เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 193 : เอาไปจนกว่าจะพอใจ

ถังเจียวกับตู่หยูเจียก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กันเมื่อได้เข้าไปในเฮลิคอปเตอร์
และพวกเธอก็สัมผัสเฮลิคอปเตอร์กันอย่างสนุกสนาน…
ซึ่งหลังจากนั้นไม่นาน หลินเสี่ยวเหยา, ถังเจียว และตู่หยูเจียก็ต้องออกจากเฮลิคอปเตอร์อย่างไม่เต็มใจ
จากนั้น หลินเสี่ยวเหยาก็มองไปที่เฮลิคอปเตอร์ และหันไปมองซุปเปอร์คาร์ที่จอดอยู่มากมาย และวิลล่า…
ซึ่งเธอก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า “ทั้งหมดนี่เป็นของพี่ชาย!”
จากนั้นเธอก็พูดต่อ “พี่ชาย เราไปซื้อโลชั่นฮัวจือดีกันเถอะ!”
“โอเค” หลินฟานได้ตอบกลับ
ด้วยเหตุนี้ หลินฟานกับคนอื่นๆจึงได้ขึ้นรถและขับรถออกมาจากวิลล่าอีกครั้ง
หลินฟานขับรถบิ๊กจีมาด้วยความเร็ว ซึ่งในไม่ช้าพวกเขาก็ได้มาถึงย่านใจกลางเมือง
และในระหว่างทางนั้น หลินเสี่ยวเหยา, ถังเจียว ,ตู่หยูเจีย ก็มองเห็นร้านค้าที่มีตราดอกไม้บานสะพรั่ง พวกเธอรู้สึกคุ้นเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ทันใดนั้นเอง หลินเสี่ยวเหยาก็ตะโกนออกมา: “หยุดก่อน! พี่ชายหยุดก่อน!”
“เอี๊ยด!”
หลินฟานเหยียบเบรกทันทีและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?”
“ฮัวจือดี! นั่นมันร้านของฮัวจื๋อตี!” หลินเสี่ยวเหยาชี้ไปยังร้านที่รายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายและพูดอย่างตื่นเต้น
จากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับถังเจียวและตู่หยูเจียทันที
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามคนก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจ “โลชั่นของที่นี่ก็ถูกขายหมดแล้วเช่นกัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินฟานก็ยิ้มและพูดว่า “ขึ้นรถสิ! เดี๋ยวพี่พาไปยังที่ที่มีของเหลืออยู่!”
“จริงหรอ พี่พูดจริงหรอ?” หลิน เสี่ยวเหยาถาม
“พี่เคยพูดโกหกด้วยหรือไง” หลินฟานพูด
จากนั้น หลินฟานก็ทำการสตาร์ทรถบิ๊กจีและเหยียบคันเร่งทันที
ซึ่งไม่นานนัก อาคารเฟยหยางก็ปรากฏขึ้นมาให้ทุกคนได้เห็น
และทั่วทั้งอาคารเฟยหยางนั้นก็เต็มไปด้วยโฆษณาของฮัวจือดี
“ฮัวจือตี! นี่คือสำนักงานใหญ่ของฮัวจือดีหรอ?” หลินเสี่ยวเหยาถาม
“ใช่แล้ว นี่คือสำนักงานใหญ่ของฮัวจือดี” หลินฟานกล่าว
ทันทีที่พวกเธอได้ยินประโยคนี้ หลินเสี่ยวเหยา ถังเจียวและตู่หยูเจียก็ตื่นเต้นกันอย่างมาก
สำนักงานใหญ่หัวจือดี!
ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีของแน่!
พวกเขารีบเดินตรงเข้าไป และจากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 17!
“ติ๊ง!”
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก กลิ่นหอมอันหรูหราก็ลอยเข้ามาทันที
ซึ่งก็สามารถมองเห็นผ่านทางกระจกได้ว่าตอนนี้พนักงานวุ่นวายกันสุดๆ
แต่หลินฟานไม่ได้สนใจอะไร เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างอย่างสบายๆ
และในขณะนั้น หลินเสี่ยวเหยาก็ชี้ไปที่ป้ายด้านหน้าประตู: ไม่อนุญาตให้ผู้ที่ไม่ใช่พนักงานของบริษัทเข้า
นั่นคงเป็นเพราะความสำเร็จของน้ำหอมฉ่ายหงและโลชั่น บริษัทฮัวจือดีจึงวุ่นวายกันอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เปิดตัวสินค้าตัวใหม่ของฮัวจือดี มีหลายธุรกิจที่มาขอความร่วมมืออยู่ทุกวัน และก็ต้องผลิตสินค้าให้ทันผู้บริโภคอยู่ตลอด
หากว่ามีคนเข้ามาในบริษัทล่ะก็ เกรงว่าการทำงานของฮัวจือดีนั้นจะทำได้ยาก
จึงได้มีป้ายห้ามคนที่ไม่ใช่พนักงานเข้า เพื่อที่จะลดปัญหาต่างๆนั่นเอง
ซึ่งหลินฟานก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของหลินเสี่ยวเหยา และก็ไม่ได้เห็นป้ายเตือนด้วย ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่เดินนำไปก่อน
จากนั้น สาวสวยที่แผนกต้อนรับก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนเดินเข้ามา เธอจึงหยุดทำงานและเงยหน้าขึ้นทันที
หลินเสี่ยวเหยา ตู่หยูเจียและถังเจียวพูดในใจ: มันจบแล้ว ทุกอย่างกำลังจะจบสิ้น เรากำลังจะถูกจับโยนออกไป
แต่อย่างไรก็ตาม……
ในวินาทีถัดมา ทั้งสามคนก็ตกตะลึงทันที
เพราะพวกเธอเห็น…
คนสวยที่แผนกต้อนรับลุกขึ้นยืนและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “สวัสดีค่ะ คุณหลิน”
ส่วนหลินฟานก็พยักหน้าและพูดอย่างเป็นกันเอง “ดีครับผม”
นี่ไม่ใช่เพียงแค่การทักทายอย่างสุภาพเท่านั้น
แต่ยังมีรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของสาวจากแผนกต้อนรับอีกด้วย
“คุณหลินมาหาท่านประธานหรอคะ ตอนนี้เธอน่าจะยังอยู่ในสำนักงานค่ะ”
หลินฟานพูดว่า “โอเค”
หลังจากพูดจบ หลินฟานก็เดินตรงเข้าไปข้างต่อ
แต่เขาก็ได้สังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว ว่าหลินเสี่ยวเหยากับคนอื่นๆนั้นยังคงยืนนิ่งโดยที่ไม่ขยับตัวเลย เขาจึงหันหลังกลับมาพูดว่า: “พวกเธอยืนนิ่งกันอยู่ทำไม เข้าไปกันเถอะ”
“เอ่อ…โอ…เค”
หลินเสี่ยวเหยาตอบกลับด้วยอาการมึนงง
เธออยากจะถามอะไรบางอย่างมากๆ แต่เธอก็ดันมาถึงที่หน้าประตูห้องทำงานของประธานแล้ว
เธอเลยต้องเก็บคำถามนั้นเอาไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”
หลินฟานยกมือขึ้นเคาะประตู
“เข้าไปกันเถอะ”
ในขณะนี้ ชูหยุนเยว่ก็กำลังก้มศีรษะเซ็นเอกสารด้วยใบหน้าที่เหนื่อยและก็พอใจในเวลาเดียวกัน
ซึ่งเมื่อเธอแหงนหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของคนที่เดินเข้ามา ใบหน้าสวยๆของเธอก็มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
“หลินฟาน นายมาที่นี่ได้ไง!”
และในไม่ช้า เธอก็สังเกตเห็นหลินเสี่ยวเหยากับคนอื่นๆที่ยืนอยู่ข้างๆของหลินฟาน
จากนั้น หลินฟานก็พูดแนะนำ “นี่คือน้องสาวของฉันหลินเสี่ยวเหยา และเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ตู่หยูเจีย และถังเขียว”
ซึ่งเมื่อชูหยุนเยว่ได้ยินคำพูดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้น
“สวัสดีนะ ฉันชื่อชูหยุนเยว่” ชูหยุนเยว่พูดอย่างมีความสุข
“ประธานชู คุณสวยมากเลย” หลินเสี่ยวเหยาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
ผู้หญิงทุกคนนั้นล้วนชอบฟังคำชมจากคนอื่น และชูหยุนเยว่เองก็เช่นกัน
เธอพูดอย่างมีความสุข “ขอบคุณนะเซียวเหยาสำหรับคำชม เธอเองก็น่ารักมากเช่นกัน ในอนาคตเธอจะต้องสวยกว่าฉันแน่นอน! และก็ ไม่ต้องเรียกฉันว่าประธานหรอก มันดูห่างเหินเกินไป เรียกฉันว่าพี่ชูก็พอแล้ว”
“ได้ค่ะ!” หลินเสี่ยวเหยาพยักหน้าและกล่าวอย่างจริงจัง
ซึ่งหลังจากพูดคุยกันแค่ประโยคสั้นๆ ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็ใกล้ชิดกันอย่างรวดเร็ว
และในที่สุด หลินเสี่ยวเหยาก็กล่าวถึงจุดประสงค์ของการเดินทางมาที่นี่
“พี่ชู พวกเราต้องการซื้อโลชั่นกับน้ำหอมของที่นี่ ไม่ทราบว่ายังมีของเหลืออยู่ในสต็อกอีกหรือเปล่าคะ?”หลินเสี่ยวเหยาพูดด้วยสายตาที่คาดหวังอย่างมาก
ซึ่งเมื่อชูหยุนเยว่ได้ยินสิ่งนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลินฟานด้วยท่าทางแปลก ๆ
เหมือนกับอยากจะบอกว่า นายพาน้องสาวมาที่นี่เพื่อซื้อของที่ตัวเองเป็นคนทำงั้นหรอ?
เพราะหลินฟานสามารถทำน้ำหอมได้อย่างง่ายดาย และเดิมทีโลชั่นที่ขายๆกันอยู่นี่ก็ได้มาจากหลินฟาน
หลินฟานยักไหล่และแสดงท่าทางหมดหนทางออกมา
ซึ่งเมื่อเห็นว่าชูหยุนเยว่ไม่ได้ตอบกลับมา หลินเสี่ยวเหยาก็อดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะและพูดอย่างน่าสงสาร “ไม่… ที่นี่ก็ไม่มีของเหลือเหมือนกันสินะ?”
แต่เมื่อชูหยุนเยว่ได้ยิน เธอก็ยิ้มและพูดว่า “เรายังมีของอยู่ในสต๊อกอีกเยอะเลย! ตามมาสิ ฉันจะพาเธอไปดู! และเธอก็สามารถหยิบไปเท่าไหร่ก็ได้นะ! จนกว่าเธอจะพอใจ!”
“จริงนะ สุดยอดไปเลย!” หลินเสี่ยวเหยากระโดดขึ้นอย่างมีความสุข
สายตาของตู่หยูเจียและถังเจียวก็แสดงความตื่นเต้นออกมาเช่นกัน
จากนั้นชูหยุนเยว่ก็พาพวกเขาไปที่แผนกผลิตภัณฑ์
ซึ่งภายในก็มีภาชนะมากมายวางอยู่ที่นี่ และแต่ละภาชนะก็เต็มไปด้วยน้ำหอมต่างๆ
สิ่งเหล่านี้ทำให้หลินเสี่ยวเหยาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและพูดว่า “ประธานชู… พี่ชู พวกเราหยิบไปได้ตามที่ต้องการจริงหรอ”
ชูหยุนเยว่กล่าวว่า “แน่นอน เอาไปได้ตามที่ต้องการเลย มีถุงอยู่ตรงนั้นนะ”
จากนั้น หลินเสี่ยวเหยาก็หันไปมองที่หลินฟาน
ซึ่งหลินฟานก็ยิ้มและพูดว่า “อยากได้ไม่ใช่หรอ ไปเอามาตามที่เธอต้องการได้เลย”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ!” หลินเสี่ยวเหยากล่าว
ด้วยเหตุนี้ หลินเสี่ยวเหยา, ตู่หยูเจีย และถังเจียวจึงหยิบถุงขนาดใหญ่มา และมันก็เต็มไปด้วยโลชั่นกับน้ำหอมประเภทต่างๆจนแทบจะยกขึ้นไม่ได้ ซึ่งเมื่อได้ของอย่างที่พวกเธอหวังแล้ว พวกเขาทั้งหมดจึงได้ออกมาจากแผนกผลิตภัณฑ์อย่างพึงพอใจ