อ๊าก!
อิ่นป่ายยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ถูกฉินเฟิงเอามือข้างหนึ่งจับบีบไว้ เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าเขียวคล้ำ เขาดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด พลันเบิกตากว้างมองไปที่ฉินเฟิง
แต่เมื่อได้สบสายตากัน
ร่างกายของเขาแข็งทื่อ เพราะดวงตาคู่นั้นเหมือนเก็บซ่อนนรกเอาไว้ ในขณะที่สบสายตานั้น เขาเป็นเหมือนคนที่อยู่ท่ามกลางเทือกเขาและทะเลแห่งซากศพ
กลิ่นเลือดแตะจมูกของเขาโดยพลัน
ซากศพทั่วท้องฟ้าทำให้เขาช็อก
แต่แล้วมีดทหารเล่มหนึ่งก็ปักเข้าที่หน้าอกของเขา ทำให้เขามองเห็นตัวเองตายและเจ็บปวด วินาทีต่อมา เขาเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็งที่อยู่ไกลนับพันลี้
หนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก
ภัยแห่งความตายได้ส่งมาถึง
เขากำลังจะตาย!
ผมพูดแล้ว!
อิ่นป่ายหอบหายใจ ตาถลน กัดฟันกรอดพูดสองคำนี้ออกมา เขารู้ว่าถ้าเขายังไม่พูดออกไป ฉินเฟิงจะฆ่าเขาจริงๆ!
นี่คือปีศาจ
โครม
ฉินเฟิงปล่อยมือ ปล่อยเขาลงกับพื้น แล้วมองด้วยสายตาเยือกเย็น พูด
เขาถูกคุณชายอู๋ อู๋ห้าวพาตัวไป
ความหวาดกลัวแผ่ซ่านในดวงตาของอิ่นป่าย
ฉินเฟิงได้ยินดังนั้น ก็ไม่สนใจคนตระกูลอิ่นพวกนี้อีกต่อไป เขาหันกลับมาขึ้นรถแลนด์โรเวอร์ทหาร จากนั้นฉีหยุนก็เหยียบคันเร่งพารถแลนด์โรเวอร์ห้อตะบึงออกไป
โครม
ชนเข้ากับกำแพงอีกครั้ง
รถแลนด์โรเวอร์ทหารรุ่นดัดแปลง จะถูกนำมาใช้ในยามวิกฤตเท่านั้น ซึ่งเพียงพอที่จะพังทลายสิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ได้
บัดซบ
พอเห็นฉินเฟิงจากไปแล้ว อิ่นป่ายก็แอบด่า เมื่อครู่เขามีลางสังหรณ์จริงๆ ว่าถ้าเขาไม่พูด ฉินเฟิงจะกล้าฆ่าเขาจริงๆ
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเขาสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว ก็พบว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลัวเลย เพราะเขารู้สึกว่าฉินเฟิงเป็นคนโง่ เป็นแค่ความหุนหันพลันแล่นเท่านั้น ฆ่าเขาแล้วจะทำอะไรได้
ตัวเองก็ต้องติดคุก
จับเขาไว้เพียงเพราะความโกรธ วางแผนเอาชีวิตแลกชีวิต คนโง่จริงๆ
แต่จะว่าไปแล้ว ชีวิตของเขาก็มีค่า
แต่อิ่นป่ายยังคงรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า เพราะฉินเฟิงผู้ต่ำต้อย ขอทานตัวเล็กๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะหวาดกลัวจนอยู่ในสภาพนี้ เขาตะโกนใส่อิ่นเสี้ยงสวี่อย่างเกรี้ยวกราดทันที พี่สาว โทรหาหวงจง ประธานหวงซื่อกรุ๊ปให้หน่อย บอกเขาว่า ผมมีธุรกิจใหญ่จะคุยกับเขา
อ้อ…โอเค
อิ่นเสี้ยงสวี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง
ฉินเฟิง นายโอ้อวดว่าเคยเป็นทหารมาหลายปี มีความสามารถในการต่อสู้ แต่ก็เป็นแค่คนหุนหันพลันแล่นเท่านั้น กล้ายืมรถจากกองทัพมาโจมตีฉัน รนหาที่ตายจริง
นายคอยดูเถอะ แม้ว่านายจะช่วยอิ่นซินจากมือของอู๋ห้าวมาได้ก็ตาม ฉันจะทำให้นายบ้านแตกสาแหรกขาด มาสู้กับฉัน ฉันจะฆ่านายให้ตาย!
ความดุร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอิ่นป่าย
เขาไม่เคยหวาดกลัวแบบนี้มาก่อน กางเกงเปียกไปหมด
เป็นอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!
จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาอู๋ห้าว คุณชายอู๋ ฉินเฟิงไปหาคุณแล้ว เตรียมตัวจับ ระวังตัวด้วย
อ้อ
คำตอบสบายๆ ดังออกมาทางโทรศัพท์
จากนั้นโทรศัพท์ก็ตัดสายไป
ในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ อู๋ห้าวกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เขามองไปที่อิ่นซินที่กำลังสลบสไล ราวกับว่าเป็นงานศิลปะที่แกะสลักอย่างระมัดระวังจากช่างฝีมือ
ประณีตละเอียดอ่อน
ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความซาบซึ้ง ความโลภ และความรุนแรง
อิ่นซิน นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีวันที่คุณถูกคนในตระกูลของตัวเองส่งมาให้ถึงประตูบ้าน ตลกชะมัด เมื่อเจ็ดปีก่อนคุณทำใจไม่ได้ จึงมอบบริษัทซานหยวนกรุ๊ปให้ตระกูลอิ่น และในตอนนี้พวกเขาก็มอบคุณให้กับผม
อู๋ห้าวส่ายหน้า ในดวงตามีแววเยาะเย้ย แต่ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษผู้มีคุณธรรมอะไรนัก ตอนนั้นผมตามจีบคุณ แต่ถูกคุณปฏิเสธ ตอนนี้ผมได้คิดบัญชีในตอนนั้นแล้ว
แต่ก่อนที่ผมจะคิดบัญชีในตอนนั้น ผมยังต้องจัดการกับหนูตัวเล็กก่อน
อู๋ห้าวยิ้ม พลางเดินไปที่โต๊ะหนังสือข้างๆ แล้วดีดนิ้ว พ่อบ้าน
คุณชาย
ชายชราในชุดสูทหางม้า ผมหงอก และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเดินเข้ามาจากด้านนอก เขาเป็นพ่อบ้านของคฤหาสน์หลังนี้ แซ่อู๋ ปกติมักจะเรียกว่า พ่อบ้านอู๋
ฉินเฟิงคือใครมาจากไหน? อู๋ห้าวมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถามขึ้น
เป็นคนที่ปลดประจำการจากทหาร เราไม่สามารถสืบหาข้อมูลของทางกองทัพได้ แต่เขาเป็นทหารมาเจ็ดปี ก็น่าจะเก่งเรื่องต่อสู้พอสมควร พ่อบ้านอู๋ตอบ
เก่งเรื่องต่อสู้เหรอ? น่าสนใจ
อู๋ห้าวยิ้มมุมปาก ในคฤหาสน์ ตอนนี้มีกำลังป้องกันอยู่หรือไม่?
มีหน่วยรักษาความปลอดภัย 30 นาย ทหารรับจ้าง 12 นาย ยังมีสี่ยอดฝีมือที่พวกเราฝึกฝนมา และยังมีผม หน่วยกล้าตายตระกูลอู๋
พ่อบ้านอู๋พูดจบ ร่างกายก็ระเบิดพลังออกมา
หน่วยกล้าตาย
ตอนนั้นตระกูลอู๋ได้ทำการคัดเลือกหน่วยกล้าตายกลุ่มหนึ่ง ทุกคนมาจากหน่วยรบพิเศษและได้รับการฝึกฝนอย่างทรหด แต่ในท้ายที่สุดคนเดียวที่ประสบความสำเร็จมีเพียงพ่อบ้านอู๋คนนี้ เขาจงรักภักดีมานานหลายปี ไม่เคยไม่เชื่อฟังพวกเขา
ถ้าอย่างนั้น ขัดขวางเจ้าฉินเฟิงนั่น หักแขนขา แล้วพาเขามาหาผม ผมอยากเล่นกับเขาด้วยตัวเอง แบบนี้ถึงจะตื่นเต้น บางครั้งการไร้ความสามารถของผู้ชายก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด
ความหยอกเย้าฉายผ่านดวงตาของอู๋ห้าว
ฉินเฟิงเป็นแค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น เขาสามารถบีบเขาให้ตายในมือได้เลย
ครับผม
พ่อบ้านอู๋ลงไปเพื่อจัดการ
ทุกย่างก้าวที่เขาเดินออกไป ดูเหมือนจะมีพลังสังหารอยู่ทั่วร่าง ถึงอย่างไรเขาก็รอดชีวิตมาจากกองซากศพ ในฐานะพ่อบ้านของตระกูลเก่าแก่ในเมืองเจียงเฉิง เขาย่อมมีทักษะพอตัว
และในเวลานี้ ฉินเฟิงก็มาถึงที่นี่แล้ว
ตระกูลอู๋? ต้องการถูกกำจัดแล้วเหรอ?
ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นมอง ภายในดวงตาสีดำเข้มคู่นั้น ฉายเจตนาฆ่าอย่างบ้าคลั่ง
ในระหว่างสงครามที่ชายแดน เขาเคยเดินทางไปฝั่งตะวันออก นำกองทัพที่มีกำลังทหารเพียงสามหมื่นนายไปปราบปรามเมืองที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย มือทั้งสองนั้นมีกลิ่นคาวเลือดอยู่แล้ว มากกว่านี้เขาก็ไม่รังเกียจ
โกรธจนหน้าแดง ฆ่าศัตรูนับพันนับหมื่นให้หมดสิ้น
ไปกันเถอะ
ฉินเฟิงโบกมือแล้วเดินเข้าไป
ฉีหยุนตามหลังไป
แต่ทันทีที่เข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ ก็เห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ที่ประตูนั้นอย่างแน่นขนัดไปหมด และดูเหมือนจะไม่ใช่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดา มีความดุร้ายและเคร่งขรึม
ไอ้หนู คุณเป็นเจ้านายของพวกเรา ต้องการให้เราหักแขนขาของเขางั้นเหรอ?
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างกำยำสูงใหญ่หนึ่งในนั้นเดินออกมา บุ้ยปากพูดว่า ร่างกายผอมแห้ง ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงสามารถยั่วยุเจ้านายของพวกเราได้ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของคุณแล้ว คนที่สามารถทำให้เจ้านายของพวกเราสนใจได้มีไม่มากนัก
คุณเป็นทหารเหรอ?
ฉินเฟิงยักคิ้ว
ใช่ ผมเป็นทหาร ทหารที่ถูกส่งกลับมาจากเวสเตอร์แลนด์ คุณคิดว่ายังไง?
หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบุ้ยปาก แล้วยกหมัดทั้งสองข้างขึ้นตั้งการ์ด ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา รู้หรือเปล่าว่าผมถูกส่งกลับมายังไง? เพราะในการแข่งขันในกองทัพ ผมคนเดียวเอาชนะคนสิบสองคน โดยห้าคนเสียชีวิตก่อนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล พวกนั้นล้วนเป็นเศษสวะ ทนหมัดผมไม่ได้แม้แต่หมัดเดียว
พวกเศษสวะเหล่านั้นไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เบื้องบนมีตาหามีแววไม่ เขาไล่ผมออก ผมบอกได้เพียงว่าคนพวกนั้นไร้สมองจริงๆ คนที่แข็งแกร่งอย่างผมยังคิดจะไล่ออก อ้อ จำไว้นะ รหัสของผมคือ ไฮยีน่า คนที่จะปลิดชีพคุณในวันนี้
