เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – ตอนที่ 638 น่าอับอายเหลือเกิน

ตอนที่ 638 น่าอับอายเหลือเกิน

 โว้ย ทำไมเสียงดังน่ารำคาญอย่างนี้ 

พลัน เสียงคำรามด้วยความหงุดหงิดดังขึ้นมาจากกระโจมหลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในใจกลางค่ายที่พักของชาวเมืองหยุนเมิ่ง

หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็เดินออกมาจากกระโจมด้วยสภาพหัวยุ่งและยังคงสวมใส่ชุดนอนไม่ได้ผลัดเปลี่ยน เด็กหนุ่มยกมือขยี้ตาพลางพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว  คนจะหลับจะนอนทำไมต้องปลุกให้ตื่นด้วย? ถ้าจะเสียงดังขนาดนี้ ไม่เข้ามาส่งเสียงตะโกนที่หัวนอนข้าเลยล่ะ? 

 นายน้อยขอรับ 

หวังจงรีบวิ่งเข้าไปพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มประจบประแจง  นี่ไม่เช้าแล้วขอรับ นี่ล่วงเข้ายามบ่ายแล้ว 

ผลั่ก!

หลินเป่ยเฉินกระโดดถีบพ่อบ้านชรากลิ้งกระเด็นออกไป

 เจ้าสุนัขเฒ่า คิดว่าข้าไม่รู้หรือนี่คือเวลาใด? ที่ข้าตื่นเอาตอนนี้ก็เพราะข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานหนักเพื่อส่วนรวม เพราะอยากให้ชาวเมืองทุกคนได้มีชีวิตอย่างผาสุก… เมื่อคืนกว่าข้าจะได้นอนก็ดึกมากแล้ว ใจคอเจ้าจะไม่ให้ข้าได้พักผ่อนเลยเชียวหรือ? 

 ใช่แล้วขอรับ นายน้อย ที่นายน้อยพูดออกมานั้นถูกต้องทั้งหมดเลย แต่ว่าความโกรธมันไม่ดีต่อสุขภาพนะขอรับ 

พ่อบ้านหวังจงรีบคลานเข้ามาหาพร้อมกับยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

สองสาวรับใช้เฉียนเหมยกับเฉียนเจินเดินออกมาพร้อมด้วยอ่างล้างหน้าและผ้าชุบน้ำอุ่น ใบหน้าที่สวยงามของพวกนางประดับรอยยิ้มพิมพ์ใจ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับในระหว่างที่คอยดูแลคุณชายหลินด้วยความทะนุถนอมและอ่อนโยน

นี่คือภาพที่ทุกคนในค่ายที่พักของชาวเมืองหยุนเมิ่งพบเห็นจนชินตาแล้ว

แต่สำหรับกับพวกของหยางต้าซาน เมื่อเห็นภาพนั้นจากระยะไกล พวกเขาก็อดอ้าปากพะงาบๆ ไม่ได้

สิ่งนี้ช่วยยืนยันภาพลักษณ์ของหลินเป่ยเฉินได้เป็นอย่างดี

หลินเป่ยเฉิน

ไม่ชอบเรียนหนังสือและไม่มีทักษะในการทำงาน

มีนิสัยหยาบคาย

มีความก้าวร้าวรุนแรง

แถมยังขี้เกียจเป็นอันดับหนึ่ง

แต่ถ้อยคำทั้งหมดนี้ยังไม่สามารถรวบรวมความเป็นหลินเป่ยเฉินออกมาได้อย่างสมบูรณ์เลยด้วยซ้ำ

นั่นคือข้อมูลที่พวกเขาเคยได้ยินมาบ้างก่อนหน้านี้

และจากสิ่งที่เห็นมันก็น่าจะเป็นความจริง

หยางต้าซานเริ่มกลับมามีความสงสัยในหัวใจอีกครั้ง

เหตุไฉนชาวเมืองหยุนเมิ่งถึงได้ส่งเสริมและศรัทธาในตัวเด็กหนุ่มจอมเสเพลคนนี้เล่า?

 ข้ามาที่นี่เพื่อเจรจา… 

ในที่สุด ก็มีเสียงร้องตะโกนดังขึ้นมาจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวของกงซุนไป๋ ผู้เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากการสลบไสล  ข้ามาที่นี่ในฐานะตัวแทนของกองทัพเว่ยซาน ข้ามาที่นี่เพื่อเจรจากับหลินเป่ยเฉิน… ข้าต้องการพบหลินเป่ยเฉิน… 

ผลั่ก!

เสียมขุดดินด้ามหนึ่งถูกฟาดเข้ามาที่ใบหน้าของกงซุนไป๋

 พูดจาให้มันดีๆ หน่อย 

จวงปู้โจวผู้ถือเสียมขุดดินอยู่ในมือคำรามออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด  เจ้าเป็นใครมาจากไหน ถึงได้กล้าเอ่ยนามของท่านแม่ทัพผู้แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เกรียงไกรของข้า? 

 ข้าต้องการพบคุณชายหลิน… 

ผลั่ก!

 ข้าต้องการพบท่านแม่ทัพ… 

ผลั่ก!

 ข้าต้องการพบท่านแม่ทัพผู้แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เกรียงไกร… เจ้าต้องการให้ข้าเรียกเช่นนี้ใช่หรือไม่? 

กงซุนไป๋ผู้ถูกเสียมขุดดินฟาดหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าบัดนี้ถึงกับมีเลือดกำเดาไหลออกมาจากรูจมูกทั้งสองข้างแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ก็ตาม

…การถูกเสียมขุดดินฟาดหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าช่วยเรียกสติของกงซุนไป๋ให้ฟื้นคืนกลับมาได้เป็นอย่างดี

ดังนั้น จวงปู้โจวจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และลากตัวกงซุนไป๋ตรงไปหาหลินเป่ยเฉินในที่สุด

 ท่านแม่ทัพผู้แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เกรียงไกรขอรับ บุรุษหน้าขาวคนนี้มีเรื่องอยากมาเจรจากับท่าน 

จวงปู้โจวกล่าวด้วยน้ำเสียงแสดงความเคารพเป็นอย่างสูง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา จวงปู้โจวทำตามคำสั่งของหลินเป่ยเฉินไม่เคยขาดตกบกพร่อง

 คร๊อกกกก… 

 ขากกก… ถุ้ยยย…!!! 

หลินเป่ยเฉินเงยหน้าขึ้นใช้น้ำกลั้วคอ ก่อนที่เขาจะบ้วนน้ำในปากทิ้งลงไปที่พื้นดิน

เด็กหนุ่มชำเลืองมองกงซุนไป๋ด้วยสายตาเหยียดหยาม ก่อนจะรับหวีที่ทำจากกระดูกฉลามมาจากมือของเฉียนเหมย ระหว่างที่หวีผมและจัดแต่งทรงผมของตนเองอยู่นั่น หลินเป่ยเฉินก็พูดว่า  เจรจา? นั่นหมายความว่าอย่างไร? พวกเจ้าไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของข้าอย่างนั้นหรือ? ชีวิตของนายทหาร 500 คนแลกกับเงินจำนวนห้าแสนเหรียญทองคำ ถ้าไม่มีเงินมาไถ่ตัว อย่าหวังเลยว่าจะพาผู้คนกลับไปได้! 

ตอนแรกนั้น กงซุนไป๋อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็รีบกล้ำกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนลงลำคอแทบไม่ทัน

กล่าวตามความสัตย์จริง ตลอดชีวิตการรับใช้ชาติหลายปีที่ผ่านมา กงซุนไป๋พบเห็นเด็กหนุ่มผู้เสียสติมาแล้วมากมาย

แต่นี่คือครั้งแรกที่เขาพบเจอคนเถื่อนอย่างเช่นหลินเป่ยเฉิน

เด็กหนุ่มมีความโหดร้ายแทบจะเกินขีดจำกัดมนุษย์แล้ว

 ข้าเพียงแต่ต้องการจะบอกว่า… 

กงซุนไป๋พยายามรักษาท่าทีของตนเองให้สงบเยือกเย็น และดูมีความขึงขังจริงจังมากที่สุดเท่าที่จะทำได้  เจ้าพวกเศษสวะหอนางโลมบุปผารื่นรมย์มีตาหามีแววไม่ เมื่อคืนนี้พวกมันถึงกลับส่งผู้คนมาล่วงเกินคุณชายหลิน สมแล้วที่นายทหารทั้ง 500 คนเหล่านั้นจะถูกสั่งสอนเสียบ้าง ความผิดในครั้งนี้จึงถือว่าเลิกแล้วต่อกัน ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายหลินยังได้พิสูจน์ฝีมือของตนเองให้ทุกคนเห็นกระจ่างแจ้งแก่ใจ ว่าคุณชายมีความแข็งแกร่งขนาดไหน ข้าเชื่อว่าบุคคลที่สูงส่งเช่นท่าน น่าจะยินดีเจรจาหาทางออกร่วมกันอย่างดีที่สุด… 

 พูดมาเสียยืดยาว สรุปก็คือเจ้าไม่มีเงินมาไถ่ตัวนายทหารเหล่านั้นใช่ไหม? 

จังหวะการหวีผมของหลินเป่ยเฉินหยุดชะงักลงทันที

กงซุนไป๋ผู้น่าสงสารเป็นถึงแม่ทัพใหญ่เผชิญหน้าสมรภูมิแห่งความตายอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัวมาโดยตลอด แต่บัดนี้ อากัปกิริยาที่เปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยของหลินเป่ยเฉิน ก็ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบและต้องรีบกล่าวเสริมด้วยความร้อนรนว่า  พวกเราพอจะเจรจากันได้หรือไม่ ราคาที่ท่านว่ามานั้น ค่อนข้างสูงมากเกินไป… 

พูดมาถึงตรงนี้ กงซุนไป๋ก็ต้องแอบร่ำไห้อยู่ในใจ

น่าอับอายเหลือเกิน

น่าหงุดหงิดใจเหลือเกิน

ทำไมเขาถึงได้ต่ำต้อยเช่นนี้?

เฮ้อ เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน?

สุดท้าย กงซุนไป๋ก็ต้องกลับกลายเป็นผู้คนแบบที่เขาเกลียดชังมากที่สุด

แต่บัดนี้ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

กงซุนไป๋ไม่เคยหวาดกลัวคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือร้ายกาจกว่าตนเอง

แต่บุคคลที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นี้คือหลินเป่ยเฉิน เด็กหนุ่มสมองเสื่อม ผู้มีความคิดผิดแผกแตกต่างไปจากผู้คนธรรมดา หลินเป่ยเฉินไม่ได้ฆ่าพวกเขา แต่กลับใช้โอกาสนี้ สร้างความอับอายนับไม่ถ้วน…

กงซุนไป๋แทบจะทนรับความอับอายต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ถ้าอ่าน  เซียนกระบี่มาแล้ว  ถึงบทนี้แล้วยังไม่จุใจ งั้นไปอ่านกันต่อได้ที่เว็บ Enjoybook.co เพราะที่นั่นลงนำไปแล้วกว่า 30 ตอน !! #อ่านก่อนใครได้ที่เว็บเอนจอย