ตอนที่78 นภันต์โดนไล่ออก
นัชชาอึ้ง คุณรู้ได้ไง
ปากไวกว่าสมอง เธอพูดแบบนี้ก็แสดงว่าสิ่งที่เตชิตกำลังคิดมันเป็นเรื่องจริง
ตอนแรกบอกให้เธอเว้นระยะห่างจากเขา ตอนนี้เชื่อยัง เขามองด้วยสายตาจริงจัง เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งสอนเด็กที่ทำผิด
ผู้ชายด้วยกันดูออก การกระทำของนภันต์ดูก็รู้ว่ารู้สึกดีกับนัชชา
นัชชารู้ว่าเรื่องนี้ยังไงไม่ช้าเขาก็ต้องรู้ ยกมือถูจมูก เถียงเสียงเบาๆ เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้………..
สำหรับนภันต์ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับเขานอกเหนือจากรุ่นพี่ มันเลยทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ
เหอะ เห็นเธอเถียง เตชิตยกมือจะเขกหัวเธอ
นัชชาตกใจหลบหนี พูดแบบรีบๆ สุภาพบุรุษไม่ใช้กำลังกับผู้หญิง
สุภาพบุรุษหรอ ได้ยินดังนี้ เตชิตหัวเราะแห้ง ฉันกลายเป็นสุภาพบุรุษในสายตาเธอตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนยังเป็นตาแก่โรคจิตอยู่เลย
เห็นเธอไม่พูด เขาเก็บมือกลับ วางมือลงบนหัวเธอ เธอนี่ฉลาดเอาตัวรอดเก่งเนอะ
นัชชายิ้มแห้ง คุณไม่รู้จักการเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสหรอ……………
เตชิตเหล่ตา กัดฟันพูด พูดใหม่อีกรอบซิ
นัชชาเกิดปีแมว ไม่กล้าเถียงเขาต่อ เธอไม่กล้าลองดีกับเตชิต เห็นเขาใกล้จะโมโหก็เงียบแล้วเชื่อฟัง ยอมๆ คุณก็แค่บอกมาว่ามันยังทันอยู่มั้ย
เตชิตหรี่ตามองเธอ อยากเป็นลูกศิษย์ฉันหรอ
ลูกศิษย์หรอ
จะว่างั้นก็ไม่ผิด
อืม ประมาณนั้น
เขายิ้มมุมปาก มีคนมากมายที่ต้องการ แต่เธอกลับพูดแบบส่งๆ
เตชิตเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย มือทั้งสองข้างยันไว้ที่เตียง มองดูเธอตั้งแต่หัวเหมือนกำลังพิจารณา มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ
นัชชาไม่นึกว่าเขาจะใช้วิธีนี้ ขยับตูดหนี ไม่อยากก็ไม่เป็นไร
เตชิตพยักหน้า โอเค เพราะถึงยังไงหลังจากนี้การทำงานของเธอจะราบรื่นหรือไม่ก็ดูจากวันนี้แหละ
คุณขู่ฉันหรอ
ฉันกำลังสอนว่าบุญคุณเป็นศัตรู
……..คุณใหญ่หนิ แต่คุณกำลังใช้อำนาจเกินตัว พูดไปพูดมาเธอยกมือกอดอก ข่มพนักงานใหม่
เตชิตตลกที่ท่าเธอ มองดูเธอ พูดเสียงต่ำ ฉันเอาเปรียบเธอจริง เมื่อกี้เป็นไง ถูกใจเธอมั้ย
นัชชาตัวร้อน หน้าแดง คุณช่วยจริงจังก่อนได้มั้ย
เตชิตเห็นหน้าเธอเริ่มแดง ยิ้มกว้างกว่าเดิม ยื่นมือไปหยิกแก้มเธอ บอกแล้วมันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ
เรื่องอย่างว่าเขาไม่เคยยอมเธอง่ายๆ
แต่ว่า…………..
เธอที่กำลังตัวแดงจนจะสุกพูดออกมาเบาๆ ฉันยังเจ็บอยู่……..
พูดออกมาตรงๆ นัชชาไม่ด้านขนาดนั้น เธอนับถือเตชิตมากที่เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ
เตชิตขมวดคิ้ว ยื่นมือจะถอดกางเกงเธอ ฉันขอดูหน่อย
เขาว่าไงนะ ขอดูหรอ
นัชชากระโดดลงจากเตียง ลืมตัวว่าเจ็บอยู่ เธอวิ่งไปหลบอยู่มุมห้อง ไม่ต้องๆ ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องให้ท่านประธานลงมือเอง
ถ้าเกิดเขาลงมือทำ……..ไม่ มันจะไม่มีทางเกิดขึ้น เธอยอมโดดลงมาจากชั้นสอง จริงๆ
ถึงแม้ว่าเธอจะพิการไปตลอดชีวิต
เตชิตก็ไม่ได้บังคับเธอ นัชชาโล่งอก ค่อยๆเดินกลับมาที่เตียง
เขาเลิกเล่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากปิดคดีนี้ก็พ้นฐานะเด็กฝึกงาน ฉันจะอนุญาตให้เธอผ่านเลย ถ้ากลายเป็นพนักงานเต็มตัวก็ไม่ต้องมีพี่เลี้ยงคอยช่วย ไม่จำเป็นต้องให้ฉันลงมือสอนงานเธออีก
นัชชาเข้าใจ อ๋อ….ฉันนึกออกแล้ว ทนายนภันต์ก็เคยพูดแบบนี้
เตชิตหรี่ตา ได้ยินชื่อนภันต์ออกจากปากเธอเขาไม่พอใจอย่างมาก ตอนฉันพูดเธอไม่เห็นใส่ใจขนาดนี้เลย
นัชชาไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรอีก แต่ก็เข้าใจ นภันต์ผู้ชายคนนี้เขาจะค่อนข้างไม่พอใจ เธอยกยิ้ม ทำไม คุณหึงหรอ
เตชิตหน้าเสีย เปล่า
พูดจบก็หันหลังหนี ไม่ให้นัชชาเห็น
แต่เธอก็จับได้ มันไม่ง่ายที่จะอยู่เหนือเขาได้ เธอคิดอะไรสนุกๆออก เดินอ้อมไปยืนอยู่หน้าเขา หึงจริงๆหรอ
เขาตอบเสียงนิ่ง เปล่า
เชอะ คุณปากแข็ง หึงก็ยอมรับว่าหึงสิ นัชชาส่ายหน้า เป็นลูกผู้ชายต้องกล้ายอมรับ…………..
เตชิตรู้ว่าเธอจงใจ กลัวเสียหน้า พูดด้วยน้ำเสียงดุๆ อยากโดนอีกหรอ หลังจากนี้ฉันจะจัดการเวลาการทำงานของเธอ ถ้าเธออึดอัดไม่อยากเจอเขาเดี๋ยวฉันจะพยายามเลี่ยงให้
นัชชาคิดไปคิดมา สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือจะมีปัญหาเกิดขึ้น เธอเคยเอานภันต์เป็นแบบอย่าง แต่กำแพงนั้นถูกทำลาย เวลาเจอกันก็อาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัด การทำงานก็จะไม่เต็มที่ทำให้ประสิทธิภาพของงานต่ำลง
เธออยากทำให้งานเสีย ถ้าเกิดหลีกเลี่ยงก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
เธอคิดคำนวณ ในที่สุดก็ยอมรับ แบบนี้ก็ได้
…………………….
แต่สิ่งที่นัชชาคิดไม่ถึง หลีกเลี่ยงของเตชิตกับหลีกเลี่ยงของเธอไม่เหมือนกัน
หลังจากที่สอบผ่าน เธอก็ได้ข่าวว่านภันต์จะออก เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันจะเกี่ยวข้องกับตัวเอง หลังประชุมนัชชามาถึงหน้าห้องของนภันต์ กำลังเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ได้ยินเสียงเขาก่อน
นัชชายกมือเคาะห้อง จะรอหรือเข้าไปเลย
คุณนภันต์ คุณคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรอ คุณไม่คิดว่ามันจะเป็นเพราะนัชชาหรอ
