เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 512 พวกเจ้าต้องตายกันไปทั้งหมด

เสียงบริกรรมคาถาเยียวยาบาดแผลยังคงดังออกมาจากด้านในวิหาร

พลังงานสีขาวลอยออกมาไหลรินเข้าไปในร่างกายของเซียวปิง รักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้ดีขึ้นในพริบตา

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเซียวปิงกลับมามีพลังลมปราณและพลังงานเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ไม่เหลือร่องรอยความเป็นอันตรายที่จะถึงแก่ชีวิตอีกแล้ว ส่วนรอยกระบี่เหล่านั้นก็เป็นบาดแผลที่เกิดขึ้นบนผิวหนัง ตราบใดที่เซียวปิงยังสามารถใช้พลังลมปราณเยียวยาอาการของตนเองได้ การรักษาตัวจึงไม่ใช่สิ่งที่เป็นปัญหา

นี่คือสัญญาณที่บอกว่าเซียวปิงปลอดภัยแล้ว

 พี่ใหญ่ ขะ… ข้าไม่ได้ทำให้ท่านต้องผิดหวังใช่หรือไม่…  เซียวปิงพยายามคลี่ยิ้มและพูดว่า  ข้ายืนขวางประตู… ข้ายืนขวางเอาไว้… ขะ… ข้าไม่ยอมให้ใครผ่านเข้าไปทั้งนั้น… ข้าไม่ได้หลบหนี… 

 ใช่แล้ว เจ้ายืนขวางประตูเอาไว้ ข้าถึงสามารถกลับมาจัดการพวกศัตรูได้ทั้งหมดไงล่ะ 

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยความรู้สึกผิด

เขาแอบสบถสาบานอยู่ในใจว่านับจากนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งเซียวปิงเด็ดขาด

 ข้าไม่เคยผิดหวังในตัวเจ้าเลย 

หลินเป่ยเฉินกัดฟันกรอด พยักหน้าและพูดเน้นย้ำทีละคำ  น้องรัก นับจากนี้เจ้าจะเป็นน้องชายของข้าตลอดไป ถ้าข้าได้กินเนื้อ เจ้าจะได้กินน้ำซุป วันนี้เจ้าสามารถสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้สำเร็จ เจ้าจะมีชื่อเสียงโด่งดัง ส่วนเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เดี๋ยวพี่ใหญ่ของเจ้าจะเป็นคนจัดการเอง… คอยดูให้ดีก็แล้วกันว่าข้าจะแก้แค้นให้เจ้าอย่างไรบ้าง 

จากนั้น เขาก็ประคองเซียวปิงไปนั่งที่หน้าประตูวิหาร

เรียบร้อยดีแล้วก็หันขวับกลับมาถลึงตาจ้องมองไปยังพวกของท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อัน

 เจ้าเป็นใคร… ทำไมถึงต้องมาขัดขวางพวกเราด้วย?  ท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันจ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยความเหลือเชื่อและพูดตะกุกตะกักว่า  ข้าคือท่านอ๋องผู้ปกครองแคว้นไห่อัน การโจมตีวิหารในครั้งนี้เป็นคำสั่งของคุณชายเว่ยหมิงเฉิน รบกวนเจ้าได้โปรดหลีกทางไป ข้าไม่อยากมีปัญหากับเจ้าในภายหลัง… 

ก่อนที่จะเดินทางขึ้นเขามายังวิหารแห่งนี้ หลินเป่ยเฉินได้ถอดหน้ากากออกและใช้แอปพลิเคชันเปลี่ยนแปลงใบหน้าของตนเองเป็นใบหน้าอ้วนกลมของเซียวปิง ดังนั้น พวกของท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันจึงจดจำไม่ได้ว่าเขาคือวีรบุรุษหน้ากากแดงร่างเปลือย และแน่นอนว่าย่อมไม่มีใครคาดคิดว่าเขาคือหลินเป่ยเฉินตัวจริง

 เจ้าคือท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันอย่างนั้นหรือ? 

หลินเป่ยเฉินมองชายชราและส่งเสียงหัวเราะเหยียดหยาม  เศษเดนที่ชื่อว่าสวีหวั่นหลัวเป็นบุตรชายของเจ้าใช่หรือไม่? มันเป็นคนที่ชอบรังแกผู้อื่น ชอบกลับดำให้เป็นขาว และข้านี่แหละที่เป็นคนสังหารมันเอง ไม่คิดเลยนะว่าบิดาของเศษเดนเช่นนั้น จะกล้ามาปรากฏตัวในเมืองหยุนเมิ่ง เพื่อก่อปัญหาไม่แพ้บุตรชาย… หึหึหึหึ… 

พูดมาถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น กวาดสายตามองหน้าฝ่ายตรงข้ามทีละคน  วันนี้พวกเจ้าต้องตายกันไปทั้งหมด 

ขาดคำ

หลินเป่ยเฉินก็ระเบิดเสียงคำรามและกระโจนเข้าใส่กลุ่มคนฝ่ายตรงข้าม

 ตายไปซะ! 

เขากระแทกหมัดออกไป

ผลั่ก!

นายทหารผู้มีพลังระดับปรมาจารย์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ขยับหลบหนีไม่ทัน จึงถูกต่อยตัวแตกกระจายกลายเป็นม่านหมอกเลือดในอากาศ

ผลั่ก! ผลั่ก! ผลั่ก!

ยิ่งไปกว่านั้น หลินเป่ยเฉินมีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ เมื่อเขาต่อยหมัดออกไปเต็มกำลัง จึงไม่มีคู่ต่อสู้คนไหนจะสามารถต้านทานได้อีกแล้ว

กำปั้นของเขา สามารถทำให้ร่างของผู้มีพลังอยู่ในขั้นปรมาจารย์แหลกสลายได้อย่างไร้ปัญหา

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องทักษะการต่อสู้หรือประสบการณ์ต่อสู้ หลินเป่ยเฉินย่อมมีมากกว่าเซียวปิง

การลงมือของเขาจึงรุนแรงมากกว่า

แต่ละหมัดที่ถูกซัดออกมาล้วนเป็นหมัดสังหารที่ปลิดชีพฝ่ายตรงข้าม

องครักษ์และนายทหารที่อยู่แถวหน้าตกตะลึงเกินกว่าที่จะหลบหนีได้ทันเวลา พวกเขาต้องถูกต่อยตัวระเบิดตายไปพร้อมกับอาวุธคู่กายคนแล้วคนเล่า

เพียงพริบตาเดียว ก็มีคนตายไปแล้วมากกว่าสิบคน

 เหวอ นี่มันปีศาจแล้ว… 

องครักษ์จำนวนมากหมุนตัววิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นและต่อยหมัดออกไปข้างหน้า

เขากำลังใช้วิชาฝ่ามือเทพเจ้า ร้อยก้าวสู่ปรภพ เพียงเปลี่ยนจากการยิงพลังด้วยฝ่ามือ เป็นการยิงพลังด้วยกำปั้น

เพียงไม่กี่ลมหายใจต่อมา กลุ่มคนที่พยายามหลบหนีเหล่านั้นก็ร่างกายระเบิดกระจายในอากาศ ส่งผลให้เหล่าองครักษ์และนายทหารที่เหลืออยู่ ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยใบหน้าซีดเซียว หวาดกลัวจนไม่กล้าหลบหนีอีกแล้ว

ในกลุ่มคนเหล่านั้นมีท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันรวมอยู่ด้วย

 พ่อหนุ่ม ได้โปรดเมตตาคนแก่เถิดหนา อย่าทำอะไรข้าเลย ข้ายินดีที่จะ… 

ผลั่ก!

หลินเป่ยเฉินไม่เสียเวลาพูดคุยต่อไป เขาเพียงกระแทกหมัดเข้าใส่ลำตัวของชายชรา

แล้วท่านอ๋องผู้ปกครองแคว้นไห่อันก็ถึงแก่ความตาย ร่างกายระเบิดกระจาย ไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูกสักชิ้นเดียว

ถุงเก็บของวิเศษสีแดงตกอยู่บนกองเลือดบนพื้นหิน

ดวงตาของหลินเป่ยเฉินเป็นประกายแวววาว

มีของดีให้เก็บอีกแล้วสิ

นี่คือถุงเก็บของวิเศษแบบเดียวกับที่เขาได้มาจากสวีหวั่นหลัว เพียงแต่ถุงเก็บของใบนี้มีขนาดใหญ่กว่า และก็น่าจะมีของดีบรรจุอยู่ไม่ใช่น้อย

หลินเป่ยเฉินกระโดดเข้าไปหยิบถุงเก็บของวิเศษขึ้นมา

ไม่เลวเลยแฮะ

วัสดุที่ใช้ทำถุงใบนี้เป็นวัสดุชนิดเดียวกับที่ใช้ทำถุงเก็บของวิเศษของสวีหวั่นหลัว

สามารถทนทานพลังปราณธาตุไฟของเขาได้

อิอิ

คราวนี้เขาเอาไปเย็บเป็นกางเกงใส่ดีกว่า

เวลาใช้พลังปราณธาตุไฟหลังจากนี้ก็ไม่ต้องวิ่งเป็นชีเปลือยให้อับอายผู้คนอีกแล้ว

เด็กหนุ่มอัปโหลดถุงเก็บของวิเศษใส่เอาไว้ในแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์ จากนั้นจึงหันหน้ามาหากลุ่มองครักษ์ที่ยังเหลือรอดอยู่อีกสี่คน

 ไม่นะ ได้โปรดอย่าฆ่าพวกเราเลย 

 เรายอมแพ้แล้ว เรายอมแพ้แล้ว… 

 ได้โปรดมอบโอกาสให้ข้าน้อยกลับเนื้อกลับตัวด้วย ข้าน้อยสัญญาว่าข้าน้อยจะเป็นคนดี 

 พ่อหนุ่ม ข้าสามารถเดินทางกลับไปและช่วยเจ้าปรับความเข้าใจกับคุณชายเว่ยหมิงเฉินได้นะ ส่วนเรื่องที่เจ้าสังหารท่านอ๋อง รับรองว่าพวกเราจะไม่บอกใครเด็ดขาด… 

หลินเป่ยเฉินไม่พูดคำใด เดินเข้าไปสาวหมัดใส่สี่หมัดซ้อน

องครักษ์ทั้ง 4 คนนั้นตายคาที่

หลินเป่ยเฉินกวาดตามองรอบตัว

เมื่อพบถุงเก็บของวิเศษที่ตกอยู่บนพื้น เขาก็เดินไปเก็บขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นจึงได้เดินกลับไปหาเซียวปิง

บัดนี้ เซียวปิงกำลังมีบรรดานักบวชสาวนั่งห้อมล้อมอยู่รอบกาย

บาดแผลบนลำตัวหลายส่วนได้เลือนหายไปราวกับปาฏิหาริย์

 ไป พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า 

หลินเป่ยเฉินประคองเซียวปิงลุกขึ้นยืนพร้อมกับขยิบตา

แล้วเด็กหนุ่มทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในวิหารเพียงลำพัง

หลินเป่ยเฉินนำโทรศัพท์มือถือออกมาและใช้แอปพลิเคชันเมจิก คาเมร่าสลับใบหน้าของพวกเขากลับคืนเจ้าของที่แท้จริงอีกครั้ง

ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาก็คือ

 พี่ใหญ่ขอรับ ขอบคุณท่านมากจริงๆ ที่ช่วยแก้แค้นให้ข้า ท่านถึงกับสังหารท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันด้วยมือของตนเอง  เซียวปิงพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ  บุญคุณในครั้งนี้ เซียวปิงจะไม่มีทางลืมเลือน ข้าจะภักดีต่อพี่ใหญ่ไปตลอดชีวิต ว่าแต่ว่า ท่านอ๋องผู้นั้นเป็นคนที่มีเชื้อสายจักรพรรดิ นับเป็นบุคคลในราชวงศ์คนหนึ่ง การสังหารเขาเช่นนี้ ย่อมมีโทษหนักถึงขั้นประหารชีวิต เราจะเปิดเผยให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าท่านเป็นผู้สังหารเขานะขอรับ มิเช่นนั้น ท่านคงถูกตามล่าไปทั่วดินแดนเป็นแน่แท้ 

หลินเป่ยเฉินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบสบายใจ  พวกเขาจะมาตามล่าข้าทำไมเล่า? เพราะตอนที่ข้าสังหารท่านอ๋องแห่งแคว้นไห่อันนั้น ข้าปลอมตัวเป็นเจ้า ถ้าจะมีใครสักคนถูกตามล่าตัวไปทั่วแผ่นดิน มันก็ต้องเป็นเจ้าคนเดียวเท่านั้น แล้วข้ายังจะมีอันใดให้เป็นกังวลอีก? 

เซียวปิงได้ยินดังนั้นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกแล้ว

ถ้าอ่าน  เซียนกระบี่มาแล้ว  ถึงบทนี้แล้วยังไม่จุใจ งั้นไปอ่านกันต่อได้ที่เว็บ Enjoybook.co เพราะที่นั่นลงนำไปแล้วกว่า 30 ตอน !! #อ่านก่อนใครได้ที่เว็บเอนจอย