เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 106 : หลินเสี่ยวเหยาโทรมา

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา หลินฟานมักจะเดินทางไปที่บริษัทฮัวจือดี
ทุกๆวัน หลินฟานได้ทำการผลิตน้ำหอมออกมาหลายชนิด และเขารู้สึกสนุกไปกับมันจนเกือบจะเสพติดการทำน้ำหอมอยู่แล้ว
ในเวลาเดียวกัน หลินฟานก็แนะนำชูหยุนเยว่เกี่ยวกับชุดน้ำหอมเหลียนซินทั้งเจ็ดกลิ่นอีกด้วย
สุดท้ายก็แค่รอให้ชุดน้ำหอมเหลียนซินทั้งเจ็ดกลิ่นถูกผลิตออกมาเป็นจำนวนมาก ที่เหลือก็แค่ออกแบบโฆษณาและทำการโปรโมทน้ำหอมออกไป พวกเขาก็จะสามารถเปิดตัวอย่างได้อย่างเป็นทางการ
วันนี้ ชูหยุนเยว่ก็ไปร้านอาหารเพื่อทานอาหารค่ำกับหลินฟานตามปกติ
ในตอนแรก ชูหยุนเยว่เพียงแค่รู้สึกชื่นชมหลินฟานเพียงเท่านั้น
เธอชื่นชมความรู้เรื่องน้ำหอมของเขา
แต่เมื่อเวลาผ่านไป นอกจากความชื่นชมแล้ว เธอยังมีความรู้สึกอีกแบบหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในใจ
…………
ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด
บริษัทฮัวจือดี
มีร่างๆหนึ่งได้แอบเข้าไปในห้องทำงานของชูหยุนเยว่อย่างเงียบ ๆ
เขาเปิดคอมพิวเตอร์และทำการคัดลอกข้อมูลชุดน้ำหอมเหลียนซิน รวมทั้งหัวเชื้อน้ำหอมชนิดอื่นๆของบริษัทฮัวจือดีลงไปในฮาร์ดดิสก์
ท่ามกลางแสงสลัวๆของหน้าจอคอมพิวเตอร์ จนใบหน้าของร่างนั้นถูกเปิดเผยออกมา คนๆนั้นก็คือนักวิจัยของบริษัทฮัวจือดีจ้างจือฉง!
…………
คืนนี้ หลินฟานไม่ได้ขับรถไปที่ชุมชนยี่เกอ แต่เขาเลือกที่จะกลับไปที่หอพักของมหาวิทยาลัย
ในตอนนี้ เจิ้งจินเป่าที่กำลังดูไลฟ์สดของสาวๆอยู่นั้นก็มักจะหัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว
ซงหยี่กำลังเล่นเกม และหม่าจงก็กำลังอ่านหนังสือ…
บรรยากาศทั้งห้องนอนมีความกลมกลืนและผ่อนคลาย
หลังจากที่หลินฟานดื่มน้ำไปแก้วนึง เขาก็จดจ่ออยู่กับระบบ
[ระดับ: LV5]
【รางวัล LV5: รับ 20 หยวนทุกลมหายใจ รับ 20 หยวนทุก ๆ 1 วินาทีเมื่อนอนหลับ รับ 20 หยวนสำหรับทุกการกระทำของคุณ เงินจะถูกโอนเข้าบัญชีเวลา 24 นาฬิกาของทุกวัน 】
【ปริมาณเพื่ออัพเกรด: 7.5ล้าน/50 ล้าน (ของขวัญที่ให้ผู้อื่น การพนัน ฯลฯ จะไม่ถูกนับ นอกจากนี้ ไอเทมทั้งหมดที่ได้รับจากระบบจะถูกห้ามทำการซื้อขาย)】
【ทักษะ: ทักษะการขับรถอย่างมืออาชีพ, ออร่าเสน่ห์ (มีโอกาส 5% ที่จะกระตุ้นความรักตั้งแต่แรกเห็น, ไม่สามารถลืมได้), ความงามที่รุนแรง, สุภาพบุรุษที่ดื่มสุรา, ความเข้มข้นที่แน่นอน (โอกาส 10% ที่จะทำให้เกิดแสงวาบ), ประสบการณ์ทางคณิตศาสตร์ระดับนักวิชาการ ..ประสบการณ์ระดับศาสตราจารย์ด้านเคมี 】
“กริ๊งงง!”
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหลินฟานก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น
เขาเหลือบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์
ปรากฏว่า…มันเป็นสายเรียกเข้าจากหลินเสี่ยวเหยา
“เสี่ยวเหยา เธอได้กินข้าวให้มากกว่าเดิมแล้วหรือยัง?” หลิน ฟานกล่าว
“พี่ลองพูดอีกครั้งสิ!” หลินเสี่ยวเหยาตะโกนต่อต้าน
ทั้งสองคุยกันอยู่ครู่สักพักหนึ่ง
หลินเสี่ยวเหยาพูด “พี่ชาย พ่อกับแม่กำลังคุยกันเรื่องฉลองวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณปู่ อีกสองวันพี่ว่างรึเปล่า จะกลับมาที่บ้านเกิดไหม?”
“แน่นอน พี่จะกลับไป!” หลินฟานตอบอย่างไม่ลังเลเลย
ต้องรู้ก่อนว่า……
เมื่อหลินฟานยังเด็ก ครอบครัวของเขายากจนมาก
เพื่อให้หลินฟานได้ไปเรียนหนังสือ พ่อกับแม่ของเขาจึงต้องออกไปทำงานหาเงินกันตั้งแต่เขายังเด็ก
และก่อนที่หลินฟานจะเข้าเรียนชั้นมัธยม เขาก็อาศัยอยู่กับปู่ย่าในชนบท
ดังนั้น หลินฟานจึงมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับปู่และย่าอย่างมาก
ซึ่งต่อมา ครอบครัวของหลินฟานได้ย้ายไปที่จังหวัดชิงซี
ในตอนแรก ครอบครัวของหลินฟานก็ต้องการพาปู่กับย่าไปอาศัยอยู่กับพวกเขาด้วย
แต่ปู่กับย่าได้บอกว่าพวกท่านคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในชนบทมากกว่า ดังนั้นพวกท่านจึงตัดสินใจจะไม่ย้ายออกไป
และตอนนี้ ครอบครัวก็มีงานฉลองวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณปู่ ซึ่งหลินฟานจะต้องไปร่วมงานให้ได้อย่างแน่นอน
หลินเสี่ยวเหยาพูด “เยี่ยมเลย ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่จะต้องไปแน่”
“ยังไงก็เถอะพี่ชาย ฉันเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์รายวันของมินชูเขียนไว้ว่ามีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยสามารถแก้ไขปัญหาคณิตศาสตร์ระดับโลกได้ 2 ข้อ!”
“นอกจากนี้ นักศึกษาคนนั้นยังมีชื่อและนามสกุลเดียวกันกับพี่อีกด้วย เขาชื่อหลินฟานเหมือนกับพี่เป๊ะเลย!”
ตามธรรมดาแล้ว คนที่ไขปริศนาคณิตศาสตร์ระดับโลกทั้งสองข้อได้ จะต้องมีรูปภาพและวิดีโอของเขาลงบนอินเทอร์เน็ตไปนานแล้ว
แต่เนื่องจากคำร้องขอของหลินฟานและด้วยความช่วยเหลือจากผู้ว่าจังหวัดเจียงเป่ย จึงทำให้ตอนนี้ยังไม่มีภาพและวิดีโอของเขาหลุดออกไปเลย
แต่เพื่อเป็นเกียรติแก่สิ่งที่หลินฟานทำ สื่อข่าวระดับประเทศเองก็ไม่สามารถละเลยการทำข่าวได้
แม้ว่ารูปภาพของหลินฟานจะห้ามเปิดเผยออกไป แต่แค่ประกาศชื่อของหลินฟานออกไปนั้นสามารถทำได้
หลินเสี่ยวเหยาเองก็บังเอิญได้อ่านข่าวนี้เมื่อไม่นานมานี้ และเธอก็รู้สึกประทับใจคนที่มีชื่อเหมือนกับพี่ชายของเธออย่างมาก
ทันใดนั้น หลินฟานก็พูดออกมาอย่างผ่อนคลาย “โอ้ หลินฟานที่เธอพูดถึงก็คือพี่เองแหละ”
“อะไรนะ?” น้ำเสียงของหลินเสี่ยวเหยาเต็มไปด้วยความสงสัย
แม้ว่าหลินเสี่ยวเหยาจะรู้ว่าหลินฟานนั้นเป็นคนที่มีผลการเรียนที่ดี
แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าหลินฟานจะสามารถแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ระดับโลกทั้งสองข้อได้
เนื่องจากผลการเรียนของหลินฟาน มันมีผลแค่ช่วยให้เขาสอบผ่านในมหาวิทยาลัยดังๆได้เพียงเท่านั้น
หลินฟานยังพูดต่อ “สิ่งที่น้องเพิ่งพูด คนที่แก้ปัญหาคณิตศาสตร์ระดับโลกทั้งสองข้อได้ก็คือพี่ชายของน้องเองนั่นแหละ!”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาเป็นเวลานาน
“เสี่ยวเหยา?” หลินฟานอดไม่ได้ที่จะเรียกชื่อของหลินเสี่ยวเหยา
“พี่ สิ่งที่พี่พูดออกมา…เป็นเรื่องจริงหรอ?” หลินเสี่ยวเหยาถาม
“จริงยิ่งกว่าจริง!” หลินฟานพูด
“ สุดยอดเลย! ” หลินเสี่ยวเหยาตะโกน
…………
หลังจากที่หลินฟานรู้ว่าปู่ของเขากำลังจะจัดงานวันเกิดครบรอบ 70 ปี หลินฟานก็ไม่มีความคิดที่จะเรียนเลย
เนื่องจาก หลินฟานได้แก้ปริศนาของโจวและการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ อาจารย์ทุกคนจึงอนุญาติให้เขาขาดเรียนได้ตามต้องการ
อย่างไรก็ตาม หลินฟานก็ยังคงโทรไปหาที่ปรึกษาซุนตงเหยาเพื่อขอลาก่อน
แล้วจึงค่อยโทรไปบอกพ่อกับแม่อีกครั้งว่าพ่อครัวและงานเลี้ยงในวันเกิดคุณปู่…เขาจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด
เขาอยากจะทำให้วันเกิดคุณปู่นั้นดูดีและมีชีวิตชีวา!
หลินฟานจึงตัดสินใจตรงไปที่โรงแรมเจียงเป่ย
เมื่อไม่กี่วันก่อน หลินฟานพึ่งมาทานอาหารที่นี่ โรงแรมแห่งนี้นั้นแม้แต่เครื่องเคียงธรรมดาๆก็ยังอร่อย
เห็นได้ชัดว่าพ่อครัวที่โรงแรมเจียงเป่ยนั้นทำอาหารเก่งมาก
ดังนั้น หลินฟานจึงอยากจะเชิญพ่อครัวจากโรงแรมเจียงเป่ย กลับบ้านเกิดและช่วยจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้คุณปู่
และเมื่อหลินฟานได้เดินเข้าไปในโรงแรมเจียงเป่ย เขาก็พูดกับพนักงานต้อนรับตรงๆว่า “เรียกผู้จัดการของคุณให้หน่อยสิ”
พนักงานเสิร์ฟลังเลอยู่นิดหน่อย เพราะสุดท้ายผู้จัดการก็ไม่ใช่คนที่ใครอยากเจอก็จะได้เจอ แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นหน้าของหลินฟานชัดๆ เขาก็จำได้ในทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้กับผู้เฒ่าฉินและคนอื่นๆได้มารับประทานอาหารร่วมกันเมื่อไม่นานมานี้
พนักงานเสิร์ฟจึงรีบวิ่งไปที่ห้องผู้จัดการทันที
หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตาขอบทองก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
วันก่อนนั้น พนักงานต้อนรับทำได้แค่มองดูหลินฟานอยู่ห่างๆ นั่นจึงทำให้เขาจำหลินฟานได้
และวันนั้น ผู้จัดการยังเป็นคนออกมาเสิร์ฟอาหารด้วยตนเอง เขาจึงต้องจำหลินฟานได้อย่างแน่นอน
ซึ่งไม่แปลกที่เขาจะออกมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง
เพราะว่ามีคนใหญ่คนโตจำนวนมากนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น
และหลินฟานก็เป็นชายหนุ่มเพียงคนเดียวในกลุ่มคนใหญ่คนโตเหล่านั้น
ยิ่งกว่านั้นคือเขายังได้นั่งถัดจากผู้เฒ่าฉิน
คนที่พิเศษถึงขนาดนี้ ไม่มีทางที่ผู้จัดการอย่างเขาจะจำไม่ได้
“สวัสดี ผมชื่อจางซานเฟิง เรียกผมว่าเสี่ยวจางก็ได้ คุณต้องการอะไรก็บอกผมได้เลย?” ผู้จัดการก้มตัวลงเล็กน้อยและถามด้วยความเคารพ
“ฉันชื่อหลินฟาน คือ… ฉันกำลังเตรียมจะจัดงานวันเกิดของคุณปู่ ฉันจึงต้องการจ้างพ่อครัวจากร้านอาหารของคุณเพื่อมาจัดงานเลี้ยงในอีกสองวันข้างหน้า ผู้จัดการจางสะดวกที่จะให้ยืมตัวพ่อครัวของคุณหรือเปล่า?” หลินฟานถามอย่างตรงไปตรงมา
ถ้าเป็นคนธรรมดาที่ถามคำถามนี้ จางซานเฟิงจะตะโกนใส่เขาและไล่ให้เขาออกไปทันที
จ้างพ่อครัวในร้านอาหารของฉันงั้นหรอ?
ช่างเป็นเรื่องตลก!?
ที่นี่คือโรงแรงเจียงเป่ยเชียวนะ!?
แต่ใบหน้าของจางซานเฟิงกลับเต็มไปด้วยความสุขเมื่อได้ยินคำขอของหลินฟาน
เขากล่าวโดยไม่ลังเล “คุณหลินอยากได้พ่อครัวคนไหนก็เชิญเลือกไปได้เลยครับ ”
เลือกไปได้เลยงั้นหรอ?
โอเค!
เขารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะให้เชฟจากโรงแรมเจียงเป่ยไปร่วมจัดงานฉลองให้กับคุณปู่ของหลินฟานl!