เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 122 : ทักษะการสแกน

วันถัดไป
นกสองสามตัวส่งเสียงฮัมเบา ๆ มีแสงแดดอุ่น ๆ สาดส่องลงมาที่ขอบหน้าต่าง ทุกอย่างเงียบสงบมาก
หลินฟานที่กำลังนอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมา และเขาก็เหลือบมองโทรศัพท์เหมือนทุกที
“ยอดเงินเข้าบัญชี 1,330,000 หยวน เวลา 0.00 น.”
จากนั้นหลินฟานก็ลุกไปอาบน้ำก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
ซึ่งในขณะนี้ หวงหลิง หวงยี่เผิงและหลี่หมินกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเงียบ ๆ
แต่เมื่อหลินฟานปรากฏตัวออกมา พวกเขาทั้งสามก็รีบหยุดพูดและหันมองมาที่เขาทันที
หลินฟานรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อทั้งสามคนจ้องมาที่เขา เขาจึงกระแอมเบาๆ “หิวข้าวไหมกันหรือยัง พวกเราไปทานอาหารเช้ากันเถอะ”
จากนั้นพวกเขาก็ออกจากวิลล่าและไปที่ร้านอาหารฮ่องกงซึ่งอยู่ไม่ไกล
ร้านอาหารฮ่องกงตกแต่งอย่างหรูหรา และมีอาหารน่าอร่อยมากมาย
แน่นอนว่าราคาก็น่าจะต้องสูงพอสมควร แต่อาหารเช้าสำหรับสี่คนมีราคารวมกันแล้วประมาณ 800 หยวนเท่านั้นเอง
หลินฟานเช็ดปากของเขาและพูด “คุณลุงและคุณป้าจะอยู่ต่อที่เจียงเป่ยหรือเปล่า”
หวงยี่เผิงโบกมือก่อนจะพูด “ร้านค้าของเราไม่ได้เปิดมาสองวันแล้ว และนอกจากนี้พวกเราก็เพิ่งลงนามในสัญญาเชิงกลยุทธ์กับเมืองการค้าเสียวหวู่ไปด้วย ฉันเลยต้องรีบกลับไปเตรียมตัว”
หลังจากที่หวงยี่เผิงพูดจบ เขาก็แสดงรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า
ซึ่งในเวลาเดียวกัน เขาก็มองไปที่หลินฟานด้วยแววตาที่ร้อนแรง
หลี่หมินที่นั่งอยู่ข้างๆเองก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป “หลินฟาน ทำไมเธอถึงได้รู้จักกับประธานและผู้จัดการมากมายของเมืองการค้าเสียวหวู่ได้ล่ะ?”
ในตอนนี้ หลังจากที่ถามแบบนั้นไป พวกเขาก็ตั้งใจฟังคำตอบเป็นอย่างมาก
เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอยู่
“อ๋อ เพราะผมเป็นเจ้าของหุ้น 51% ของเมืองการค้าเสียวหวู่นะครับ” หลินฟานพูดอย่างไม่ได้คิดมากอะไร
“ตึก!”
ช้อนของหวงยี่เผิงที่ถืออยู่ในมือตอนแรกได้ตกลงไปกับพื้น
ในฐานะที่เป็นผู้จัดการของตัวแทนจำหน่าย เขารู้ดีว่าทรัพยากรทางการเงินในเมืองการค้าเสียวหวู่นั้นมหาศาลอย่างมาก
และหลินฟาน…เป็นถึงเจ้าของหุ้น 51% ในเมืองการค้าเสียวหวู่ รายได้ที่เขาได้รับจะมากแค่ไหนกันนะ?
ถ้าเป็นตอนที่เขาได้เจอหลินฟานในครั้งแรกแล้วเขาพูดแบบนี้ออกมา หวงยี่เผิงจะเบิร์ดกะโหลกเขาอย่างแน่นอน
แต่ในตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว เขาเชื่อหลินฟานอย่างสนิทใจ
เพราะเหตุนี้นี่เอง ประธาน ผู้จัดการทั่วไปและคนอื่นๆของเมืองการค้าเสียวหวู่ถึงได้พูดจาสุภาพและเคารพหลินฟาน!
บนทางหลวง
ในตอนนี้ หลี่หมินที่นั่งอยู่ในรถโตโยต้าโคโรลล่ากำลังนึกถึงเรื่องบางเรื่อง
และขณะนั้น ใบหน้าที่ค่อนข้างแก่ของหลี่หมินก็ค่อยๆแดงออกมา
ดูเหมือนว่าเธอคงกำลังนึกถึงเรื่องที่สวยงามอย่างแน่นอน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอและเธอก็พูดว่า “ลูกสาวของเราตาแหลมจริงๆ!”
“คงจะดีถ้าเธอมีเด็กได้ในเร็วๆนี้…ฉันต้องกำชับเรื่องนี้กับลูก!”
ขณะพูด หลี่หมินก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน โทรศัพท์มือถือของหวงยี่เผิงก็ดังขึ้นมา
เขากดรับโทรศัพท์ทันที
“สวัสดี…ใช่พี่หวงหรือเปล่า?” เสียงแหบแห้งดังออกมาจากโทรศัพท์
หวงยี่เผิงพูดดตอบ “ใช่ ฉันเอง มีอะไร?”
“ผมคือซงเจียงผิงเอง พี่หวง ถึงผมจะเคยทำเรื่องไม่ดีกับพี่มามากมาย แต่พี่ช่วยยกโทษให้วายร้ายอย่างผมได้ไหม…” ผู้จัดการหมีพูดไปพร้อมกับร้องไห้ออกมา
…………
ในเวลานี้ หลินฟานได้มาถึงมหาวิทยาลัยเจียงเป่ยแล้ว
ซึ่งขณะที่หลินฟานนั่งลงในห้องเรียนนั้น ซ่งเจียซินก็เดินเข้ามา
เธอได้ยื่นสมุดโน้ตของเธอไปให้หลินฟานดูและถามว่า “ตรงนี้ต้องคำนวณยังไง”
และหลังจากที่หลินฟานได้มองไปที่การคำนวณมากมายในสมุดบันทึกของเธอ นี่มัน! ปริศนาของโจว!
จริงๆแล้วซ่งเจียซินไม่จำเป็นต้องเรียนคณิตศาสตร์ก็ได้ เพราะครอบครัวของซ่งเจียซินนั้นร่ำรวยมากอยู่แล้ว
แต่ก็เป็นไปอย่างที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่าเธอสนใจคณิตศาสตร์มากจริงๆ
เธออยากเป็นนักคณิตศาสตร์ที่เก่งกาจ
แต่พอโจทย์ปริศนาของโจวมาวางอยู่ตรงหน้าของเธอ เธอกลับคิดอะไรไม่ออกเลย
เธอไม่สามารถเข้าใจมันได้
ตอนนั้นเอง หลินฟานก็ค่อยๆหยิบปากกาขึ้นมาและเขียนขั้นตอนอย่างละเอียดที่สุดให้เธอดู
ซึ่งเมื่อซ่งเจียซินมองไปยังขั้นตอนการคำนวณที่สุดยอดบนสมุดบันทึกของเธอ เธอก็รู้สึกมึนงง
แต่ทันใดนั้นเสียงกริ่งก็ดังขึ้นมา
และศาสตราจารย์เฒ่าก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับหนังสือเรียนที่ถืออยู่ในมือ
ต้องบอกว่าวิธีการสอนของอาจารย์เฒ่าไม่ต่างอะไรกับการสะกดจิตจริงๆ
และถึงแม้ว่าหลินฟานจะได้นอนหลับมาแล้วทั้งคืน
แต่เมื่อศาสตราจารย์เฒ่าเริ่มสอนบทเรียนไปได้แปปเดียว เปลือกตาของหลินฟานก็ค่อยๆหดเล็กลงและได้หลับไปในที่สุด
ตอนเที่ยง ขณะที่รับประทานอาหารในโรงอาหาร โทรศัพท์ของหลินฟานก็สั่นเล็กน้อย
12:00!
ซองแดงปรากฏขึ้น!
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 3 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19,999 หยวน”
…
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะการสแกน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 5 หยวน”
วันนี้หลินฟานได้รับเงินมาทั้งหมด 42,189 หยวน
ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจจำนวนเงินเหมือนทุกที
เขากำลังมุ่งความสนใจไปที่ทักษะการสแกน
[สแกน: จดจำข้อความนับสิบบรรทัดได้เพียงแค่อ่านผ่านเพียงครั้งเดียว ซึมซับความรู้อย่างรวดเร็ว มีหน่วยความจำที่ยอดเยี่ยมและความสามารถในการอ่าน ไม่เพียงแต่สามารถเข้าใจความรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่ยังเพิ่มเสน่ห์พิเศษ! 】
เมื่อหลินฟานเห็นข้อความนี้ ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที
ในอดีต เขามักจะจินตนาการว่าเขาสามารถจำอะไรได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะกลายเป็นความจริงในวันนี้!
นี่เป็นทักษะที่ดีอย่างมาก
หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวัน หลินฟานก็กลับไปที่หอพักทันที เขารอไม่ไหวที่จะหยิบหนังสือเรียนออกมาและพลิกดูอย่างรวดเร็ว
และเพียงแค่เขาชำเลืองมองเท่านั้น เนื้อหาที่อัดแน่นในกระดาษหน้าแรกก็ดูเหมือนจะถูกฝังให้เข้ามาอยู่ในหัวของเขาทั้งหมด
จากนั้นหลินฟานก็รีบเปิดไปที่หน้า 2 หน้า 3 หน้า 4…
ในเวลาเพียงแค่สองนาที หลินฟานก็สามารถจดจำเนื้อหาของหนังสือทั้งเล่มได้อย่างแม่นยำ!
จากนั้นความสนใจของหลินฟานก็ค่อยๆลดลงหลังจากที่อ่านหนังสือมาหลายเล่มติดต่อกัน
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่นขึ้นมา
ซึ่งคนที่ส่งข้อความมาก็คืออาจารย์เทียนเถียน
หูเทียน: ถ้านายมีเวลาในตอนเย็น มาที่บ้านของฉันหน่อยสิ
ซึ่งเมื่อหลินฟานเห็นข้อความนี้ เขาก็รีบพิมพ์ตอบในทันที
หลินฟาน:อาจารย์เทียนเถียนอุตส่าห์เชิญ ผมก็ต้องว่างอยู่แล้ว
และเมื่อเสียงกริ่งของมหาวิทยาลัยดังขึ้นในตอนบ่าย หลินฟานก็ขับรถพากานีเฟิงเซินตรงไปที่บ้านของหูเทียนด้วยความรวดเร็ว
ซึ่งช่วงนี้เป็นเวลาเลิกงานพอดี เลยทำให้ถนนมีรถอยู่เต็มไปหมด
แม้ว่าบ้านของหูเทียนจะอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย
แต่กว่าหลินฟานจะมาถึงก็ใช้เวลาไปตั้งเกือบหนึ่งชั่วโมง
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”
หลินฟานเคาะประตู และไม่นานประตูก็เปิดออกมา
ซึ่งในเวลาต่อมา หลินฟานก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
เพราะคนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่หูเทียนแต่เป็นชูหยุนเยว่
และในขณะที่หลินฟานกำลังคิดว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ หูเทียนก็ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าเขา
อย่างงี้นี่เอง กลิ่นน้ำหอมเหลียนซินของหูเทียน รูปแบบการตกแต่งห้องที่คล้ายคลึงกันของชูหยุนเยว่กับห้องของหูเทียน เรื่องราวทั้งหมดได้คลี่คลายอยู่ภายในใจของหลินฟานแล้ว
ชูหยุนเยว่คือแฟนที่หูเทียนพวกเขาตอนนั้นหรอ?
o(￣ε￣*)
(*￣3)(*￣3)(ε￣*)
3===88
………
…
…
คืนนี้เป็นอีกคืนที่ไม่ได้นอน!