เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 582 เพิ่มเงิน

วันต่อมา

อากาศขมุกขมัว แดดไม่ร้อน

เปียกชื้น

ยามเช้ามีหมอกปกคลุมท้องถนน

ใบไม้สีเหลืองปลิดปลิวลงจากกิ่งก้าน

ฤดูกาลแห่งความตายของหมู่มวลใบไม้มาถึงแล้ว

หลินเป่ยเฉินนอนฝันร้าย

เมื่อคืนเขาฝันว่าตนเองอยู่บนเตียงนุ่มนิ่มหลังใหญ่ และข้างกายมีเทพธิดาสาวซึ่งนัดพบจากในแอปเจิ้นอ้ายหว่างนอนล้อมรอบอยู่เต็มไปหมด

ตอนแรก พวกนางก็ยังมีรูปลักษณ์เหมือนคนปกติทั่วไป แต่ไม่นาน เทพธิดาเหล่านั้นก็เริ่มตบตีกันเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการได้ร่วมรักกับเขา เหตุการณ์หลังจากนั้นจึงตามมาด้วยความวุ่นวาย

และมีเทพธิดาถึงสองนางที่อยู่ดีๆ ก็ระเบิดเสียงคำราม ก่อนกลายร่างเป็นปีศาจร้ายกระหายเลือด และพยายามที่จะพุ่งเข้ามาเลียใบหน้าของหลินเป่ยเฉิน…

  อ้า…  

เด็กหนุ่มส่งเสียงครางออกมา

แล้วเขาก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน

ด้วยใบหน้าที่เปียกชุ่ม

หลินเป่ยเฉินรีบหันหน้ามองไปข้างตัว

ก่อนที่จะต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะผู้ที่เพิ่งจะเลียหน้าเขาไปเมื่อสักครู่นี้ ก็คือลูกหมาป่าเสี่ยวเอ้อร์กับเสี่ยวซานต่างหาก

  ท่านพ่อ ข้าหิวแล้ว… ข้าอยากกินเนื้อปลา  

เสี่ยวซานจ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาสีแดงเป็นประกายระยิบระยับ

เสียงใสๆ ของมันดังขึ้นในหัวหลินเป่ยเฉิน

หรือนี่จะเป็นการถ่ายทอดเสียงผ่านทางกระแสจิต?

เกิดขึ้นอีกครั้งแล้วหรือ?

นี่เป็นเพราะว่าเสี่ยวซานย่อยพลังงานจากปลาตากแห้งหมดแล้วใช่หรือไม่?

เสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งหลังจากเลียใบหน้าเขาแล้ว มันก็เริ่มส่ายศีรษะ จนสุดท้ายตัวมันเองก็เริ่มเวียนหัว

และในจังหวะที่มันกำลังสะบัดศีรษะอยู่นั้น ตรงบริเวณหัวของเสี่ยวเอ้อร์ก็เริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลง เสี่ยวเอ้อร์กลายเป็นลูกหมาป่าสองหัวในเวลาชั่วครู่หนึ่ง แล้วมันก็กลับมามีหัวเดียวอีกครั้ง แต่เมื่อมันสะบัดศีรษะอีกหน เสี่ยวเอ้อร์ก็กลายเป็นหมาป่าสองหัวอีกรอบ และดวงตาทั้งสี่ข้างของมันก็กำลังจ้องมองมาที่หลินเป่ยเฉินด้วยความกระตือรือร้น

  อรุณสวัสดิ์  

หลินเป่ยเฉินลุกขึ้นนั่ง

เขากอดสัตว์เลี้ยงทั้งสองตัวอยู่ในอ้อมแขนและพูดกับมันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า   ไม่นึกว่าพวกหมาป่าจะประจบประแจงเจ้าของได้เก่งเหมือนพวกหมาบ้านเหมือนกันนะเนี่ย  

หลังพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว หลินเป่ยเฉินก็พบว่าลูกหมาป่าทั้งสองตัวนี้มีสภาพจิตใจค่อนข้างมั่นคง การรับประทานเนื้อปลาตากแห้งวิเศษไม่ได้ส่งผลข้างเคียงในแง่ลบ ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงไม่ลังเลที่จะนำปลาอีกครึ่งตัวที่เหลืออยู่ออกมาให้พวกมันรับประทาน

เฉียนเหมยกับเฉียนเจินกำลังรอคอยอยู่หน้าประตูห้องนอน

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว พวกนางก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถังน้ำให้เด็กหนุ่มใช้ล้างหน้าล้างตา รวมไปถึงเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขาผลัดเปลี่ยน

จากตอนแรกที่ยังเอียงอายสองสาวรับใช้อยู่ไม่น้อย มาบัดนี้ หลินเป่ยเฉินรู้สึกเคยชินกับการที่เฉียนเหมยและเฉียนเจินจะคอยทำความสะอาดร่างกายให้เขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้ว

อ้า นี่แหละชีวิตอย่างที่เขาต้องการ

หลินเป่ยเฉินชอบมันมาก

เด็กหนุ่มรู้สึกไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว

แต่สุดท้าย เขาก็ยังต้องตื่นขึ้นมา เพื่อทำอะไรบางอย่างอยู่ดี

สถานศึกษากระบี่ที่สามในยามเช้าดูมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ

บรรดาเด็กหนุ่มเด็กสาวซึ่งไม่จำเป็นต้องศึกษาอยู่ในสถาบันแห่งนี้ ต่างก็มารวมตัวกันฝึกซ้อมการต่อสู้อย่างขะมักเขม้น

สถานศึกษาแห่งนี้กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในเมืองหยุนเมิ่ง

แต่โชคดีที่เซียวปิงกับอากวงย้ายสถานที่ฝึกการต่อสู้ขึ้นไปอยู่บนภูเขาเสี่ยวซี ตำหนักไม้ไผ่ของหลินเป่ยเฉินจึงยังคงอยู่ภายใต้ความสงบร่มเย็น

  วันนี้นายน้อยดูหล่อเหลาเป็นพิเศษเชียวนะขอรับ…  

พ่อบ้านหวังจงนำม้วนกระดาษออกมากางรายชื่อยาวเหยียดและพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   วันนี้นายน้อยจะต้องพบปะผู้คนตามรายชื่อทั้งหมดนี้ หวังจงได้คัดแยกบุคคลที่มีความสนิทสนมกับนายน้อยและบุคคลที่ห่างเหินกันไว้เรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าเกือบทุกคนต้องจ่ายค่าธรรมเนียมในการเข้าพบนายน้อยทั้งหมด หากนายน้อยอยากดูรายชื่อ…  

ผลั่ก!

หลินเป่ยเฉินยกเท้าถีบบั้นท้ายของหวังจง   ตาแก่นี่…  

หวังจงล้มคะมำไปบนพื้นหิน ความรู้สึกอันคุ้นเคยกลับคืนมาอีกครั้ง นายน้อยไม่พอใจเขาในเรื่องอะไรกันนะ? หรือเพราะว่าตัวเขาเองยามเข้าพบนายน้อยไม่ยอมจ่ายค่าธรรมเนียม?

ใช่แล้ว มันต้องเป็นเพราะเหตุผลนั้นแน่ๆ

ดูเหมือนว่าในระยะหลัง นายน้อยจะบ้าคลั่งเงินตราเป็นที่สุด…

  เจ้าบอกว่าวันนี้ข้าหล่อเหลาเป็นพิเศษ  

ใครจะไปคิดเลยว่านี่คือเรื่องที่เด็กหนุ่มไม่พอใจ   ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าวันอื่นข้าไม่หล่อหรือไง?  

หวังจงพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

นายน้อยของเขายังคงเป็นบุคคลที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เช่นเดิม

หลินเป่ยเฉินรับม้วนกระดาษไปดูรายชื่อ

มีรายชื่อผู้คนมากมายเต็มไปหมด

ชื่อของแต่ละคนมีตัวเลขกำกับเอาไว้ว่าต้องเสียค่าธรรมเนียมในการเข้าพบเขาคนละเท่าไหร่

ดูจากม้วนกระดาษรายชื่อแล้ว พ่อบ้านหวังจงกำลังโกหก

แน่นอนว่าพ่อบ้านหวังจงเก็บค่าธรรมเนียมผู้มาเยือนเกือบทุกคนในการเข้าพบเขา แต่ลำดับการเข้าพบไม่ได้จัดเรียงตามลำดับความสัมพันธ์และความสนิทสนม อย่างเช่น บุคคลที่มีนามว่าเค่อเอ๋อร์ซึ่งหลินเป่ยเฉินไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนนั้น กลายเป็นบุคคลแรกที่สามารถเข้าพบเขาได้ โดยจ่ายค่าธรรมเนียมถึง 1,000 เหรียญทองคำ ในขณะที่คนสนิทของหลินเป่ยเฉินอย่างเช่นฉู่เหินกับหยางเฉินโจว ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมในการเข้าพบก็จริง แต่กลับถูกจัดไปอยู่อันดับท้ายๆ ที่จะได้เข้าพบเขาในวันนี้…

หลินเป่ยเฉินหันขวับไปจ้องมองหวังจง

หวังจงหัวใจเต้นรัวเร็วด้วยความลุ้นระทึก

  เจ้าสุนัขเฒ่า…  

เด็กหนุ่มสบถคำหยาบออกมา พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ   เจ้าทำได้ดีมาก  

หวังจงคลี่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก

แล้วหลินเป่ยเฉินก็ยื่นมือออกไปข้างหน้า เหมือนกำลังรอรับอะไรบางอย่างจากพ่อบ้านชรา

  หืม?  

หวังจงเลิกคิ้วสูงด้วยความไม่เข้าใจ

หลินเป่ยเฉินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด   ค่าธรรมเนียมของผู้เข้าพบในวันนี้อย่างไรเล่า หรือเจ้าคิดจะอมเอาไว้เอง?  

หวังจงรีบส่งบัตรเงินสดมอบให้โดยเร็วไว

หลินเป่ยเฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งอยู่หลังโต๊ะหินตัวหนึ่งในสนามหญ้าหน้าที่พักและพูดว่า

  เอาล่ะ เริ่มรับแขกได้  

พ่อบ้านหวังจงผงกศีรษะและโค้งตัวลงรับคำสั่ง

เขาเดินหายออกไปนอกรั้วตำหนักไม้ไผ่และส่งเสียงตะโกนว่า   ผู้ใดมีนามว่าเค่อเอ๋อร์ กรุณาเข้าพบนายน้อยในตำหนักไม้ไผ่ ส่วนผู้เข้าพบลำดับที่สอง เจาโจวหยาน จากหอการค้าสามพันโยชน์ กรุณาเตรียมตัวให้พร้อมด้วยเช่นกัน…  

บรรดากลุ่มคนที่อยู่ท้ายแถวพากันหันขวับกลับมามองเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น และหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นก็คือฉู่เหิน หยางเฉินโจวและบรรดาคนสนิทของหลินเป่ยเฉินอีกหลายคน พวกเขาอุตส่าห์นึกดีใจที่หวังจงไม่เก็บเงินค่าเข้าพบหลินเป่ยเฉิน แต่ที่ไหนได้ สถานการณ์พลิกกลับตาลปัตร เมื่อไม่ต้องเสียเงิน ทุกคนจึงถูกจัดอันดับให้อยู่รั้งท้าย และเห็นได้ชัดว่าหลินเป่ยเฉินก็ไม่ติดขัดอันใดกับเรื่องนี้สักนิด

ไร้ยางอายกันทั้งเจ้านายทั้งบ่าวจริงๆ

แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะได้เข้าพบหลินเป่ยเฉินกันล่ะเนี่ย?

…

ในสนามหญ้าหน้าตำหนักไม้ไผ่

หลินเป่ยเฉินกระตุกยิ้มมุมปากให้แก่เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามโต๊ะหินของเขา

  เด็กสาวอัปลักษณ์จากจักรวรรดิจี้กวง เจ้ากล้าหาญมากทีเดียวนะที่มาหาข้าตามลำพัง เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือหลินเป่ยเฉิน เด็กหนุ่มจอมเสเพลและบ้ากามที่สุดในเมืองหยุนเมิ่ง เฮ้อ เจ้าไม่กลัวเลยหรือไงว่าข้าอาจจะกลายเป็น ‘คนแรก’ ของเจ้าก็เป็นได้?  

น้ำเสียงของเขาบอกชัดถึงความเหยียดหยามโดยไม่ปิดบัง

ทั้งๆ ที่เด็กสาวผู้แต่งกายราวกับตุ๊กตาคนนี้ มีสถานะเป็นถึงเจ้าหญิงของพวกจักรวรรดิจี้กวง

หลินเป่ยเฉินคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านางผู้มาจากดินแดนศัตรูตัวฉกาจของจักรวรรดิเป่ยไห่ จะกล้าเดินทางมาเข้าพบเด็กหนุ่มภาพลักษณ์ย่ำแย่อย่างเขาเพียงลำพัง

องค์หญิงเค่อเอ๋อร์มีความไร้เดียงสาเกินไปหรือไม่?

หรือนางมั่นใจว่าดูแลตัวเองได้?

  เพราะว่าข้าคิดถึงท่านมากเกินไปน่ะสิ  

เค่อเอ๋อร์ยิ้มแย้มออกมาอย่างอ่อนหวาน

แต่สำหรับในสายตาของหลินเป่ยเฉินแล้ว เขารู้สึกเหมือนกำลังนั่งมองตุ๊กตาไร้หัวใจที่ยิ้มได้มากกว่า

  มีอะไรก็รีบพูดมา  

หลินเป่ยเฉินตัดบทอย่างไร้เยื่อใย   ขอบอกก่อนนะว่าที่ข้ายอมให้เจ้าเข้ามาพบได้เนี่ย ก็เป็นเพราะเจ้าจ่ายค่าธรรมเนียมให้ข้า เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าเสียเวลา… รีบพูดเถิดว่าเจ้ามาพบข้าด้วยเหตุอันใด?  

องค์หญิงเค่อเอ๋อร์วางข้อศอกทั้งสองข้างบนโต๊ะหินและยกมือขึ้นเท้าคาง จ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเด็กหนุ่มเจ้าถิ่นด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ พูดว่า   ข้าก็แค่อยากเห็นหน้าท่านเท่านั้นเอง เพราะข้าสงสัยเหลือเกินว่าเหตุไฉนในจักรวรรดิจี้กวง จึงไม่มีเด็กหนุ่มสมบูรณ์แบบเช่นท่านเลยแม้แต่คนเดียว  

  เจ้าจะมาพูดสิ่งที่ข้าก็รู้ตัวดีอยู่แล้วเพื่ออะไร  

หลินเป่ยเฉินเสแสร้งแกล้งพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจจริงนั้น เขาก็อดชื่นชมไม่ได้ว่าองค์หญิงเค่อเอ๋อร์นับเป็นคนที่มีรสนิยมใช้ได้เลยทีเดียว

เค่อเอ๋อร์ยังคงเอาแต่นั่งส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่อย่างนั้น ไม่พูดอะไรสักที

  เลิกเสแสร้งแกล้งยิ้มได้แล้ว  

หลินเป่ยเฉินปั้นหน้าดุและพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด   ข้าไม่สนใจเจ้า และไม่มีวันที่จะสนใจด้วย ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ หากเจ้ามาตอแยข้าอีก ข้าจะจับตัวเจ้าส่งให้กับทางนครเจาฮุยใช้เป็นตัวประกัน เรียกร้องให้กองทัพของจักรวรรดิจี้กวงถอนกำลังออกไปจากเขตชายแดนของเรา และถ้าพวกเขาไม่สนใจข้อเสนอ ข้าก็จะจับเจ้าโยนลงทะเลให้เป็นอาหารของฉลามเสีย  

คำข่มขู่เช่นนี้สมควรทำให้องค์หญิงเค่อเอ๋อร์ตื่นตระหนกและไม่กล้ากลับมาหาเขาอีก

เพราะบัดนี้ หลินเป่ยเฉินกำลังเปิดธุรกิจใหม่ในการพบปะกับผู้คน ภาพลักษณ์จึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

ตราบใดที่มีคนจ่ายค่าธรรมเนียมเพื่อเข้าพบเขา หลินเป่ยเฉินก็ไม่มีทางเอ่ยปากปฏิเสธได้เด็ดขาด

ดังนั้น หลินเป่ยเฉินมีแต่ต้องทำให้องค์หญิงเค่อเอ๋อร์หวาดกลัวจนไม่กล้ากลับมาเองเท่านั้น

การทำตัวดุร้ายและคำขู่ที่น่าสยองขวัญ คงเพียงพอที่จะทำให้องค์หญิงตาหวานจากจักรวรรดิจี้กวงเลิกตอแยเขาได้เสียที

  โอ๊ย พี่ชายรู้ตัวไหมว่าเวลาที่ท่านโกรธ ท่านดูดีมีเสน่ห์มากกว่าเดิมอีกหลายเท่าเลยนะเนี่ย  

องค์หญิงเค่อเอ๋อร์ยังคงพูดต่อไป นัยน์ตาหวานเยิ้ม

หลินเป่ยเฉินใบหน้ากระตุก

เขาหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ

  หมดเวลาแล้ว เจ้ากลับไปได้  

หลินเป่ยเฉินรีบหาข้ออ้างไล่เด็กสาวกลับไป

ไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน หัวใจของหลินเป่ยเฉินถึงเอาแต่สั่งให้ตนเองปฏิเสธการเข้าหาจากองค์หญิงผู้นี้ตลอดเวลา

  เดี๋ยวข้าขอเพิ่มเงินต่อเวลาได้หรือไม่?  

องค์หญิงเค่อเอ๋อร์ว่า

  เพิ่มเงินอย่างนั้นหรือ?  

หลินเป่ยเฉินหัวเราะเยาะ   ฝันไปเถิด เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนหน้าเงินหรือไร…  

ตุบ!

องค์หญิงเค่อเอ๋อร์ยิ้มกว้าง และก่อนที่หลินเป่ยเฉินจะทันได้พูดอะไร นางก็วางถุงเก็บสมบัติใบหนึ่งลงบนโต๊ะหิน ปากถุงเปิดอ้าออก เหรียญทองคำจำนวนหลายร้อยเหรียญไหลทะลักออกมาพร้อมกัน เมื่อพิจารณาดูด้วยตาเปล่า ก็คำนวณได้ว่าถุงเก็บสมบัติวิเศษใบนี้ น่าจะบรรจุเหรียญทองคำเอาไว้ไม่ต่ำกว่า 10,000 เหรียญ…

และมันเป็นสกุลเงินของจักรวรรดิเป่ยไห่เสียด้วย

แสงสะท้อนวิบวาวจากเหรียญทองเหล่านั้นเป็นประกายอยู่ในดวงตาของหลินเป่ยเฉิน

ทำเอาเด็กหนุ่มกล้ำกลืนคำพูดขับไล่องค์หญิงเค่อเอ๋อร์กลับลงลำคอแทบไม่ทัน

ถ้าอ่าน   เซียนกระบี่มาแล้ว   ถึงบทนี้แล้วยังไม่จุใจ งั้นไปอ่านกันต่อได้ที่เว็บ Enjoybook.co เพราะที่นั่นลงนำไปแล้วกว่า 30 ตอน !! #อ่านก่อนใครได้ที่เว็บเอนจอย