายแล้วใช่ไหม”
อันที่จริง ตอนจบนี้เหนือความคาดหมายโดยสิ้นเชิง ไม่มีใครที่จะไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นอย่างเต็มที่และผู้ชายที่ทำได้แต่สิ่งที่ต้องการ ที่จะจากโลกนี้ไปอย่างเงียบๆ
การเคลื่อนไหวของโม่หานเปลี่ยนไป เขามองไปที่มู่เฉียว “คุณรู้ได้อย่างไร”
“คุณย่าของเสี่ยวโยวมาหาฉัน ให้ฉันเกลี้ยกล่อมให้คุณไปงานศพพรุ่งนี้” เธอคิดว่าทั้งสองคนเป็นแบบนี้แล้ว คงจะไม่เรียกคำว่าแม่ มันคงจะแปลกเกินไป แต่เธอไม่สามารถเรียกเธอว่าแม่ได้
เขาหยิบเกี๊ยวใส่เข้าไปทั้งปาก เห็นได้ชัดว่าเป็นวิธีการกินของผู้ชาย แต่เมื่อเป็นโม่หานกลับดูดีขึ้นมา
“คุณคิดว่าอย่างไร?”
“ฉันสนับสนุนการตัดสินใจของคุณ”
โม่หานก้มศีรษะลงมาและอ้าปากเอาเกี๊ยวสิบกว่าชิ้นเข้าปากจนหมดแล้วพูดว่า “ไม่”
“ตกลง” มู่เฉียวพูด ลุกขึ้นและเก็บภาชนะของทั้งสองคน
ชายคนนั้นจับมือเธอ “ผมไปล้างเอง”
มู่เฉียวพูดว่า “ได้” และมองดูโม่หานอย่างเหลือเชื่อ “คุณล้างเป็นหรือ”
มู่เฉียวเป็นคนสอนโม่หานทำเกี๊ยวเอง เห็นครั้งเดียวก็ทำได้ดี
โม่หานมองเธออย่างแรง
วันรุ่งขึ้น โม่หานไม่ไปจริงๆ มู่เฉียวก็ไม่พูดอะไรมาก
เธอไม่ได้บอก เรื่องที่คุณนายโม่บอกเขาทั้งหมด เพราะไม่ต้องการกดดันเขา
เนื่องจากเป็นวันพักผ่อน เธอจึงพามู่เสี่ยวโยวไปเรียนศิลปะวาดรูปที่บ้านของเขา หลังโม่หานทานข้าวเรียบร้อยก็ไปที่ห้องหนังสือ
จนถึงเวลาประมาณบ่ายสามโมงเย็น
เธอได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของโม่หาน ดังขึ้นหลายครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน โม่หานก็รีบออกจากห้อง
“มีอะไรเหรอ?” มู่เฉียวถามเขา
“แม่ถูกจับ ฉันต้องกลับไปบ้านตระกูลโม่สักพัก”
ปากกาในมือของมู่เฉียวติดอยู่ที่โครงร่างที่มู่เสี่ยวโยวเพิ่งวาด
“คุณนั่งแท็กซี่ไป อย่าขับรถ” เธอบอกโม่หานที่กำลังเปลี่ยนรองเท้า แต่เธอไม่ได้ถามโม่หานว่าทำไมคุณนายโม่ถึงถูกจับ
แต่เธออาจคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นโม่หานอีก แต่เขาอยู่ในสถานกักกัน เหตุผลคือโม่หานฆ่าคน ฆ่าพ่อของเขา
