บทที่ 67 ยอมแพ้หรือไม่ยอมแพ้ (ส่วนที่ 3)
เมื่อซูเฉินกลับมาถึง ภายในตระกูลก็เกิดความโกลาหลขึ้นอีกครั้ง
แน่นอนว่าการที่คนตาบอดสามารถรอดปลอดภัยกลับมาจากเทือกเขาสีเลือดได้ถึงสองครั้งสองครา จะไม่ให้เป็นข่าวใหญ่ได้อย่างไร? ทว่าทุกคนต่างก็คิดเหมือนอย่างที่ข้ารับใช้สองคนนั้นคิดเมื่อพวกเขาเห็นกังเหยียน คนพวกนั้นต่างคิดว่าที่ซูเฉินสามารถเอาชีวิตรอดตลอดหนึ่งร้อยวันบนเทือกเขาสีเลือดและครั้งนี้ที่เด็กหนุ่มสามารถทำภารกิจที่ตระกูลมอบหมายไปสำเร็จ เป็นเพราะได้ความช่วยเหลือจากกังเหยียน
ระหว่างที่ซูเฉินกำลังจะเดินไปพบมารดาตน เขาก็พบเข้ากับซูชิง
ซูชิงดูมีกำลังขึ้นมากกว่าเก่า พละกำลังของมันเพิ่มมากขึ้น ด้วยทะลวงถึงขั้นสุดของด่านหลอมกายา ไม่แน่ว่าอีกไม่นานมันก็อาจทะลวงไปสู่ด่านก่อเกิดลมปราณได้
แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ซูเฉินไม่ได้อยู่ในตระกูล คนอื่น ๆ ต่างไม่ได้หยุดพักแม้แต่น้อย
ซูเฉิน! เมื่อเห็นว่าซูเฉินกลับมาอย่างปลอดภัย นัยน์ตาของซูชิงก็เต็มไปด้วยเปลวเพลิงเห็นความเกลียดชัง
หลังจากถูกซูเฉินเอาชนะมาได้ถึงสองครั้ง ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องก็ได้เลือนหายไปนานแล้ว สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงความเกลียดชัง
ซูเฉินเอียงคอ ทำท่าราวกับกำลังฟังเสียงอยู่ก่อนจะหัวเราะออกมา เป็นนายน้อยสองนี่เอง ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างเล่า?
ไม่ดีเท่าไหร่ ซูชิงกัดฟันตอบ หลายวันมานี้ ข้าภาวนาอยู่ทุกวันให้เจ้าไม่ตายอยู่บนเทือกเขา……
ภาวนาให้ข้ากลับมาให้เจ้าได้เอาชนะใช่หรือไม่? ซูเฉินพูดขัดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ข้ารู้ว่าเจ้ามีแต่ความคิดเหล่านี้ อะไรกัน ตอนนี้เจ้ามั่นใจว่าเจ้าแข็งแกร่งขึ้นนิดหนึ่งแล้วงั้นหรือ? ช่างน่าเสียดาย……
ซูเฉินยิ้มบาง เป็นรอยยิ้มที่แปลกชอบกล ทว่าก็เป็นรอยยิ้มที่คุ้นตายิ่ง
ซูชิงเคยเห็นรอยยิ้มนี้มาก่อน
ครั้งก่อนที่ซูเฉินเอาชนะซูชิงได้ มันก็ทำสีหน้าแบบนี้
เมื่อตอนที่ซูเฉินพลิกสถานการณ์ตอนการแข่งขันต่อสู้คัดออก ก็เป็นสีหน้านี้เช่นกัน!
ซูชิงรู้ว่าสถานการณ์ไม่เป็นใจนัก มันจึงตั้งท่าหมัดพยัคฆ์เพลิงรอไว้ตามสัญชาตญาณ เตรียมตัวต่อสู้
ทว่าน่าแปลกที่ซูเฉินกลับไม่ลงมือ
มันกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน กังเหยียน ทำให้เขาคุกเข่าลงเสีย!
ขอรับนายน้อย! กังเหยียนตอบรับน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะซัดมือไปทางซูชิง
ครั้งนี้ข้าไม่ยอมให้เจ้าได้ลอบโจมตีหรอก!
ซูชิงกู่ร้องในใจ ยกมือขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตี ในเวลาเดียวกันนั้นแขนที่แน่นขนัดไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดของกังเหยียนก็ซัดลงมา
ตึง!
กังเหยียนปัดแขนซูชิงออกก่อนจะกดไหล่ให้มันคุกเข่าลง แรงกดเพียงครั้งเดียวสามารถกดตัวซูชิงจนล้มลงไปได้
ซูชิงลงไปนอนอยู่กับพื้นทันที
หากเป็นเรื่องพละกำลัง กระทั่งซูเฉินที่ใช้วิชาวิชากายาเวหาเวียนขั้นพลังด่านก่อเกิดลมปราณยังไม่อาจเทียบกับกังเหยียนได้ นับประสาอะไรกับซูชิง
ทว่ากังเหยียนยังดูไม่พอใจนัก
นายน้อยสั่งให้เจ้าคุกเข่า ไม่ใช่ให้ลงไปนอนกับพื้น
ชายร่างยักษ์ยกตัวซูชิงขึ้น จากนั้นซัดพลังใส่ข้อพับของซูชิง ซูชิงไม่อาจทรงตัวยืนอยู่ได้จึงล้มลงคุกเข่ากับพื้น
ซูเฉิน! ซูชิงจ้องซูเฉินด้วยความแค้น
ซูเฉินเอ่ยเสียงเบา มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากบอกเจ้า การเดินทางไปเทือกเขาสีเลือดในครั้งนี้…… ข้ายังไม่ได้สายเลือดค้างคาวเมฆมาไว้ในครอบครอง
ใจซูชิงสั่นระรัว กระทั่งสีหน้าโกรธาเมื่อครู่ก็พลันจางหายไป
หรือว่า……
ซูเฉินว่าต่อ ฉะนั้นหากทุกอย่างเป็นไปตามแผน ข้าจะไปที่เทือกเขานั่นอีกเป็นครั้งที่สาม
ซูชิงสูดหายใจอากาศเย็นเยียบเข้าปอด ลืมเลือนความโกรธไปจนสิ้น
เขาเข้าใจสิ่งที่ซูเฉินต้องการสื่อ ‘หากข้าต้องการ ก็สามารถเอาชนะเจ้าได้อีก…… เอาชนะแบบที่ให้เจ้าต้องนอนยอดน้ำข้าวต้มไปอีกหลายวัน’
ทันใดนั้นเอง ความโกรธทั้งหมดพลันหายไป หลงเหลือเพียงความหวาดกลัว
ทว่าเคราะห์ดีที่น้ำเสียงซูเฉินเปลี่ยนไป สำนึกเอาไว้เถิดว่าเจ้าโชคดี ตอนนี้ข้ามีเรื่องให้ต้องสะสาง ดังนั้นจึงไม่ได้อยากไปนัก ให้เจ้าคุกเข่าต่อหน้าข้าหนึ่งครั้งก็พอแล้ว แต่หากเจ้ายังไม่สำนึกตน…… เรื่องที่ข้าต้องไปจัดการนั่นก็ไม่ใช่เรื่องด่วนอันใดนัก
ซูชิงกลัวมากจนไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา
เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของมัน ซูเฉินก็หัวเราะเสียงเบา อะไรกัน เจ้าไม่มีข้อโต้แย้งอันใดหรือ? เช่นนั้นถือว่าเจ้าตกลง
เขาโบกมือครั้งหนึ่ง ก่อนที่กังเหยียนจะปล่อยตัวซูชิง
ซูเฉินเดินไปหาซูชิง ก่อนจะใช้มือตบ ๆ ไปที่แก้มของมัน อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียอีก
จากนั้นจึงเดินจากไป ทิ้งซูชิงให้นั่งสับสนและมึนงงอยู่ ณ ที่แห่งนั้น
หลังจากนั้นไม่นาน ซูเค่อจี่ก็ปรากฏตัวขึ้น
เมื่ออีกฝ่ายเห็นซูชิง เขาจึงรีบเอ่ยถาม ลูกชายข้า เจ้าทะเลาะกับซูเฉินอีกแล้วหรือ? บอกข้าว่ามันทำอะไรเจ้า? ข้าจะไม่ยอมให้มันลอยนวลไปได้!
ซูชิงจ้องหน้าบิดาตนด้วยสายตาว่างเปล่า มันส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น ไม่…… ไม่มีอะไรท่านพ่อ
ไม่มีอะไร? ซูเค่อจี่ตกใจ จากนั้นมองหน้าบุตรชายตนให้ดี ดูแล้วมันไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด ซูเค่อจี่ถึงถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก ไม่มีอะไรก็ดี กลับกันก่อนเถิด ถึงเจ้าจะถึงด่านหลอมกายาขั้น 9 แล้ว ซูเฉินเองก็อยู่ขั้นสุดของด่านหลอมกายาเช่นกัน ถ้าต่อสู้กับมันตอนนี้ก็ยังไม่ได้เปรียบแต่อย่างไร ข้าติดต่อคนอื่น ๆ แล้ว และจะหาซื้อยามาให้เจ้าเพิ่มอีก หลังจากเจ้าดื่มตัวยาเหล่านั้นเข้าไปต้องแข็งแกร่งมากขึ้นแน่นอน ถึงตอนนั้นเจ้าค่อยไปสั่งสอนซูเฉินและแก้แค้นเสีย
ท่านพ่อ ซูชิงพลันเอ่ยขึ้น
มีอันใด? ซูเค่อจี่ถาม
พวกเราไม่ต้องมีความขัดแย้งกับซูเฉินอีกแล้วได้หรือไม่? ข้าไม่อยากสู้กับมันอีกต่อไปแล้ว ซูชิงพูดเสียงเบา
เจ้าว่าอะไรนะ? ซูเค่อจี่ถามขึ้นด้วยความตกใจ มันมองไปที่บุตรชายของตนอีกครา เห็นว่าร่างของอีกฝ่ายสั่นเล็กน้อย หน้าตาดูหวาดกลัวยิ่ง
ซูชิงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือ พวกเราเอาชนะมันไม่ได้! ข้าไม่อยากต่อสู้อีกต่อไปแล้ว
ทันใดนั้นไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวก็บังเกิดขึ้นในใจ ซูเค่อจี่โกรธมากจนอยากสังหารคน
เขามองซูชิงแล้วค่อย ๆ พูดออกมาทีละคำ เหตุใดข้าจึงมีลูกที่น่าผิดหวังเช่นนี้ได้?
เผียะ!
ฝ่ามือหนึ่งสะบัดตบหน้าซูชิง ร่างของมันถึงกับกระเด็นออกไป
ท่านพ่อ! ซูชิงตะโกนร้อง
ซูเค่อจี่เพียงเอ่ยขึ้นเสียงเย็น ซูเฉินตาบอด แต่ก็รู้จักอดทนไม่ยอมแพ้ ส่วนเจ้ามีตายังมองเห็นแต่กลับไร้ซึ่งความทะเยอทะยานเช่นมัน แล้วยังกลัวคนตาบอดอีก เจ้ามันไร้ค่าขนาดนี้เชียว! ข้าจะเตือนเจ้าไว้ นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ยินคำเหล่านี้ออกจากปากเจ้า หากยังมีครั้งหน้าข้าไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แน่
ซูเค่อจี่เดินออกไป ปล่อยให้ซูชิงนั่งอยู่บนพื้นแต่เพียงผู้เดียวอย่างเงียบเชียบ
——————
ซูเฉินพบหน้ามารดาตนที่กำลังนั่งอยู่ในศาลาอันงดงามแห่งหนึ่ง
หลังจากหนึ่งร้อยวันที่ไม่ได้พบนาง ร่างกายของถังหงรุ่ยก็ยิ่งร่วงโรยไปตามกาลเวลา
ซูเฉินคุกเข่าลงกับพื้น ลูกอกตัญญูซูเฉินทำความเคารพท่านแม่ เป็นความผิดของข้าเองที่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นกังวลอยู่หลายวัน
เจ้ากลับมาได้แม่ก็ดีใจแล้ว ลุกขึ้นแล้วมาหาแม่เร็วเข้า ถังหงรุ่ยเอ่ยกับบุตรชายเสียงแผ่ว
ซูเฉินรีบเดินเข้าไปหานาง ปล่อยให้ผู้เป็นมารดายกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของตน
นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น และร่องรอยแห่งความยินดี
คนทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างสบายใจ
ถังหงรุ่ยมักเป็นฝ่ายถามคำถาม ส่วนซูเฉินเป็นฝ่ายตอบคำถาม บอกเล่าเรื่องที่พบเจอบนเทือกเขาสีเลือดให้นางฟัง
ซูเฉินเล่าตอนที่ได้พบกับกังเหยียนในป่าและได้ช่วยชีวิตกังเหยียนไว้โดยมิได้ตั้งใจ ซึ่งนั่นทำให้กังเหยียนจงรักภักดีต่อตนเอง การเดินทางต่อไปจึงง่ายดายยิ่งขึ้น เล่าถึงตอนที่ได้เปิดกิจการที่หุบเขามรกตและทำกำไรมาได้บ้าง เล่าว่าผู้คนที่นั่นเป็นมิตรและจิตใจดีเพียงไร ทั้ง ๆ ที่มองไม่เห็น พวกเขาก็ช่วยพยุงให้มันเดินไปไหนมาไหนได้ แล้วยังเล่าเรื่องที่ได้เจอชายชราระหว่างที่กำลังเข้าไปขุดหินแร่ ชายชราใจดีมีเมตตา ช่วยคิดค้นสูตรยาที่เมื่อหยดลงบนดวงตาทั้งสองข้างก็สามารถทำให้มันมองเห็นแสงได้
เรื่องเล่าสุดท้ายทำให้ถังหงรุ่ยตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก นางถามแล้วถามอีกว่าที่เล่ามาเป็นความจริงหรือไม่
ซูเฉินพูดน้ำเสียงมั่นใจว่ามันสามารถมองเห็นแสงได้ลาง ๆ แล้ว ชายชรายังบอกมันว่าจะหายดีจำต้องใช้เวลาสักหน่อย ทว่าอีกไม่นานดวงตาของมันต้องหายดีอย่างแน่นอน
ถังหงรุ่ยไม่อาจกักเก็บความดีใจไว้ได้ นางจึงทำท่าจะไปบอกซูเฉิงอัน
ทว่าซูเฉินหยุดนางไว้ ไม่ให้นางไปบอกซูเฉิงอัน เด็กหนุ่มไม่อยากให้มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องนี้อีกเป็นการชั่วคราว เขายังเล่าให้มารดาของตนฟังว่าหลายปีที่ผ่านมาเขานั้นเข้าใจแล้วว่าการหลบซ่อนตัวไม่ให้เป็นที่สังเกตมีประโยชน์หลายอย่าง
ถังหงรุ่ยเงียบไป
หลังจากนิ่งเงียบไปนาน ในที่สุดนางก็เอ่ยถามขึ้น เจ้ายังเกลียดท่านพ่อของเจ้าอยู่ใช่หรือไม่?
ซูเฉินทำเพียงส่งยิ้มบาง ๆ ให้มารดา เปล่า ข้าไม่ได้เกลียดท่านพ่อ ข้าเพียงตัดสินใจแบบเดียวกันกับเขา
ตัดสินใจแบบเดียวกันกับเขา? ถังหงรุ่ยไม่เข้าใจประโยคนี้
ท่านพ่อหมดความเชื่อมั่นในตัวข้าแล้ว ซูเฉินเอ่ยตอบ
