ได้ฟังคำผู้ตัดสิน ทุกคนก็แตกตื่น
เฮ้อ! มู่เฉียนซีดวงไม่ค่อยจะดีนัก เจอคู่ต่อสู้เป็นโอวหยางซิน
โอวหยางซินอยู่ในอันดับที่สี่ของนักเรียนในห้องเรียนระดับต่ำ มู่เฉียนซีตายแน่ ๆ
จบสิ้นแล้วสตรีมู่…
เชิญนักเรียนทั้งสองขึ้นสนามประลอง การแข่งขันเมื่อถึงตรงนี้แล้ว ห้ามทำร้ายคนอื่น อาจารย์ผู้ตัดสินกล่าว
มู่เฉียนซีก้าวเท้าขึ้นไปยังสนามประลอง เห็นคู่ประลองรุ่นเยาว์ท่าทางเคร่งขรึมกระโดดขึ้นสนามประลองอย่างคล่องแคล่ว
ดวงตาคู่นั้นของเขา จ้องมองมาด้วยแววตาดุร้ายประหนึ่งเสือพร้อมขย้ำเหยื่อที่เข้าขวาง เจ้าคนไร้ค่า! ครั้งก่อนพี่สาว ลูกพี่ลูกน้องไม่ได้ทำเจ้าถึงตาย ดวงเจ้าแข็งนัก ครั้งนี้ข้าตั้งใจให้เจ้าได้เจอดี
โอวหยางซินเป็นญาติกับคุณหนูใหญ่โอวหยางเหว่ยแห่งจวนโอวหยาง เห็นอายุน้อย ๆ อย่างนี้ มีนิสัยเหี้ยมโหดไม่ต่างจากโอวหยางเหว่ย
ขนาดโอวหยางเหว่ย มู่เฉียนซียังมิเห็นอยู่ในสายตา นับประสาอะไรกับเขาที่กระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนตัวตลก
ครูผู้ตัดสินกล่าว นักเรียนโอวหยาง อาจารย์ขอย้ำ อย่าทำร้ายคนอื่น
วางใจเถิดอาจารย์ ข้าจะให้มู่เฉียนซียังคงมีลมหายใจ ไม่ทำให้นางตายที่สำนักศึกษานี้หรอก หากเกิดเรื่องอะไร ตระกูลโอวหยางจะรับผิดชอบเอง โอวหยางซินกล่าวด้วยวาจาอันโหดร้าย ลำพองตนคิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือทั้งที่ยังไม่เริ่มการประลอง
ตระกูลโอวหยางกุมอำนาจมากมาย เป็นแค่คุณชายญาติเล็ก ๆ ก็ดูกล้ากำแหง ยโสโอหัง
อาจารย์ผู้ตัดสินไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ จึงไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีกนอกจาก การแข่งขัน เริ่มได้
โอวหยางซินพ่นวาจาดุร้าย เจ้าคนไร้ค่า หน้าเจ้าเป็นรอยสักหน่อยจะดีไหมเล่า หรือข้าควรตัดเอ็นแขนขาของเจ้าดี หรือว่าจะทำให้ตาบอดจนเดินไม่ได้ดังเช่นอาสามของเจ้า ฮ่า ๆ ๆ
โอวหยางซินปล่อยพลังผู้ฝึกยุทธ์ระดับสี่ของเขา พลังช่างรุนแรง เหมือนกับว่าวันนี้มู่เฉียนซีจะถูกเขาบดบี้ขยี้ให้ตายเฉกเช่นมดถูกบี้แบนก็ไม่ปาน เขากำลังจะลงมืออันโหดร้ายกับมู่เฉียนซี มู่เฉียนซีกลับหายไป
ทันใดนั้น ร่างสีม่วงร่างหนึ่งเข้ามากระชั้นชิด เพียงใช้แขนสะบัดไปทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง
— ฉัวะ! —
อ๊ากกกก!
กระดูกแขนทั้งสองข้างโดนโจมตีจนกร่อน โอวหยางซินร้องเสียงหลง
กระโปรงผ้าแพรสีม่วงพลิ้วไหว มู่เฉียนซีถีบหัวเข่าของโอวหยางซินเต็มกำลัง
— ฉัวะ! —
เป็นเสียงนี้อีกแล้ว
— ตุบ! —
โอวหยางซินล้มคุกเข่าลงกับพื้น เหมือนดั่งเช่นหมาที่ตายไปแล้ว
ทุกคนรีบขยี้ตาตนเอง มองร่างสีม่วงนั้นด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ สตรีผู้ที่ใคร ๆ ก็ครหานินทาว่าไร้ความสามารถ ทั้งยังอ่อนแอไม่มีอะไรดี บัดนี้นางรวดเร็วราวผีสางที่หายตัวได้
พวกเขายังไม่ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าสิ่งใดเป็นสิ่งใด โอวหยางซินก็ตกอยู่ในสภาพน่าอนาถเช่นนี้แล้ว
สตรีชุดม่วงบนสนามประลอง ดูเหมือนผู้ยิ่งใหญ่สูงศักดิ์ที่กำลังมองดูเบื้องล่างก็ไม่ปาน พวกเขาได้รู้ซึ้งพร้อม ๆ กันว่าเจ้าคนไร้ความสามารถที่พวกเขาดูแคลน มีใบหน้าอันงดงาม มีเสน่ห์พิเศษยากจะลืมเลือน ทั้งยังเก่งขึ้นผิดหูผิดตา ทำให้ตัวของนางดูโดดเด่นขึ้น
โอ้! มู่เฉียนซีไม่ใช่คนไร้ความสามารถ นางสามารถฝึกฝนเล่าเรียนได้
ความเร็วในการลงมือ อย่างน้อยนางก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสาม
นางฝึกยุทธ์ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?
โอวหยางซินพ่ายแพ้ยับเยิน ยังไม่ทันจะยอมแพ้เองก็ต้องอับอาย มู่เฉียนซียิ้มเลือดเย็นกรุ่นไปด้วยอารมณ์สะใจ นี่เพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น
— ฟิ้ว! —
มู่เฉียนซีเคลื่อนไหวอีกครั้ง ร่างกายโอวหยางซินละม้ายคล้ายกับวัตถุทรงกลมที่ถูกเตะลอยขึ้นไปยังท้องนภาเบื้องบน
ทุกคนอึ้งตะลึงลาน มีวิธีต่อสู้เช่นนี้ด้วยหรือไร ?
เจ้ามันคนไร้ค่า บังอาจกล่าวถึงท่านอาเล็กของข้า
ท่านอาเล็กของข้าไม่ใช่ว่าบุคคลอย่างเจ้าจะกล่าวถึงได้
เจ้าถือรองเท้าให้อาเล็กของข้ายังไม่คู่ควรเลย จำใส่กะลาหัวเจ้าไว้!
อ่า!
— พลั่ก! —
ช่วยด้วย …อ๊ากกกก!
ร่างของโอวหยางซินล่องละลิ่วไปบนท้องฟ้า ปากกระอักเลือดไม่หยุด กระดูกในร่างกายเจอลูกเตะของมู่เฉียนซีไป แทบไม่เหลือส่วนใดปกติดี
ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก พลังแรงที่เหลือเฟือของสตรีร่างบาง ช่างน่ากลัวเสียจริง
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วยิ่งนัก อาจารย์ผู้ตัดสินเพิ่งจะรู้สึกตัว รีบตะโกนห้ามปราม นักเรียนมู่เฉียนซี หยุดเพียงเท่านั้น อย่าทำร้ายคนอื่น หยุด! อาจารย์บอกให้หยุดเพียงเท่านั้นก่อน…
อะไรนะท่านอาจารย์ ? ลมมันแรง ข้าฟังไม่ได้ยิน
— ปั่ก! —
มู่เฉียนซียังถีบต่อไปไม่หยุด
พรวด! ในที่สุดโอวหยางซินกระอักเลือดจนหมดสติ มู่เฉียนซีถีบเขาตกลงมากระแทกพื้น ถึงพื้นแล้วยังกระอักเลือดอีกสองสามทีแม้สติหมดสิ้นแล้วก็ตาม
ทุกคนต่างสูดอากาศเย็นเข้าไป ถอยหลังมาหลายก้าว หากแต่มู่เฉียนซีสตรีน่าตายเดินลงมาจากสนามประลองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มู่เฉียนซีที่เคยอ่อนแอ เปลี่ยนไปดูกล้าแกร่งขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ? น่ากลัว… น่ากลัวมากจริง ๆ
ครึ่งหนึ่งของการประลองได้จบลง ถัดไปเป็นการแข่งขันร้อยอันดับ ผู้ตัดสินเริ่มอ่านรายชื่อผู้เข้าร่วมประลอง
เยวี่ยซู่, มู่เฉียนซี
นั่นมัน… มู่เฉียนซีต้องเผชิญหน้ากับเยวี่ยซู่ เยวี่ยซู่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสี่ มีความสามารถมากที่สุดในห้องเรียนระดับต่ำ นางช่างโชคร้ายเสียจริง ต้องเผชิญหน้ากับเขา
ความสามารถของเยวี่ยซู่แทบไม่ต้องพูดถึง พี่ชายของเขาติดอันดับเจ็ดในสิบบุคคลที่มีความสามารถของแคว้นจื่อเยี่ย พรสวรรค์แตกต่างกันไม่เท่าไร ใช้เวลาไม่นานก็คงตามพี่ชายของเขาทันแล้ว
…
ถึงแม้มู่เฉียนซีจะชนะโอวหยางซินในระดับสาม ไม่มีใครคิดว่านางจะชนะเยวี่ยซู่
บนสนามประลอง เยวี่ยซู่พูด ท่าทางทะนงตนเต็มที่ หึ ๆ เข้ามาเลยแม่สาวน้อย ข้าให้เจ้าก่อนสามกระบวนท่า
การแข่งขันการประลองครึ่งหนึ่งเสร็จสิ้นไปแล้ว ในทีแรกคิดว่าจะได้เปิดฝีมือเต็มที่ ไม่คิดว่าจะมาพบเจอคนไร้ความสามารถ ทำให้ไม่ใคร่จะมีแก่ใจแสดงฝีมือสักเท่าไหร่นัก มู่เฉียนซีมองชายหนุ่มหน้าตาอ่อนเยาว์ตรงหน้า พูดหยอกล้อ แน่ใจรึว่าจะยอมให้ข้าสามกระบวนท่าก่อน ?
แน่นอน คนอย่างข้าคำไหนคำนั้น
ร่างในชุดพลิ้วสีม่วงของนางเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ท่าไม่ดี! เยวี่ยซู่รู้สึกหวิวในใจ แต่ตอนนี้เขาหลบไม่ทันแล้ว
— ผัวะ! —
ร่างของเขาลอยละลิ่วไป เขาเร่งใช้พลังทั้งหมดที่มีพยุงตัวไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้นสนามประลอง
เยวี่ยซู่อายุสิบแปดปีก็มีระดับผู้ฝึกยุทธ์ถึงระดับสี่แล้ว ในแคว้นจื่อเยี่ยถือว่าเป็นคนมีพรสวรรค์ ต่างจากการใช้เงินซื้อชื่อเสียงเยี่ยงมู่เฉียนซี สิ่งที่ไม่เหมือนกันคือเขาเป็นคนมีความสามารถอย่างแท้จริง
มู่เฉียนซีจู่โจมเยวี่ยซู่ ผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งของห้องเรียนระดับต่ำ เป็นไปได้อย่างไรกัน ?
หรือมู่เฉียนซีจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสี่เช่นเดียวกับเยวี่ยซู่
อะไรกัน ?! ก่อนหน้านี้ไม่นานนางไม่มีแม้แต่พลังวิญญาณ
มู่เฉียนซีฝึกเคล็ดเทพต้านสวรรค์ เป็นการฝึกยุทธ์และบําเพ็ญตบะร่วมกัน ไม่ว่าจะมีคนมีพลังมากกว่านาง หรือมีพลังน้อยกว่านาง จะไม่สามารถดูพละกำลังที่แท้จริงของนางได้ว่าอยู่ขั้นไหน
ไม่มีใครคาดคิดว่ามู่เฉียนซีจะใช้เวลาเพียงเจ็ดวัน จากคนที่ไร้ความสามารถไม่มีพลังอันใดเลย มาเป็นผู้บำเพ็ญภูตระดับห้า
เจ้า… เยวี่ยซู่ตะลึงงัน ใครบอกเขาว่ามู่เฉียนซีเป็นคนไร้ความสามารถ นี่ไม่ทำให้เขาพลอยซวยไปด้วยหรืออย่างไร ? เขาดึงกระบี่ออกมา กำลังจะเตรียมจู่โจม
ทว่าตอนนี้เองที่มู่เฉียนซีกล่าวว่า… เจ้าไม่ได้บอกเองหรอกหรือว่ายอมให้ข้าก่อนสามกระบวนท่า ตอนนี้เพิ่งกระบวนท่าแรกเองนะ
ข้า… เยวี่ยซู่กรุ่นโกรธจนกำลังภายในบาดเจ็บ บัดนี้เขาอยากตบหน้าตนเองฉาดใหญ่สักสองสามทีให้ฟื้นตื่นสติ ขึ้นบนหลังเสือแล้วลงมาลำบากแท้ ๆ
หรือว่าเจ้าจะผิดคำพูด ?
ข้าพูดคำไหนคำนั้น เยวี่ยซู่กัดฟันกล่าว
ถ้าเช่นนั้นก็… เตรียมใจรับกระบวนท่าถัดไปของข้าเสียเถอะ มู่เฉียนซียกยิ้มมุมปาก ร่างของนางหายไปพลันจู่โจมอีกครั้ง
— ผัวะ! —
เยวี่ยซู่ใช้พละกำลังทั้งหมดที่ตัวเขามีมาตั้งรับ แต่หมัดที่ลอยมานั้นแฝงไปด้วยพลังอันน่าหวาดกลัว เขารับมือไว้ไม่ได้
ร่างกายของเขาลอยละลิ่วออกไปจนบังคับไม่ได้อีกครา เมื่อถึงข้างสนามการประลอง การประลองจึงหยุดลง
ทุกคนอึ้งปากอ้าตาค้าง ไม่เชื่อสายตาตัวเองว่านี่คือเรื่องจริง
