เตชิตยกลิ้นดันบนผนังปากแล้วพูด ถ้าแกว่างมา ก็ไปหาอะไรทำที่คาลวินไป
นี่มันคนละเรื่อง ธนัทนั่งตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในฐานะเพื่อน ฉันขอเตือนแกนะ ผู้หญิงประเภทนี้ระวังๆไวหน่อย
ฉันไม่มีใครแกก็ห่วง พอฉันมีแกก็ห่วงอีกเหรอ
ธนัทพูดไม่ออก ก็แกหาผู้หญิงที่มีสามีแล้ว มีผู้หญิงอีกเยอะแยะขนาดนี้แกไม่ชอบใครแล้วเหรอ
เตชิตถาม คนอื่นเหรอ คนอื่นทนไม่ได้เท่าเธอ น้องชายฉันก็เลือกเธอ จะให้ฉันทำยังไง
ธนัทเอียงหัว งั้น… ก็คงช่วยไม่ได้
……………………………………
อีกฝั่งหนึ่ง ดวิษพานัชชาตรงกลับมาที่นิเวศน์วิลล่า ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร ดวิษนิ่งเงียบมาทั้งทางเหมือนกำลังคิดหาทางทำทุกวิถีทางที่ทำได้ ทำให้นัชชากลัวไม่มั่นใจ
เธออยากให้เขาถามเธอตรงๆว่าระหว่างเธอกับเตชิตเป็นอะไรกัน แต่ไม่ใช่มานั่งนิ่งเงียบแบบนี้
นัชชาหุบขา มองดูสร้อยที่ข้อเท้าเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่ก็สบายใจขึ้น
รถขับมาถึงวิลล่า ดวิษขับไปจอดที่โรงจอดรถใต้ดิน ห้องที่มืด นัชชาได้ยินเสียงล็อกประตูรถ
เครื่องทุกอย่าดับลง ได้ยินเพียงเสียงหายใจเบาของเธอกับเขา
เธอกลืนน้ำลาย กดเสียงต่ำและพูดนิ่งๆ ฉันจะลงจากรถ
ลงไปเหรอ ดี… เห็นสีหน้าของดวิษทะลุที่มืด ตอบคำถามฉันมาแล้วฉันจะปล่อยเธอลงไป
นัชชาจ้องมองเขา คุณอยากถามอะไร
เธอไปทำงานที่เตนัทเมื่อไหร่
นัชชาตอบผ่านๆไม่ได้บอกเวลาแน่ชัด หลังจากตัดสินใจหย่ากับคุณ
สมัครเข้าไปทำงานยังไง
สัมภาษณ์ปกติ เตนัทรับสมัครพนักงานใหม่ทุกปี
ดวิษจับผิดทุกปฏิกิริยาของนัชชา เขาถามต่อ แล้วเธอกับเตชิตเป็นอะไรกัน
ไม่ได้เป็นอะไรกัน นัชชาละสายตาจากเขา แล้วถามดวิษกลับ นายถามทำไม
ดวิษถามกลับอย่างเร็ว แล้วเธอว่าฉันถามทำไมละ
นัชชาตื่นเต้น ถ้าเมื่อกี้เป็นแค่การเดา ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าดวิษรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเตชิตแล้วแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่ถามเธอเรื่องนี้
แต่เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง
นัชชาหัวใจเต้นแรงขึ้น ดวิษรู้มากน้อยแค่ไหน ถ้าเขารู้เรื่องเธอกับเตชิตจริง แล้วจุดประสงค์ที่เธอกลับมาครั้งนี้เขาก็รู้แล้วเหรอ
ตอนที่เธอกำลังสับสนวุ่นวาย คิดหาวิธีอยู่ ดวิษก็ขึ้นมาทับเธอ
เธอตกใจ เอามือดันเขาไว้ คุณจะทำอะไร
ดวิษไม่ได้คิดที่จะทำอะไร บอกตามตรงเขาไม่กล้า เหมือนที่นัชชากำลังเดาเขา เขาก็กำลังเดาเธอเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นกำลังเดาใจเตชิตอยู่
ผู้ชายคนนั้นไม่ควรไปยั่วยุง่ายๆ
เขาได้แต่มองนัชชา ตอนนี้เรายังไม่ได้หย่ากัน แล้วเธอก็ทำร้ายร่างกายฉันและนอกใจ เธอคิดว่าเธอจะได้หย่าง่ายๆเหรอ
นัชชายกคิ้ว ดวิษ หย่ากันมันดีกับทั้งคุณและฉัน คุณไม่อยากแยกกับฉัน
เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องโมโหเพราะเรื่องหย่า ตอนแรกนึกว่าเพราะไม่อยากแบ่งแยกสมบัติ แต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจยิ่งเป็นเรื่องที่เขาไปที่บริษัท ทำให้เธอคาดไม่ถึงอย่างมาก
ดวิษอึ้งกับคำถามของเธอ แต่ก็ดึงสติแล้วตอบกลับ หย่ากับเธอแล้วยังต้องแต่งกับคนอื่น มันยุ่งยาก ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะ
เหอะ นัชชายิ้มเยาะ ในสายตาคุณ การแต่งงานกับภรรยาเป็นอะไร ก็แค่ฉากการแสดงหรือเป็นแค่ตัวละครตัวหนึ่ง ความสัมพันธ์ครั้งนี้นายกับฉันมาถึงสุดทางแล้ว ฉันไม่อยากยื้อมันต่อ หรือถึงจะเป็นแค่การแสดงฉันขอร้องให้คุณไปหาคนแสดงใหม่
นัชชาหันมองหน้าผู้ชายที่กำลังสติล่องลอย เปิดประตูได้แล้ว
………………….
พอลงจากรถ นัชชาแอบลังเล แต่ก็ตัดสินใจเดินเข้าบ้าน ไหนๆก็แสดงแล้วต้องแสดงให้จบ ถ้าตอนนี้เธอหนีไปมันก็ไม่ค่อยดี
อาหารเย็นถูกจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว ไอร้อนที่ลอยมาจากอาหาร ทำให้รู้สึกอุ่นใจ
ถ้าเป็นเมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอคงรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก เมื่อก่อนดวิษไม่ค่อยกลับมากินข้าวที่บ้าน เขากลับมาถึงจะไม่ได้ทำอะไรเธอก็รู้สึกดีใจมาก แต่พอมาวันนี้ ใจดวงนี้ของเธอถูกเขาทำลาย ถึงจะมองยังไงก็มีแต่ความเยือกเย็นกับเฉยชา
เธอขึ้นไปอาบน้ำ นัชชาก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง หยิบเอกสารขึ้นมาจัดเรียงหน้า
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ มองอีกทีก็ประมาณสามทุ่มแล้ว เธอรู้สึกคอแห้งอยากไปดื่มน้ำ ข้างล่าง นึกไม่ถึงพอเดินออกไปหน้าประตูห้องนอนก็ได้ยินเสียงคราง
อ้า ดะ…
นัชชาหยุดเดิน สายตาเผลอมองเข้าไปในห้อง ไม่รู้เป็นเพราะเขาตั้งใจไม่ปิดประตูรึเปล่า
พอเธอเห็นอีกครั้ง เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อนอีก เธอไม่ได้ตกใจแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไร
พอพูดไปเธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่จับพวกเขาได้คาตา รู้เร็วจะได้ถูกปลดปล่อยเร็วๆ เธอยอมเจ็บปวดจนตายก็ไม่อยากทุกข์ทรมานตายอย่างช้าๆ
สองคนที่อยู่บนเตียงรุนแรงมากขึ้น เสียงก็ยิ่งอยู่ยิ่งดัง นัชชากำลังจะเดินหนี เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เธอก้าวขาหลบออกมา แต่คนที่อยู่ในห้องก็ได้ยินไปแล้ว
ดวิษที่ที่ทับอยู่บนตัวปณิตาแข็งทื่อสักที แล้วพูดสั่งเธอ ร้องดังกว่านี้หน่อย
เขาจงใจจะทำให้นัชชาได้ยิน ปณิตาก็ยอมให้ความร่วมมือ
แต่อีกฝ่ายนอกประตู นัชชาละความสนใจไปตั้งนานแล้ว เธอก้มมองชื่อที่แสดงอยู่บนจอ เธอเดินลงมารับข้างล่างอย่างรวดเร็ว เตชิตเหรอ
ออกมา ฉันอยู่หน้าประตูวิลล่า เขาพูดแค่สั้นๆตามเคย
นัชชาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เธอรีบหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์ออกไป
หน้าประตูใหญ่มีรถจอดไว้ข้างทาง นัชชาวิ่งข้ามไป ยื่นมือเปิดประตูขึ้นรถ หอบหายใจเบาๆ คุณมาได้ยังไง
ผู้ชายเปลี่ยนชุดสูททิ้ง ใส่เสื้อขนแกะสีเทากับกางเกงขายาวสบายๆ ผมก็ถูกปล่อยกลางหน้าผาก กลิ่นน้ำหอมถูกกลบด้วยกลิ่นมิ้นต์ ดูก็รู้ว่าออกมาจากบ้าน
เตชิตมองหน้าที่แดงของเธออย่างไม่ละสายตาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
นัชชาเขินอายที่ถูกจ้อง ยกมือจับหน้าตัวเอง มีอะไรรึเปล่า
เตชิตเพิ่งละสายตา ไม่มีอะไร
เขาพูดจบก็ยกบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วลดหน้าต่างลง ควันสีขาวลอยออกไปข้างนอก นัชชาลังเลสักพักแต่ก็พูดออกไป ดูเหมือนดวิษจะรู้เรื่องของเราแล้ว ขอโทษด้วยวันนี้ที่เขาไปก่อกวนที่บริษัท
เขาตอบเสียงเรียบนิ่ง ฉันรู้
นัชชาขมวดคิ้ว คุณรู้เหรอ
