เขานั่งมองเธอหลับไม่รู้เป็นเพราะตกใจมากเกินไปรึเปล่าเธอเลยนอนขมวดคิ้ว ตาเธอก็กระพริบเหมือนตื่นกลัวหลับไม่สนิท
เตชิตรู้สึกอารมณ์ไม่ดี เลยออกไปยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง
เขาจุดไฟแล้วกดปิดประตูที่ระเบียง เขาสูดเข้าไปแล้วพ่นควันออกมา ลมผัดพาควันไปแต่ไม่สามารถพาความวุ่นวายใจของเขาไปได้
เขาไม่ใช่คนที่เชื่อในโชคชะตา เขาเดินมาถึงทุกวันนี้เพราะสติปัญญา สำหรับเขา คนและของทุกสิ่งต้องผ่านกรรมวิธีและการจัดการ โชคชะตาเป็นเพียงสิ่งที่เพ้อฝัน เขาไม่เคยสนใจหรือใส่ใจมัน
แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ไม่ถึงเดือนก่อนหน้านั้นยังเหมือนเป็นคนที่อยู่คนละขั้วโลกกับเขา แต่หลังจากหนึ่งเดือนในวันนี้ ก็โผล่เข้ามาในชีวิตเขา ทำให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันมากมายกับเขา
ไม่ได้มีผลเพียงกับร่างกายเขาแต่มีกับความรู้สึกด้วย
แต่การส่งผลนี้เกินขาดไปมาก ไม่นึกว่าจะลงมือเพราะผู้หญิงคนนี้ ถ้ามันไม่เกิดขึ้น เตชิตเองก็คงไม่มีทางเชื่อ
โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่น เขามองดูหน้าจอแล้วกดรับ
ปลายสาย ตรัณที่เพิ่งออกมาจากห้องกล้องวงจรปิด คุณเตชิตครับ ได้ภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วครับ คุณชนัยให้คนลบฉบับจริงทิ้งไปแล้ว
เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นิ่งจนรู้สึกได้ถึงความเย็น เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เอามาให้ฉันด้วย
ได้ครับ
อีกเรื่องครับ ตรัณถามต่อ คุณชนัยให้มาถามว่า จะทำยังไงต่อกับสองคนนั้น
เตชิตสูดลมเข้าไป ก็พ่นควันออกมาทางจมูก ตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จัดการปิดปากมันซะ
ได้ครับ
…………………………
นัชชาหลับจนถึงเช้า ลืมตาขึ้นมา ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆยังไม่ตื่น
เธอเอื้อมมือไปขยี้ตา ไม่รู้เป็นเพราะเธอทำเขาตื่นรึเปล่า เขาลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย
นัชชาใช้มือดันเตียงจะลุกขึ้น ยังไม่ทันที่จะลุกเต็มตัวก็ถูกเขาดึงลงทับอยู่บนตัวเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ อย่าขยับ
นัชชานอนนิ่ง คุณ คุณไม่ไปทำงานเหรอ
ทำไม จะไล่ให้ฉันไปหรอ
เปล่า…
เตชิตเอื้อมมือไปจับท้ายทอยเธอ ยังเวียนหัวอยู่มั้ย
นัชชาส่ายหน้าไปมา ไม่แล้ว
ฉันลางานให้เธอแล้ว อยู่บ้านพักผ่อน วันนี้ไม่ต้องออกไปไหน
พอได้ยินลางานสองคำนี้ นัชชาก็เริ่มตื่นกลัว ฉันไม่ได้เป็นไรแล้ว ไปทำงานได้
เธอเริ่มงานได้ไม่นานแต่กลับลาบ่อยมาก
บริษัทขาดเธอไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร พักวันหนึ่งแล้วพรุ่งนี้ค่อยไป
เห็นเขาไม่ยอม นัชชาก็ได้พูดไรต่อเพราะถึงยังไงสุดท้ายก็ต้องทำตามที่เขาบอกอยู่ดี นึกได้ว่าครั้งที่แล้วนภันต์โกรธมาก เธอเลยเขียนข้อความลาไปแทน
ข้อความที่ส่งไปได้ไม่นาน นภันต์ก็โทรกลับมา
นัชชามองไปที่เตชิต เขาก็กำลังสังเกตมองมาทางหน้าจอเธอเหมือนกัน เขาหันกลับมามองหน้าเธอ เขายกคิ้วขึ้น
ไม่รับสาย… ก็คงจะไม่ได้
เธอลังเล แต่สุดท้ายก็กดรับสาย ฮัลโหลค่ะ ทนายนภันต์
เธอเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายหรอ
นัชชาถูกกึ่งโอบกึ่งกอด ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้กันมาก ใกล้จนได้ยินเสียงจากปลายสาย
นัชชาตอบเสียงแข็งๆ ไม่ได้เป็นไรมาก แค่ตัวร้อนนิดหน่อย
นภันต์เหมือนรู้สึกโล่งใจ แล้วถามต่อ เมื่อคืน ไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่มั้ย
ได้ยินดังนั้น เขาก็ปล่อยมือที่โอบเอวเธอไว้ นัชชาตกใจ คำพูดนี้ทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย เตชิตก็กำลังเข้าใจผิด
นภันต์ไม่เคยถามนอกเหนือจากเรื่องงาน แต่ทำไมวันนี้…
นัชชาไม่กล้าพูดอะไรต่อเธอกลัวว่าเตชิตจะไม่พอใจแล้วโยนมือถือเธอทิ้ง เลยรีบจบเรื่องคุย ไม่ได้เป็นไรมาก ไม่สบายปวดหัวนิดหน่อย งั้นแค่นี้นะคะ
โอเค พักผ่อนมากๆ นภันต์หยุดไปสักพัก แล้วเจอกันที่บริษัท
ค่ะ
นัชชารีบกดวางสายแต่มันก็สายไปแล้ว
เรื่องเมื่อคืน นภันต์รู้หรอ เขาพูดที่ข้างหูเธอ น้ำเสียงแหบๆที่แลดูอันตราย เหมือนถ้าเธอพูดผิดไปคำเดียวก็จะถูกกลืนกิน
ลมร้อนที่พ่นออกมาทำให้เธอต้องขยับหน้าหนี เมื่อคืนก่อนหน้าที่จะไปคลับ ฉันไปพบทนายของฝั่งตรงข้ามมา
หลบทำไม เตชิตดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด ร่างบางที่แนบชิดกับรางหนา
เสื้อของเธอถูกดึงออก มือหยาบของเขาวนไปมาอยู่ตรงเอวเธอ มือหนาค่อยเลื่อนต่ำลง
เตชิต… นัชชากดทับมือหนาเอาไว้ เขาขยับหนี เขาสองคนไม่ได้พักอยู่ด้วยกัน ไม่ได้ร่วมรักกันบ่อย นัชชาเริ่มรู้สึกตื่นกลัว
สัมผัสได้ถึงมือร้อน มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง คิดถึงฉันมั้ย
มือที่ถูกเขาสัมผัสก็เริ่มรู้สึกร้อน นัชชาตัวร้อนจนเนื้อตัวกลายเป็นสีชมพู หูที่เริ่มแดงจนไปถึงหลังคอ ฟันที่ขบเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่ตอบ
เตชิตพลิกตัวขึ้นไปทับเธอ ศอกทั้งสองข้างดันไว้ที่ข้างกายเธอ เหมือนแบ่งเบาน้ำหนักตัว มองดูร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่าง เขาก้มหน้าจูบลงไปที่ลำคอเธอ
คิดถึงฉันมั้ย หือ เขาถามเธออีกครั้ง
นัชชาเขินอาย ไม่กล้าสบตาเขา
คิดถึงเขามั้ยเหรอ
เธอรู้เพียงแค่ว่าหลังจากที่ย้ายออกไป เธอก็จะคอยสังเกตกำไรที่ข้อเท้า พอเกิดเรื่องไม่ดีคนแรกที่เธอนึกถึงก็คือเขา
นัชชาเคยอ่านเจอว่าถ้าคนคนหนึ่งตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่าคนที่ยื่นมือมาช่วยจะเป็นใคร เขาคนนั้นจะกลายเป็นหนึ่งเดียวที่อยู่ในโลกใบนี้
ไม่เกี่ยวกับผิดถูก ไม่เกี่ยวกับเพศ ไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น
แต่ตอนนี้มันค่อยๆเปลี่ยนไปแล้ว เตชิตผู้ชายที่เหมือนยาพิษ ค่อยๆซึมซับเขามาในโลกขอเธอ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกชินแล้ว
เขาทิ้งรอยจูบไว้บนตัวเธอ แสงในตอนเช้าส่องกระทบเข้ามา นัชชานึกถึงภาพที่เขาจูบเธอในบนรถคืนนั้น สั้นง่ายแต่เร่าร้อน
เธอรู้สึกตื่นเต้น นัชชาถูกเขาชักนำ เธอจึงยื่นมือไปคล้องคอเขา ยื่นริมฝีปากบางไปจูบเขา เธอจูบไม่เป็นแค่เอาไปแตะปากเขาเฉยๆ
เธอไม่รู้จะตอบเขายังไงดีก็เลยเลือกที่จะแสดงออกให้เขาแทน
เตชิตตกใจกับการกระทำของเธอ ตอนแรกกะจะผลักออก แต่เห็นสายตาแวววาวของเธอ
เธอปิดตา ตอนนี้กำลังตื่นกลัวแต่ก็ทำเป็นกล้าหาญ
นัชชาสมองโล่ง พอดึงสติกลับมาได้รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร เธอก็ตกใจหดตัวหันหน้าหนี แต่แล้วเขาก็เอื้อมมือมือจับรั้งหน้าเธอไว้ กดจูบอย่างเร่าร้อน
เขาเอาลิ้นเข้าไปในปากเธอ จูบเธอด้วยความอ่อนโยน ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองมีค่า
ในเวลานี้เธอไม่คิดว่ามันจะผิดหรือถูก เธอเหนื่อยมามากแล้วถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆแต่เธอก็อยากถูกโอบกอดไว้ในอ้อมกอดนี้
