ก็อาจจะ
ฉินเฟิงไม่รู้สึกว่าคนของตระกูลอิ่นเหล่านี้จะมีมโนธรรมใดๆ
เอาล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ฉันจะโทรหาคุณ คุณก็มารับฉันแค่นั้นเอง อย่าดื้อน่ะ ไม่มีอะไร พวกเขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก
อิ่นซินปลอบฉินเฟิง
อืม
ฉินเฟิงกังวลเล็กน้อย แต่อิ่นซินพูดมาแบบนี้แล้ว สุดท้ายเขาก็ต้องพยักหน้าแล้วตอบฮึดฮัดว่า ‘อืม’
อิอิ
อิ่นซินหัวเราะ แบบนี้คุณก็ดูน่ารักมากนะ
งั้นขอจูบทีนึง?
หน้าไม่อาย
อิ่นซินยิ้มแล้วกลอกตาใส่ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำและเตรียมตัวอาบน้ำ แต่ในขณะที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ ดวงตาของเธอฉายแววผิดหวัง
เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักฉินเฟิงอย่างช้าๆ
แต่ห้าเดือนหลังจากนี้ พวกเขาทั้งสองจะต้องแยกจากกัน
ตอนนี้ค่อยๆ รักกัน รักอย่างลึกซึ้ง พวกเขาทั้งสองคนอาจจะเจ็บปวดมากเมื่อต้องแยกจากกัน กั่วกั่วอาจจะร้องไห้ฟูมฟาย
รักมากก็เจ็บมาก
แต่สิ่งที่พูดออกไปแล้วนั้นเรียกคืนไม่ได้ ถ้าแม้แต่เรื่องนี้ยังทำไม่ได้ เขาก็ไม่สามารถเป็นตัวอย่างให้กั่วกั่วได้ พ่อที่เกียจคร้าน ไม่มีเสียยังดีกว่า
แย่ที่สุดในเวลานั้น ทั้งเธอและกั่วกั่วก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเท่านั้น
แต่เธอกำลังคิดว่า ถ้าตอนนี้เธอเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แสดงให้เห็นภายนอกว่าเธอไม่ชอบฉินเฟิง ค่อยๆ เฉยชาไป พอถึงเวลาหย่าร้างกัน พวกเขาจะเจ็บปวดน้อยลงหรือไม่
ก็อาจจะ
ต่อไปลองดูก็ได้
ชีวิตของเธอนั้นขรุขระจริงๆ กว่าจะค้นพบคนที่พึ่งพาได้มันไม่ได้ง่ายเลย แต่อีกห้าเดือนต่อจากนี้ ทั้งสองก็ต้องแยกจากกันเสียแล้ว
โชคชะตาเล่นตลก ช่วยไม่ได้!
อิ่นซินรู้สึกปลงอนิจจังอยู่ครู่หนึ่ง
วันถัดมา เธอไปทำงานที่บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด และฉินเฟิงก็ไปทำงานที่บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปในตำแหน่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
พอตกบ่าย เธอก็ไปที่ตระกูลอิ่น
ตระกูลอิ่นถือว่าเป็นตระกูลขนาดกลางในเมืองเจียงเฉิง มีทรัพย์สินนับร้อยล้าน ทางฝั่งตะวันออกมีเขตบ้านพักแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นของตระกูลอิ่น
ในตอนเด็ก เธอเติบโตที่นั่น
หลังจากมาถึงเขตบ้านพัก อิ่นซินก็ค่อนข้างลังเล เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เธอก็ไม่กล้าเข้าไป เพราะเธอเติบโตที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก
ความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นในหัวใจของเธอ
ช่างมันเถอะ ฉันควรปล่อยครอบครัวไปดีกว่า ยังไงฉันก็เติบโตที่นี่
สุดท้ายอิ่นซินก็ถอนหายใจออกมา
เดิมทีเธอถูกขับไล่ออกมาและไม่มีท่าทีที่ดีอยู่แล้ว ครั้งนี้ที่มาก็ไม่ได้เตรียมทำหน้าดีๆ ไว้ และตอนนี้เธอก็ยอมแพ้แล้ว
หลีกทางให้กับตระกูลอิ่น
ถึงอย่างไรเธอก็เติบโตที่นี่ สมาชิกในตระกูลอิ่นเหล่านี้มีสายเลือดเดียวกันกับเธอ
น้องสาว
ในเวลานี้ อิ่นเสี้ยงสวี่ได้เดินออกมาจากข้างในด้วยท่าทางที่เป็นมิตร เหมือนเป็นห่วงอิ่นซินมาก ก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง พี่ไม่ดีเอง เข้ามาสิ เข้ามา
หืม?
อิ่นซินถอยออกไปก้าวหนึ่ง
ไม่รู้ว่าทำไม เธอเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ตลอดเวลา
น้องสาว อย่าทำตัวเป็นคนอื่นคนไกลแบบนั้น สมาชิกทุกคนในตระกูลรอเธออยู่ด้านใน รีบเข้าไปกับฉันเร็ว
อิ่นเสี้ยงสวี่ดึงอิ่นซิน
แต่อิ่นซินกลับโบกมือ ไม่ยอมให้อิ่นเสี้ยงสวี่ดึงไป ไม่ต้อง ฉันเข้าไปเองได้ ฉันรู้ทาง
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน
บัดซบ
อิ่นเสี้ยงสวี่แอบด่า เธอคิดไม่ถึงว่าอิ่นซินจะไม่ไว้หน้าเธอถึงเพียงนี้ เดี๋ยวพอเข้าไปข้างใน เธอค่อยสั่งสอนบทเรียนให้กับผู้หญิงคนนี้ แค่กะหรี่คนหนึ่งเท่านั้น
อันที่จริงไม่ใช่ว่าอิ่นซินไม่ไว้หน้าเธอ แต่ทั้งสองนั้นต่อสู้กันมาโดยตลอด เธอไม่เคยชินกับการเปลี่ยนแปลงท่าทีอย่างกะทันหัน สีหน้าอ่อนน้อมเป็นกันเอง และท่าทางที่เป็นมิตร
รู้สึกว่ามันค่อนข้างน่ากลัว
หลังจากเข้าไปในห้องโถงก็พบว่ามีคนไม่มากนัก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น คุณท่านอิ่นนั่งบนที่นั่งประธาน คนที่นั่งถัดจากเขาคืออิ่นป่าย
อาจจะเป็นลูกน้องของอิ่นป่าย
เสี่ยวซิน มาแล้วเหรอ รีบมานั่งกับปู่เร็วเข้า ตอนเด็กๆ เธอชอบเกาะติดฉัน ทุกครั้งที่มีของอร่อยก็จะให้เธอหมด แยกตัวออกไปนานขนาดนี้ คิดถึงปู่บ้างหรือเปล่า
คุณท่านอิ่นพูดด้วยสีหน้ากระตือรือร้นที่หาได้ยาก
ใช่แล้ว ตอนนั้นเสี่ยวซินยังเป็นเด็กน้อย ทุกวันนุ่งผ้าอ้อมวิ่งเล่นไปทั่ว แถมยังเคยฉี่ใส่ตัวฉันด้วย
ตอนนั้นจางลี่ขี้เกียจ ไม่ยอมดูแลอิ่นซิน ฉันก็เป็นคนอาบน้ำให้เธอ
ผ่านมาหลายปี เด็กตัวเล็กๆ คนนี้โตเป็นสาวสวยสูงสะโอดสะองแล้ว ดีจัง แถมยังมีลูกแล้วอีกด้วย
สมาชิกในตระกูลอิ่นหลายคนกำลังหงายการ์ดความรู้สึก
ภายในชั่วพริบตาก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ส่วนพวกเขาจะพูดถูกหรือไม่ ตอนนั้นอิ่นซินยังเด็กเกินไปที่จะจำได้ บางทีมันอาจจะจริงก็ได้
คุณปู่ พูดมาเลยเถอะ ครั้งนี้ต้องการจะทำอะไร?
อิ่นซินไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอธรรมดาทั่วไป ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง มีความสามารถในการแยกแยะด้วยตัวเอง พูดตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม
วันนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เอาล่ะ ฉันจะพูดตรงๆ นะ ตระกูลของเราประสบปัญหา ตอนนี้ต้องการให้เธอสละหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของเธอ ช่วยให้อิ่นป่ายขึ้นเป็นประธาน และปฏิบัติตามธุรกิจของบริษัทอย่างไม่มีเงื่อนไข
คุณท่านอิ่นกระแอมไอสองครั้งก่อนจะพูดออกมา
อะไรนะ!
อิ่นซินตกตะลึง!
ต้องสละหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ ช่วยให้อิ่นป่ายเป็นประธานคณะกรรมการ ควบคุมบริษัทซานหยวนกรุ๊ปอย่างสมบูรณ์ และปฏิบัติตามธุรกิจของบริษัทอย่างไม่มีเงื่อนไข
เรื่องนี้!
จะเป็นไปได้อย่างไร?
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปขึ้นมากับมือ เอาแค่ทุกสิ่งที่มีในตอนนี้ มาจากการทำงานหนักบวกกับความโชคดีอย่างน่าประหลาดของเธอทั้งนั้น แต่คุณปู่ทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร
จะเอาทุกอย่างไปจากเธอ?
คุณปู่ ฉันเป็นคนก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปมากับมือ มันเป็นของฉัน
อิ่นซินหน้าอกยืดขึ้นด้วยความโกรธ น้ำเสียงตื่นเต้น
ฉันรู้ แต่เพื่อตระกูล เธอต้องเสียสละ เพื่อเห็นแก่ตระกูลอิ่น เธอต้องสละทุกอย่างที่เธอมี จึงจะสามารถผ่านวิกฤตของตระกูลไปได้
คุณท่านอิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังพูดออกมา
เขาเชื่อใจผู้ชายที่ชื่ออิ่นป่าย ไม่ใช่อิ่นซิน
คุณปู่ ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันออกจากตระกูลอิ่นแล้ว ออกมาด้วยตัวเอง ตระกูลอิ่นจะเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ฉันไม่ต้องทำอะไรเพื่อตระกูลอิ่นแล้วไม่ใช่เหรอ?
อิ่นซินกัดฟันกรอด ท่าทางไม่เต็มใจ
เพื่ออะไรกัน?
ตามใจอิ่นป่ายจนนิสัยเสียมาตั้งแต่เด็ก เมินเฉยต่อความทุ่มเททั้งหมดของเธอ
อิ่นซิน อย่างไรก็ตาม ในตัวเธอก็มีเลือดของตระกูลอิ่น ในเมื่อเธอไม่ยินดีทำตามแผนแรก ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องใช้แผนสองแล้วล่ะ
อิ่นป่ายลุกขึ้นยืน เผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา เข้าไป
อะไรนะ!
อิ่นซินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธอ เอาผ้าผืนหนึ่งปิดปากเธอไว้ เธอดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่ก็หนีไม่พ้น
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
