เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 252 ให้ข้าจัดการเขาได้หรือยัง

สถานศึกษากระบี่หลวงนับเป็นหนึ่งในเวทีประลองยุทธ์ที่ใหญ่โตที่สุดของเมืองหยุนเมิ่ง เป็นรองก็แต่เพียงเวทีประลองของวิหารเทพกระบี่เท่านั้น ที่นี่สามารถบรรจุผู้ชมได้ถึง 6,000 คน เวทีประลองเป็นพื้นหินยกสูงเหนือระดับทางเดิน ด้านบนมีกระจกถ่ายทอดสดติดตั้งเอาไว้เพื่อรับภาพจากมุมสูง สำหรับการตรวจสอบว่าการต่อสู้เป็นไปอย่างยุติธรรม

บนพื้นหินของเวทีมีความราบ แต่ไม่เรียบ นอกจากรอยเท้าที่เกิดขึ้นจากการประลองในอดีต บนพื้นหินก็ไม่มีลวดลายอันใดอีก นอกจากการลงค่ายอาคมสีดำสนิท ที่มีไว้เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับพื้นเวทีประลองมากยิ่งขึ้น

แม้แต่ผู้ที่มีพลังระดับยอดปรมาจารย์ ก็ไม่สามารถทำลายพื้นผิวของเวทีประลองแห่งนี้ได้

รอบข้างเวทีมีการนำแท่งหินมาตั้งเอาไว้ห่างกันเป็นระยะ

บริเวณโดยรอบของเวทีประลองในรัศมี 25 วา จะเป็นพื้นที่สุญญากาศ ไม่สามารถมีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ทั้งสิ้น

บรรดาผู้ชมที่อยู่ในหอประชุมขณะนี้ ล้วนแต่สามารถรับชมการต่อสู้ได้จากทุกมุมมอง

คนดูเข้ามาเต็มความจุของหอประชุมแล้ว

เจ้าหน้าที่จากกระทรวงศึกษาเดินขึ้นมาบนเวทีประลอง เพื่อแจ้งกฎกติกาและสิ่งที่ไม่สมควรทำระหว่างการต่อสู้

การแข่งขันค้นหาผู้มีพรสวรรค์ประจำเมือง นับเป็นกิจกรรมที่มีความสำคัญและมีความศักดิ์สิทธิ์ของจักรวรรดิ

เพราะฉะนั้น จะให้เกิดความผิดพลาดขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด

หน้าจอขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังหอประชุม กำลังแสดงรายชื่อของผู้เข้าแข่งขันทั้ง 40 คน และขณะนี้ มันก็กำลังฉายภาพการแข่งขันในหลายๆ บททดสอบที่ผ่านมาประจำปีนี้

สิ่งที่ทุกคนไม่คิดไม่ฝันเลยก็คือ ผู้เข้าแข่งขันที่ได้รับความนิยมสูงสุด กลับเป็นเจ้าแกะดำหลินเป่ยเฉิน

แม้แต่สาวงามอย่างหลิงเฉินหรือเยว่เว่ยหยาง รวมถึงเด็กหนุ่มผู้มีสถานะเป็นลูกศิษย์จากเมืองไป๋หยุนอย่างเฉาพั่วเถียน ก็ยังได้รับความนิยมน้อยกว่าหลินเป่ยเฉิน

 ไม่คิดเลยนะว่าเจ้าแกะดำจะกลายเป็นที่ชื่นชอบของชาวเมืองขนาดนี้ 

 ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เขาไม่ได้มารังแกพวกเราอีกแล้ว… 

 จริงด้วยสิ นับตั้งแต่ที่ข้าอาศัยอยู่ในเมืองนี้มา ข้าไม่เคยเห็นเขาทำตัวดีแบบนี้มาก่อน ที่สำคัญก็คือเขามีฝีมือเก่งกาจกว่าเฉาพั่วเถียนอีก ไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นลูกชายของท่านขุนนางนักรบแห่งสวรรค์ 

 แต่ข้าว่าเจ้าเด็กคนนี้มันน่าสนใจดีนะ เขาทำให้ข้ามีหวังว่าเจ้าลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของข้า สักวันก็จะสามารถเก่งกาจขึ้นมาได้เหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า! 

 ตอนที่เห็นเขาปรุงยาปลุกกำหนัดเพื่อทำให้เสือสายฟ้าสลบ ข้าก็สาบานกับตนเองเลยว่า ข้าจะเป็นสาวกของเขาตลอดไป 

กลุ่มคนดูพูดคุยกันสนุกสนาน

และเมื่อภาพของหลินเป่ยเฉินปรากฏขึ้นบนหน้าจอขนาดใหญ่ เสียงโห่ร้องก็ดังกังวานปานคลื่นสึนามิซัดถล่ม หอประชุมใหญ่ของสถานศึกษากระบี่หลวงสั่นสะเทือนด้วยเสียงให้กำลังใจหลินเป่ยเฉิน

นั่นทำให้เจ้าหน้าที่จากกระทรวงศึกษาซึ่งนำโดยหลี่สงฟู่แทบไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อการแข่งขันดำเนินมาสู่รอบประลองยุทธ์ ความเข้มข้นก็เพิ่มมากขึ้นทวีคูณกลายเป็นเช่นนี้

และเมื่อแนะนำตัวผู้เข้าแข่งขันทั้ง 40 คนจบเรียบร้อย บนหน้าจอก็แสดงลำดับคะแนน ณ ปัจจุบันของพวกเขา

หลินเป่ยเฉินมีรายชื่ออยู่ในอันดับแรก

เฉาพั่วเถียนตามมาเป็นที่สองโดยมีคะแนนตามหลังอยู่เพียง 5 แต้ม

จากนั้นก็เป็นเยว่เว่ยหยาง

ต่อด้วยหลิงเซวียน หลินอี้ คังซานเสว่ มี่หรู่หยาน หวังซินอวี่ โจวเค่อ โจวฉุยหวูซวง และผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ

ไม่มีใครคิดเลยว่าพวกเขาจะได้เห็นรายชื่อของหลิงเฉิน อยู่ต่ำลงมาจากสิบลำดับแรก

แล้วรายชื่อบนหน้าจอก็เลือนหายไปอีกครั้ง กลายเป็นตัวอักษรกะพริบวิบวับอ่านไม่ได้ใจความขณะที่การจับคู่เกิดขึ้น

และแล้ว บนหน้าจอก็แสดงรายชื่อผู้เข้าแข่งขันที่ต้องออกมาประลองกันเป็นคู่แรก

…

ภายในห้องแต่งตัว

 คิดไม่ถึงเลยแฮะว่าคนแรกก็เป็นเราเลย 

หลินเป่ยเฉินลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า

ประตูห้องแต่งตัวเปิดออก เจ้าหน้าที่จากกระทรวงศึกษารับหน้าที่นำทางเขามุ่งหน้าออกไปจากเฉลียงทางเดิน ก้าวลงบันไดที่ลาดชันลงไปสู่ด้านล่าง

แสงสว่างในอุโมงค์มีเพียงน้อยนิด

นั่นทำให้ปลายอุโมงค์ยิ่งดูสว่างเจิดจ้ามากขึ้น

ด้านบนอุโมงค์ที่เขากำลังเดินอยู่ในขณะนี้ คือที่นั่งของคนดูในหอประชุมใหญ่

หลินเป่ยเฉินรับรู้ได้ถึงเสียงโห่ร้องให้กำลังใจที่ดังอยู่รอบทิศทาง

และเมื่อเขาเดินออกมาจากอุโมงค์นั้นเอง เสียงโห่ร้องก็ดังอื้ออึงมากยิ่งขึ้น

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นทักทายกลุ่มคนดูโดยอัตโนมัติ

หลังจากนั้น เสียงโห่ร้องทั้งหมดทั้งมวลก็กลับกลายเป็นเสียงตะโกนสามพยางค์ว่า

 หลินเป่ยเฉิน! 

 หลินเป่ยเฉิน! 

 หลินเป่ยเฉิน! 

 หลินเป่ยเฉิน! 

เสียงตะโกนดังสะท้อนไปทั่วหอประชุม ถึงขนาดทำให้มีฝุ่นร่วงกราวลงมาจากเพดานเล็กน้อย

 นี่เราดังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย? 

หลินเป่ยเฉินอดถามตัวเองไม่ได้

หรือว่าเพราะเสน่ห์อันมากมายล้นเหลือของเขา ชาวเมืองจึงหลงรักเขาอย่างโงหัวไม่ขึ้นแล้ว?

การที่มีคน 6,000 คนตะโกนเรียกชื่อของเขา มันช่างเป็นความรู้สึกที่ชวนให้หัวใจพองโตเหลือเกิน

พลัน เป็นอีกครั้งหนึ่งที่หลินเป่ยเฉินรู้สึกผูกพันกับเมืองหยุนเมิ่งขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

และเมื่อเขาก้าวเดินขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีประลอง หลินเป่ยเฉินถึงได้เห็นว่าคู่ต่อสู้ของเขาคือผู้ใด

ตงฟางจัน!

นับว่าผู้จัดการแข่งขันช่างจับสลากได้ถูกใจหลินเป่ยเฉินเหลือเกิน

ม่านพลังสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นกางกั้นทั้งสี่ทิศของเวที ก่อนที่มันจะยกตัวขึ้นสูงและทอดตัวเชื่อมต่อกันที่ด้านบน กลายเป็นม่านพลังรูปโดมที่ครอบทับเวทีประลอง

ไม่มีพิธีการหรือขั้นตอนที่ไร้ประโยชน์

พวกเขาสามารถต่อสู้กันได้ทันทีเมื่อม่านพลังปรากฏขึ้นมา

หลินเป่ยเฉินไม่รีบร้อนลงมือ

ตงฟางจันกำลังแสยะยิ้มด้วยความมั่นใจ

 เรามาตัดสินผลแพ้ชนะต่อจากคืนประลองกระบี่กันดีกว่า หลินเป่ยเฉิน จากนี้ไป เจ้าจะได้รู้ว่าความแข็งแกร่งของมือกระบี่ที่แท้จริงมันเป็นเช่นไร! 

ตงฟางจันย่างสามขุมเดินมายืนอยู่กลางเวที

ตลอดการแข่งขันหลายบททดสอบที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าหลินเป่ยเฉินจะทำผลงานได้ดีมากกว่าเขา แต่ตงฟางจันก็ยังมั่นใจเป็นนักหนาว่าตนเองจะสามารถเอาชนะเจ้าแกะดำได้แน่นอน

ความมั่นใจนี้เด็กหนุ่มได้มาจากตอนต่อสู้กันในคืนประลองกระบี่ที่จวนผู้ว่า ซึ่งครั้งนั้นหลี่รั่วหลันต้องเข้ามาเป็นกรรมการห้ามศึกชั่วคราว มิฉะนั้นแล้ว ตงฟางจันมั่นใจว่าหลินเป่ยเฉินไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมมือของเขาได้เด็ดขาด

ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ในคืนวันนั้น ตงฟางจันก็ยิ่งมั่นใจว่าตนเองต้องได้รับชัยชนะในวันนี้แน่นอน

สำหรับการแข่งขันครั้งนี้ ตงฟางจันตั้งเป้าไว้สูง เขาใช้เวลาหลายเดือนที่ผ่านมาฝึกวิชาเพิ่มความแข็งแกร่ง เพราะฉะนั้น ระดับพลังของเขาจึงคืบหน้ามากกว่าเดิมหลายเท่า

หลินเป่ยเฉินเหลียวหน้าไปมองกรรมการ ซึ่งก็คือหลี่ชิงสวนที่ยืนอยู่นอกเวที และถามว่า  ให้ข้าจัดการเขาได้หรือยังขอรับ? 

ประโยคนี้ถูกเผยแพร่ออกไปให้คนดูในหอประชุมได้ยินอย่างทั่วถึง ผ่านทางลำโพงขยายเสียงที่ขับเคลื่อนด้วยค่ายอาคม

หลังจากเกิดความเงียบขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเราะครื้นเครงก็ดังตามมา

นี่คือประโยคที่ไม่มีใครเขาถามกัน

แต่แน่นอนว่าหลินเป่ยเฉินอยู่บนเวทีประลอง จึงไม่ได้ยินเสียงจากด้านนอกม่านพลัง

นอกจากเสียงของกรรมการแล้ว ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนจะไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีกทั้งสิ้น

หลี่ชิงสวนปากกระตุกเล็กน้อย

 การประลองเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่ม่านพลังครอบลงมาแล้ว  เขาอธิบายด้วยความเหนื่อยใจ

 อ๋อ… 

หลินเป่ยเฉินหันกลับไปมองหน้าตงฟางจันที่ยืนอยู่ห่างออกไปประมาณสิบวา แล้วเด็กหนุ่มก็รวบรวมพลังลมปราณ กระแทกฝามือออกไปข้างหน้า

ลำแสงสีฟ้าพุ่งวาบออกจากฝ่ามือของหลินเป่ยเฉิน

ลำแสงนั้นหมุนตัวเป็นเกลียวคลื่นสวยงามราวกับพญามังกร

ตงฟางจันสีหน้าแปรเปลี่ยนไปทันที รีบโคจรพลังลมปราณในร่างกาย แต่ยังไม่ทันได้ตั้งกระบวนท่าตั้งรับ ลำแสงสีฟ้านั้นก็กระแทกเข้าใส่ตัวเขาแล้ว

 ฟู่! 

ตงฟางจันเลือดพุ่งกระฉูดออกปาก รู้สึกไม่ต่างจากโดนสัตว์อสูรขนาดมหึมาวิ่งเข้ามากระแทกเต็มแรง ร่างของเขาปลิวกระเด็นไปเหมือนกระสอบป่านเก่าขาด ก่อนที่จะตกลงกระแทกพื้นและกลิ้งไปอีกหลายตลบ สุดท้ายก็นอนแน่นิ่ง มีสภาพเหมือนสุนัขที่ตายแล้วตัวหนึ่ง!