เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 171 : ขอข้อมูลการติดต่อ

ตอนเที่ยง เวลา 12:00 นาฬิกา หลินฟานได้เงินทั้งหมด 42,788 หยวนจากซองแดง
จากนั้นเขาก็เข้าเรียนในคาบบ่ายอีกครั้ง
ซึ่งช่วงบ่ายของวันนี้ก็เป็นชั้นเรียนของอาจารย์เฒ่า
และแม้ว่าเมื่อวานหลินฟานจะนอนหลับมาเพียงพอแล้วก็ตาม
แต่เมื่ออาจารย์เฒ่าเริ่มพูดบรรยาย
หลินฟานก็หลับไปทันที
ซึ่งก็เกือบทุกครั้งที่หลินฟานนอนหลับในชั้นเรียนของศาสตราจารย์เฒ่า
ในตอนแรก ศาสตราจารย์เฒ่าคิดว่าหลินฟานคงจะตั้งใจอ่านหนังสืออย่างหนักในตอนกลางคืน
เขาจึงปล่อยให้หลินฟานนอนในห้องเรียน
แต่เมื่อจำนวนคลาสการสอนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ…
ศาสตราจารย์เฒ่าก็พบว่าหลินฟานนั้นนอนหลับในคาบเรียนแทบจะทุกครั้ง
เรื่องนี้มันทำให้ศาสตราจารย์เฒ่าเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นในใจของเขา
ยังไงกันแน่นะ…
หลินฟ่านใช้เวลาในการอ่านหนังสือทั้งคืนทุกวันเลยอย่างงั้นหรอ?
มันไม่น่าจะเป็นไปได้?
ในเวลานี้ ศาสตราจารย์เฒ่าเริ่มตระหนักได้แล้วว่าความคิดก่อนหน้านี้ของเขานั้นเริ่มไม่สมเหตุสมผล!
นี่เขาสงสัยอะไรอยู่!
เขาสงสัยคนที่แก้ไขปริศนาของโจว คนที่แก้ไขการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ คนที่สร้างเครื่องทำนายแผ่นดินไหว… และคนที่สามารถแก้สูตรจนสร้างทฤษฎีทางเศรษฐศาสตร์บทใหม่ขึ้นมาได้ นี่เขาสงสัยคนที่ทุ่มเทขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
ศาสตราจารย์เฒ่ารู้สึกละอายใจจริงๆที่คิดแบบนี้
เขาวางหนังสือลงและเดินไปที่ด้านข้างของหลินฟานอย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกและห่มให้หลินฟานเหมือนเดิม
ในเวลาเดียวกัน เขาก็พูดอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ: จากนี้ไป ฉันจะไม่สงสัยนายอีกแล้ว หลินฟาน
…………
หลินฟานไม่มีทางรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในจิตใจที่ซับซ้อนของศาสตราจารย์เฒ่าได้เลย
และเมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว
หลินฟานเหลือบมองโทรศัพท์เหมือนอย่างเคย และก็เห็นข้อความจากวีแชทปรากฏขึ้นบนหน้าจอของเขา
อาจารย์เทียนเถียน: มากินข้าวที่บ้านของฉันไหม ฉันมีเรื่องที่จะพูดกับนายด้วย
เรื่องจะพูดงั้นหรอ?
หลินฟานรู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันทีเมื่อเห็นคำเชิญของอาจารย์
เขาขับรถแลมโบกินี่ออกไปด้านนอกทันที
“กริ๊ง!”
เสียงออดดังขึ้น
และหูเทียนก็ค่อยๆเปิดประตูออกมา ซึ่งในขณะเดียวกันนั้น กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยออกมาทันที
หลินฟานมองดูอาหารบนจานที่ดูน่ากินและอุทาน “มันหอมซะเหลือเกิน!”
“นายเพิ่งจะมาถึง ไปล้างมือก่อน แล้วค่อยมากินข้าวด้วยกัน” หูเทียนยิ้ม
กุ้งกระเทียม ปลานึ่ง ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน ไก่ต้ม…อาหารเหล่านี้มีรสชาติที่เข้มข้นมาก
จากนั้นหูเทียนก็หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดขึ้นมาและทำการเทลงในแก้ว
ซึ่งมันก็ทำให้มีกลิ่นหอมลอยขึ้นไปบนอากาศอีกครั้ง
หูเทียนยกแก้วของเขาขึ้นมาและพูดว่า “ขอแสดงความยินดีกับการสรุปสูตรและสร้างทฤษฎีทางเศรษฐศาสตร์บทใหม่ขึ้นมาได้ ยินดีด้วยนะหลินฟาน”
แม้ว่าหลินฟานจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้
แต่เขาก็ยกแก้วขึ้นมาอย่างมีความสุขและพูดว่า “ขอบคุณครับอาจารย์เทียนเถียน”
จากนั้น พวกเขาก็ชนแก้วกันเบาๆแล้วค่อยรินไวน์เข้าปาก
[ความสามารถทำงาน : สุภาพบุรุษนักดื่ม เสน่ห์ไร้ขีดจำกัด! 】
ดวงตาที่สวยงามของหูเทียนจ้องมองไปที่หลินฟานโดยไม่กระพริบตา
และใบหน้าที่สวยงามของเธอ ก็เริ่มร้อนและแดงขึ้น
หูเทียนค่อยๆสงบใจของเธอและพูดว่า: “หลินฟาน นายเริ่มเรียนเศรษฐศาสตร์ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ”
หลินฟานยิ้มและพูดว่า “ผมแค่อนุมานสูตรเอาเอง ไม่เคยเรียนเศรษฐศาสตร์หรอก”
แต่ดูเหมือนว่าหูเทียนจะยอมรับในสิ่งที่หลินฟานพูดได้ง่ายกว่าหม่าจงและคนอื่นๆ
ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันต่อไปเรื่อยและจิบไวน์แดงเป็นครั้งคราว
ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไป ใบหน้าที่สวยงามของหูเทียนก็ค่อยๆกลายเป็นสีแดงเหมือนกับดอกกุหลาบ และการหายใจกับร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นอย่างมาก
เธอจึงถอดเสื้อผ้าของเธอออกเพื่อที่จะทำให้ตัวเองสดชื่น
แต่ความเร็วของเธอค่อนข้างช้าเกินไป
ดังนั้น หลินฟานก็เลยช่วย…
กลางคืนนี้เต็มไปด้วยความสั่นไหวภายในห้อง
…………
ผ่านไปหลายวัน ชีวิตในตอนกลางวันของหลินฟานก็มีแต่อยู่ในห้องเรียน และช่วงตอนเย็นก็ไปพบหวงหลิงและฉิวจือเฉียน หรือบางวันก็ไปหาอาจารย์เทียนเถียนเพียงเท่านั้น
ชีวิตของเขาชั่งเรียบง่ายและสะดวกสบาย
และในช่วงที่ผ่านมานั้น ซองแดงรายวันและรายได้จากการเช็คอินของเขาก็เป็นเงินทั้งหมด
ซึ่งตอนนี้ เงินของหลินฟานก็มีถึง 4.421 พันล้านหยวน
และในเวลานี้ หลินฟานก็กำลังขับรถลัมโบร์กินี่ไปยังปานหลงวิลล่า
เนื่องจากเขาต้องการลงชื่อเข้าใช้ที่อื่นเพื่อดูว่าเขาจะได้รับสิ่งที่แตกต่างออกไปจากเดิมหรือไม่
“พึบ!”
ซึ่งเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็เห็นซูหนิงจิงที่นั่งอยู่ตรงมุมของห้องนั่งเล่นกำลังกินซาลาเปานึ่งและผักดองอยู่
หลินฟานจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ทำไมเธอถึงกินซาลาเปาล่ะ?”
ที่เขาถามแบบนี้ เพราะว่าเขาจ่ายเงินเดือนให้ซูหนิงจิงเดือนละ 15,000 หยวนนั่นเอง
และสำหรับเจียงเป่ยแล้ว 15,000 หยวนก็เป็นเงินเดือนที่สูงพอสมควร
จึงทำให้การซื้อปลาหรือเนื้อขนาดใหญ่มากินไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ซูหนิงจิงรีบเก็บซาลาเปาและพูดอย่างกังวลว่า “ขอโทษค่ะ…ฉันไม่รู้ว่าฉันกินตรงนี้ไม่ได้ คราวหน้าฉันจะไม่กินตรงนี้อีก”
เห็นได้ชัดว่าเธอเข้าใจผิดกับสิ่งที่หลินฟานพูด เธอเข้าใจว่าหลินฟานไม่อนุญาตให้เธอนำอาหารมารับประทานที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น
หลินฟานพูด “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันหมายถึงว่าทำไมเธอไม่กินสิ่งที่ดีและมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่านี้”
ซูหนิงจิงกล่าวว่า “ซาลาเปา…ก็อร่อยมากนะคะ”
ซึ่งหลังจากพูดจบ เธอก็ก้มศีรษะลงช้าๆ
และเมื่อหลินฟานได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หยุดที่จะถามและเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของวิลล่า
จากนั้นเขาก็มุ่งความสนใจไปที่ระบบลงชื่อเข้าใช้
“เข้าสู่ระบบ!”
【ติ๊ง! ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะทนายความระดับมืออาชีพ 】
【ทักษทนายความมืออาชีพ คุ้นเคยกับกฎหมายของแต่ละประเทศและภูมิภาค เข้าใจกฎหมายและรู้กฎหมายเป็นอย่างดี เพิ่มเสน่ห์อย่างมหาศาล 】
เมื่อเห็นข้อความนี้…
หลินฟานก็ยกมุมปากของเขาและพึมพำ “มันต้องอย่างนี้สิ ลงชื่อเข้าใช้ที่อื่นฉันได้แต่อะไรก็ไม่รู้”
เงินสำหรับหลินฟานนั้นเป็นของไร้ค่า
แตกต่างจากทักษะนี้ เขาชอบมันมาก
…………
ณ เวลานี้ ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย ในหอพักชายห้อง 104
เจิ้งจินเป่ากำลังนั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์และส่งเสียงหัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว
ซึ่งก็ได้มีข้อความจากลูกพี่ลูกน้องของเธอโผล่ขึ้นมาที่มุมล่างขวา
เจิ้งซื่อลี่: พี่ชาย พี่ทำอะไรอยู่?
เจิ้งจินเป่า: มีอะไรหรอ?
เจิ้งซื่อลี่: พี่มีข้อมูลติดต่อของพี่หลินฟานหรือเปล่า? ฉันอยากได้
เจิ้งจินเป่าผงะไปชั่วครู่และลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
เจิ้งจินเป่า: เธอต้องการข้อมูลติดต่อของเขาไปทำไม? หรือเธอกำลังคิดที่จะจีบเขา? พี่ว่าเขาไม่เหมาะสำหรับเธอหรอกนะ
ในฐานะเพื่อนร่วมห้องของหลินฟาน
เจิ้งจินเป่ารู้ดีว่าหลินฟานสุดยอดแค่ไหน
เพราะเขาเป็นถึงนักคณิตศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ นักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่ นักเศรษฐศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่… และเขาก็ยังคงเป็นทรราชที่ยิ่งใหญ่อีกด้วย!
นอกจากนี้ อาจารย์เทียนเถียน ราชินีภูเขาน้ำแข็งฉินหยู่ซวน สาวงามฝาแฝด และคนอื่นๆ ต่างก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับหลินฟาน
แม้ว่าเจิ้งจินเป่าจะรู้ว่าหน้าตาของลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นค่อนข้างดี
แต่มันก็ไม่ใช่ความงามชั้นยอดแบบพวกนั้นอย่างแน่นอน
คิดจะจีบหลินฟาน?
ไม่มีทางเป็นไปได้
เจิ้งซื่อลี่: พี่ชาย พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่ได้จะจีบพี่หลินฟานสักหน่อย!
เจิ้งจินเป่า: ดีมากที่เธอรู้จักเจียมตัว
เจิ้งซื่อลี่:…
เจิ้งซื่อลี่: พี่ชาย พี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย?
เจิ้งจินเป่า: ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ ส่วนวีแชทของเขาฉันส่งไปให้แล้ว
จากนั้นเขาก็เลิกสนใจเจิ้งซื่อหลี่และจดจ่อกับการเล่นคอมพิวเตอร์อีกครั้ง