หลังจากออกมาจากคลับเฮาส์แล้ว ในใจของนัชชาก็มีคำอยู่ 3 คำคือ ผิดคน
เธอไม่ได้ใช้บริการกับเด็กของที่นี้ แต่คนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนไม่ใช่ โฮสต์ ในคลับเฮ้าส์แต่กลับเป็นลูกค้าของคลับเฮ้าส์งั้นเหรอ แต่มันก็ไม่สำคัญแล้วละเพราะยังไงเธอก็นอนกับเขาไปแล้ว
แต่ทำไมในใจของเธอมันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ว่าตอนที่ดวิษเพิ่งเริ่มนอกใจเธอ เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้ไหม
ขณะที่เธอกำลังคิดโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น พอพูดถึงปีศาจ ปีศาจก็มาในทันที ถ้าไม่ใช่ดวิษสามีจอมทรยศจะเป็นใครไปได้ละ
นัชชาค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว คุณยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกเหรอ ?
นัชชาเธอเก่งมากนะ กล้าไปค้างข้างนอก เมื่อคืนเธอไปค้างที่ไหนมา! เสียงของดวิษที่เต็มไปด้วยความดุดันและดาลเดือดดังก้องอยู่ในหู
นัชชายิ้มแบบขมขื่น ทำไมละคะ คุณเสพสุขกับปณิตาพอแล้วเหรอไง ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมา
คุณอย่าพูดแบบนี้กับผมนะ คุณจะอยู่ไหนก็เรื่องของคุณผมไม่แคร์หรอก แต่ที่โทรมาเพราะจะบอกว่า วันนี้แม่มาจะมาที่บ้าน ให้คุณรีบกลับบ้านก่อนเที่ยงละกัน ดวิษไม่มีความละอายใจใดๆ เลย ทำเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องมือเอาไว้เชิดหน้ากับสังคมและครอบครัวของเขาเท่านั้น น่าเสียดายที่นัชชาในตอนนี้จะไม่ยอมอดทนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว
เธอเกิดนำเอาความโหดร้ายและเย็นชาที่มีในตัวเองตอนนี้ขึ้นมา งั้นคุณควรไปหาปณิตา ไม่ใช่ฉันค่ะ
นี่เธอ …
ไม่รอให้เขาพูดเสร็จนัชชากดวางสายไปเสียแล้ว เสียงของเขามันเคยเป็นเสียงที่เธอน่าหลงใหลเมื่อได้ฟังเสียงเธอยอมนั่งดูโทรศัพท์ทั้งวันเพื่อรอเพียงเสียงของเขาที่จะโทรมาแต่ตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงอย่างสุดหัวใจ
เธอเป็นคนที่ไม่สามารถทนความขุ่นข้องหมองใจได้ สำหรับตัวเองเธอรักษาตัวและศักดิ์ศรีอย่างดีสำหรับการแต่งงานกับเขา เธอต้องการเพียงความซื่อสัตย์จงรักภักดีจากสามีของเธอ อย่าพูดถึงดวิษที่นอกลู่นอกทางไปกับเพื่อนสนิทของเธอมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกคับแค้นในใจ
นัชชาไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมืองและซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่กำลังวางจำหน่ายในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมองดูหญิงสาวคนสวยในกระจก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้อีกต่อไป แต่ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเธอเหมือนกัน
หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้า นัชชายังคงเรียกรถกลับไปนิเวศน์วิลล่า แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะไปหาแม่สามี แต่กลับเป็นไปเก็บข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างของเธอออกมาให้หมด
เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จเธอเดินเข้าไปในวิลล่าด้วยความมาดมั่น ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในประตูบ้าน ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีไอน้ำขึ้นมา ที่นี่มีความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา แต่ตอนนี้มันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น
รองเท้าส้นสูงสีแดงนั้นไม่อยู่แล้ว ปณิตากลับไปแล้ว
ดวิษมองนัชชาที่เดินเข้ามาข้างในห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบลุกยืนขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วยความโหดร้าย เธอไปไหนมา
เธอหายไปทั้งคืนแต่กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ มันน่าแปลกมาก
นัชชาปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เธอตอบโต้กลับทันที ดวิษ ที่ฉันกลับมาไม่ได้หมายความว่าจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่ที่ฉันมาเพื่อคุยให้มันจบๆไป
ในความจำของดวิษนัชชามักจะอ่อนแอต่อหน้าเขาเสมอ แต่ตอนนี้เธอแข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เขาตกใจไปเล็กน้อย
หมายความว่ายังไง
ก็หมายความตรงตัวนี่แหละ นัชชานั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเขา อดทนเก็บความขมขื่นในใจไว้ เราหย่ากันเถอะ ในเมื่อคุณกับปณิตาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะให้เธอทั้งสองสมหวัง
นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดคิด ผ่านไปหนึ่งคืนดวิษคิดว่าตอนเธอกลับมาน่าจะเปลี่ยนใจ แถมยังทบทวนข้อที่ไม่ดีของตนเองด้วย คาดไม่ถึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบนี้
แต่ไม่นานนักเขาก็หัวเราะเยาะออกมา หย่ากับผมไปแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนนัชชา นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว หย่าเหรอ งั้นเธอจะใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ก็ใช้บัตรของผมจ่ายไม่ใช่เหรอ
มือของนัชชาที่วางบนหน้าตักของตัวเองก็กำแน่น ดวิษ ในใจนายฉันเป็นอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันทิ้งความฝันและอนาคตของตัวเองเพื่อคุณ อย่าพูดถึงเลยว่านั้นฉันจะเสียใจแค่ไหน นี่คุณต้องหน้าด้านแค่ไหนถึงมีหน้าเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยฉัน
ดวิษพูดไม่ออกแล้ว นัชชาเย็นชามากๆ แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นี่ฉันยังไว้หน้าให้นายคุณนะ ถ้าคุณรับไว้ก็แล้วไป ถ้าให้พูดดีๆคือฉันอยากให้พวกคุณทั้งสองคนสมหวัง พูดแบบแย่กว่านั้นก็คือฉันไม่อยากแชร์ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่น ดังนั้นฉันเลยยกให้นังนั่น พอใจรึยัง!
คำพูดของเธอเหมือนคำลงโทษ ดวิษก้าวเท้าไปเพื่อที่จะจับเธอ แต่ขณะนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดอีกครั้ง
ผู้หญิงที่เดินเข้ามาดูมีอายุแล้วเธอคนนั้นแต่งตัวด้วยชุดซาตินหรูหรา ตรงคอและข้อมือใส่เครื่องประดับที่ทำจากหยกแท้มันวาวดูสวยงาม ถึงจะอายุ 50 ปี แล้วแต่ร่างกายยังได้รับการดูแลอย่างดี เขาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือแม่ของดวิษ แม่สามีของนัชชา –จรรยา
ดวิษหยุดทุกการกระทำทุกอย่างแล้วปรับสีหน้าให้อ่อนลง แม่ ทำไมถึงมาตอนนี้ ?
นัชชาลุกขึ้นยืนด้วยมารยาทที่ดี และส่งเสียงเรียก สวัสดีค่ะ คุณแม่
จรรยาทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าและวางถุงยาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ ยาตัวใหม่ของหมอนิลยาในวันนี้
นัชชาหันไปมองของที่อยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากสีชมพูก็เปิดออก คุณแม่ ต่อไปไม่ต้องเอาให้มาแล้วนะคะ
เมื่อก่อนจรรยาอยากรีบอุ้มหลาน รีบจนเร่งรัดให้พวกเขาที่เพิ่งจะแต่งงานกันไม่ถึงปีมีหลานให้ทันที ตอนนี้ผ่านมาเป็นปีแล้วยังไม่มีข่าวอะไรเลย เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็เกิดร้อนใจ นัชชา ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง ? ฉันมาตั้งไกลเพื่อจะเอายามาให้เธอนะ เธอไม่ขอบคุณฉันสักคำ ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเธอมันมีปัญหา ฉันจะต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ทำไม ความเมตตาของผู้ใหญ่ เธอไม่เห็นใจเลยสักนิด
มันไม่ใช่ปัญหาของฉันค่ะ นัชชาทนฟังไม่ได้อีก เธอพูดแทรกขึ้น ตั้งแต่แต่งงานกันมาดวิษไม่เคยแตะต้องฉันเลย
ตอนนี้เธอไม่อายที่จะพูดออกไปแล้ว เธอปกปิดมานานเกินพอเพื่อคนอย่างเขานั่นหมายถึงเธอโง่มามากพอแล้ว
นี่… นี่มันหมายความว่ายังไง จรรยาหันไปมองลูกชายตัวเอง ดวิษ ที่เธอพูดนั่นจริงเหรอ ?
ดวิษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดออกมา ยังไงเธอก็เป็นแม่ของเขา เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ครับ!
แก… จรรยาตกใจในคำตอบ
ผมไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษหรือความสนใจในตัวเธอ แม่พูดมาสิว่าผมควรทำยังไง? ดวิษพูดด้วยท่าทีรังเกียจ ถ้าเธอทำหน้าที่ได้ดีทุกอย่าง ผมจะไม่รู้สึกพิศมัยเธอได้ยังไง
จรรยาเข้าข้างลูกชายของตนเองโดยไม่ต้องการเหตุผลใดๆ เลย ใช่ นัชชาเธอต้องย้อนมองดูตัวเองด้วยนะ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก
เขาไม่ได้สนใจฉัน แต่ว่าเขาสนใจเพื่อนสนิทฉันนี่สินะ นัชชามองไปยังชั้นสอง เมื่อคืนยังนอนกับคนอื่นบนเตียงของฉันอยู่เลย
นัชชานึกว่าหลังจากที่เธอพูดจบ แม้ว่าจรรยาจะไม่รู้สึกผิด แต่ก็จะไม่ได้ถือตัวต่อแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจรรยาจะไม่แสดงอาการตกใจใดๆ แต่เธอกลับหลบสายตา
หลบสายตา ?
นัชชามองเธอใกล้ๆ แล้วความคิดที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในหัว คุณรู้อยู่แล้วใช้ไหม ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ?
เมื่อพูดจบ เกิดความเงียบในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คำตอบ แต่นัชชาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่น่าเชื่อ พวกคุณ … ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกคุณ…
จรรยาพูดอย่างอึดอัดว่า นัชชา เธอสองคนเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอบอกว่าดวิษไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ผู้ชายส่วนใหญ่มีความต้องการทั้งนั้นแหละ เพราะยิ่งนานไปสุขภาพก็จะไม่ดีพวกเราไม่มีทางเลือก…
ห้ะ ? นัชชาหัวเราะ มีข้อแก้ตัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ ? น่าตลกสิ้นดี
ผ่านไปสักครึ่งนาทีเห็นจะได้ นัยตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา นาทีนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มันเศร้าเกินกว่าที่จะอยากตายด้วยซ้ำ เหมือนกับถูกทุกคนสวมเขาไม่มีผิด เธอพูดเสียงเบาๆ ว่า หย่ากันเถอะ ฉันจะให้คุณร่างสัญญาการหย่าเอง ส่วนคุณมีหน้าที่แค่เซ็นตกลง
หย่า ? จรรยาขมวดคิ้ว นัชชา เธออย่าพึ่งใจร้อนสิ คำพูดเมื่อกี้เธอพูดออกมาได้ยังไง ? เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หย่า ฉันจะพูดอีกทีนะถ้าเธอคิดว่าจะหย่า สมบัติแม้แต่ชิ้นเดียวของตระกูลฤทธิเดชเธอก็อย่าคิดจะได้เลย
สุดท้ายทั้งหมด ก็มีแค่เรื่องเงินเท่านั้นสินะ
ที่จริงการแต่งงานครั้งนี้นัชชาไม่ได้ต้องการเงินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ท่าทางหยิ่งยโสของจรรยา ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาและไปยืนที่ประตูมองมาที่คนสองคน พวกคุณจะต้องเสียใจแน่ พวกคุณจะต้องชดใช้ให้กับการกระทำที่ไร้ยางอายและต่ำทรามในวันนี้อย่างสาสม
