ธิชามองไปยังชื่อที่กะพริบซ้ำ ๆ บนหน้าจอโทรศัพท์
แววตาของชะงักงันไปสักพัก
เกือบจะสิบวันแล้ว
ช่วงเวลาจากวันที่เธอหนีออกจากบ้านตระกูลธนาภูวนัตถ์ ใกล้จะสิบวันแล้ว
สิบวันถึงจะฟังดูไม่นาน แต่สำหรับเธอแล้ว กลับรู้สึกเหมือนผ่านไปนานกว่าหลายสิบปี
เธอจ้องไปที่หน้าจออยู่นาน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจไม่รับสาย แล้วนั่งดูระบบวางสายโดยอัตโนมัติหลังจากหมดเวลาการโทร แล้วหน้าจอก็ดับมืดตามเดิม
พอเสียงเรียกเข้าหยุดลง ธิชาก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ
แต่โล่งใจได้แค่ไม่กี่วินาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
มันดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า และดังอยู่อย่างนั้นสิบกว่าครั้ง
เธอมองไปที่หน้าจอ จังหวะการเต้นของหัวใจเธอเริ่มไม่คงที่มากขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนจากหวาดกลัวเป็นหงุดหงิดเหมือนมีความโกรธที่ไม่มีสาเหตุซ่อนตัวอยู่ในท้องของเธอ และพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกำลังจะกดปิดเครื่องอย่างอารมณ์เสีย แต่มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอกลับกดรับสายไปซะแล้ว
เธอยกโทรศัพท์แนบหู เหงื่อผุดออกมาจากฝ่ามือ
ในความคิดของเธอเสียงของตัวเองคงจะเย็นชามากถึงขีดสุด
เธอเม้มริมฝีปาก สองมือกำลังสั่น แต่ก็พูดเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา วันนี้คุณพี่ชายว่างมากเหรอคะ ถึงได้เล่นเกมโทรมาก่อกวนแบบนี้ได้
ธิชานึกว่าด้วยนิสัยเขาที่เสียขนาดนั้น ๆ โทรมาสิบกว่ารอบก็ยังไม่ยอมแพ้
เธอกล้าไม่รับสายของเขา เขาคงจะโกรธจนเดือดดาลแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจและงุนงงก็คือ เสียงจากปลายสายนั้นทุ้มมาก ไม่มีอาการโกรธใดๆ ผิดแปลกไปจากปกติมาก
เอาแต่ใจพอหรือยัง ถ้าเอาแต่ใจพอแล้วก็กลับบ้าน
ฝ่ามือของธิชาที่กำลังจับโทรศัพท์ไว้สั่นเครือ
เธอโกรธมากจนแทบจะบีบโทรศัพท์ให้แตกกระจายคามือ ทั้งทั้งที่ในใจของเธอโมโหมาก แต่มีของเหลวที่ร้อนชื้นมากมายเอ่อล้นอยู่ในดวงตาของเธอ พวกมันกลิ้งไปมาในดวงตาของเธอไม่หยุด แต่ก็ไม่ตกลงมาสักที
เมื่อสิบวันก่อน เธอถูกไพลินทำให้อับอายขายหน้า และยังถูกทรมานด้วยยาชามนั้นจนเกือบเสียชีวิต
ความโหดเหี้ยมของธาวินทำให้เธอตายใจ เธอต้องทรมานอยู่กับฝันร้ายอยู่หลายคืน
เธอลุ่มหลงอยู่กับผู้ชายที่ชื่นชมมาสิบเอ็ดปี เพื่อประโยชน์ของตัวเอง เขาใช้ร่างกายของเธอเป็นการแลกเปลี่ยน
ถึงแม้จะเป็นตัวต่อรอง แต่เธอก็เป็นตัวต่อรองที่ราคาถูกและด้อยค่าที่สุด
แต่จนถึงตอนนี้ มันผ่านไปสิบวันแล้ว
ความสิ้นหวังและความเสียใจของเธอกลับกลายเป็น ความเอาแต่ใจ ในความคิดของธาวิน
ในสายตาของธาวิน การตัดขาดความสัมพันธ์ของเธอก็เป็นแค่การเรียกร้องความสนใจอย่างนั้นเหรอ?
ธิชากล้าได้เลยว่านี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่เธอเคยได้ยินในปีนี้เลย
เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดผ่านลำโพงโทรศัพท์ชัดๆ ทีละคำ ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจอะไรกับคุณ ธาวิน ฉันบอกพงศ์พนาไปอย่างชัดเจนทุกอย่างแล้ว ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีก ฉันไม่ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรคุณอีก นอกจากนี้ คุณกับฉันไม่มีอะไรจะต้องพูดคุยกันอีกต่อไปแล้ว
น้ำเสียงของธาวินยังคงเรียบนิ่ง แต่ก็อ่อนลงเล็กน้อย เหมือนกำลังกล่อมน้องสาวที่กำลังเอาแต่ใจตัวเองอยู่
ธิชา เพราะครั้งนี้พี่ไม่ได้ปกป้องน้อง น้องจะเกลียดพี่ไปตลอดชีวิตเลยหรือไง?
ธิชาพ่นลมหายใจ ทำไมฉันต้องเกลียดคุณด้วยคะ คุณไม่ช่วยฉันก็มีเหตุผล เพราะระหว่างผู้หญิงกับธุรกิจนับหมื่นล้านของเมืองM อย่างไหนสำคัญกว่า มันเลือกง่ายอยู่แล้ว
ปลายสายเงียบไปสักพัก น้ำเสียงของธาวินเหมือนพยายามยับยั้งชั่งใจอย่างมาก ในเมื่อน้องรู้อยู่แล้วว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง น้องก็ควรเข้าใจว่าพี่เองก็มีเรื่องหนักใจ พี่เคยบอกว่าวิธีเดียวที่จะปกป้องน้องได้คือส่งน้องไปอยู่ต่างประเทศ แต่น้องเองที่ไม่ยอมไป ถ้าเป็นไปได้ พี่ก็ไม่อยากทำร้ายน้องเหมือนกัน
ธิชาหายใจเข้าลึก ๆ เธอไม่สามารถกลั้นอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป เธอพยายามอดกลั้นที่จะไม่วางสายไป ก่อนจะหัวเราะออกมา
เธอหัวเราะอย่างประชดประชัน น้ำเสียงเย็นชาจนดูแปลกหน้า ฉันไม่ต้องการที่จะฟังเรื่องไร้สาระของคุณอีกต่อไปแล้ว ธาวิน ฉันไม่เกลียดคุณเลยสักนิด เพราะคุณไม่คู่ควร จากนี้ไปคุณก็กอดเงินกับคุณญาณินไปก็แล้วกัน ฉันขอให้คุณจะมีอนาคตที่สดใส และคุณไม่ใช่พี่ชายของฉันอีกต่อไปแล้ว แม้แต่คนรู้จักก็ไม่คู่ควร
ธิชากดวางสายอย่างแรง เธอโยนโทรศัพท์ลงบนผ้าห่ม ส่วนตัวเองยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะซบหน้าลงบนหมอน——
ถึงแม้เธอพยายามอดกลั้นไว้แค่ไหน ถึงแม้เธอจะไม่อยากหลั่งน้ำตาธาวินอีกแม้แต่หยดเดียว
แต่ก็อดไม่ไหว เธอนอนซบหมอนแล้วร้องไห้อยู่นาน
ชามยาสีแดงเข้มจนดำทำลายความผูกพันสุดท้ายของเธอกับธาวินไปจนหมด
เพราะเธอตื่นจากความฝันอย่างสมบูรณ์ ความรักของธาวินที่มีต่อเธอ ได้หายไปจนหมดสิ้นตั้งนานแล้ว
เธอเคยคิดว่าความรักที่มีมาสิบปีไม่มีทางจะเหลือแค่เพียงนิดเดียว
แต่ความจริงแล้ว คนที่ไร้เดียงสาและโง่เขลามาตลอดมีเพียงแค่เธอคนเดียว
เธอนึกว่าตอนที่ธาวินอารมณ์เสียเท่านั้นถึงจะใช้ความรุนแรงกับเธอ ใช้เธอเป็นทาสที่ใช้ระบายความต้องการทางเพศของเขาบนเตียง
แต่ความจริงแล้ว คุณค่าเพียงอย่างเดียวที่ธาวินเก็บเธอไว้ เหลือเพียงแค่เป็นที่ระบายความใคร่บนเตียงเท่านั้นเอง
คนอย่างธาวิน ถึงแม้จะเป็นตระกูลมงคลวัชรกุลที่ร่ำรวย ก็ยังต้องกลัวอำนาจและความโหดเหี้ยมของเขา
ถ้าเขาตั้งใจจะปกป้องเธอจริงๆ เขาจะใช้เธอเป็นของแลกเปลี่ยนเพื่อแสดงทัศนคติของตัวเองต่อตระกูลมงคลวัชรกุลได้ยังไง?
ไม่ใช่ว่าเขาปกป้องไม่ได้ แต่เขาไม่อยากปกป้องต่างหาก
ธิชาเองก็ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว แต่เธอก็ค่อยๆ เธอร้องไห้จนหมดแรง เธอใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาทิ้ง แต่กลับมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาก่อน
ร่างกายของเธอที่นอนหมอบแข็งค้างไปทันที คนที่สามารถเดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตูในยามดึกแบบนี้ นอกจากเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้แล้ว ก็ไม่มีทางเป็นใครไปได้อีก
ธิชารู้ว่าตัวเองร้องไห้จนสภาพดูไม่ได้ จึงเริ่มรู้สึกร้อนตัว
