มือขวาของธิชาได้ค้างกลางอากาศ ก็ได้มีท่าทางที่จะเอื้อมมือไปคว้าญาณินไว้
สายตาของเธอก็ได้มองไปที่หน้าที่เคร่งเครียดของธาวิน นิ้วก็ได้สั่นอย่างไม่รู้ตัว ก็ได้ค่อยๆ เก็บมือไป
ญาณินที่ท้องได้ออกเลือด คนใช้ของตระกูลธนาภูวนัตถ์ได้พากันตกใจไปหมด มีบางคนก็ได้ไปถามไถ่อาการ บางคนก็ได้รีบไปบอกกับหมอประจำบ้าน แล้วก็ได้มีคนรีบโทรเรียกรถโรงพยาบาล
ก็ได้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทุกคนก็ได้โวยวายไปหมด
เลือดบนร่างกายของธิชาก็ได้หยุดนิ่ง เธอได้มองญาณินที่นอนอยู่บนกองเลือด ในใจได้วุ่นวายมากๆ
เธออยากจะไปมองสีหน้าของธาวิน แต่กลับไม่มีความกล้า รอตอนเธอรวบรวมความกล้าได้แล้วก็เงยหน้ามองธาวินนั้น……
ภาพที่ได้เห็นกลับเป็นธาวินที่ได้อุ้มญาณินขึ้นมาแล้ว
จากมุมของธิชามองไป ก็เห็นแค่ใบหน้าด้านข้างของธาวิน มองสีหน้าของเขาไม่ชัดเจน ยิ่งเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก
ญาณินก็ได้ทำตาโต ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เธอก็ได้เปิดปากร้องไห้ออกมาอย่างหนัก วิน ลูกของพวกเรา วิน……
เสียงของเธอฟังแล้วดูเสียใจเอามากๆ เหมือนแม่อายุน้อยคนหนึ่งที่ได้กลัวเสียลูกไป……
ธาวินก็ได้กอดเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วก็ได้รีบเดินไปทางประตูใหญ่
เสียงของเขาทุ้มต่ำอ่อนโยน แล้วก็ได้มีความกังวลเล็กน้อย ไม่กลัว ณิน ผมอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว ต้องไม่เป็นไรแน่
ญาณินรู้ดีว่าเลือดสดที่ได้ไหลออกมาจากตัวเองนั้นหมายความว่าอะไร
ถึงแม้ว่าแผนการได้เดินไปอย่างราบรื่น
แต่ว่าเสียลูกคนนี้ไปก็เหมือนกับมีดได้บาดเอาก้อนเนื้อในใจของเธอไป
ความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองไม่ได้เป็นไปตามแผนอีกต่อไป ทั้งหมดเธอได้แสดงออกมาตามสัญชาตญาณ……
ความว่าสับสน เธอเหมือนรู้สึกได้ว่าการได้สูญเสียลูกคนนี้ไปก็ได้เป็นการสร้างระยะห่างของเธอกับธาวินแบบมองไม่เห็น
ญาณินก็ได้ร้องไห้ไม่หยุด ธิชาทำไมเธอถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เธอทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้ ลูกของฉัน ทำไมเธอถึงไม่ปล่อยลูกของฉัน……
ตามด้วยเสียงร้องไห้ของญาณิน พวกเขาก็ได้ขึ้นรถ แล้วก็ได้ออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์
ธิชาก็ได้มองไปยังทางพวกเขาที่ได้จากไปอย่างอึ้งๆ ในหัวไม่รู้ว่าควรคิดอะไรดี
รอให้เธอตั้งสติได้นั้น สุดท้ายก็อดไม่ได้แล้วก็ขับรถไปโรงพยาบาล
ถึงแม้ว่าการกระทำทั้งหมดของญาณินมันไม่ปกติ แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ต่อให้ธิชาฝันก็ไม่มีทางที่จะฝันว่าตัวเองนั้นจะมองญาณินแท้งต่อหน้าตัวเองแบบนี้
ญาณินที่ได้มีสายตาที่หมดทางรอดตอนจมบนกองเลือด เธอก็ได้นึกถึงตัวเองในอดีตอย่างอดไม่ได้
เธอก็เคยที่จะรับรู้ความรู้สึกที่เสียลูกไปมาก่อน
นั่นเป็นชีวิตน้อยๆ คนหนึ่ง ก็ได้ถูกแย่งออกมาจากตัวของตนไปแบบนั้น
ความเจ็บนั้นมากมายเกินไป ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยากที่จะลืมไปได้
ธิชาก็ได้นึกย้อนรายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทาง
ญาณินหาเรื่องเธอ พยายามยั่วโมโหเธอ เหมือนว่าพยายามที่จะทะเลาะกับเธอ
สุดท้ายก็ได้ดิ้นจนหลุดจากมือของตัวเอง ตกบันไดไป……
ธิชาไม่สามารถที่จะตัดสินใจได้ว่าเธอตกจากบันไดเพราะอุบัติเหตุ หรือว่าจงใจ
ทั้งหมดนั้นก็เหมือนว่าได้วางแผนมาได้อย่างเหมาะเจาะ เหมือนเอากระทงความผิดทั้งหมดโยนมาให้เธอ
แต่ว่าญาณินเป็นคนที่มีจิตใจที่โหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยเหรอ? เพื่อที่จะใส่ร้ายเธอ ก็ไม่สนที่จะเสียสละเลือดเนื้อของตัวเองไป?
ธิชาไม่สามารถที่จะได้ผลสรุปจากการคาดเดาของตัวเอง
……
เธอรีบไปถึงโรงพยาบาล ก็ได้รับการบอกว่าญาณินได้แท้งแล้วอย่างไม่แปลกใจ
เพราะว่าร่างกายได้รับผลกระทบที่รุนแรงจากการตกลงมาจากบันได ทำให้แท้งไป
เธอที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดได้ยินเสียงที่ได้ร้องไห้ออกมาจากเจ็บปวดของญาณิน
ธิชายืนอยู่ข้างประตู ก็ได้ยินผู้หญิงข้างในห้องผ่าตัดที่ได้พูดออกมาอย่างโกรธแค้นทีละคำว่า ธิชาเป็นคนผลักฉันลงมาจากบันได ธิชามองฉันไม่เข้าตา ขนาดลูกน้อยที่ไม่ได้ทำอะไรผิดของฉันก็ลงมือฆ่า ธาวิน……ลูกของพวกเราตายแล้ว เขานั้นถูกน้องสาวที่นายรักนักหนาฆ่าตาย!
ในห้องผ่าตัดนอกจากเสียงที่ร้องอย่างเจ็บปวดของผู้หญิง ก็ได้เงียบไปหมด
ธิชายืนอยู่หน้าห้องประตูรอการตอบของธาวิน
แต่เธอไม่ได้ยินการตอบของธาวิน แต่เป็นพวกญาติตระกูลมงคลวัชรกุลที่ได้พูดออกมาอย่างโมโห
ตาของคุณนายญาณินก็ได้แดงก่ำ เธอร้องไห้แล้วก็พุ่งเข้าไปหาธิชา กระชากผมเธออย่างแรง ก็ได้ลากธิชาออกจากห้องผ่าตัดราวกับคนบ้า
ธาวิน คนร้ายที่ทำให้ลูกสาวของฉันแท้ง แล้วก็ทำให้นายเสียลูกคนแรกไปอยู่นี่แล้ว! นายจำเป็นต้องให้การอธิบายกับลูกสาวฉัน แล้วก็ตระกูลมงคลวัชรกุลของเรา!
ความโกรธแค้นก็ได้เต็มห้องผ่าตัด
คงเป็นเพราะบทเรียนที่เคยได้รับ พ่อของญาณินก็ได้ลากภรรยาของตัวเองไว้ หมายที่จะหยุดความบ้าคลั่งของเธอ
แต่ว่าคุณนายญาณินก็ได้เสียการควบคุมอย่างเห็นได้ชัด ที่ตระกูลมงคลวัชรกุลเสียไม่ได้เป็นแค่หลานที่ยังไม่ได้เกิดมาเท่านั้น แต่ก็ยังเป็นว่าที่คุณหญิงตระกูลธนาภูวนัตถ์ในอนาคต!
ตำแหน่งนี้หมายถึงความร่ำรวยแล้วก็อำนาจที่นับไม่ถ้วน สลายไปในคราวเดียว สูญสิ้นไปหมด
ญาณินยังไม่ได้เปิดปาก ก็ได้ยินเสียงที่ชัดของธาวินพูดว่า เรื่องยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจน ก็ขอให้คุณแม่สะใภ้ใจเย็นหน่อย ณินร่างกายอ่อนแอ ต้องการการพักผ่อนเงียบๆ
ถึงแม้ว่าคุณนายญาณินได้ถูกคนลากไว้ ก็ได้สร้างระยะห่างกับธิชาพอสมควร แต่ว่าสายตาที่น่ากลัวของเธอนั้นก็แทบที่จะฉีกธิชาไปชิ้นๆ
ตรวจสอบให้ชัดเจน? มีตาหลายดวงของตระกูลธนาภูวนัตถ์มองอยู่ แต่ละคนก็ได้มองเห็นนังแพศยาคนนี้ผลักลูกสาวของฉันตกบันไดเอง ยังมีอะไรที่ตรวจสอบไม่ชัดเจนอีก หรือว่านังแพศยาคนนี้ที่ทำความผิดขนาดนี้แล้ว คุณชายธาวินยังจะปกป้องเธออีกเหรอ?
สีหน้าที่จริงจังเยือกเย็นของธาวินมองไม่ออกถึงความรู้สึกเลย ผมต้องไปตรวจสอบ ไม่ว่าใครเป็นคนทำ ก็ไม่ให้อภัย
โวยวายหนักขนาดนี้ คนที่มามุงดูก็เยอะขึ้น
มีแม่ของตัวเองได้ทำหน้าที่ตะโกนโหวกเหวก ญาณินก็ได้เริ่มกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
เป็นผู้หญิงที่เสียลูกของตัวเองไปที่มีท่าทางอ่อนแอน่าสงสาร……
ตาของเธอได้มีน้ำตาคลอ จ้องมองธิชาเขม็ง ก็ได้ถามด้วยน้ำเสียเจ็บปวดว่า ทำไม? ธิชา เธอ……ฉันได้คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉันตลอด สิบปีแล้ว พวกเรารู้จักกันมาสิบปีแล้ว เธอแย่งของของฉันไป ฉันสามารถอดทนได้ แต่ว่า ทำไมเธอต้องทำร้ายลูกของฉัน เขาพึ่งสี่เดือน……เธอกลับแย่งโอกาสที่เขาจะมาเกิดในโลกนี้ไป……
ธิชามองท่าทางที่เจ็บปวดของเธอ อยู่ๆ ก็ได้ขยับมุมปาก รอบเย็นแข็งกระด้างมากๆ
ญาณิน คนใช้ของตระกูลธนาภูวนัตถ์ก็ได้มีตามีหู เป็นเธอที่ได้จงใจหาเรื่องฉัน ฉันอยากที่จะหลบเธอแล้วก็รีบออกไปจากบ้านหลายครั้งแล้ว เธอขวางฉัน ไม่ให้ฉันไป สุดท้ายก็เป็นเธอที่สะบัดแขนของฉัน แล้วก็ตกบันได ฉันได้ผลักเธอไปจริงหรือเปล่านั้น เธอน่าจะรู้ตัวเองดี
ญาณินก็ได้มองเธออย่างตกใจ แล้วก็ได้ใช้สายตาที่ไร้หาช่วยมองไปทางธาวินกับพ่อแม่ของตัวเอง
เธอ ธิชาเธอทำไมถึงได้แต่งเรื่องแบบนี้ขึ้นมาต่อหน้าทุกคนแบบนี้? หรือว่าฉันตกบันไดเองหรือไง? ฉันเพื่อที่จะใส่ร้ายเธอ ถึงขั้นที่จะยอมเสียเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง?!
คุณนายญาณินก็ได้โมโห ดิ้นหลุดออกจากคนข้างหลัง ยกมือแล้วก็ตบไปที่หน้าของธิชาอย่างแรง——
ในปากก็ได้ด่าว่า เธอไอ่นังจิ้งจอกไร้น้ำใจ! ยัยชอบโกหก! ก็ได้แรดเหมือนแม่ของเธอ!
