ตอนที่ 1834 อาณาจักรลายพระเจ้า
บนสังเวียนนั้นมีคลื่นพลังอันรุนแรงกำลังเข้าปะทะกันอยู่
หนึ่งนั้นดุร้าย อีกหนึ่งนั้นเยือกเย็น
หยางเชินนั้นมีคลื่นพลังที่แสนหนักหน่วงส่วนเย่หยวนนั้นมีคลื่นพลังที่แสนมั่นคงดั่งขุนเขา
นี่คือศึกตัดสินระหว่างนิกายสว่างชัดและนิกายเงาจันทร์ และยังเป็นการปะทะของสองสุดยอดแนวคิด
โอกาสเช่นนี้คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
“เย่หยวน หวังว่าเจ้าจะไม่คิดยอมแพ้ไปก่อนนะ! วันนี้มาสู้กันให้ตายไปข้าง เจ้ากล้ารับคำไหม?” หยางเชินถามขึ้นมาด้วยสายตาที่จ้องมองเย่หยวน
ไม่อาจฆ่าคนอื่นได้ เขาก็ขอสู้กันให้ตายไปข้างกับเย่หยวนเลยจะดีกว่า
หยางเชินนั้นมั่นใจในพลังฝีมือของตัวเองมาก มันไม่มีทางใดที่เขาจะพ่ายแพ้แก่เย่หยวนแน่
เย่หยวนตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ย่อมได้”
หยางเชินหัวเราะลั่น “ฮ่าๆ เย่หยวน ความอับอายที่เจ้าสร้างให้แก่นิกายสว่างชัดนี้ วันนี้ข้าจะนำมันคืนให้เจ้าเอง! เจ้าตายแน่!”
เย่หยวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม “เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีปัญญาหรือเปล่าด้วย!”
หยางเชินหัวเราะ “เจ้ามีสุดยอดแนวคิด ข้าเองก็มีสุดยอดแนวคิด ที่สำคัญข้ายังมีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าเจ้าเกือบสองดาว! เจ้าคิดจะเอาอะไรมาชนะข้า? วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รับรู้ถึงพลังของข้าเอง! พลังที่แท้จริงของอันดับหนึ่งแห่งนิกายสว่างชัด!”
เมื่อต้องมาเจอกับหยางเชิน เรื่องเดียวที่เย่หยวนเสียเปรียบอย่างมากนั้นก็คือพลังการบ่มเพาะ
เย่หยวนนั้นเป็นแค่นภาสวรรค์หนึ่งดาวขั้นต้น ส่วนหยางเชินนั้นเป็นนภาสวรรค์สองดาวขั้นสุด นับแล้วมันก็เรียกได้ว่าห่างกับเกือบสองดาว
สองดาวนี้มันอาจจะไม่ได้แตกต่างมากกับอาณาจักรพระเจ้าช่วงต้นๆ แต่ในอาณาจักรนภาสวรรค์นี้สองดาวมันเป็นความห่างที่ทิ้งชั้นกันอย่างขาดลอย
ต่อให้เป็นยอดอัจฉริยะอย่างไป่หลี่ชิงหยานนางเองก็ต้องใช้เวลามากมายนับร้อยๆ ปีกว่าจะขึ้นสองดาวไปได้ แน่นอนว่าช่องว่างมันต้องมากมายมหาศาล
“ตาย!”
หยางเชินพุ่งร่างเข้ามาหาเย่หยวนพร้อมเสียงร้อง เขายกดาบในมือขึ้นพร้อมฟาดฟัน
เจ้าดาบนี้มันแฝงมาด้วยจิตที่หนักแน่น!
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือพลังโลกของหยางเชินที่แสนจะรุนแรง มันเข้าปกคลุมทุกพื้นที่ราวกับนี่เป็นโลกของเขาเองและไม่เหลือเว้นช่องว่างให้เย่หยวนรอดออกไปได้เลย
ต่อหน้าดาบคมนี้ เย่หยวนดูอ่อนแอไปทันตา
แต่ตอนนั้นเย่หยวนก็ขยับร่างบ้าง
ดาบฝ่าน้ำค้างแข็งขยับพร้อมร่างของเย่หยวนที่ตัดผ่านมิติมารับดาบของหยางเชินไว้
ดาบฝ่าน้ำค้างแข็งนี้คือสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำ!
หลังจากดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าหักลงเย่หยวนก็ไม่ได้มีอาวุธดีๆ ติดมือไว้ใช้เลย
จนหลังจากที่เย่หยวนบรรลุระดับห้ามาได้ เย่หยวนจึงสามารถเปิดโถงบัลลังก์ม่วงชั้นที่สองออกและได้รับสมบัติภายในนั้นมา
เขาเลือกที่จะหยิบสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำหนึ่งชิ้นออกมาและมันก็คือดาบฝ่าน้ำค้างแข็งเล่มนี้
พร้อมๆ กันนั้นลายสีฟ้าครามก็ปรากฏขึ้นบนร่างของเย่หยวน
ดาบเดียวที่ฟาดฟันออกมานี้ มันกลับตัดผ่านพลังโลกอันหนาแน่นของหยางเชินได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีทีท่าว่าจำลำบากใดๆ เลย
‘เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!’
แนวคิดที่แสนรุนแรงถูกปล่อยออกมาจนทำให้เกิดเสียงดังขึ้นติดๆ
ในวินาทีนั้นคนทั้งสองกลับแลกกระบวนท่ากันไปแล้วนับสิบ พลังของแนวคิดที่ทั้งสองมีปะทุขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง
เสมอ!
หยางเชินหรี่ตาเล็กทันที เขานั้นมีพลังบ่มเพาะที่เหนือล้ำกว่าเย่หยวนแท้ๆ แต่พลังโลกของเขากลับไม่อาจขัดขวางใดๆ เย่หยวนได้แม้แต่น้อย
เจ้าลายสีฟ้านี้มันคืออะไรกัน?
ด้านนอกสังเวียนทุกผู้คนเองก็ตื่นตะลึงอย่างมาก
ระดับการต่อสู้ของคนทั้งสองนี้มันเหนือล้ำกว่าที่ใครจะจินตนาการถึงได้
ในหมู่คนทั้งหกสิบสี่ที่มาเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่นี้ พวกเขาทั้งหลายล้วนแล้วแต่เป็นยอดอัจฉริยะ
แต่คนทั้งสองนี้อยู่เหนือล้ำกว่ายอดอัจฉริยะใดๆ เป็นตัวตนที่อยู่ในอีกระดับหนึ่ง
“ลายสีฟ้าของเย่หยวนมันช่างประหลาด มันไม่ถูกพลังโลกของหยางเชินเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าที่ก็ตามที่เย่หยวนไป มันจะช่วยเปิดทางสร้างมิติให้แก่เขา เจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไรกัน?”
ตอนนี้ตงน้อยที่อุ้มหมูสมบัติอยู่ก็กำลังมองดูการต่อสู้พร้อมๆ กับตู้หรูเฟิง
เพราะที่แห่งนี้มันเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนที่สุด
ตงน้อยเองก็สนใจในการต่อสู้นี้ไม่น้อยจึงไม่คิดที่จะพลาดมัน
ได้ยินคำของตู้หรูเฟิงเขาก็หรี่ตาลงตอบ “มันคือ… เต๋าสวรรค์!”
ตู้หรูเฟิงหน้าถอดสีทันทีด้วยความตื่นตกใจ “เต๋าสวรรค์? เป็นไปได้อย่างไรกัน?”
ตงน้อยใช้คำพูดน้ำเสียงที่ไม่เหมาะสมกับอายุแม้แต่น้อย “ไม่ผิดแน่ นั่นคือคลื่นแห่งเต๋า! เย่หยวนทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์ได้จนถึงขั้นสูงสุดเอื้อมถึงจนเขานั้นสามารถนำเต๋าสวรรค์มาใช้งานเองได้ แม้ว่าพลังของมันจะยังไม่แข็งแกร่งมากนัก แต่ยิ่งเขาพัฒนาตัวเองขึ้นไป เจ้าลายเต๋าสวรรค์นี้มันก็จะยิ่งแข็งแกร่งและน่ากลัวขึ้น!”
ได้ยินคำของตงน้อยตู้หรูเฟิงก็ตื่นตะลึงในหัวใจ
การควบคุมเต๋าสวรรค์มาใช้ เรื่องเช่นนี้คนธรรมดาย่อมไม่มีทางแม้แต่จะคิดถึง แต่เย่หยวนคนนี้กลับทำมันได้
นักยุทธนั้นเป็นผู้ที่ทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์เพื่อพัฒนาตัวเอง
แต่เย่หยวนกลับควบคุมเต๋าสวรรค์ได้ มันช่างน่ากลัวจนเกินไป!
จริงๆ สิ่งที่จงน้อยพูดมามันก็ไม่ถูกเสียทีเดียว
ลายสีฟ้านั้นคือคลื่นพลังจากเต๋าสวรรค์ไม่ผิดแน่ แต่มันไม่ใช่ตัวเย่หยวนที่ควบคุมกระแสเต๋าสวรรค์ได้
ลายสีฟ้านั้นเป็นของเย่หยวนมาตั้งแต่แรก!
คนอื่นๆ บรรลุระดับห้ามาได้พวกเขาจะเข้าสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ แต่ว่าเย่หยวนนั้นเดินทางสายที่ผิดแปลกจากผู้คน แน่นอนว่าอาณาจักรที่เขาขึ้นมาอยู่นั้นมันย่อมไม่เหมือนกับใครๆ
หลังจากเย่หยวนบรรลุขึ้นระดับห้ามาได้ ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้วายุศักดิ์สิทธิ์ของเขาหดเล็กลงไปอีกครั้ง และยิ่งทำให้ปราณภายในเข้มข้นขึ้น
มันเท่ากับว่าคลื่นพลังใดๆ ก็ยิ่งหนาแน่นมากขึ้น
หากเดิมทีทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขามีขนาดเท่าทะเลสาบ ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนในตอนนี้มันคงมีขนาดไม่ต่างจากสระน้ำ
แต่ว่าปราณเทวะของเย่หยวนกลับไม่ได้อ่อนแอลง ตรงกันข้ามมันกลับแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อน
นอกจากนี้มันก็ยังมีลายสีฟ้านั้นเกิดขึ้นมาทั่วทั้งทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน
ลายสีฟ้านั้นมีสภาพคล้ายกับสายฟ้าที่เขาเจอตอนขึ้นเขาแห่งถงเทียนครานั้น เพียงแค่ว่าหากเทียบพลังกัน มันยังอ่อนแอกว่าอย่างมาก
เย่หยวนได้ค้นพบว่าเมื่อเขาต่อสู้ เขาสามารถเรียกลายสีฟ้าเหล่านี้ออกมาช่วยเพิ่มการโจมตีให้เฉียบคมขึ้น ทั้งยังช่วยเสริมสร้างพลังป้องกันให้เหนือล้ำ
ส่วนพลังโลกนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าลายสีฟ้านี้แล้วมันก็ไม่ต่างไปจากกระดาษแผ่นบางๆ
ตราบเท่าที่มันไม่ได้หนาแน่นอย่างเหลือเชื่อ เย่หยวนก็ล้วนสามารถฝ่ามันเข้าไปได้
เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงเรียกอาณาจักรนี้ว่าอาณาจักรลายพระเจ้า!
คนภายนอกไม่รู้ แต่มีหรือที่หยางเชินจะไม่รู้สึกถึงความเสียเปรียบนี้
เย่หยวนนั้นมีเพลงดาบที่ดูแสนธรรมดาแต่มันกลับแฝงมาด้วยพลังที่เหนือล้ำ ทำให้ทะเลจิตของเขายุ่งเหยิงจนแทบไม่อาจควบคุมตัวเองได้
เมื่อรับเข้าไปหลายดาบเข้า ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกเหมือนดาบจะหลุดออกมือไปได้ทุกเมื่อ
“ไม่มีทาง! ไอเด็กคนนี้มันประหลาดเกินไปแล้ว ข้ารับมือเช่นนี้ต่อไม่ได้แน่!”
หยางเชินรู้ดีว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาต้องแพ้อย่างแน่นอน
“แนวคิดแห่งกาลเวลา!”
ตอนนั้นเองก็มีคลื่นพลังแนวคิดแห่งกาลเวลาปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง
เย่หยวนผงะไปทันทีที่ได้เห็นและเริ่มรู้ตัวว่าการเคลื่อนไหวของตัวมันช้าลงอย่างมาก
ตอนนี้แม้แค่จะเปิดมิติก็ยังช้าเชื่อง
หยางเชินยิ้มร่า “พลังของแนวคิดแห่งกาลเวลามีหรือที่คนอย่างเจ้าจะเข้าใจ?! ข้าขอบอกเลยว่าแนวคิดแห่งกาลเวลาที่ข้าเคยใช้มานั้นมันไม่ใช่พลังที่แท้จริงของข้าสักนิด! แนวคิดแห่งกาลเวลาของข้านั้นถูกบ่มเพาะจนถึงสามดาวแล้ว! ไม่นึกล่ะสิ? ตอนนี้เจ้าไปตายเสียเถอะ! ดาบกดมิติขนาน!”
ตอนนี้หยางเชินยกดาบขึ้นสูงพร้อมใช้ทักษะการต่อสู้อันดุดันราวกับว่าดาบนี้มันจะตัดขาดมิติออกจากกันได้
ดาบนี้หมายเอาชีวิตเย่หยวน!
…………………………
