ตุบตับ ตุบตับ
ในห้องหนังสือที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงและดังของนัชชา แม้แต่มือที่หาของก็ยังสั่นไปด้วยเพราะต้องทำอย่างระมัดระวัง ในที่สุดนัชชาก็เจอเอกสารของบริษัทบอยูเทคโนโลยีจำกัดเกี่ยวกับการเงินหนึ่งเล่ม
บริษัทบอยูเป็นบริษัทของดวิษ
เธอไม่ทันได้อ่านดูดีๆ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้
การที่รู้การเงินของเขา ทำให้เธอรู้อะไรมากขึ้นแต่ก็ยังหาอะไรไม่เจอทั้งๆที่เธอก็ค้นเอกสารทุกอย่างในห้องแล้ว
นัชชาอารมณ์เสีย มองไปรอบๆห้อง พอเห็นคอมเธอก็ตัดสินใจที่จะเสี่ยงดูสักครั้ง
เธอจึงกดปุ่มเปิดคอมนั้นทันที
แต่ที่เธอคาดไม่ถึงก็คือคอมไม่ได้ถูกตั้งรหัสผ่านเอาไว้ สามารถเปิดได้แบบง่ายดาย
เธอรู้ว่าดวิษไม่ใช่คนที่รอบคอบ ดูแค่จากการกระทำและการทำงานก็รู้สึกได้แล้ว แต่ไม่นึกว่าเขาจะสะเพร่าถึงขนาดนี้
เป็นเพราะเขาเชื่อใจเธอหรือเพราะเขาดูถูกเธอกันแน่
แต่เธอก็ต้องขอบคุณนัชชาผู้หญิงโง่ๆคนเดิม เป็นเพราะว่าเธอไม่เคยเข้ามายุ่งอะไรในห้องหนังสือเลย ทำให้เขาวางใจจนถึงขั้นไม่ตั้งรหัสคอมเอาไว้
ตอนนี้ภายในห้องเงียบสงบดีมีเพียงแค่เสียงกดเมาส์เท่านั้น นัชชามองดูไฟล์เอกสารทุกอันอย่างละเอียด วิชาคอมพิวเตอร์เธอเคยเรียนตอนปีสอง ถ้าอยากจะดูไฟล์ที่ถูกซ่อนไว้มันไม่เรื่องยากสำหรับเธอ ยี่สิบนาทีต่อมา เธอก็หาเจอเอกสารที่เกี่ยวข้องจนเจอ เธอกลับไปเอาแฟลชไดร์ฟในกระเป๋ามาคัดลอกข้อมูลทุกอย่างลงไป
กำลังคัดลอก10%…
กำลังคัดลอก 50％…
กำลังคัดลอก 80％…
เมื่อเห็นเปอร์เซ็นเพิ่มทีละนิดๆ นัชชาเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา ฝ่ามือเริ่มมีเหงื่อออกมา อีกนิดก็จะคัดลอกเสร็จแล้วแต่กลับมีเสียจอดรถมาจากข้างล่าง
เธอไม่ได้เปิดไฟในห้อง ถ้ามองมาจากข้างนอกจะไม่สามารถเห็นสภาพภายในของห้องนี้ได้ แต่ตอนนี้นัชชายืนอึ้งตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว
มีคนมา…
กำลังคัดลอก 89％…
เสียงเปิดประตูดังขึ้น มีคนเดินเข้ามาในบ้านแล้ว
กำลังคัดลอก 97％…
ที่ชั้นล่างเธอได้ยินเสียงเปิดตู้รองเท้า
เหลืออีกนิดเดียว นัชชากำมือแน่น จะยอมแพ้พอแค่นี้เหรอ ไม่มีทางหรอกมาถึงขั้นนี้แล้ว
ถ้าเกิดยอมแพ้ตอนนี้ คราวหน้าไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ และทางดวิษเองเธอก็ไม่รู้ว่าจะปิดเขาได้อีกนานแค่ไหนเรื่องการที่เข้ามาสอดแนมเอาข้อมูลของเขาแบบนี้
นัชชาตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดู เธอได้ยินเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอกัดปากแน่น มองไปทางหน้าจอคอมอย่างกดดัน ก่อนจะรีบเปิดประตูเดินออกจากห้อง
ทันใดนั้น คลาดกันแค่เสี่ยววินาที ดวิษก็เดินบันไดขึ้นมาอยู่บนชั้นสอง เห็นนัชชาอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เขายืนนิ่ง ก้าวขาเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เขายื่นมือไปยกคางเธอขึ้น มายืนรอรับฉันเหรอ
นัชชาดันมือเขาออก ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ นายดื่มมาเหรอ
ดวิษขยับเข้าใกล้กว่าเดิม วันนี้ไปเจอลูกค้ามา หลังกินข้าวกันเสร็จ ผู้อำนวยการก็ชวนไปต่อ ฉันก็เลยกลับมาก่อน ผู้หญิงพวกนั้นน่าสนใจตรงไหน กลับมาเอาเมียที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ เพราะเมียฉันยังบริสุทธิ์…
… นัชชาเกือบจะทนไม่ไหวแล้วจะยื่นมือไปตบเขา แต่ก็ยังเป็นห่วงเอกสารที่อยู่ในห้องหนังสือ เธอได้แต่อดทนและเปลี่ยนเรื่องคุย นายดื่มเยอะแล้วเดี๋ยวฉันพาคุณไปนอนดีกว่า
พอได้ยินแบบนั้นดวิษก็มองเธออย่างจับผิด ตอนนี้นี้นัชชาไม่ค่อยถูกกับเขา เห็นเขาเธอก็ทำเป็นมองข้ามหรือไม่ก็มองด้วยสายตาเคียดแค้น แต่เมื่อกี้นี้เธอพูดว่าไงนะ
จะพาไปนอนเหรอ
หรือต้องการที่ยืนของตัวเองคืน ถ้านั่งคิดให้ดีๆ จะอยู่ที่บ้านนี้อย่างสงบสุขจะต้องเชื่อฟังใคร
ดวิษมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วเอื้อมมือไปคล้องคอเธอ เขาหรี่ตาลงพร้อมกับรอยยิ้มอันตราย นัชชา เธอทำเรื่องอะไรไม่ดีกับฉันมาใช่มั้ย
นัชชาตื่นเต้น แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง นายพูดอะไรของนาย ถึงฉันจะทำเรื่องเลว มันก็คงไม่เลวเท่าเรื่องปณิตาหรอก
ดวิษขมวดคิ้ว ตอนอยู่กับฉัน อย่าพูดถึงเขา
นัชชาตอกกลับ ทำไม พวกเธอก็ทำอะไรต่อมิอะไรกันไปแล้ว ฉันพูดถึงไม่ได้เลยเหรอ
ดวิษกัดฟันแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมพูดข้างหูเธอ เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้ว่าเธอจะเป็นคนทันคน พูดเก่งขนาดนี้ แต่ก็ดีฉันชอบผู้หญิงแบบนี้
พูดจบเขาไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรน ก็อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปห้องนอนใหญ่
นัชชาตกใจ มือก็ทุบตีที่อกของเขาไม่หยุด แรงแค่นี้ทำอะไรดวิษไม่ได้ เขาอุ้มเธอเดินมาจนถึงห้องนอน ก็ขึ้นคร่อมร่างเธอไว้
รู้สึกได้ถึงมือผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอ นัชชาตกใจกลัว ดวิษ นายจะทำอะไร ปล่อยฉัน
ปล่อยเหรอ ไม่มีทาง ดวิษเอื้อมมือไปจับบั้นท้ายของเธอ ในแววตามัวพร่า เขามองเธอด้วยกามอารมณ์จนเธอรู้สึกกลัว
นายกำลังขืนใจฉัน มันผิดกฎหมาย นัชชาตะคอกเสียงดัง หวังจะให้เขามีสติ
ทำไม อยากจะฟ้องร้องฉันเหรอ ดวิษไม่เกรงกลัว มือไม่ยอมหยุดนิ่งแถมยังบีบแรงขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ต้องรอให้ฉันทำเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน
พูดจบเขาก็ก้มหน้าจูบเธอ นัชชาหันหน้าหลบ เขามาทางซ้ายเธอหลบขวา หลายครั้งก็ยังจูบไม่โดน ดวิษเริ่มอารมณ์เสีย ไม่อยากเสียเวลา รีบเอื้อมมือไปดึงกางเกงในเธอออก โดยดึงออกอย่างง่ายดาย แค่ออกแรงดึงอีกหน่อยก็ลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
นัชชาตาโตตกใจมาก เห็นดวิษเอาจริง เธอก็เริ่มตัวสั่นกลัว สองขาก็ไม่หยุดที่จะเตะเขา ไม่กี่ทีเขาก็จับขาเธอให้อ้ากว้างออก
ไฟที่ส่องมาทางหัวเตียงทำให้ดวิษตาตั้ง แต่งงานมาหนึ่งปีไม่นึกว่านัชชาจะมีของดี หุ่นดีกว่าปณิตาหลายเท่า
เขากลืนน้ำลาย นึกภาพถ้าเขาทับอยู่บนร่างเธอจะดีขนาดไหน
นัช คุณสวยมาก สวยจนฉันทนไม่ไหว… ดวิษมองเธอ
ออกไป ไสหัวออกไป นัชชาดิ้นรนพร้อมกับตาที่แดง ไม่มีแรงต่อต้าน เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้โดนฆ่า
เธอรู้สึกหมดหวัง เธอคิดถ้าหากวันนี้เธอแปดเปื้อน ยอมไปตายดีกว่า
ดวิษไม่ได้สนใจว่าเธอจะกลัวแค่ไหน เหมือนโดนครอบงำ ไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเขาก็ไม่คิดที่จะหยุดมัน
เขายั้งข้อมือเธอไว้ ขยับให้ร่างชิดมากกว่าเดิม รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเธอ เขารีบเอาเข้าไปในตัวเธอ…
