เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 384 กางเกงของเจ้าหายไปไหน

นี่มันอะไรกัน

เขายังจะต้องติดต่อกับเทพีกระบี่หิมะไร้นามอยู่อีกหรือ?

นั่นเท่ากับเป็นการ…

โยนเขาเข้าใส่กองไฟเลยไม่ใช่หรือไง?

หลินเป่ยเฉินยิ่งนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ตนเองโดนโกงเงินก็รู้สึกดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว

ถ้าจะให้เขาอธิบายคุณลักษณะของเทพีกระบี่หิมะไร้นามที่ถูกต้อง ก็ต้องบอกว่านางเป็นเทพีกระบี่หน้าตางดงาม แต่จิตใจสกปรก เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน และพร้อมที่จะหลอกเงินไปจากเขาได้ตลอดเวลา

 ท่านเทพีขอรับ ได้โปรดรับฟังคำอ้อนวอนของข้าน้อยด้วย ข้าน้อยเป็นสาวกที่ซื่อสัตย์ของท่าน ในหัวใจไม่มีพื้นที่ให้แก่เทพเจ้าองค์อื่นนอกจากท่านแต่เพียงผู้เดียว เพราะฉะนั้น อย่าให้ข้าน้อยต้องติดต่อท่านผ่านทางเทพเจ้าองค์อื่นเลยนะขอรับ 

หลินเป่ยเฉินพูดออกมาในที่สุด

นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ

 ถ้าอย่างนั้น ทุกครั้งที่เจ้ามาติดต่อข้า เจ้าก็อย่าลืมเอาศิลาบูชามาด้วยก็แล้วกัน 

เทพีกระบี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เอ๋?

ว่าไงนะ?

หลินเป่ยเฉินเหลือบตามองถาดบูชาโดยทันที

บัดนี้ ศิลาบูชาที่เคยมีขนาดเท่ากำปั้นมือคน กลับกลายเป็นเพียงเศษกรวดก้อนหนึ่งเท่านั้น

ราคาในท้องตลาดของศิลาบูชาหนึ่งก้อน คือ 5,000 เหรียญทองคำ

และนี่เป็นสิ่งที่ถึงมีเงินก็ซื้อหาไม่ได้

สำหรับผู้ฝึกยุทธ์ทุกคน ศิลาบูชามีค่ายิ่งกว่าของวิเศษ

มันเป็นสิ่งที่ดูดซับปราณต่างๆ ในโลกนี้อยู่ในตัวเอง เมื่อนำมาประกอบกับการฝึกวิชา พลังยุทธ์ก็จะรุดหน้าก้าวไกลกว่าปกติ

มีเพียงตระกูลขุนนางชั้นผู้ใหญ่หรือไม่ก็ต้องเป็นครอบครัวมหาเศรษฐีประจำเมืองเท่านั้น ถึงจะมีวาสนาได้ครอบครองของวิเศษเช่นนี้

แต่เมื่อศิลาบูชามาอยู่ตรงหน้ารูปปั้นเทพีกระบี่ มันก็สูญสลายหายไปในเวลาเพียงชงน้ำชา 1 ถ้วยเท่านั้น

หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ หลินเป่ยเฉินสามารถติดต่อกับเทพีกระบี่ได้โดยตรงก็จริง แต่เขาทำได้ในระยะเวลาเพียง 1 ก้านธูป และมีค่าใช้จ่ายต่อครั้งถึง 5,000 เหรียญทองคำ!

เขาสามารถนำเงินจำนวนนี้มาชาร์จแบตโทรศัพท์ได้เป็นจำนวนนับพันครั้งเลยกระมัง

เมื่อหลินเป่ยเฉินลองคิดดูแล้ว เขาก็ถึงกับตัวสั่นเทา

 กราบเรียนท่านเทพี ข้าน้อยเป็นสาวกผู้ซื่อสัตย์ของท่าน… ข้าน้อยจะร่วมมือกับเทพีกระบี่หิมะไร้นามเป็นอย่างดี พวกเราจะช่วยกันสร้างชื่อเสียงของท่าน ให้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมากขึ้นและมากขึ้น… 

คราวนี้ หลินเป่ยเฉินพูดโดยไม่ลังเลอีกแล้ว

พลังศักดิ์สิทธิ์จากรูปปั้นเทพีกระบี่เจือจางลง

แล้วลำแสงที่เปล่งออกมาจากรูปปั้นก็หายวับไป

เด็กหนุ่มก้มหน้ามองไปที่ถาดบูชาอีกครั้ง

บัดนี้ ศิลาบูชามีสภาพไม่ต่างไปจากเศษขี้เถ้ากองหนึ่ง

ผลแอปเปิลสีแดงสดก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นผลแอปเปิลเน่าๆ ลูกหนึ่ง ไม่ได้มีหน้าตาชวนรับประทานอีกต่อไป

น่าเสียดายเหมือนกันนะเนี่ย

คงจะเก็บเอาไปทำยาให้อากวงไม่ได้แล้ว

แต่เหรียญทองคำยังวางกองอยู่ที่เดิม

หลินเป่ยเฉินเอื้อมมือไปเก็บเหรียญเหล่านั้นกลับมาโดยไม่ลังเล

 ขี้งก… 

เด็กหนุ่มหยุดชะงัก

เดี๋ยวก่อนนะ?

ทำไมเหมือนเขาได้ยินใครสักคนแอบด่าลับหลังว่าเขาขี้งกเลยล่ะ?

แต่หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็เก็บผลแอปเปิลเน่าลูกนั้นมาพร้อมกับเหรียญทองคำด้วยเช่นกัน

เพียงไม่นาน วิหารเทพกระบี่ก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติอีกครั้ง

บัดนี้ ติงซานฉือรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาพลันลืมตาขึ้นมา ก่อนจะต้องกะพริบตาติดๆ กันหลายครั้งเหมือนมีลำแสงเจิดจ้าที่ทำให้แสบตา เมื่อดวงตาปรับสภาพกับแสงสว่างได้เรียบร้อย ชายชราก็หันมาจ้องมองหลินเป่ยเฉินตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหมือนพบเห็นคนแปลกหน้าก็ไม่ปาน Aileen-novel

 อาจารย์ทำไมมองข้าแบบนั้นล่ะขอรับ ข้าคือลูกศิษย์ผู้น่ารักของท่านไง 

หลินเป่ยเฉินยิ้มแย้มฝืดฝืนและรีบอธิบายอย่างต่อเนื่อง  อย่าถามข้าน้อยนะขอรับว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะข้าน้อยก็ไม่ทราบเหมือนกัน หลังจากเปิดจุดก่อกำเนิดพลังปราณธาตุเป็นครั้งที่สองได้แล้ว พลังของข้าน้อยก็เปลี่ยนจากธาตุน้ำเป็นธาตุไฟ… ได้อย่างไรไม่รู้ 

 เปล่า 

ติงซานฉือชี้มือไปที่ช่วงล่างของลำตัวเด็กหนุ่มและกล่าวว่า  ข้ากำลังสงสัยอยู่ว่ากางเกงกับรองเท้าของเจ้าหายไปไหน? 

หลินเป่ยเฉินใบหน้ากระตุกขึ้นมาทันที

เขาเพิ่งจะนึกออกว่าในแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์มีชุดเสื้อคลุมสำรองอยู่ก็จริง แต่มันเป็นเสื้อคลุมตัวสั้น ที่สามารถปิดบังได้แค่ส่วนบนของร่างกายเท่านั้น

มิน่าเล่า ตั้งแต่ช่วงเอวลงไปจนถึงข้อเท้า หลินเป่ยเฉินถึงได้รู้สึกเย็นวูบวาบอย่างแปลกประหลาด… โชคดีที่ไม่มีใครมาพบเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ มิเช่นนั้นแล้ว คนเหล่านั้นก็คงต้องสงสัยกันเป็นแน่แท้ว่า เพราะเหตุใดหลินเป่ยเฉินถึงได้มีช่วงขาเรียวงามยิ่งกว่าสตรีเสียอีก

หลินเป่ยเฉินถอนหายใจ ตอบว่า  เรื่องมันยาวขอรับท่านอาจารย์ ไว้คุยกันภายหลังดีกว่า 

ติงซานฉือจ้องมองใบหน้าเด็กหนุ่มผู้เป็นลูกศิษย์อีกเล็กน้อย ก่อนจะผงกศีรษะและปรับเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นปกติ  เจ้าเปิดจุดก่อกำเนิดพลังปราณธาตุได้เป็นครั้งที่สอง แต่กลับเปิดได้ธาตุไฟแทนที่จะเป็นธาตุน้ำ เรื่องราวเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน…อาจารย์ก็ไม่รู้จะตอบเจ้าอย่างไรดี เอาเป็นว่าเดี๋ยวเจ้าลองถามกับนักพรตหญิงชินดูก็แล้วกัน 

 ขอรับอาจารย์ 

หลินเป่ยเฉินพยักหน้า นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน จึงกล่าวต่อ  อาจารย์ขอรับ ในเมื่อบัดนี้ศิษย์มีพลังปราณธาตุไฟ วิทยายุทธ์และทักษะการต่อสู้ทั้งหมด คงต้องเปลี่ยนแปลงจากก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นวิชากระบี่ของชาวทะเลหรือวิชามัจฉากลายร่างเป็นมังกร ศิษย์ก็ไม่สามารถใช้งานได้เต็มประสิทธิภาพอีกแล้ว… ไม่ทราบว่าอาจารย์พอจะมีวิชาไหนแนะนำให้ศิษย์ใช้แทนวิชาเหล่านั้นได้บ้างไหมขอรับ? 

คำถามนี้ของเด็กหนุ่มทำให้ใบหน้าของติงซานฉือกระตุกขึ้นมาในฉับพลัน…

เรื่องนั้นทำไมเขาจะทำไม่ได้

แต่มันเสียเวลาน่ะสิ!

ชายชรานึกอยากจะล้มโต๊ะที่วางข้าวของบูชาให้คว่ำไปทั้งหมด

เขาอยากจะสบถคำหยาบ

เพราะเมื่อคืนนี้ ติงซานฉือใช้เวลาทั้งหมดไปกับการปรับเปลี่ยนแผนการสอนให้แก่หลินเป่ยเฉิน

เขาวางแผนการสอนโดยยึดว่าเด็กหนุ่มมีพลังปราณธาตุน้ำ จวบจนถึงรุ่งเช้า แผนการสอนทุกอย่างจึงลงตัว

แต่เมื่อเปิดจุดก่อกำเนิดพลังปราณธาตุอีกครั้ง หลินเป่ยเฉินกลับได้พลังปราณธาตุไฟ

ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

ติงซานฉือต้องกลับไปวางแผนการสอนใหม่อีกครั้ง!

นั่นเท่ากับว่า ชายชราต้องเสียเวลาไปอีกทั้งวันเลยทีเดียว

 เจ้าไปหานักพรตหญิงชินก่อนเถอะ 

ติงซานฉือพยายามสงบจิตสงบใจ พูดจบก็หมุนตัวเดินกำหมัดออกจากวิหารเทพกระบี่

เฮ้อ

ชายชราไม่เคยรู้สึกเหนื่อยล้าเท่านี้มาก่อน

หลินเป่ยเฉินได้แต่มองแผ่นหลังของอาจารย์เดินหายลับไปจากสายตาด้วยแววตาซาบซึ้ง

ต่อให้หลายครั้งอาจารย์ของเขาจะพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่ถึงอย่างไร ท่านก็มีจิตใจเมตตาต่อหลินเป่ยเฉินคนนี้เสมอ

ไม่ว่าจะเป็นคัมภีร์ฝึกวิทยายุทธ์ สมุนไพรวิเศษ ของวิเศษหายาก…

ทั้งหมดนั้น ติงซานฉือมอบให้แก่หลินเป่ยเฉินได้โดยไม่คิดเสียดาย

นอกจากนี้ อาจารย์ติงยังยอมเสียสละศิลาบูชาให้กับเขาถึง 2 ก้อน คิดเป็นเงินถึงหนึ่งหมื่นเหรียญทองคำ ซึ่งถือเป็นจำนวนเงินที่ใครหลายคนต้องใช้เวลาเก็บออมค่อนชีวิต

 ไม่ต้องเป็นห่วงนะขอรับท่านอาจารย์ ข้าน้อยหลินเป่ยเฉินขอยืนยันว่าจะต้องตอบแทนให้ท่านได้ภูมิใจ หากวันไหนท่านเสียชีวิต ข้าน้อยจะนำศพของท่านใส่ลงไปในโลงทองคำ และสร้างสุสานทองคำให้ท่านได้ฝังร่างไปตลอดกาล หรือถ้าท่านอาจารย์ต้องการ ข้าก็พร้อมที่จะนำต้นหญ้าเสริมปราณปาฏิหาริย์มาปลูกไว้บนหลุมศพของท่านด้วย! 

หลินเป่ยเฉินสาบานด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แต่หลังจากนั้น เขาก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่า โลกจอมยุทธ์แห่งนี้ยามที่ผู้มีพลังปราณธาตุไฟต่อสู้กัน เสื้อผ้าของพวกเขาจะไม่ถูกเผาไหม้จนต้องเปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าทุกคนหรือ?

หรือว่าพวกเขามีวิธีการพิเศษที่สามารถควบคุมเปลวไฟไม่ให้เผาไหม้เสื้อผ้าได้?

หรือว่ามีแค่เขาเพียงคนเดียวที่ทำให้เสื้อผ้าของตนเองไหม้ไฟ?

สงสัยคงต้องไปสอบถามเอาจากนักพรตหญิงชินแล้วจริงๆ

หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็เดินไปหานักพรตหญิงชิน ระหว่างทางมีนักบวชสาวมากมายส่งเสียงทักทายเขาเจื้อยแจ้ว

ในห้องเรียนประจำวิหารเทพกระบี่

เมื่อได้ยินคำถามเกี่ยวกับเปลวไฟและเสื้อผ้าจากปากของหลินเป่ยเฉิน ใบหน้าอันสวยงามของนักพรตหญิงชินที่ปกติมีแต่ความเย็นชาปราศจากอารมณ์ความรู้สึก ก็พลันปรากฏความประหลาดใจขึ้นมาแล้ว