บทที่ 42 ฉีกหน้า
เมื่อได้ยินคำเหล่านั้น การแสดงออกของซูเฉิงอันและ ซูเค่อจี่พลันเปลี่ยนไป
ขณะที่ซูเฉิงอันกำลังจะขยับ ซูเฉินก็คว้าคอของเด็กแล้วชูขึ้นไปในอากาศในทันที ใครกล้าขยับ ข้าจะฆ่ามัน
ทุกคนต่างหยุดเคลื่อนไหวลงในเวลาเดียวกัน
ลูกของข้า! หยานหวู่ชวงเริ่มตะโกนร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
นางต้องการที่ชิงตัวเขาคืนมา ทว่ามืออีกข้างของซูเฉินได้คว้าคอของหยานหวู่ชวงเอาไว้ จากนั้นก็กล่าวขึ้นว่า เจ้าควรจะห่วงเรื่องของตัวเองก่อน
เท้าข้างหนึ่งของซูเฉินวาดออกไปเตะฟาดเข้าที่เข่าของ หยานหวู่ชวง ส่งผลให้นางทิ้งตัวลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น
ซูเฉิน! ซูเฉิงอันตะโกนด้วยความโกรธ เจ้าลูกอกตัญญู เจ้าพยายามจะทำอะไร!? เหตุใดถึงยังคิดจะไม่ปล่อยน้องชายกับป้าของเจ้าลงอีก!?
ข้ากำลังพยายามจะทำอะไร? ซูเฉินหัวเราะ แน่นอนว่าข้าก็กำลังสะสางเรื่องของข้ากับท่านป้าสี่ยังไงล่ะขอรับ
ซูเฉิงอันกล่าวว่า ข้าเข้าใจหากจะเจ้าโกรธที่เราจัดงานเลี้ยงวันเกิดของมัน ก่อนที่จะยืนยันความปลอดภัยของเจ้าได้ แต่……
มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับงานฉลองวันเกิด ซูเฉินขัดจังหวะ
อะไรนะ? ซูเฉิงอันสับสน ถ้าอย่างนั้นเพราะเหตุใด?
หากท่านอยากจะรู้ เช่นนั้นก็ถามนางสิว่านางได้ทำอะไรลงไป ซูเฉินพยักพเยิดหน้าของเขาไปหาหยานหวู่ชวง
หัวใจของหยานหวู่ชวงเต้นถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ……
ผลัก!
ซูเฉินเหวี่ยงหยานหวู่ชวงลงลงบนพื้นอย่างไร้ปรานี จากนั้นซูเฉินก็ก้าวเข้ามาและกดเท้าของเขาลงบนใบหน้าอันมีเสน่ห์ที่ผู้คนนับไม่ถ้วนได้แต่อิจฉาของหยานหวู่ชวงเอาไว้
เมื่อได้เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์สวยงามถูกเหยียบย่ำอยู่ภายใต้เท้าของซูเฉิน มันก็ทำให้หัวใจทุกคนรู้สึกเจ็บปวด
ซูเฉินกล่าวว่า นางพยายามที่จะทำร้ายข้าถึงสองครั้งสองครา ในครั้งที่ 2 นางจงใจส่งคนมาหลอกขายยาล่อสัตว์อสูรให้ข้าในฐานะยาขับไล่สัตว์อสูร เจ้ากล้าที่จะพูดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่?
หยานหวู่ชวงชะงักค้างไปทันที
บทสนทนามากมายของผู้คนโดยรอบดังขึ้นมาแทบจะพร้อมเพรียงกัน
ไม่มีใครเป็นคนโง่
ขายยาล่อสัตว์อสูรในฐานะยาขับไล่สัตว์อสูร ร่วมกับการที่ซูเฉินกลับมาจากเทือกเขาสีเลือดช้ากว่ากำหนด ทุกคนรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
แม้แต่ซูเฉินอันก็ยังเบิกตากว้างและมองไปที่ หยานหวู่ชวง หวู่ชวง เจ้าทำเช่นนั้นหรือ?
หยานหวู่ชวงรู้ว่าสถานการณ์ดังกล่าวเกินกว่านางจะควบคุมได้ไปแล้ว นางจึงเริ่มตะโกนโวยวายเสียงดัง ข้าถูกใส่ร้ายสามี! เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า ข้าไม่รู้แม้แต่น้อยว่าขายยาล่อสัตว์อสูรและยาขับไล่สัตว์อสูรคืออะไรแม้แต่น้อย ในฐานะผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนข้าจะไปเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไรกัน?
เจ้ายังกล้าที่จะพูดโกหกอีกหรือ? ซูเฉินตะคอกอย่างเย็นชา เจ้าเรียนรู้บทเรียนจากครั้งก่อนได้ดีเยี่ยมจริง ๆ เลือกที่จะหาคนกลางมาดูแลเรื่องนี้แทนแล้วซ่อนตัวตนของเจ้าไว้ แต่เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าข้าจะหามันไม่เจอ? คนกลางนั่นใช่ผีเฒ่าลี่หรือไม่?
เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ การป้องกันทางจิตใจของ หยานหวู่ชวงก็พังทลายลงเกือบหมดในทันที
ผีเฒ่าลี่ถูกพบโดยลูกน้องคนหนึ่งของหยานหวู่ชวง นอกจากนี้ตัวตนของมันถูกเก็บเป็นความลับอย่างสมบูรณ์ นางจึงไม่ได้คาดคิดเลยว่าซูเฉินจะพบมันเข้า
อย่างไรก็ตาม หยานหวู่ชวงก็ยังคงยืนกรานอย่างดื้อรั้น ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร
เจ้ายังคงจะดื้อรั้นปฏิเสธให้ได้ใช่หรือไม่? งั้นข้าจะบอกความจริงกับเจ้า ข้าจับตัวผีเฒ่าลี่ไว้ได้แล้ว และมันก็สารภาพกับข้าเรียบร้อยแล้วด้วย ว่าเป็นคนของเจ้าที่มอบของให้กับมัน แล้วสั่งให้มันขายเอามาขายแก่ศาลาหยกพิสุทธิ์และทำร้ายข้า
แม้ว่ามันจะอ้างว่าเป็นหนึ่งในคนของข้า แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นข้าที่สั่งให้มันทำเสียหน่อย หยานหวู่ชวงคว้าโอกาสเอาไว้และตะโกนออกไป คนใช้ของข้าอาจพยายามจะใส่ร้ายข้าก็เป็นได้ แล้วเจ้าจะมากล่าวหาว่ามันเป็นฝีมือของข้าได้เยี่ยงไรกัน!?
หากไม่ใช่คำสั่งของเจ้า เช่นนั้นใครมันจะกล้าเอาของล้ำค่าออกมาหลอกโกงขายกัน?
ของล้ำค่าเจ้าหมายถึงสิ่งใดกัน? ทั้ง 3 อย่างนั่นก็มีแต่เพียงของปลอม …
คำพูดของหยานหวู่ชวงหยุดชะงักลงในทันที ใบหน้าของนางกลายเป็นซีดเผือด
พูดต่อไปสิ เหตุใดเจ้าจึงไม่พูดต่อให้จบเสียเล่า? ซูเฉินหัวเราะเยาะนางอย่างประชดประชัน ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าท่านป้าสี่รู้ได้อย่างไรกันว่ามีของอยู่ทั้งหมด 3 ชิ้น? ก่อนหน้านี้ข้าจำได้ว่าข้ากล่าวถึงไว้เพียงแค่ ‘ยาล่อสัตว์อสูรที่ขายให้ข้าในฐานะยาขับไล่สัตว์อสูร’ เท่านั้นเองนะขอรับ
ร่างของหยานหวู่ชวงสั่นเทาและไม่อาจพูดสิ่งใดออกมาได้
ในที่สุดผู้คนรอบ ๆ ก็เข้าใจได้อย่างชัดเจนแล้ว พวกเขาต่างก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
เมื่อถังหงรุ่ยได้ฟังเรื่องทั้งหมด นางก็สั่นไปด้วยความโกรธ ผู้หญิงสารเลว! เจ้าสมควรตาย!
ถังหงรุ่ยพุ่งเข้าไปหาหยานหวู่ชวงอย่างรวดเร็ว นางตั้งใจจะฉีกหน้าอีกฝ่ายให้เป็นชิ้น ๆ
ทว่านางกลับถูกซูเฉินขวางเอาไว้
เฉินเอ่อร์? เหตุใดลูกถึงได้ขวางแม่เอาไว้กัน? ถังหงรุ่ยไม่เข้าใจ
ข้าคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าหากให้ท่านพ่อเป็นผู้จัดการเรื่องนี้
ปล่อยให้ซูเฉิงอันจัดการ นั่นไม่เท่ากับเป็นการปล่อย หยานหวู่ชวงไปหรอกหรือ? ถังหงรุ่ยอยากจะร้องไห้ แต่เมื่อได้เห็นการแสดงออกที่แน่วแน่ของซูเฉิน ถังหงรุ่ยก็ไม่อยากคัดค้านคำแนะนำของลูกชายนาง หญิงสาวจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้า แล้วจ้องเขม็งไปทางซูเฉิงอัน
ซูเฉิงอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า เรื่องนี้เอาไว้คุยกันภายหลัง
ข้าต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ ซูเฉินตอบกลับ
เมื่อได้ยินลูกชายไม่เชื่อฟังคำพูดของตน เปลวไฟแห่งความโกรธในใจของซูเฉิงอันก็พุ่งพรวดขึ้นมาอีกครั้ง เฉินเอ่อร์ เจ้ายังสร้างปัญหาให้แขกมากมายที่มาในวันนี้ไม่พออีกหรือ!?
ไม่ ท่านพ่อ ท่านคงจะไม่ได้คิดว่าข้าจะอุ้มเด็กคนนี้ไว้ตลอดไปได้หรอก ใช่หรือไม่? ซูเฉินแกว่งทารกในมือของเขา เจ้าตัวเล็กรู้สึกอึดอัดที่ถูกตรึงอยู่ในอากาศ จึงตื่นจากการนอนในที่สุดและเริ่มร้องไห้เสียงดัง
ซูเฉิงอันสูดหายใจเย็นเฉียบ เขาคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า หยานหวู่ชวงสมคบคิดที่จะทำร้ายผู้อื่น มีพฤติกรรมที่เลวทราม ควรได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง แต่นางก็ยังคงเป็นแม่ของฮาวเอ่อร์ และเด็กทารกก็ยังเป็นเด็กเล็กมันไม่สามารถอยู่ห่างจากแม่ได้ นอกจากนี้เจ้าก็ปลอดภัยดีแล้ว ดังนั้นข้าจึงเห็นสมควรว่านางจะถูกปลดออกจากตำแหน่งนายหญิง ลดระดับให้เป็นสาวใช้
ซูเฉิงอัน! ถังหงรุ่ยตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด ผู้หญิงคนนี้พยายามฆ่าลูกชายของเจ้า! เจ้ากลับไม่ฆ่านาง ไม่แม้แต่จะไล่นางออกไปจากตระกูล ยังเลือกที่จะเก็บนางเอาไว้ข้าง ๆ เจ้ากำลังพยายามจะทำสิ่งใดกัน!?
พอแล้ว! ซูเฉิงอันพูดด้วยความโกรธ ไม่ใช่ว่าซูเฉินก็ปลอดภัยแล้ว? หยานหวู่ชวงก็ถูกลงโทษไปแล้ว ซูเฉินไม่ใช่ว่าตอนนี้เจ้าควรจะปล่อยคนได้แล้ว?
เมื่อได้เห็นการตัดสินใจของซูเฉิงอัน ซูเฉินก็รู้สึกผิดหวังอย่างสมบูรณ์
เหตุผลที่ซูเฉินต้องการให้ซูเฉิงอันเป็นคนตัดสินบทลงโทษแก่หยานหวู่ชวง นั้นเพราะเขาต้องการให้โอกาสสุดท้ายกับซูเฉิงอัน
ซูเฉินต้องการดูว่าพ่อของเขาจะยังสนใจเขาอยู่บ้างหรือไม่
เด็กหนุ่มอยากรู้ว่าพ่อของเขาจะตอบสนองอย่างไร เมื่อได้พบว่าหยานหวู่ชวงพยายามจะฆ่าตน
เขาคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าซูเฉิงอันจะเลือกปกป้องหยานหวู่ชวงอย่างจริงจัง
ซูเฉิงอันยังลังเลแม้แต่จะใช้กฎของตระกูลกับเธอ
ลดระดับเป็นสาวใช้ …
นี่เขาคิดว่ากำลังโกหกให้คนโง่เง่าฟังอยู่เหรอ?
แม้จะไม่มีเรื่องตัวตนของนางมาเกี่ยว ตราบใดที่เขายังคงชอบนางและเอาใจนาง หยานหวู่ชวงก็ยังคงสามารถยืนบนจุดสูงสุดได้อยู่ดี
ผู้ที่คิดจะฆ่าเขา กลับได้รับบทลงโทษเพียงแค่นี้?
แน่นอนซูเฉินสามารถที่จะโต้แย้งกลับออกไปได้
แต่เด็กหนุ่มไม่ต้องการที่จะทำ
เพราะซูเฉินได้ยอมแพ้ในตัวพ่อของเขาไปอย่างสมบูรณ์แล้ว
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะยอมรับคำตัดสินนี้
หลังจากนี้ ในอนาคตเมื่อใดก็ตามที่ได้เห็นหยานหวู่ชวง ซูเฉินจะเตือนตัวเองว่าไม่ควรตั้งความหวังใด ๆ ไว้กับซูเฉิงอันอีกต่อไป
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สู้กลับ
ซูเฉินเขาพยักหน้าแล้วพูดว่า ข้าจะปล่อยพวกมัน แต่ข้ามีเงื่อนไขของข้า 1 ข้อ
พูดมา
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ศาลาหยกพิสุทธิ์ หอโชคลาภ ศาลาตะวันหวนกลับ ป่าสนแดง ทั้งหมดจะเปลี่ยนมาอยู่ในมือของข้า พวกมันจะไม่นับเป็นสมบัติของตระกูลซูอีกต่อไป
ธุรกิจทั้งสี่ที่ซูเฉินกล่าวมานั้น เป็นธุรกิจที่แม่ของเขา ถังหงรุ่ยนำติดตัวมาเมื่อตอนที่นางแต่งเข้าตระกูลซู
วันนี้ซูเฉินต้องการเอาพวกมันทั้งหมดกลับคืนมา
เมื่อได้ยินคำขอของซูเฉิน ซูเฉิงอันก็ดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง
ซูเฉิงอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันมองไปยังแขกทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ในที่สุดเขาก็พยักหน้าซ้ำ ๆ ได้!
ซูเฉินส่งเด็กคืนให้แก่สาวใช้ เมื่อสาวใช้ผู้หนึ่งได้ตัวไปเด็กแล้ว นางก็พลันรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เจ้ายังไม่ได้ปล่อยป้าของเจ้าเลยนะ? ซูเฉิงอันมอง หยานหวู่ชวงที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของซูเฉินแล้วขมวดคิ้ว
ป้า? มุมปากซูเฉินยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะลืมไปแล้วว่านางเพิ่งถูกลดระดับไปเป็นสาวใช้ ฉะนั้นในยามนี้ผู้ที่ข้ากำลังเหยียบอยู่ก็คือสาวใช้ ไม่ใช่ป้าของข้า
ซูเฉิงอันตะลึงค้าง
ซูเฉินยกเท้าออก และคว้าตัวหยานหวู่ชวงขึ้นมาอีกครั้ง
เขากล่าวว่า ขอแสดงความยินดีด้วย สาวใช้ลำดับสี่ เจ้าเป็นอิสระแล้ว แต่ก่อนที่ข้าจะปล่อยเจ้าไป ฉันมีของกำนัลเล็ก ๆ น้อย ๆ จะมอบให้เจ้า
อะ … อะไรนะ … หยานหวู่ชวงรู้สึกสับสน
รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูเฉินในฉับพลัน
เมื่อเห็นรอยยิ้มนี้ ซูเฉิงอันก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่ง ก่อนที่เขาจะโพล่งออกมาเสียงดัง ไม่!
ซูเฉินออกแรงเล็กน้อยเพื่อกระชากคอของหยานหวู่ชวงที่เขาคว้าเอาไว้เข้ามา เด็กหนุ่มจับนางกระแทกเข้ากับโต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่มีลวดลายคล้ายมังกรนับร้อยสลักอยู่
