เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] – ตอนที่ 18.1

เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล ตอนที่ 18.1

ตอนที่ 18.1

บทที่ 18

 คลาสเรียนวันนี้พอแค่นี้ครับ 

เครย์ลีบันเอ่ยพูดเป็นการจบการเรียนการสอนสำหรับวันนี้

เอาจริงๆ คนที่ตั้งใจเรียนก็มีแค่เธอคนเดียว แต่ดูเหมือนเครย์ลีบันจะไม่ได้สนใจอะไรมาก

 และวันนี้เองก็มีการบ้านเช่นเคยครับ 

 เฮ้อ… 

พวกเด็กๆ เมื่อได้ยินคำว่าการบ้านก็ถึงกับถอนหายใจราวกับฟ้าถล่มไม่ว่าจะที่ไหนเรื่องเกลียดการบ้านนี่ก็เป็นเหมือนกันหมด

 การบ้านที่จะสั่งวันนี้นั้นเทียบกับคราวก่อนแล้วเรียบง่ายกว่ามากครับ ถึงแม้แน่นอนว่ามันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไปก็เถอะนะครับ 

แล้วนั่นคำพูดที่เหมือนชาร้อนคอยสาดเรื่องยุ่งยากมาอีกล่ะเนี่ย

เธอรู้สึกได้ว่าความอยากรู้อยากเห็นมันพลุ่งพล่านขึ้นมา จึงมองเครย์ลีบัน

 การบ้านก็คือ ให้ไปคิดมาว่า ‘ทรัพย์สินที่มีค่ามากที่สุดสำหรับพ่อค้าคืออะไร’ ครับ 

 แน่นอนว่าต้องเป็นเงินสิครับ 

คิลลีวูตอบในทันที

 ถ้าอย่างนั้นนั่นคงจะเป็นคำตอบของท่านคิลลีวูสินะครับ สำหรับการบ้านเอาไว้มาสนทนากันในคลาสครั้งต่อไปนะครับ 

เครย์ลีบันเช็ดกระดาน ประกาศแจ้งว่าคลาสวันนี้จบลงแล้วจริงๆ

เธอจัดการเก็บที่นั่งที่เธอนั่งมาตลอดคลาสเรียน ก่อนจะลุกขึ้น ส่วนเมโลนบ่นหงุงหงิงเก็บเบาะรองนอนวางตั้งตามเธอ

 ไม่รู้ว่าอาจารย์ทราบเกี่ยวกับธุรกิจดีขนาดนั้นได้ยังไง 

ฟีเรนเทียเผลอหลุดยิ้มออกมา

คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าคนที่ชื่อเครย์ลีบัน เพลเลส เป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมากขนาดไหน ทั้งยังเป็นคนที่มีด้านมืดน่ากลัวอยู่ด้วย

เธอศอกเข้าที่สีข้างเมโลนพลางเอ่ยพูด

 แน่นอนสิ! อาจารย์เครย์ลีบันน่ะ เป็น…! 

ตั้งใจจะพูดต่อว่า ‘คนแบบไหน’ แต่เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่ทิ่มแทงตามมายังหลังศีรษะจึงรีบปิดปากทันควัน

เครย์ลีบันไม่มีทางพลาดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเรียนอย่างแน่นอน เธอควรจะรู้จักเครย์ลีบันในฐานะที่เขาเป็นอาจารย์เท่านั้น

 เป็นคนแบบไหนสงสัยจังเลยเนอะ? ฮ่าฮ่าฮ่า… 

เกือบเกิดเรื่องใหญ่แล้วมั้ยล่ะ

พอเห็นว่าเธอรีบเปลี่ยนคำพูดและรีบจัดหมอนรองนอนที่วางอยู่เป็นระเบียบอยู่แล้วอีกครั้ง เมโลนก็เอียงคอมองด้วยความงุนงง

 เทีย จู่ๆ เจ้าก็เหงื่อออกเต็มเลยไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า 

 มะ…ไม่สบายอะไรล่ะ หมอนนี่สวยจังเลย… 

เธอเพิ่งจะเปลี่ยนคำพูดได้อย่างหวุดหวิด แล้วตอนนี้ก็ต้องมาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็วอีก

 ว่าแต่วันนี้เบเลซักไม่มาแฮะ? 

ขาดเสียงกรนของเด็กนั่นไป บรรยากาศการเรียนก็น่าพอใจขึ้นมาก ทำให้วันนี้เนื้อหาการเรียนดังทะลุเข้าหูเธอได้ดียิ่งขึ้น

 เบเลซักเห็นว่าตามท่านพ่อไปงานพบปะน่ะ 

เสียงเล็กแผ่วเบาช่วยตอบให้แทน

 สวัสดี ลาลาเน่ 

 สวัสดี ฟีเรนเทีย 

ลาลาเน่ วันนี้ก็สวยเหมือนเคย นางสวมเดรสสีขาวประดับไปด้วยจีบระบาย

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอนั้นถือว่าไม่คุ้นเคยกันเลย แต่เพราะได้มาร่วมเรียนในคลาสเดียวกันจึงกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ได้กล่าวทักทาย ได้สนทนาพูดคุยกันบ้าง แม้จะแค่สั้นๆ ก็ตาม

แต่ปกติแล้วส่วนใหญ่เธอจะเป็นฝ่ายชวนคุยก่อนตลอด วันนี้เป็นครั้งแรกที่ลาลาเน่เป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อน

 คือว่า ฟีเรนเทีย 

 อื้อ ทำไมเหรอ 

 ฟีเรนเทีย…ชอบสีอะไรเหรอ 

คำถามอย่างกะทันหันทำให้เธอตกใจเล็กน้อย

ถามว่าสีที่ชอบคือสีอะไรเนี่ยนะ

เธอกะพริบตาปริบๆ สองครั้ง ก่อนจะเอ่ยตอบ

 สีแดง 

 อา อย่างนั้นเหรอ เข้าใจแล้ว 

ดูเหมือนจะมีธุระแค่นั้นจริงๆ เมื่อได้คำตอบของเธอแล้ว ลาลาเน่ก็หมุนตัวเดินจากไปโดยไม่ลังเล

สองแฝดเดินเข้ามาหาเธอที่ยืนนิ่งเพราะรู้สึกว่ามันน่าขบขันดี

 ทำไมล่ะ ลาลาเน่พูดอะไรเหรอ 

 จู่ๆ ก็มา… 

 จู่ๆ ก็มา? 

 ถามว่าข้าชอบสีอะไรน่ะ 

เธอนึกว่าสองแฝดจะมีปฏิกิริยาแบบ ‘เห อะไรกัน’ หรือไม่ก็ ‘คำถามอะไรไร้สาระจัง’ เสียอีก แต่สองคนนั้นกลับยิ้มกว้างเบิกตากลมโต

 เทียชอบสีแดงนี่เอง! 

 สีแดง สีแดง… 

ปฏิกิริยาของสองแฝดเองก็แปลกเหมือนกัน

เมโลนชอบใจราวกับได้รู้ข้อมูลดีๆ ส่วนคิลลีวูเอาแต่พึมพำว่า ‘สีแดง’ ราวกับคนที่กำลังท่องจำพยายามไม่ให้ลืม

ลาลาเน่เองก็แปลก สองแฝดก็แปลก

ไม่สิ แฝดคู่นั้นเดิมทีก็เป็นเด็กที่แปลกอยู่นิดหน่อยก็จริง แต่วันนี้ดูแปลกกว่าเดิม

 รีบกลับไปนอนกลางวันดีกว่า 

เธอถอนหายใจไปพลางเริ่มเก็บข้าวของในห้องเรียน

Related

Related