ลมแรง แค่กั้นไว้ก็เรียบร้อย
ก็จริง
โจวจือเชียนรู้สึกแปลกใจในตอนแรก แต่แล้วก็ยิ้มออกมา
เจ้าบ้านโจว วันนี้ที่คุณเรียกผมมา คงไม่ใช่เพื่อล้างแค้นให้ตระกูลหลี่ล่มสลายหรอกนะ? ฉินเฟิงถาม
ไม่ใช่ค่ะ
โจวจือเชียนส่ายหน้าเล็กน้อย การล่มสลายของตระกูลหลี่เกี่ยวอะไรกับฉัน กี่ร้อยตระกูลหลี่ก็เทียบคุณไม่ได้หรอก วันนี้ที่ฉันเชิญคุณมา ก็เพื่อพูดคุยเรื่องบริษัทซานหยวนกรุ๊ป เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ตอนนี้เปลี่ยนชื่อแล้ว เป็นบริษัทกึ่งซานหยวน
ทำไมล่ะ?
มีการถอนทุนออก
ความเยือกเย็นฉายผ่านดวงตาของฉินเฟิงภายใต้หน้ากาก แต่ยังคงถามต่อไป แล้วไงต่อ
ได้ยินมาว่าคุณลงทุนกับบริษัทกึ่งซานหยวนไปหนึ่งพันล้าน พูดตามตรง ฉันไม่ชอบบริษัทนี้ด้วยเหตุผลส่วนตัว ฉันยินดีเสนอข้อแลกเปลี่ยนให้ Mr.X ถอนการลงทุนในราคาสามพันล้าน คุณคิดยังไง?
ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่บอกความหมายแฝงของสระน้ำ ตอนนี้คงโดนตัดหัวไปแล้ว ไม่มีมูลค่าสามพันล้านแบบนี้หรอก
คุณพูดตลกแล้วล่ะ
โจวจือเชียนก้มหน้าลงแล้วชงชาให้ฉินเฟิงอีกกา
แต่น่าเสียดายที่ผมชอบถือหางพวกตัวเอง ในเมื่อผมถูกใจบริษัทกึ่งซานหยวน ผมก็จะไม่ถอนการลงทุน และจะไม่ปล่อยให้คนเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย
แน่เหรอคะ
แน่นอนพันเปอร์เซ็นต์
คุณรู้มั้ยคะ ว่าคุณกำลังเผชิญหน้ากับอะไร? เมืองเจียงเฉิงนี้ ซับซ้อนกว่าที่คุณคิดไว้มาก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ
ในเวลานี้ การสนทนาระหว่างทั้งสองก็ดำเนินมาถึงจุดล่อแหลมแล้ว
โจวจือเชียนซุกมือเรียวเล็กเอาไว้ใต้ชายเสื้อ จ้องมอง Mr.X เธอเชื่อว่า Mr.X ไม่ใช่คนโง่ ต้องตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาดแน่
แต่น่าเสียดาย เรื่องราวไม่เป็นไปดังใจคิด ฉินเฟิงลุกขึ้นยืน มองไปที่นกกระเรียนขาวตัวนั้น เหตุผลที่นกกระเรียนขาวตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่ ก็คือไม่มีอะไรที่สามารถคุกคามเขาได้ บางที คุณอาจล่อจระเข้เข้ามาก็ได้
ขอตัวก่อนครับ
พูดจบ ฉินเฟิงก็เดินออกไป ตามด้วยโหวเมิ่งหยาว เธอตกใจอย่างต่อเนื่องกว่าสิบครั้ง แต่สีหน้าก็ยังดูเคร่งขรึมจริงจัง เอาแต่พูดว่าตัวเองคือมืออาชีพ
ไม่ว่าจะตกใจแค่ไหน ก็ต้องทำขรึมไว้
หลังจากฉินเฟิงกลับไป ชายวัยกลางคนไว้หนวดเครา นัยน์ตาโตดั่งเสือร้าย เดินออกมาจากห้องใต้หลังคาเล็กๆ ของตระกูลโจว แล้วถามว่า เป็นไงบ้าง?
มองไม่ออกเลย
โจวจือเชียนส่ายหน้า
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือข้างหน้าเขาคือ หยวนชิ่งตง ผู้นำตระกูลหยวน หนึ่งในสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดในเมืองเจียงเฉิง มีฉายาว่า เสือจัญไรแห่งเจียงเฉิง เขาเป็นคนเดียวในสามตระกูลใหญ่ที่เริ่มต้นก่อร่างสร้างตัวจากศูนย์
แต่เขาเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยม ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุผล หลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าทำให้คนบ้านแตกสาแหรกขาดไปมากน้อยแค่ไหน
ขนาดผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างคุณ ยังมองไม่ออก
หยวนชิ่งตงตกตะลึง
เดิมทีเธอยังคิดว่าให้ค่า Mr.X มากเกินไป กลายเป็นว่าดูถูกเขาเกินไปต่างหาก มีเพียงคนที่มีสถานะอย่างเขาเท่านั้นที่รู้ว่าโจวจือเชียนเป็นคนที่รับมือได้ยาก
ส่วนที่เขาบอกว่าเป็นผู้หญิงใจดำอำมหิต โจวจือเชียนนั้นไม่สนใจ
เธอเหยียบศพของชายคนนั้นเพื่อไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นจริงๆ การที่เธอสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ เป็นเพราะสูบเลือดสูบเนื้อของอดีตสามี แต่ไม่ใช่ว่าเธอไร้ความสามารถ มันตรงกันข้ามเลย
ใจดำอำมหิตก็เป็นความสามารถของเธอเช่นกัน
Mr.X คนนี้ไม่ได้ดีแต่ชื่อ เขายังปกป้องบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ปกป้องอิ่นซิน ตอนนี้อิ่นซินเข้ามาอยู่ในรายชื่อบุคคลที่ต้องกำจัดของเรา แต่เกรงว่าการฆ่าเธอจะทำให้ Mr.X โกรธเอาได้
โจวจือเชียนขมวดคิ้วบางๆ
ถ้าอย่างนั้นคนที่ผมรวบรวมขึ้นมา ก็ให้ไปฆ่าเขาถึงที่เลยไหม? หยวนชิ่งตงถาม
เสือจัญไรแห่งเจียงเฉิง ไม่ใช่เรื่องคุยโว แต่ได้มาจากการจัดการปัญหาแบบเดิมๆ ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มักจะมีคนแอบเอามาหยอกเย้าอยู่เสมอว่า ถ้าหยวนชิ่งตงไม่ได้เดินบนเส้นทางการค้า ก็อาจจะกลายเป็นพี่ใหญ่ของแก๊งอันธพาล
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะทำธุรกิจ ใต้เท้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยโครงกระดูกนับไม่ถ้วน
ตอนนี้ยังไม่ได้
โจวจือเชียนส่ายหัว Mr.X คนนี้ไม่ได้ฆ่าลูกชายคนโตของตระกูลเห้อไปแล้วหรอกเหรอ ตระกูลเห้อเป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิง มีอิทธิพลไม่ใช่เล่น บางทีฉันอาจจะคาดการณ์ผิดพลาด ตระกูลเห้อจึงสามารถฆ่าเขาได้
เออใช่ แล้วหลินเย่าตุงล่ะ?
โจวจือเชียนถามหยวนชิ่งตงอีกครั้ง
วันนี้จิ้งจอกเฒ่านั่นไม่มา ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ หยวนชิ่งตงส่ายหัว วันนี้ทั้งสามตระกูลเตรียมตัวทดสอบ Mr.X ผู้ลึกลับ
แต่ผู้นำตระกูลหลินไม่มา
แต่ในสายตาของหยวนชิ่งตงไม่เพียงไม่มีร่องรอยความไม่พอใจเท่านั้น ตรงกันข้ามกลับยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น
…
หลังออกจากตระกูลโจว ฉินเฟิงก็หาเวลาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าธรรมดาหนีออกมา เขาเดินเล่นไปตามท้องถนน ถึงอย่างไรสถานะภายนอกก็เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลอิ่นอยู่ดี
หลายวันมานี้เขาหายไปนานเกินไปแล้ว อย่างไรก็ต้องปรากฏตัวสักหน่อย
ขอเพียงปรากฏตัวขึ้น จะไม่มีใครสนใจเศษสวะคนนี้
ใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ ชายชราคนหนึ่งถือเก้าอี้เล็กๆ มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ร่มเงาบดบังแสงแดดไว้ ตรงหน้าคือกระดานหมากล้อม
ข้างๆ ยังมีเสาธงอยู่ต้นหนึ่งเขียนไว้ว่า เล่นตาละสิบ แพ้ตาละหนึ่งร้อย
ผมขอเล่นด้วยได้ไหม?
ฉินเฟิงเดินเข้าไปถาม
ได้สิ
ชายชราที่กำลังงีบหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองดูฉินเฟิง พบว่าเขายังเด็กเกินไป จึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก วันนี้ต้องเก็บเงินไว้อีกแล้ว เป็นอีกวันที่น่าเบื่อ
แต่ในเวลานี้ คุณป้าคนหนึ่งเดินผ่านมาและพูดว่า หนุ่มๆ คุณอย่าหลงกลตาแก่คนนี้นะ เขาตั้งแผงอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่เคยแพ้ใครเลย
ใช่ ตาแก่หลิวเป็นยอดฝีมือจริงๆ อย่าได้หลงกล
ผู้ชายคนนี้ชอบหลอกเอาเงินคุณ ทุกครั้งต้องเล่นบทชนะหวุดหวิด ทำให้คุณเล่นต่อไปเรื่อยๆ หลอกเงินคุณเป็นจำนวนมหาศาล
ชายชราที่อยู่รอบๆ จำนวนหนึ่งไม่พอใจมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนที่ถูกหลอก
ทุกคน ทำให้ผู้อื่นเสียทรัพย์ก็เหมือนการฆ่าบุพการี แต่ก็ให้อภัยได้ อีกอย่างหมากล้อมนี้มีความยุติธรรม จะแพ้หรือชนะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผม
ชายชราที่ถูกเรียกว่าตาแก่หลิวโต้กลับอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นโอกาสค้าขายมาถึงที่แล้ว เขาจะปล่อยให้มันหนีไปได้อย่างไร? ไม่มีทาง เงินสิบหยวนก็คือเงินเช่นกัน
หนุ่มน้อย ไม่ต้องกังวลไป ผมอ่อนแอเกินกว่าจะมาเล่นหมากล้อมแล้ว คุณชนะแน่ ไม่ต้องกังวล ตาละสิบ ชนะได้หนึ่งร้อย กำไรเห็นๆ ตาแก่หลิวกำลังมอมเมาฉินเฟิง
ตกลง
ฉินเฟิงหยิบเงินออกมาสิบหยวนยื่นให้ชายชรา แล้วพูดว่า พอดีเลย ผมเคยศึกษาเรื่องหมากล้อมอยู่บ้าง
เจ้าหมอนี่พูดไม่ฟังจริงๆ เอาเงินให้ตาแก่นั่นเสียเปล่าจริงๆ พวกเราอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยเห็นตาแก่หลิวแพ้ใครเลย
ก็ใช่น่ะสิ ยังบอกด้วยว่าศึกษาเรื่องหมากล้อมอยู่บ้าง อีกเดี๋ยวคาดว่าน่าจะตาแฉะ
คนที่อู่รอบๆ ก็ทอดถอนใจ เจ้าหมอนี่กำลังจะเสียเงิน แต่ก็ไม่น่าแปลกใจตรงไหน
