เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 16 ข้าชอบปั่นประสาทคนแบบเจ้าซะ

บทที่ 16 ข้าชอบปั่นประสาทคนแบบเจ้าซะด้วยสิ

ตามกฎหมายของจักรวรรดิเป่ยไห่ หากใครลงนามในสัญญาทาสแล้ว ทั้งชีวิตและความตายของผู้ลงนามจะตกอยู่ในกำมือของผู้ร่างสัญญาแบบเบ็ดเสร็จ คนที่ต้องเป็นทาสนั้นไม่มีเกียรติใด ๆ ทั้งยังไม่ผิดกฎหมายหากผู้ร่างสัญญาอยากจะฉีกร่างทาสเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขรับประทาน นี่ยังไม่รวมถึงการทำร้ายและทุบตีที่เกิดขึ้นได้ในทุกวันอีกด้วย

อู๋เสี่ยวฟางนั้นช่างเต็มไปด้วยจุดประสงค์ชั่วร้ายจริง ๆ

แต่หลินเป่ยเฉินมีโทรศัพท์วิเศษที่หากเขาใช้งานมันได้อย่างถูกต้องละก็ คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับการเอาชนะการสอบกลางภาค

เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นครุ่นคิด ทั้งที่ในใจเขามีคำตอบให้กับตนเองเรียบร้อยแล้ว

และเมื่อพ่อบ้านหวังที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ชายชราก็รีบกระตุกชายเสื้อของหลินเป่ยเฉินและส่ายหัวก่อนกระซิบเบา ๆ ว่า  นายน้อย…ท่านจะยืมเงินนั่นไม่ได้นะ 

และเมื่อเห็นดังนั้น อู๋เสี่ยวฟางก็ยิ้มออกมา

 หลินเป่ยเฉิน…ในวันนี้ เจ้าสามารถเอาชนะเฝิงหลุนซึ่งเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับ 3 ได้อย่างสบาย ๆ นี่แสดงว่าเจ้าได้ซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ภายใน ข้าคิดว่าเจ้าอาจได้อันดับที่ดี ๆ ในการประลองยังได้เลยนะ ยังมีผู้คนอีกมากที่อยากจะฆ่าเจ้ารออยู่ข้างนอก สำหรับเจ้าแล้ว ที่เดียวที่ปลอดภัยก็คือภายในสถานศึกษานี่ไงล่ะ 

 แต่ตอนนี้เจ้าไม่มีแม้แต่เงินจะซื้ออาหารกิน เดี๋ยวอีกหน่อย…อาจยังไม่ทันจะได้เข้าประลองด้วยซ้ำ มีหวังเจ้าต้องได้เป็นลมเพราะความหิวแน่ ๆ แล้วแบบนั้นเจ้าจะเอาชนะคนอื่นได้ยังไง 

 ยังไงซะ เจ้าก็จะต้องตายอยู่แล้ว เจ้าน่าจะลองคิดเรื่องข้อเสนอของข้าดูนะ แบบนั้นเจ้าอาจยังพอมีโอกาสบ้าง 

 ตราบใดที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ในฐานะมนุษย์ เจ้ายังสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ ได้เสมอ 

 เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ หลินเป่ยเฉิน 

หลังจากพูดประโยคทั้งหมดรวดเดียวจบ อู๋เสี่ยวฟางก็ยิ้มและนิ่งเพื่อรอคำตอบ

เขานั้นแสนจะมั่นใจในสำบัดสำนวนของตนเอง

และทำให้ยิ่งมั่นใจกับแผนการของตนยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

เพราะในที่สุดแผนการนี้ก็เป็นไปตามที่เขาคิดไว้

ต่อให้หลินเป่ยเฉินจะมองเจตนาของอู๋เสี่ยวฟางออก แต่เขาก็ยังตัดสินใจจะเข้าไปติดกับ

เด็กหนุ่มไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

หลังแสร้งทำเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลินเป่ยเฉินก็ตีหน้าสิ้นหวัง

 อู๋เสี่ยวฟาง เจ้าลูกเต่าเอ๊ย นี่เจ้าคิดจะช่วยข้าจริง ๆ งั้นหรือ เจ้าน่ะสร้างกับดักมาให้ข้าเข้าไปติดชัด ๆ นี่เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือยังไง คิดว่าข้าจะไม่เห็นกลอุบายง่าย ๆ ของเจ้ารึ นี่เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว คิดว่าข้าจะยอมรับเงื่อนไขป่าเถื่อนของเจ้าเพื่อให้ได้ยืมเงินหรือยังไงกัน  เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธแค้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านหวังก็หัวเราะออกมาอย่างโล่งใจที่ในที่สุดนายน้อยของเขาก็ฉลาดขึ้นมาบ้าง

แต่จังหวะนั้นเอง หลินเป่ยเฉินก็เปลี่ยนน้ำเสียงและพูดออกมาเสียงดัง  และใช่…เจ้าคิดถูก ข้าจะยืมเงินของเจ้า! 

อู๋เสี่ยวฟางถึงกับผงะ

คำพูดจากคนงี่เง่าแบบนั้นมันช่างเข้าใจยากจริง ๆ

คนธรรมดาทั่วไปคงไม่มีทางเข้าใจความคิดของเจ้าโง่นี่ได้แน่

พ่อบ้านหวังพยายามจะหยุดผู้เป็นนายน้อย แต่หลินเป่ยเฉินเตะเขาออกไปให้พ้นทาง และยังคงทำตัวเป็นไอ้เจ้าแกะดำโง่ ๆ เช่นเดิม แสร้งทำเป็นโกรธและก่นด่าออกมา  เจ้าเฒ่าสวะ หลีกไปให้พ้นทางข้า อย่าเข้ามาขวางเชียวนะ 

 ถ้าเป็นแบบนั้น ก็มาลงนามในสัญญานี่เถอะ 

อู๋เสี่ยวฟางหยิบร่างสัญญาออกมา

และเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างลงชื่อในเอกสารเรียบร้อย สัญญาก็ถือว่ามีผลในทันที และถือว่าถูกต้องตามกฎหมายของจักรวรรดิทุกประการ

หลังจากนั้น อู๋เสี่ยวฟางก็ควัก 20 เหรียญทองคำออกมา โยนไปให้หลินเป่ยเฉิน

หลินเป่ยเฉินยอมรับมันอย่างไม่ลังเล

 เอาล่ะ ก็…มีความสุขกับช่วงสุดท้ายในชีวิตของเจ้าแล้วกันนะ หลินเป่ยเฉิน 

เมื่อสัญญาเสร็จสมบูรณ์ อู๋เสี่ยวฟางก็เลิกเสแสร้งทันที

เขามองหลินเป่ยเฉินอย่างสมเพชและพูดต่ออย่างช้า ๆ  เจ้ารู้ว่านี่เป็นอุบาย แต่เจ้าก็กระโดดใส่แบบไม่ลังเล ไม่รู้ว่าข้าจะชื่นชมในความกล้าของเจ้า หรือควรจะด่าเจ้าว่าเป็นตัวโง่งมดี 

หลินเป่ยเฉินเขย่าเหรียญทองในมือของเขาก่อนจะยิ้มกว้างขึ้น  เจ้าสารเลวเอ๊ย นี่เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้จริง ๆ งั้นเหรอ? 

 คิดว่ายังไงล่ะ?  อู๋เสี่ยวฟางยิ้มด้วยความภาคภูมิ

 ข้าคิดว่าเจ้าเป็น 1 ใน 3 ตัวเต็งของระดับชั้นไม่ใช่หรือไง หืม? ในการประลองปีที่แล้ว เจ้าได้อันดับ 1 มาเลยไม่ใช่หรือไง  หลินเป่ยเฉินถาม

 ฮะฮ่า…ในการประลองปีที่แล้ว ข้าก็แค่เล่น ๆ ไปอย่างนั้นเอง แต่ข้าดันได้ที่ 1 มาได้ยังไงก็ไม่รู้ 

อู๋เสี่ยวฟางยักไหล่

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ เอาเถอะ เจ้าน่ะรู้วิธีการเสแสร้งจริง ๆ สินะ แต่ข้ากลับชอบปั่นประสาทคนแบบเจ้าซะด้วยสิ 

หลินเป่ยเฉินนั้นมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยแววตาเย่อหยิ่งแสนสุขก่อนจะหัวเราะและกล่าวขึ้นว่า  ฮ่า ๆ การประลองจะเริ่มขึ้นในอีกสองวันแล้ว เดี๋ยวเจ้าก็จะได้เห็นว่าตัวเองน่ะโง่แค่ไหน และข้าหวังว่าเจ้าจะยังสามารถโอหังและหัวเราะอย่างมีความสุขได้เท่าวันนี้ 

อู๋เสี่ยวฟางกล่าวว่า  ปั่นประสาทข้างั้นหรือ…ได้…ข้าจะรอดูแล้วกัน 

เรียบร้อยดีแล้ว เด็กหนุ่มก็หันหลังกลับเดินจากไป

 โธ่…หลินเป่ยเฉิน เจ้าไม่น่าเซ็นสัญญานั่นเลย 

มู่ซินเยว่โผล่ออกมาก่อนจะเข้ามาเผชิญหน้ากับหลินเป่ยเฉินด้วยสายตาแสดงความสงสาร ท่ามกลางบรรดาศิษย์ทั้งหลาย และกล่าวต่อว่า  อย่าว่าแต่อู๋เสี่ยวฟางเลย เจ้าไม่มีปัญญาแม้แต่จะเอาชนะ อู่สี่ ซือซินหลิน หรือเยว่หงเซียงด้วยซ้ำ 

 เทพธิดานี่ช่างสวยและยังอ่อนโยนจริง ๆ  

เหล่าศิษย์มากมายต่างเห็นสิ่งนี้ พวกเขาอดที่จะรู้สึกชื่นชมนางอยู่ลึก ๆ ในใจไม่ได้

หรือว่าหมอนั่นจะร่วมมือกับยัยคนนี้?

หลินเป่ยเฉินมองตามหลังอู๋เสี่ยวฟางไปอย่างครุ่นคิด

 หัดทำตัวเป็นคนงามมีสมองเสียบ้างเถอะ เอ๊ะ…ลืมไปเลยว่าเจ้าไม่มี 

และเขาก็ชูนิ้วที่แสนหยาบคายนั่นใส่หน้าเด็กสาว

ก่อนที่มู่ซินเยว่จะตอบโต้อะไร หลินเป่ยเฉินก็รีบวิ่งเข้าไปในโรงอาหารกับหวังจงที่แสนโศกเศร้า และเริ่มสวาปามอาหารอย่างบ้าคลั่ง

มู่ซินเยว่ได้แต่ยืนตกตะลึง

ครึ่งชั่วยามต่อมา นายน้อยและพ่อบ้านประจำตัวของเขาก็เดินมายืนคุยกันอยู่ริมกำแพง

 นายน้อย…ท่านไม่น่า…เอิ้ก…ไม่น่าขายตัวเองไปแบบนั้นเลย ไอ้…ไอ้ความคิดในการใช้เงินพวกนี้มัน…เอิ้ก…ทำให้ข้าไม่อยากอาหารแล้ว  พ่อบ้านหวังกล่าวขึ้นในขณะที่กำลังเรอไปด้วย

 ตาเฒ่าเอ๊ย ก็เจ้าเพิ่งกินขาแกะทั้งขาไปนั่นไง แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าไม่อยากอาหารอีกหรือ 

หลินเป่ยเฉินถึงกับพูดไม่ออก

 ข้าน่ะเปลี่ยนความโกรธและความผิดหวังเป็นความหิวต่างหากเล่า…เอิ้ก 

 ใครมันจะไปเชื่อเจ้าล่ะ เจ้าคงมีความสุขมาก และภาวนาให้ข้าลงนามในสัญญาอยู่แล้วต่างหาก 

 นายน้อย ทำไมท่านถึงมองข้าในแง่ร้ายเช่นนั้น จง ในชื่อข้าหมายถึงจงรักภักดีเชียวนะ และข้าก็แสนจะเลื่องชื่อในด้านนั้นเสียด้วย 

 อย่าพูดจาไร้สาระเลย เอา 20 เหรียญเงินนี่ไป แล้วหาซื้อกระโจมมาซักหลัง แปรงสีฟัน แล้วก็ไอ้พวกของใช้จิปาถะนั่นซะด้วย วันนี้เราจะตั้งกระโจมมันในสถานศึกษานี้นี่แหละ 

 ได้ขอรับนายน้อย 

พ่อบ้านชราจากไปอย่างมีความสุข

หลินเป่ยเฉินไม่ลังเลที่จะหยิบเหรียญทองออกมา แล้วชาร์ตแบตเตอรี่โทรศัพท์นั่นเสีย

และเมื่อเห็นแบตเตอรี่เต็ม 100% เขาก็รู้สึกปลอดภัยเป็นครั้งแรก

เด็กหนุ่มเปิดแอปพลิเคชันที่มีทั้ง 2 แอปขึ้นมา ทั้งแอปพลิเคชันกระบวนท่ากระบี่สามพิฆาต และแอปพลิเคชันการหลอมรวมพลังลมปราณระดับกลาง ก่อนจะปล่อยให้พวกมันทั้ง 2 แอปทำงานไปเรื่อย ๆ

ในตอนนี้ ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว

ในช่วงบ่าย มี 2 คาบเรียนด้วยกัน

วิชาแรกคือวิชาพืชสมุนไพรและการปรุงยา และอีกวิชาคือวิชาการสร้างม่านพลัง

ซึ่งล้วนแต่เป็นวิชาทฤษฎีทั้งคู่

แน่นอนว่าหลินเป่ยเฉินไม่มีทางตั้งใจเรียนในคาบเป็นแน่

เขานั่งอัดวิดีโอการสอนทั้ง 2 วิชาเพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบภาคทฤษฎีที่กำลังจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้

เมื่อเวลาผ่านไป สุดท้ายการสอบก็มาถึง

การสอบในวันแรก เป็นการทดสอบความรู้ภาคทฤษฎีของสถานศึกษาทุกแห่งในเมืองหยุนเมิ่ง

และสิ่งที่เรียกว่าการสอบความรู้ภาคทฤษฎีนั้น เหล่าศิษย์จะได้รับข้อสอบชุดเดียวกันและคำถามแบบเดียวกันทั้งหมด เช่นเดียวกับกฎกติกาในการสอบที่เป็นแบบเดียวกันทุกสถาบัน