เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] – เล่ม 5 บทที่ 188.1

เล่ม 5 บทที่ 188.1

ตอนที่ 188

พวกเราพากันเดินออกมาจากลานฝึก แล้วเดินตรงกลับไปยังบ้านของเธอ

ทั้งสองแฝด ทั้งเฟเรส รวมไปถึงราโมนาด้วย

ห้องรับรองในบ้านเธอจึงเต็มไปด้วยแขกทั้งสี่หลังจากไม่มีแขกมาเยือนเยอะขนาดนี้มาเสียนาน

“ต้องลำบากเพราะข้าไปขอร้องให้ช่วยมาประลองดาบแท้ๆ เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ คุณหนูบราวน์”

เธอพูดพลางเทชาร้อนกรุ่นให้ราโมนา

“ไม่หรอกค่ะ คุณหนูลอมบาร์เดีย คุณหนูอุตส่าห์เป็นกำลังช่วยเหลือตระกูลของข้า ถ้าเป็นเรื่องที่ข้าสามารถทำได้ละก็ ไม่ว่าจะเรื่องใดข้าก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเลยค่ะ”

“ว่าแต่ว่า”

“ขอถามอะไรสักอย่างได้มั้ย”

เมโลนกับคิลลีวูเอ่ยพูดกับราโมนาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

“ค่ะ เชิญกล่าวมาได้เลยค่ะ ท่านชายน้อยลอมบาร์เดีย”

“ระดับคุณหนูบราวน์น่ะ ที่อะคาเดมีถือว่ามีความสามารถระดับไหนเหรอ”

สองแฝดไม่เคยเดินทางออกจากลอมบาร์เดียไปศึกษาที่ไหน แตกต่างจากเครนีย์ที่เลือกที่จะเดินทางไปศึกษาเล่าเรียนที่อะคาเดมี

แม้แต่วิชาดาบที่เริ่มเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก พวกเขาก็เรียนมันจากบรรดาอัศวินลอมบาร์เดียทั้งนั้น

คงจะรู้สึกสนใจอยากรู้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“ข้าไม่ใช่คนมีความสามารถโดดเด่นหรอกค่ะ ขนาดสอบเข้าอะคาเดมียังผ่านแบบฉิวเฉียดเลย”

ราโมนาตอบถ่อมตน

แต่เฟเรสที่นั่งดื่มชาฟังบทสนทนาอยู่เงียบๆ ด้านข้างกลับพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ตอนแรกก็คงจะเป็นแบบนั้น”

“หมายความว่ายังไงเหรอ เจ้าชาย”

“ราโมนาได้เกียรตินิยมอันดับสองในการศึกษาภาควิชาฟันดาบ”

นัยน์ตาของสองแฝดเบิกกว้าง

“ตลอดเวลาที่ศึกษาอยู่ที่นั่น ราโมนาเป็นเพียงคนเดียวที่ออกมาฝึกซ้อมที่ลานฝึกเช้ากว่าข้า”

จากความสามารถเพียงแค่สอบเข้าผ่านอย่างฉิวเฉียด กลับจบการศึกษาออกมาในระดับเกียรตินิยมอันดับสอง

มันเป็นความยิ่งใหญ่ที่ทำให้รับรู้ได้ในทันทีว่า ราโมนาเป็นคนที่มีความพยายามมากเพียงใด

“ข้าก็แค่โชคดีเท่านั้นเองค่ะ เพราะได้เรียนรู้อะไรมากมายจากอะคาเดมีที่เลือกเป็นที่หลบภัยในการเอาตัวรอดน่ะค่ะ”

เสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบอย่างนิ่งสงบ

“ทั้งสหายที่คอยช่วยปกป้องอยู่ข้างกายเสมอ และความฝันที่ข้าอยากจะทำให้เป็นจริง”

ในระหว่างที่กล่าวเช่นนั้น สายตาของราโมนาก็หันไปมองเฟเรสเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นจริงๆ

“เข้าศึกษาเพื่อเอาตัวรอด…”

“คงจะลำบากมากเลย”

“แต่ดาบของคุณหนูบราวน์เมื่อครู่นี้แข็งแกร่งมากเลยนะ”

“ใช่แล้วละ จิตใจก็ด้วย คุณหนูบราวน์เป็นคนที่มีความสามารถในการฟันดาบมากจริงๆ”

สองแฝดหันไปพูดกับราโมนา

“ถ้ามีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วย ก็บอกนะ”

“เพราะคุณหนูราโมนาเป็นหนึ่งในนักดาบไม่กี่คนที่พวกเราให้การยอมรับ”

คำพูดของสองแฝดทำเอาใบหน้าของราโมนากลับมาขึ้นสีแดงก่ำอีกครั้ง

คนเราตอนจับดาบกับตอนไม่ได้ใช้ดาบนี่มันแตกต่างกันได้ขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย

“แค่ตอนนี้ข้าก็ติดหนี้บุญคุณลอมบาร์เดียมากจนชดใช้ทั้งชีวิตก็ไม่พอแล้วละค่ะ”

ราโมนาพูดพลางหันมามองเธอ

นัยน์ตาคู่นั้นกระจ่างใสราวกับทะเลสาบสีคราม

“ได้แต่หวังว่าจะมีวันให้ข้าได้ตอบแทนพระคุณนี้บ้างเท่านั้นเอง”

“คุณหนูบราวน์…”

“เป็นคนเท่มากเลย…”

สองแฝดพยักหน้ารัวๆ ด้วยความประทับใจอย่างลึกซึ้ง

“แต่เมื่อครู่นี้ทำได้ยังไงเหรอ ที่จู่ๆ ร่างกายก็เคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นมาก”

“เรียนมาจากอะคาเดมีเหรอ”

“อา เรื่องนั้น…”

ราโมนายกยิ้มเล็กน้อย

“ไม่ได้เรียนมาจากที่ไหนหรอกค่ะ มันเป็นวิชาดาบประจำตระกูลบราวน์น่ะค่ะ”

“หืม นั่นคือวิชาดาบตระกูลบราวน์งั้นหรือ”

คิลลีวูประหลาดใจ

“แต่ในวิชาดาบบราวน์ไม่มีเรื่องแบบนั้นบันทึกไว้นี่นา”

เมโลนเองก็เอียงคอด้วยความงุนงง

“สิ่งที่ทั้งสองคนรู้มามันคือ ‘วิชาดาบประจำอาณาจักร’ ต่างหาก ไม่ใช่ ‘วิชาดาบตระกูลบราวน์’ เสียหน่อย”

คำตอบดังออกมาจากเฟเรส

“ทั้งสองอย่างมัน…ต่างกัน?”

เมโลนเอ่ยถามด้วยความช็อก

“วิชาดาบตระกูลบราวน์เป็นวิชาดาบที่ต้องฝึกพื้นฐานกันเป็นระยะเวลานานค่ะ เพราะอย่างนั้นจึงจำเป็นต้องมีการปรับเปลี่ยนเพื่อให้ทุกคนสามารถศึกษาเรียนรู้ได้ เพราะจุดประสงค์ของวิชาดาบประจำอาณาจักรคือ ทำให้ไม่ว่าใครก็ตามในอาณาจักรสามารถเรียนรู้จนคุ้นชินกับมันได้ เพื่อเพิ่มกำลังความแข็งแกร่งของอาณาจักรนี่คะ”

“อา เพราะอย่างนั้นนี่เอง…”

“อีกอย่าง หลังจากตระกูลล่มสลาย คนของตระกูลบราวน์ต่างก็ต้องแยกย้ายกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง ระหว่างที่รอจนกว่าวันที่ตระกูลจะฟื้นตัวกลับคืนมาได้เหมือนเก่า พวกเราก็เลยศึกษาและพัฒนาวิชาดาบตระกูลบราวน์เรื่อยมาน่ะค่ะ ถึงแม้แต่ละท่านจะไร้ซึ่งมือขวาเหมือนท่านพ่อของข้า แต่พวกเขาก็เริ่มฝึกดาบกันใหม่ตั้งแต่ต้นด้วยมือข้างซ้ายอีกครั้งค่ะ”

ชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้แตกต่างอะไรจากชีวิตของสองพ่อลูกอย่างราโมนากับบิดาเท่าไหร่

ทั้งๆ ที่สูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ทว่าในขณะที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอดไปแต่ละวัน พวกเขาก็ยังต้องเตรียมการเพื่อที่จะฟื้นฟูให้ตระกูลกลับมาผงาดได้อีกครา

โดยคิดเพียงแค่ว่า หากเมื่อถึงเวลาแล้วละก็ วิชาดาบที่พัฒนามากไปยิ่งกว่าเดิมจะช่วยกลายเป็นกำลังสำคัญให้แก่ตระกูลของตน

“ว้าว…”

“สุดยอด…”

สองแฝดเอาแต่ส่งเสียงชื่นชมไม่หยุด

นัยน์ตาทั้งสองข้างส่องประกายระยิบระยับ ท่าทางคงจะซาบซึ้งในเรื่องราวของตระกูลบราวน์เป็นอย่างมาก

“ข้าเองก็ต้องตั้งมั่นฝึกซ้อมให้มากกว่านี้แล้วละ”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าจะลองศึกษาวิชาดาบตระกูลลอมบาร์เดียให้ดียิ่งขึ้น”

แถมยังได้แรงกระตุ้นที่ดีเสียด้วย

“นี่ คุณหนูบราวน์ เอาไว้ช่วยแสดงวิชาดาบที่พัฒนาใหม่นั่นให้พวกข้าดูอีกครั้งได้มั้ย”

“นั่นสิ เดี๋ยวพวกข้าเลี้ยงของอร่อยนะ”

ข้อเสนอของสองแฝดทำให้ราโมนาหัวเราะคิกคัก

และเอ่ยตอบ

“ถ้าต้องการ จะให้ข้าช่วยสอนเพิ่มเติมให้มั้ยล่ะคะ”

“อะไรนะ!?”

คิลลีวูกับเมโลนสะดุ้งตกใจจนแถบหงายท้อง ก่อนจะรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน

“ไม่ๆ ! ของแบบนั้นจะมาสอนพวกเราได้ยังไง!”

แต่ราโมนากลับตอบกลับไปอย่างนิ่งสงบ

“คนในตระกูลบราวน์ทุกคนต่างก็จับดาบกันตั้งแต่ยังเด็กมากค่ะ ไม่มีแบ่งแยกชายหญิง และวันที่ได้เรียนรู้วิชาดาบเป็นครั้งแรก มีคำพูดประโยคหนึ่งที่พวกเราจะได้เรียนรู้กันอย่างขึ้นใจเป็นสิ่งแรกอยู่ค่ะ

ราโมนาพูดเน้นย้ำทีละคำๆ

“พวกเราจับดาบเพื่อปกป้อง และเพื่อแข็งแกร่งไปพร้อมกับมัน”

คติพจน์สมกับเป็นตระกูลบราวน์มากจริงๆ

“เพราะฉะนั้นท่านอดีตเจ้าตระกูลบราวน์รุ่นก่อนๆ ถึงได้ยอมเปิดเผยวิชาดาบตระกูลบราวน์ให้แก่ทุกคนค่ะ และข้าเองก็ไม่ลังเลที่จะทำตามปณิธานนั้นเช่นเดียวกัน บางทีหากเป็นคนในตระกูลบราวน์แล้วละก็ ไม่ว่าใครก็คงจะคิดเช่นเดียวกับข้าทั้งนั้นก็ได้ค่ะ”

ราโมนาเสนอตัวสอนวิชาดาบตระกูลบราวน์ให้สองแฝดจากใจจริง

“คุณหนูบราวน์”

เธอเอ่ยเรียกราโมนา

“ที่พูดมานั่นจริงหรือคะ”

“ค่ะ”

ราโมนาพยักหน้าตอบสั้นๆ

“เมื่อวานท่านพ่อกล่าวไว้เช่นนั้นค่ะ หากตระกูลฟื้นฟูกลับมาได้สำเร็จ ท่านจะเปิดเผยวิชาดาบตระกูลบราวน์ที่พัฒนาขึ้นมาใหม่ ท่านคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีในการยกระดับเกียรติของตระกูลที่ถูกสั่นคลอนลงไปน่ะค่ะ”

ถ้าอย่างนั้นแผนการของเธอก็จะยิ่งง่ายขึ้นไปอีกสินะ

รู้สึกราวกับในที่สุดชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายของแผนการก็ประกอบกันเข้าเป็นรูปเป็นร่างเสียที

“เป็นการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ สมกับที่เป็นตระกูลบราวน์ผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์มาโดยตลอดจนถึงเมื่อสี่สิบปีก่อนเลยนะคะ”

เธอพูดพลางส่งยิ้มให้ราโมนา