ร้องไห้หรือ
คำนี้ปรากฏในใจ เตชิตขมวดคิ้ว หรือว่า เป็นเหตุการณ์ที่เมื่อกี๊เขาว่าหนักไปเหรอ
คิดไปไกลแล้ว ไม่ใช่ว่ามีคนที่ชื่อนภันต์เป็นเพื่อนอยู่กับเหรอ ถ้าเป็นนิสัยของนัชชา น่าจะไม่มีวันให้คนอื่นได้เห็นว่าตัวน้ำตาไหลแบบนี้
ตรัณรอคำสั่งของท่านประธาน แต่กว่าแคได้รับคำว่า ไม่ต้องมายุ่ง
นี่… กำลังถูกน้ำฝนสีแดงเล่นงานเหรอ
ท่านประธานดูแลคุณนัชชามาดีมากตลอดมา ทำไมอยู่จู่ๆก็
ตรัณไม่เข้าใจแน่เลยว่า คุณเตชิตคนที่เย็นชา เป็นแบบนี้เพราะว่าหึง
หลังจากการทดสอบ เรื่องของนัชชากับปวิมลได้เผยแพร่ไป ยังไม่เคยมีเด็กมาใหม่ทะเลาะกันอย่างนี้เลย รวมถึงนัชชาก็ถูกวิจารณ์แรงมาก
ในห้องน้ำชา แก๋รับแก้วกาแฟ กำลังกังวลนัชชาอยู่ จู่ๆก็ได้ยินคำเยาะเย้ยของคนที่ยืนข้างๆอยู่
ก่อนหน้านี้ฉันว่าอะไรไปคนอย่างคุณเตชิตไม่น่าจะไปเอาใจกับเด็กมาใหม่ หรือว่าตอนนี้เห็นความจริงแล้ว น่าจะเบื่อแล้ว วันนี้เลยทำให้เธอขายหน้า
การทดสอบวันนี้ฉันก็อยู่ด้วย เธอไม่รู้เลยว่าตอนนั้นอึดอัดมาก แม้ว่าคุณเตชิตไม่ได้ว่าเธอ แต่คำพูดของเขาหนักกว่าด่าทำให้คนเจ็บใจ ให้เธอรีบออกไป
สมน้ำหน้า ทีนี้เธอควรจะติดปัญหาแล้ว
อีกคนหนึ่งออกเสียงเบาๆว่า ใช่แล้ว เรื่องปวิมลขโมยพาวเวอร์พ้อยพรีเซ้นงานของเธอ เป็นจริงหรือเปล่า
ไม่รู้สิ น่าจะเป็นความจริงมั้ง แต่ว่าคนที่อย่างนัชชา ใครจะชอบ อันนี้ทุกคนเข้าใจอยู่ในใจ…
แก๋ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่ามีแต่เรื่องร้าย เดินไปตรงหน้าคนพวกนั้น พูดอะไรกันอยู่ พูดเสียงดังหน่อยสิ คุยกันลับหลังนี่เป็นเรื่องอะไรกันเหรอ
มีสองคนกลัวไม่กล้าพูด คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งคือ ผู้ช่วยของผู้อำนวยการตอบว่า พวกเราได้พูดถึงเธอแล้วเหรอ
พูดถึงคนอื่นก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แอบว่าความผิดของคนอื่นลับหลัง นี่พวกเธอคิดว่าเรื่องยังไม่เยอะพอหรอ นัชชาทำอะไรต่อพวกเธอ ปกติก็เห็นเธอเกรงใจมาก พวกเธอไม่พอใจกับเธอเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ว่าอิจฉาเธอ ปกติแก๋ก็อดทนไว้ เพราะว่านัชชาห้ามอยู่ เธอไม่เคยทำท่าแสดงความโกรธออกมาเลย
ตอนนี้เป็นอะไรไปทนไม่ไหวแล้ว
แก๊งผู้หญิงพวกนี้คิดว่าตัวเองทำงานนานอยู่แล้วเลยเก๋า รู้สึกว่าจะมีแค่ตำแหน่งเล็กน้อยในบริษัท เลยก็เรียกไปเรียกมาได้
ที่ทั้งสาวทั้งมีความสามารถอย่างเข้ามาในบริษัท จะเป็นคนที่น่าเกลียดมากในพนักงานหญิง
แต่ว่าเธอนึกไม่ออก ว่าคนพวกนี้พูดร้ายขนาดนี้เลย
เธอมีอะไรที่จะอิจฉา ตัวเองทำไม่เรียบร้อยโดนด่า ก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นว่าหรือ ผู้หญิงคนนั้นวางแก้วน้ำลง เสียงดังใส่แก๋ แกก็เป็นคนที่กอดแข้งกอดขากับเธอ ฉันจะคอยดูว่า แกจะกอดแข้งกอดขาใครต่อ…
แก๋อยากจะพูดอะไรต่อ คนพวกนั้นเดินไปไกลแล้ว เหลือแต่เธอโกรธอยู่คนเดียว
หยิบมือถือขึ้นโทรหานัชชา แต่ว่าไม่มีคนรับสาย เธอเริ่มห่วงอีก
เธอหายไปไหนแล้วอ่ะ
………
นัชชาไม่ได้กลับออฟฟิศ ออกจากห้องประชุมแล้วขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นสูงที่สุดของตึกบริษัท
ตึกสูงที่นี่มีถึง 58 ชั้น ลมก็เย็นกว่าข้างล่าง
อากาศวันนี้ดีมาก ท้องฟ้าใสๆเป็นสีน้ำเงินเมฆก็เป็นก้อนใหญ่ๆลอยในท้องฟ้า เธอเดินไปริมรั้ว ลงมือไว้ข้างบน มองไปข้างล่างดูกระแสของคนและการจราจรไปๆมาๆ
ไม่รู้ว่าเป็นลมแรงหรือเปล่า สายตายิ่งรู้สึกเบลอ แล้วกลายเป็นน้ำตาตกลงมา
นึกขึ้นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องประชูมเมื่อกี๊นี้ นัชชารู้สึกว่าน้อยใจและโมโหมาก แล้วระบายออกมา คุณเตชิตคุณเป็นคนเลวร้าย คุณโกหก คุณล้างแค้นผิดส่วนตัวด้วยเรื่องในการทำงาน คนเลว
หลังจากพูดเสร็จเธอรู้สึกลำคอเจ็บและร้อน นัชชาโกรธแล้วต่อยรั้วแต่ทว่าการน้อยใจก็ไม่ได้หายไป
เขาวิจารณ์เธอทั้งๆที่มีหลายคนก็ยังอยู่ เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนสำคัญจริงๆ ถ้าเขามีจิตใจนิดหนึ่ง น่าจะไม่ใส่ร้ายเธอแบบนี้หรอก
ตั้งแต่ส่งวิดีโอไปให้จรรยาแล้วเขาก็ไม่เคยมองเธอเลย แต่ทว่าเธอไม่ใช่เพื่อดวิษเพื่อลูกที่อยู่ในท้อง อะไรที่ควรจะอธิบายเธอก็อธิบายแล้ว เขายังต้องการเธอทำอย่างไร
หรือว่าเขาอยากหาเหตุผลเพื่อไล่เธอออกจากที่นี่
เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่มีเหตุผล แล้วนั่งตรงๆบนบันได มือวางอยู่บนเข่าก้มหน้าก้มตา ใบหน้าฝังเข้าที่แขน
มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังอยู่นานสองนาน เธอจึงได้รับสาย หลังจากระบายอย่างบ้าๆ รู้สึกหัวใจยิ่งเหนื่อยขึ้น และร่างกายไร้แรง
ความสัมพันธ์ระหว่างกับเตชิต เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ
เธอคิดว่าเขาจะหายโกรธตามเวลาผ่านไปแต่สถานการณ์อย่างวันนี้ เขายังไม่หายโกรธแล้วยิ่งโมโหขึ้น
นัชชาไม่เข้าใจว่า ตัวเองทำอะไรผิดตรงไหนทำให้เขาโกรธ
เธอรู้สึกสับสนมาก อยากจะทำอะไรเพื่อเขาแต่ไม่สามารถทำได้ความรู้สึกเช่นนี้ที่กำลังแย่มาก
ไม่รู้ว่าเธอนั่งไปเวลานานเท่าไหร่ แค่รู้สึกว่าลมแรงเหมือนข้ามตัวไป บนชั้นดาดฟ้ามีแต่เธออยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ จู่ๆเสียงบิดประตูดังขึ้นอยู่ไม่ไกล
เธอมองไปยังที่ที่เสียงดังขึ้น เห็นแค่เงาดำๆเดินไปบันไดข้างตรงข้าม
หนึ่งก้าว สองก้าว จนถึงเธอยกเขาข้นแล้วข้ามรั้วไป ยืนอยู่ที่ริมรั้ว
นัชชาประหลาดใจมากจ้องมอง พูดว่า คุณ อย่ามายุ่งกับฉัน โดยที่ยังไม่ทันคิด
คนนั้นเหมือนกับว่าคิดถึงจู่ๆจะมีคนออกมาห้าม พอเห็นหน้านัชชาแล้ว เขาประหลาดใจมาก แล้วอารมณ์ก็เกิดร้ายขึ้นทันที มือหนึ่งจับรั้วอีกมือหนึ่งวาดไปวาดมา ถอยไป ไม่ต้องมายุ่ง
ฉันไม่ยุ่ง นัชชาวางแขนอยู่หัว สองข้าง ฉันแค่อยากถามว่า ทำไมเธอถึงมาอยู่มาที่นี่ด้วย
เธอแค่มาที่นี่ทำให้ตัวเองใจเย็นลง ระบายหน่อย ไม่น่าคิดเลยจะได้พบเจอเรื่องกระโดดลงตึก ถ้าโชคดีแบบนี้ ควรจะไปซื้อหวย หรือว่ากลับบ้านทำตุ๊กตาคุณไสยใส่เตชิต
ความสูงของผู้ชายที่อยากกระโดดฆ่าตัวตายประมาณ 175 เซนติเมตร หุ่นพอดีผิวดำสวมแจ็คเก็ตสีดำ บนหมวกมีโลโก้เล็กๆของแบรนต์ เป็นยี่ห้อหรูหราดูท่าเหมือนเป็นเจ้าของร้านเล็กๆ
นัชชาคุยกับเขาสักนิดจึงรู้ว่าคนนี้มาฟ้องร้องแต่แพ้ ตอนนี้คุณทนายปฏิเสธอุทธรณ์ เขาสิ้นหวังมาก อยากจะฆ่าตัวตาย
คุณอย่าเพึ่งรีบ ฉันเป็นทนาย คุณมีเรื่องอะไรสามารถเล่าให้ฉันฟังได้
คนนั้นตกใจไม่น้อย คุณเป็นทนาย?
ใช่ค่ะ นัชชาดึงใบรับรองการทำงานให้เขาดู ในตอนนี้ได้ก้าวใกล้เขานิดๆ ดูสิ
เตนัทลอว์เฟิร์ม… ผู้ชายนั้นอ่านออก พอผ่อนคลายได้สักนิดแล้วรีบระมัดระวังขึ้น คุณเป็นเจ้าหน้าที่เตนัทลอว์เฟิร์มเหรอ
ขนาดนี้ นัชชาโทรหาแก๋ตอนที่ผู้ชายนั้นอ่านใบรับรองของเธอ เธอใส่มือถึงเข้ากระเป๋า ไม่รู้ว่าจะติดสายไหม แล้วคุยต่อกับผู้ชายนั้น ใช่ค่ะ แล้วคุณ… อ้าว
ยังพูดไม่เสร็จผู้ชายคนนั้นกระโดดลงรั้ว เดินตรงๆมา อีกไม่นานก็ได้จับเธอไว้ ทนายที่ผมหาก็คือทนายของเตนัทลอว์เฟิร์ม พวกแกรับเงินแล้วไม่รับผิดชอบ
นัชชาประหลาดใจไม่คิดว่าจะเป็นผลการแบบนี้ ยังไม่ทันจะหนีไปก็ถูกจับมาถึงริมรั้ว ตึกสูง 58 ชั้นทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว
