ตอนที่76 คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน
นภันต์ไม่อยากปล่อยแค่ไหนก็ต้องหักห้ามใจและยอมปล่อยจากมือเธอ อันที่จริงเขาเข้าใจตั้งแต่ที่เธอบอกแล้ว แต่ในใจเขาก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่าเขาอาจจะยังมีโอกาส
ทนายนภันต์ ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกับฉัน แต่สำหรับฉันคุณเป็นทนายรุ่นพี่ที่เก่งและมากประสบการณ์ เป็นแบบอย่างของฉัน ฉันนับถือและเคารพคุณมาก แต่ฉันไม่เคยคิดอะไรที่มากหรือนอกเหนือจากนี้ ถ้าเกิดฉันทำอะไรไปทำให้คุณเข้าใจผิดไปจากนี้ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ
คำพูดพวกนี้ นัชชาพูดตรงๆ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นให้เธอนอกจากวิธีนี้ เธอไม่อยากให้ความหวังเขา
นภันต์กำมือแน่น สายตาจริงจังมากขึ้น นัชชา ผมรู้ว่าคุณกำลังเตรียมตัวจะหย่า ผมไม่แคร์ตอนนี้หรือหลังจากนี้ก็จะไม่แคร์ ผมชอบการทำงานและสปิริตของคุณ และชอบนิสัยคุณมาก ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่รู้สึกอะไรกับผม แต่ช่วยเปิด…….เปิดโอกาสให้ผมได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกันได้มั้ย
ตั้งแรกจนถึงตอนนี้ นัชชาให้ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่เข้าถึงตัวเธอไม่ได้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอหยิ่ง ความห่างเหินนี้เป็นธรรมชาติมาก เป็นความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ควรมี เธอไม่ได้จงใจหลบเลี่ยง ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็สามารถจัดการกับมันได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นความแข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้หน้าตาที่อ่อนหวาน
ยิ่งสนิทกัน เขายิ่งถูกเธอดึงดูด ไม่รู้ว่าเริ่มมีความรู้สึกดีๆกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาจำมันไม่ได้ แต่เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้เขาแน่ใจความรู้สึกของตัวเอง
เมื่อไหร่ที่เราเริ่มมั่นใจกับความรู้สึก มันก็อยากที่จะเก็บไว้
เธอไม่นึกว่าเขาจะมุ่งมั่นขนาดนี้ เธอตื่นตระหนกมาก ไม่กล้าที่จะแสดงออก ทนายนภันต์ ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มใหม่กับใคร ฉันหวังว่าเรายังเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันได้
เขาแปลกใจ เขาเคยคิดว่านัชชาไม่ยอมรับง่ายๆ แต่เลวร้ายที่สุดก็คงจะแค่ขอคิดดูก่อน เธอไม่มีทางปฏิเสธ นอกเสียจากว่า…………….
เขาคิดได้ คุณมีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่มั้ย
นัชชาใจเต้นแรงเมื่อนึกถึงเตชิต พยักหน้ารับ อืม
จากที่มีความหวังถูกแทนที่ด้วยความผิดหวัง เขาละสายตาออกจากเธอ เงียบไปนานมาก แล้วพูดขึ้นด้วยความเสียใจ คุณไปเถอะ
นัชชาเปิดประตูลงจากรถ รู้สึกหายใจได้โล่งมาก สถานการณ์แบบนี้ทำให้เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้ ทำได้แค่เดินออกจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด
……………………….
คำสารภาพของเขากลายเป็นปมในใจของเธอ หลังกินข้าวเย็นเสร็จ เธออุ้มโน้ตบุ๊กลงมานั่งเหม่ออยู่ที่โซฟา เตชิตเดินลงมาจากชั้นสองเธอก็ไม่รู้สึก
เขารินน้ำ พิงอยู่ข้างผนังมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังนั่งเหม่อ คิดอะไรอยู่
นัชชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเขา
เตชิตยกคิ้ว ยกน้ำดื่มแล้วเดินลงไปนั่งข้างเธอ
โซฟาบุ๋มลง ตัวเธอขยับตามไปด้วย นัชชาเพิ่งรู้สึกไม่รู้ว่าเขาลงมาตอนไหน
คุณทำงานเสร็จแล้วหรอ
เตชิตไม่ตอบแต่กลับอุ้มเธอขึ้นมานั่งอยู่บนตักเขา มือข้างหนึ่งจับเอวเธอไว้อีกข้างวางไว้บนตักเธอ คิดอะไรอยู่ ถึงได้เหม่อขนาดนั้น
เปล่า คิดเรื่องงาน เธอไม่กล้ามองเขา น้ำเสียงเบา
เตชิตฟังก็รู้ว่าเธอกำลังโกหก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้การกระทำของเธอทำให้เขาเริ่มสงสัย
เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก
เธอรู้ แต่……เรื่องแบบนี้จะบอกเขาจริงหรอ
นัชชาลังเล กัดปาก เธอไม่รู้ว่ายิ่งเขาเห็นการกระทำของเธอทำให้ยิ่งไม่พอใจ เธอไม่ใช่คนที่ชอบโกหก ทำให้เธอเลือกที่จะโกหกต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่นอน
สำคัญหรอ
เขาไม่พอใจอย่างมาก
นอกจากเขา ยังมีอะไรที่สำคัญกว่าหรอ
นัชชาที่กำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงกับเขาดี แต่ก็ต้องถูกขัด แล้วมีมือใหญ่กำลังลูบชุดนอนเธอลง
ไม่นานเธอก็หายใจติดขัด คุณ คุณอย่า……..
เตชิตไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอขัดขืน เขาหยิบโน้ตบุ๊กออกให้พ้นทาง แล้วทับอยู่บนตัวเธอ
ไม่ยอมพูดความจริงใช่มั้ย
ง่ายนิดเดียว จัดการรอบเดียว เธอไม่กล้าที่จะไม่พูด
ปกติเขาทับเธอ เขาจะใช้มือช่วยพยุงไว้แต่ครั้งนี้เขาทับมาเต็มแรง นัชชารู้ได้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็ห้ามการกระทำเขาไม่ได้
ชุดถูกถอดออก อากาศในห้องรับแขกหนาวเย็น นัชชาตัวสั่น วันนี้เขาทนไม่ได้ ไม่นานเขาก็เอามันเข้าไป
นัชชารับไม่ไหวเผลอร้องออกมา เขาถามเธอ มันเรื่องอะไรกันแน่
เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นัชชาไม่ชอบที่เขาทำเรื่องแบบนี้โดยไม่บอกเธอ ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เธอจงใจไม่อ้าปากพูด
เตชิตที่ไม่ได้โกรธอะไรมาก แต่เป็นเพราะเธอไม่ยอมเปิดปากพูดเขาโมโหขึ้นมาจริงๆ
สถานการณ์ที่ตอนนี้กลายเป็นแปลกๆ หลังเสร็จสิ้น นัชชาหยิบชุดขึ้นมาใส่ เธอรู้สึกไม่สบายตัว เจ็บนิดหน่อย เขาไม่ได้เบาแรง ที่มันเป็นแบบนี้มันก็พอจะเดาออก
เธอลุกแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง เตชิตอยากเดินมาอุ้มเธอ แต่นัชชาหน้านิ่งหลบหนี คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน
เขาขมวดคิ้ว กำลังจะโมโห แต่เห็นตาของเธอเริ่มแดง ยื่นมือออกไปค้างกลางอากาศ วางก็ไม่ใช่จะไม่วางก็ไม่ได้
นัชชาถอนหายใจ เสียใจเงยหน้ามองเขา คุณรู้สึกว่า………….
พูดได้แค่นี้ เธอก็หยุด ส่ายหน้า ช่างมันเถอะ ฉันขอตัวไปนอนก่อน
พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่หันมามองเขาอีกเลย
เสียงเปิดประตูและถูกปิดลง
เตชิตเหมือนถูกมัดไว้อยู่กับที่ ผ่านไปนานมากเขายกมือขยี้หัวตัวเอง ในหัวมีแต่คำพูดเมื่อกี้ของเธอ เธออยากจะพูดอะไรกันเเน่
เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้
เขาอายุ32ปี ครั้งแรกที่เครียดเพราะเรื่องผู้หญิง ไม่เคยมีความรัก และไม่เคยง้อผู้หญิง ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านัชชาโกรธเขาเรื่องอะไร
ทำยังไงดี
