เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] – เล่ม 5 บทที่ 198.1

เล่ม 5 บทที่ 198.1

ตอนที่ 198

“ประลองงั้นหรือครับ คุณหนูลอมบาร์เดีย”

สุดท้ายอัศวินกองกำลังอัศวินส่วนพระองค์คนหนึ่งก็ก้าวออกมาเพื่อห้ามปรามเธอ

“นั่นก็ดูจะเป็นความคิดที่เข้าท่าดีเหมือนกัน”

แต่เพียงครู่เดียวก็ถูกอาสทาน่าที่กำลังแสยะยิ้มขวางเอาไว้

เจ้านั่นกวาดสายตามองราโมนาที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

เมามากขนาดนี้ สมองก็ยังใช้การได้ปกติ แต่ใบหน้าของอาสทาน่าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความคิดเจ้าเล่ห์บางอย่าง

“คนแพ้จะต้องขอโทษอีกฝ่ายนะเพคะ อย่างจริงใจไม่มีเฉไฉ”

“ได้ เอาสิ”

อาสทาน่าไม่ได้หยุดคิดอะไรนาน เขาพยักหน้าตกลงรับคำท้าของเธอทันที

“ลอร์ดสโลน เจ้าเป็นตัวแทนข้าในการประลอง”

อาสทาน่าเรียกตัวอัศวินคนหนึ่งที่ดูท่าทางมีประสบการณ์มากที่สุดในบรรดาอัศวินทั้งสี่ที่ยืนอารักขาเขา

“พ่ะย่ะค่ะ แต่เจ้าชาย…”

อัศวินนามสโลนเหงื่อไหลพลั่กยามหันมามองเธอสลับกับราโมนา

“การประลองที่มีเกียรติยศเป็นเดิมพัน ความสามารถของตัวแทนของทั้งสองฝ่ายจำเป็นที่จะต้องใกล้เคียงกันพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนั้นไม่ได้คิดกล่าวร้ายหรือดูหมิ่นกันแต่อย่างใด

ชายที่ชื่อว่าสโลนคนนี้ เขาเป็นอัศวินที่มีตำแหน่งค่อนข้างสูง

ดังนั้นจึงได้รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นักที่จะประลองโดยมีเกียรติของเจ้าชายเป็นเดิมพัน ทั้งๆ ที่คู่ต่อสู้เป็นเพียงแค่อัศวินหญิงอายุเพียง 20 ต้นๆ แบบนี้

เธอเหลือบมองราโมนา

ราโมนากำลังมองฉากตรงหน้าด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่สมกับเป็นนางเลยสักนิด

ดูท่าคงจะโมโหมากทีเดียว

เธอเอ่ยถามราโมนา

“เอาไงดีคะ เขาพูดมาแบบนั้นแน่ะ”

ราโมนามองอาสทาน่ากับลอร์ดสโลนด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หากที่กล่าวมานั่นไม่ใช่เป็นเพราะดูถูกข้าแล้วละก็ เช่นนั้นก็ประลองกันเถอะค่ะ ลอร์ดสโลน”

“ไม่ได้หมายความแบบนั้นแน่นอน…”

ลอร์ดสโลนพูดคลุมเครือราวกับไม่ค่อยแน่ใจในความคิดของตัวเองเช่นกัน สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“อย่าได้ออมมือ บดขยี้มันได้เต็มที่ ลอร์ดสโลน”

อาสทาน่าแสยะยิ้มเย้ยหยันอีกครั้ง ในขณะที่กระซิบข้างหูลอร์ดสโลน

แต่ก็ได้ยินกันหมดแล้วเนี่ย

ลอร์ดสโลนมองหน้าเธอด้วยสีหน้าอึดอัดใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะตัดสินใจถามเธอคล้ายขอความเห็น

“จะไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือครับ คุณหนูลอมบาร์เดีย”

ตอนนี้เธอต่างหากล่ะที่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว

ไอ้ที่อุตส่าห์เห็นใจกันเนี่ย มันก็ดีอยู่หรอก แต่ทั้งคำพูดและการกระทำของลอร์ดสโลน มันเป็นการดูถูกราโมนาชัดๆ

เธอกอดอกแน่นเอ่ยตอบกลับไป

“ลอร์ดสโลนมีตำแหน่งกับนามเต็มว่าอะไรคะ”

“ครับ ข้าเป็นรองหัวหน้ากองกำลังอัศวินที่ 3 นามเอเดียน สโลน ครับ”

“อา อย่างนั้นนี่เอง ได้ยินว่ากองกำลังอัศวินส่วนพระองค์ฝึกฝนกันโดยใช้วิชาดาบประจำอาณาจักรเป็นหลักใช่มั้ยคะ”

“ใช่แล้วละครับ คุณหนูลอมบาร์เดีย ข้าเองหลังจากเข้าประจำกองกำลังอัศวินตอนอายุ 20 ปี ก็ได้ฝึกฝนวิชาดาบประจำอาณาจักรมาตลอด 15 ปีเลยครับ”

ดูเหมือนจะภูมิใจมาก สโลนทุบอกเสียงดังปึกๆ ในขณะที่เอ่ยตอบ

“อย่างนั้นเหรอคะ”

ยิ่งเป็นคนที่คุ้นเคยกับการเรียนรู้วิชาดาบประจำอาณาจักรมากเท่าไหร่ ต่อหน้าราโมนาแล้วก็มีแต่จะยิ่งอ่อนแอลงไปมากเท่านั้น

เห็นกันอยู่ชัดๆ

กระทั่งใบหน้าที่เคยบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจของราโมนา ก็ยังผ่อนคลายลงไปมากตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“เริ่มกันเลยเถอะค่ะ”

คำพูดของเธอทำให้อาสทาน่าแสยะยิ้ม

พอไม่มีเหล้าแคลโรก้าเหลือแล้ว เจ้านั่นก็ไปเอาไวน์จากไหนมาดื่มอีกแล้ว ท่าทางที่เห็นมันช่างกวนประสาทวอนเรียกหมัดจริงๆ

“นี่”

ลอร์ดสโลนกล่าวกับราโมนาเสียงสุภาพ

“เจ้าชื่ออะไรหรือ อย่างน้อยก็น่าจะรู้จักชื่อกันก่อน”

“ข้า…”

ราโมนามองสบนัยน์ตาของลอร์ดสโลนตรงๆ นางเอ่ยตอบเสียงหนักแน่น

“นามของข้าคือ ราโมนา บราวน์ เรียกว่าเซอร์บราวน์ก็ได้ค่ะ”

ภาพของลอร์ดสโลนที่นัยน์ตาพลันสั่นเทาราวกับเกิดแผ่นดินไหวนั่น ช่างคุ้มค่าที่ได้เห็นเสียจริง

* * *

“ได้ยินหรือเปล่าคะ เห็นว่ามีการประลองเกิดขึ้นน่ะค่ะ!”

“การประลองหรือครับ”

“ค่ะ!เห็นว่าเป็นเจ้าชายลำดับที่หนึ่งกับคุณหนูฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย ค่ะ!”

ข่าวลือแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางหมู่ชนชั้นสูง

“ทำไมจู่ๆ ถึงประลองกันล่ะครับ”

“ไม่รู้สิ เห็นว่าเจ้าชายลำดับที่หนึ่งถูกคุณหนูลอมบาร์เดีย…”

ความโกลาหลที่เกิดขึ้นจากการปรากฏตัวของตระกูลบราวน์ในรอบหลายสิบปียังไม่ทันซาลงไปเลยด้วยซ้ำ

“ตายจริง งานเลี้ยงคราวนี้สุดยอดไปเลย!”

“มีเรื่องน่าตื่นเต้นเกิดขึ้นติดๆ กันเลยนะเนี่ย!”

เหล่าชนชั้นสูงทั้งหลายต่างก็รีบวิ่งตรงไปยังมุมที่มีผู้คนรวมกลุ่มกันอยู่กลุ่มละสามสี่คน ส่งเสียงร้องตะโกนเชียร์การประลองกันอย่างยุ่งวุ่นวาย

“พวกเราก็ควรจะเริ่มไปดูเสียหน่อยหรือเปล่า เจ้าชาย”

เทดโร่วถามเฟเรสด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนัก

ราโมนาเป็นสหายสนิทที่พวกเขาร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตลอดระยะเวลา 6 ปีที่อะคาเดมี

ดังนั้นเมื่อในที่สุดสหายคนนั้นก็จะได้ดื่มด่ำกับการได้ตระกูลกลับคืนมาอย่างภาคภูมิ เขาเองก็ไม่อยากจะพลาดฉากนั้นไปแม้แต่วินาทีเดียว อยากจะอยู่ร่วมยินดีด้วยกันกับนาง

“ไปสิ”

เฟเรสเริ่มขยับเท้าก้าวเดินอย่างสบายอารมณ์