เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 349 ประหารให้หมด!”

ตอนที่ 349 ประหารให้หมด! 

เจ้าหน้าที่มือปราบหลายสิบนายกรูเข้าไปปิดล้อมทางหนีของไป๋ไห่ชินโดยไม่ต้องรอรับคำสั่งจากหลินเป่ยเฉิน

ตอนที่ต่อสู้กับเด็กหนุ่มก่อนหน้านี้ เซียนกระบี่จากเมืองไป๋หยุนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อนแล้ว พลังลมปราณของเขาไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเก่า หลงเหลืออยู่ในร่างกายเพียงหนึ่งส่วนเท่านั้น ทำให้ไม่กี่อึดใจให้หลัง ชายชราก็ถูกกลุ่มเจ้าหน้าที่มือปราบคุมตัวเดินกลับมาที่ลานจตุรัสดังเดิม

 หลินเป่ยเฉิน เจ้ากำลังเล่นงานผิดคนแล้ว  ไป๋ไห่ชินพยายามขัดขืนการคุมตัว

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบต่อไปว่า  ข้าคือเทพีกระบี่ ส่วนเจ้าเป็นสาวกปีศาจโดยสายเลือด มีแต่เปลวไฟที่บริสุทธิ์เท่านั้น ถึงจะชำระล้างจิตใจอันสกปรกโสมมของเจ้าได้ 

ไป๋ไห่ชินชะงักกึก

มีบางอย่างผิดปกติ

จริงอยู่ เขาเป็นสาวกปีศาจ

แต่เพิ่งมาเป็นได้ไม่นานนี้เอง ไม่ใช่เป็นโดยสายเลือดที่ต้องมีพ่อแม่ญาติพี่น้องเป็นมาก่อนสักหน่อย

ทำไมเทพีกระบี่ถึงไม่รู้เรื่องนี้?

หลินเป่ยเฉินไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างนั้นหรือ?

ความคิดที่ไม่น่าเชื่อเรื่องหนึ่งปรากฏขึ้นในจิตใจของไป๋ไห่ชิน

ในเวลาเดียวกันนี้ เจ้าหน้าที่มือปราบนายหนึ่งก็ลากตัวไป๋ไห่ชินไปมัดติดกับเสาไม้บนกองฟืนอีกหนึ่งกอง

ไป๋ไห่ชินพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการพร้อมกับร้องตะโกนอย่างหมดหวัง  พวกเราอย่าไปเชื่อ หลินเป่ยเฉินเป็นเทพเจ้าตัวปลอม เขากำลังโกหก เขากำลังหลอกลวงทุกคน… 

ชายชรามั่นใจแล้วว่าเหตุการณ์ที่เทพีกระบี่ปรากฏตัวขึ้นเหนือวิหารนั้นเป็นละครตบตา

 เขาไม่ได้เป็นผู้ที่ถูกเลือกจากเทพีกระบี่ เขาคือเทพเจ้าตัวปลอม ทุกคนฟังข้าให้ดี หลินเป่ยเฉินกำลังโกหกทุกคน… 

ไป๋ไห่ชินสะบัดตัวและร้องตะโกนไม่หยุดยั้ง

แต่ไม่มีใครเชื่อเขาอีกแล้ว

ไม่ว่าจะพูดออกมาด้วยลักษณะท่าทีที่จริงจังขนาดไหน ทุกคนก็ยึดถือเซียนกระบี่จากเมืองไป๋หยุนเป็นสาวกปีศาจไปแล้ว

นี่เรียกว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

ไป๋ไห่ชินถึงกับกล้าลบหลู่เทพีกระบี่ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้น

 เจ้าปีศาจร้าย ยังมีหน้ามาพูดดีอีกหรือ? 

หัวหน้ากลุ่มเจ้าหน้าที่มือปราบจากไห่อันมีนามว่าเมิ้งเป่ยเหอร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น เขายกมือขึ้นตบหน้าชายชราหลายครั้งจนฟันของไป๋ไห่ชินกระเด็นหลุดออกมาหลายซี่ ก่อนที่เมิ้งเป่ยเหอจะนำลูกบอลเหล็กขนาดเล็กยัดเข้าไปในปากของไป๋ไห่ชินเพื่อไม่ให้ชายชราพูดคำใดออกมาอีก

เมิ้งเป่ยเหอเป็นแม่ทัพที่ดูแลภารกิจในครั้งนี้

เดิมทีคำสั่งของเขาคือต้องเชื่อฟังคำบัญชาจากถังกู่จิน

แต่เมื่อได้พานพบกับเทพีกระบี่ คำสั่งจากองค์เทพเจ้าก็มีความสำคัญมากกว่าคำสั่งของถังกู่จิน ความผิดร้ายแรงของพวกเขาก็คือการยิงลูกศรใส่ตัวแทนของเทพีกระบี่ เมิ้งเป่ยเหอรู้สึกร้อนรนอยู่ในหัวใจ เมื่อได้ยินว่าไป๋ไห่ชินเป็นสาวกปีศาจที่ยังกล้าลบหลู่เทพีกระบี่ต่อหน้าผู้คน มีหรือที่เขาจะทนทานได้

ใครจะไปคิดเลยว่าหนึ่งในสามยอดเซียนกระบี่จากเมืองไป๋หยุนแห่งยุคปัจจุบัน ที่เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้เก็บชัยชนะมานับไม่ถ้วน กลับต้องมามีสภาพน่าอนาถถึงเพียงนี้?

แต่ต่อให้ไป๋ไห่ชินโกรธแค้นจนอกแตกตาย เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

แผนการที่วางไว้เป็นอย่างดีพังทลายราบคาบ

 อื้อ อื้อ… 

ไป๋ไห่ชินพยายามส่งเสียงพูดผ่านลูกบอลเหล็กที่อุดปาก

แต่ไม่มีใครให้ความสนใจเขาอีกแล้ว

ในเวลาเดียวกันนั้น…

 รู้รสชาติของการที่พูดอะไรไม่ได้หรือยังล่ะ?  หลินเป่ยเฉินส่งเสียงพูดผ่านทางกระแสจิตกับไป๋ไห่ชิน

บัดนี้ เสียงพูดในกระแสพลังจิตของเขาเป็นเสียงปกติธรรมดา ไม่ใช่เสียงที่แปลกประหลาดของเทพเจ้าอีกแล้ว

ไป๋ไห่ชินหัวใจเต้นรัวเร็ว จ้องมองไปที่หลินเป่ยเฉินด้วยความเหลือเชื่อ

เสียงพูดที่กลับไปเป็นปกติธรรมดาของเด็กหนุ่ม ทำให้ชายชรายิ่งมั่นใจว่าตนเองคิดถูกต้องแล้ว

หลินเป่ยเฉินไม่ได้มีวิญญาณของเทพีกระบี่สิงสู่อยู่ในร่างกาย

เขาเป็นเทพเจ้าจอมปลอม!

 อื้อ… 

ไป๋ไห่ชินพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่สุดท้ายก็สำลักน้ำลายตนเอง และร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง

 ฮ่าฮ่า เปล่าประโยชน์ ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่เจ้าพูดอีกแล้ว อย่าเสียเวลาเลย ข้าใช้พลังจิตพูดคุยกับเจ้า จึงไม่มีใครได้ยินเสียงที่เรากำลังคุยกันอยู่… ไป๋ไห่ชิน รับรองว่าวันนี้เจ้าได้ตายสมใจแน่ อุ๊วะ ฮ่าฮ่าฮ่า คิกคิก 

หลินเป่ยเฉินส่งเสียงพูดผ่านทางกระแสจิตต่อไป

ไป๋ไห่ชินจ้องมองกลับมาด้วยความขมขื่น

แต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนใจอีกแล้ว

เขายกมือขึ้นมาชี้ไปในกลุ่มผู้คน

หลังจากนั้น หลินเจิ้นหนานก็คลานเข่าออกมาด้วยความหวาดกลัว

 จับตัวมันผู้นี้ซะ  เมิ้งเป่ยเหอออกคำสั่งอย่างกระตือรือร้น

แล้วกลุ่มเจ้าหน้าที่มือปราบก็กระโดดเข้าไปหาหลินเจิ้นหนานเหมือนหมาป่าขย้ำเหยื่อ นอกจากนั้น สมาชิกตระกูลหลินทุกคนยังถูกลากออกมาจากที่ซ่อนตัวอีกด้วย

 หลินเป่ยเฉิน ได้โปรดเมตตาข้าด้วย อย่าฆ่าข้าเลยนะ…  หลินเจิ้นหนานคุกเข่าอ้อนวอนอยู่บนพื้นดิน  อย่าลืมสิว่าข้าคือท่านอาของเจ้า ข้าถูกไป๋ไห่ชินหลอกใช้ เขาบังคับขู่เข็ญข้า ข้าไม่มีทางเลือก… 

 ประหารมันผู้นี้ซะ 

หลินเป่ยเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

สำหรับบุคคลผู้นี้ เด็กหนุ่มไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันด้วยเลยแม้แต่น้อย

อย่าว่าแต่จะมาเป็นท่านอาของเขา หลินเจิ้นหนานไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับเขาสักหน่อย มิหนำซ้ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลินเจิ้นหนานยังพยายามใส่ร้ายป้ายสีเขาหลายครั้งหลายหน และนั่นคือความผิดที่หลินเป่ยเฉินไม่มีทางลบลืมไปได้ง่ายๆ

เมื่อคิดกำจัดศัตรู ก็ต้องถอนรากถอนโคนให้สิ้นซาก

วูบ!

คมกระบี่เป็นประกายสว่างวาบ

เมิ้งเป่ยเหอชักกระบี่ออกมาตัดศีรษะหลินเจิ้นหนานต่อหน้าทุกคน

เลือดเป็นสายพุ่งกระฉูดเหมือนน้ำพุ

หลินเป่ยเฉินยืนดูด้วยจิตใจที่ไม่หวั่นไหว

เขากวาดตามองไปที่สมาชิกตระกูลหลินคนอื่นๆ

กลุ่มคนเหล่านี้เป็นผู้ติดตามคนสนิทของหลินเจิ้นหนาน เมื่อเจ้านายได้รับตำแหน่งแทนที่บิดาของเขา พวกมันก็รีบกระโจนเข้ามาตักตวงผลประโยชน์ทันที

 ประหารให้หมด! 

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาดที่น่าขนลุกเช่นเดิม

วูบ!

คมกระบี่สาดประกายต่อเนื่อง

หัวคนขาดกระเด็นหัวแล้วหัวเล่า

ผู้ติดตามของหลินเจิ้นหนานลูกกวาดล้างหมดไปในพริบตาเดียว

หลินเป่ยเฉินยังคงมีจิตใจเยือกเย็นประดุจดั่งสายน้ำไหล

ให้ตายเถอะ

ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนตนเองเป็นคนโรคจิตเลยแฮะ

หลินเป่ยเฉินนึกภาพตนเองในปัจจุบันแล้วก็อดคิดอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ

แต่เด็กหนุ่มก็รู้ดีว่าทำไมตนเองถึงไม่สะทกสะท้านต่อการเห็นคนตายอีกแล้ว

นั่นเป็นเพราะว่าเขาเคยชินกับการฆ่าคนแล้วนั่นเอง

เมื่อเห็นคนถูกฆ่าตายอยู่ตรงหน้า หลินเป่ยเฉินก็รู้สึกไม่ต่างจากเห็นต้นหญ้าถูกตัดถางจากข้างทาง

 อีกอย่าง ตอนนี้เราสวมบทร่างทรงเทพีกระบี่ จะแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าไม่ได้เด็ดขาด… ไม่งั้นอาจมีคนผิดสังเกตก็ได้ ที่สำคัญคือคนพวกนี้ก็สมควรตายอยู่แล้ว ถ้าเป็นที่โลกใบเก่าของเรา ก็ต้องบอกว่าพวกมันมีความผิดชนิดที่เกินจะให้อภัย 

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเป่ยเฉินก็หันกลับมามองหน้าถังกู่จินเป็นคนสุดท้าย

ผู้ตรวจการมณฑลแข้งขาอ่อนระทวย หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

 ท่านเทพเจ้าขอรับ ข้าน้อย… 

ถังกู่จินพยายามขอความเห็นใจ

เขาเชื่อว่าตนเองยังหาทางรอดได้

เพราะว่าเขาไม่ใช่ไป๋ไห่ชิน เขาไม่เคยทำการติดต่อกับปีศาจโดยตรงเลยสักครั้ง รับรองว่าเทพีกระบี่ไม่มีหลักฐานมาเอาผิดเขาได้แน่ๆ

ความผิดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบในเหตุการณ์ครั้งนี้ ถังกู่จินรู้ดีว่ามันเป็นการที่เขาเลือกสหายร่วมงานผิดคนต่างหาก

แต่มันไม่ใช่ความผิดที่สมควรตาย

ทว่า หลินเป่ยเฉินไม่เปิดโอกาสให้ผู้ตรวจการมณฑลได้อธิบาย

 เจ้าก็เป็นสาวกปีศาจด้วยเช่นกัน 

หนึ่งในข้อกล่าวหาที่รุนแรงที่สุดได้ถูกแจ้งต่อถังกู่จินเป็นที่เรียบร้อย นั่นทำให้ผู้ตรวจการมณฑลตกใจสุดขีดจนวิญญาณแทบหลุดลอยออกจากร่าง

 ไม่ใช่นะ ข้าไม่ได้เป็น… 

เขาอุทานออกมาด้วยความตื่นกลัว

นั่นไม่ใช่ความจริงเลยแม้แต่น้อย

แล้วเหตุไฉนเทพีกระบี่ถึงพูดสิ่งที่ไม่เป็นความจริงออกมาเล่า?

แบบนี้มันไม่ชอบมาพากลแล้ว

พลัน ถังกู่จินก็นึกถึงคำพูดของไป๋ไห่ชินตอนที่พยายามขัดขืนการจับกุม

หรือว่าหลินเป่ยเฉินจะไม่ได้เป็นตัวแทนของเทพเจ้าตามที่กล่าวอ้าง?

ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้เด็กหนุ่มสามารถปลอมตัวเป็นผู้อื่นได้อย่างแนบเนียน

เพราะฉะนั้น เขาก็น่าจะปลอมตัวเป็นเทพเจ้าได้ไม่มีปัญหาเช่นกัน

แต่ต้องใช้วิธีไหนกันนะถึงปลอมตัวได้แนบเนียนขนาดนี้?

แล้วหลินเป่ยเฉินใช้วิธีใดถึงสามารถทำให้เทพีกระบี่ปรากฏตัวบนท้องฟ้าได้เช่นนั้นเล่า?

อ่านต่อ