ธิชาจำไม่ได้ว่าตัวเองนั้นออกมาจากซอยที่อยู่หลังมหาลัยนั้นยังไง
เธอรู้แค่ว่าเธอจะไม่มีทางกลับไปที่ซอยนั้นอีกแล้ว ไม่ตลอดไป
……
ตอนนี้เป็นตอนเย็นแล้ว มันเลยเวลาเลิกเรียนไปนานแล้ว ธิชาพร้อมกับขาสองข้างที่แข็งเกร็งเดินปะปนกั[ผู้คนไปยังลานจอดรถ คนขับรถได้รออยู่ตรงนั้นนานแล้ว
หลังเธอขึ้นรถ คนขับก็ขับรถพาเธอกลับไปส่งบ้านอย่างปกติ
ระหว่างทางธิชาก็เอาแต่นั่งมองไปนอกกระจกอย่างเหม่อลอย
จนกระทั่งดวงตาเหมื่อยล้าจนทนไม่ไหว น้ำตาเม็ดใหญ่ถึงไปหลั่งไหลออกมา
ธิชาที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่ด้านหลัง ก็ถูกคนขับเห็นเข้าจากทางกระจกมองหลัง
เขาไม่ค่อยสนิทกับธิชานัก จึงไม่กล้าพูดอะไรอย่างไม่คิด
แต่จากที่เขาสังเกตในตัวของคุณธิชามานั้น ปกติเธอจะเป็นคนที่เกรงใจและมีมารยาท ดูเป็นกันเอง ไม่รู้ว่าวันนี้ไปเจอเรื่องใหญ่อะไรเข้า ถึงทำให้เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แบบนี้
คนขับไม่กล้าเสียเวลานาน หลังจากลังเลไปพักหนึ่ง จึงได้แอบแจ้งสิ่งที่เกิดขึ้นตามจริงไปให้คุณดนัยกฤตทราบ
……
พอธิชากลับมาถึง สิ่งแรกที่เธอทำก็คือเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ
หลังห้องไปในห้องน้ำ เธอก็ถอดเสื้อผ้าบนตัวออกทีละชิ้นทีละชิ้น แล้วโยนเข้าไปในตะกร้า
เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัว อยากใช้น้ำร้อนชะล้างความอัปยศที่อยู่ทั่วตัวของเธอ
สิ่งโสโครกพวกนั้นค่อยๆ ผุดออกจากร่างกายเธอ จนผ่านไปสิบกว่านาทีมันก็ยังไหลออกมาไม่หมด
ธิชามีความรู้สึกขึ้นมาแวบหนึ่ง ว่าอยากจะเอาตัวเองแช่น้ำให้ตาย
เธออายุยังน้อย ทั้งๆ ที่สามารถมีชีวิตที่สดใสอีกมากมาย แต่กลับต้องมาตกอยู่ในคมเคี้ยวของปีศาจอย่างธาวินซะได้
มันเป็นอุปสรรคในชีวิตที่ถูกกำหนดไว้แล้ว หรือชาติที่แล้วเธอได้ไปฆ่ามันตายทั้งบ้าน ชาตินี้เลยต้องมาตามชดใช้ผลกรรมที่ทำไว้
ธิชาคิดไม่ออก และไม่กล้าคิดว่าหลังจากที่ตัวเองก้าวมาถึงจุดนี้ แล้วต้องพบเจอกับเรื่องอะไรอีก
ธาวินบังคับให้เธอเปิดใจกับดนัยกฤต เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไงดี
ดนัยกฤตนั้นไม่ใช่คนที่จะยอมเสียอะไรไปเปล่าๆ ในช่วงที่เธอไม่มีที่ไปเขาก็เข้ามาช่วยเธอไว้
ตอนมาบอกว่าจะไป แล้วเขาจะยอมปล่อยให้ไปง่ายๆ ได้ยังไง?
ในโลกนี้จะไม่มีสิ่งที่ง่ายดายแบบนั้นได้ยังไง
แต่ถ้านี้เธอไม่พูด แล้วแอบออกไปอย่างเงียบๆ มันจะยิ่งทำเกินไป
ธิชาพูดได้ไม่เต็มปากว่าไม่รู้สึกอะไรกับเขา เรื่องที่ไร้หัวจิตหัวใจแบบนี้เธอทำไม่ลงหรอก
แต่เธอมีเวลาแค่วันเดียวเท่านั้น……
ก่อนเที่ยงคืนพรุ่งนี้ ถ้าเธอไม่ยอมกลับไปที่ตระกูลธนาภูวนัตถ์แต่โดยดีเธอก็มีเหตุผลมากพอที่จะเชื่อว่าธาวินสามารถทำเรื่องที่เลวทรามแบบนั้นออกมาได้
คนที่ต้องการขึ้นกุมอำนาจ แม้แต่พ่อแท้ๆ ของตัวเองยังทำให้พิการได้
ถ้าคาดหวังความเป็นมนุษย์จากตัวเขา มันก็เป็นเรื่องที่เพ้อฝันสิ้นดี
……
ธิชานั้นอาบน้ำอยู่นานมากๆ จนเธอเกือบจะขาดอากาศหายใจเพราะไอน้ำที่ร้อนระอุ เธอถึงยอมใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกมา
ระหว่างที่เธอออกมาข้างนอกเธอเช็ดผมที่เปียกหมาดๆ ไปด้วย และได้พบกับดนัยกฤตที่นั่งอยู่บนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล
เธออึ้งไปทันที ยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้จะทำตัวยังไง
ชายหนุ่มเหมือนจะยิ้มให้เธอทีหนึ่ง เขาค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างมั่นคง เดินเข้ามารับผ้าขนหนูในมือเธอไป แล้วเช็ดผมให้เธอด้วยความคล่องแคล่ว
ธิชาที่เพิ่งอาบน้ำออกมา ใบหน้าสีชมพู แววตาชัดเจน
เขายิ้มออกมา แล้วใช้นิ้วมาเขี่ยๆ ที่ปลายจมูกของเธอ อากาศมันหนาวขนาดนี้ ทำไมไม่เป่าผมให้แห้งก่อนค่อยออกมาล่ะครับ
ธิชายังไม่ทันได้ตอบ
ก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า ไหนบอกวันนี้จะไปเยี่ยมเพียงวรินทร์ไม่ใช่เหรอครับ? แล้วทำไมคุณถึงอาบน้ำแล้วล่ะ?
ร่างกายของเธอแข็งเกร็ง สมองก็วุ่นวายไปหมด
จริงด้วย นัดกันตั้งนานแล้วว่าวันนี้จะไปเยี่ยมเพียงวรินทร์กัน
แต่ตอนบ่ายเธอเพิ่มประสบกับเรื่องที่น่าขยะแขยงขนาดนั้นมา……
พอกลับมาถึง สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวก็คืออาบน้ำ
เธอไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดี และกลัวว่าถ้าพูดอะไรผิดไปจะทำให้ดนัยกฤตสงสัยเอาได้
หลังไตร่ตรองเรียบร้อย เธอจึงตอบไปเบาๆ ว่า ตอนบ่ายเครื่องปรับอากาศในห้องมันปรับสูงเกินไป เสื้อผ้าที่ฉันใส่ก็หนา เหงื่อออกทั้งตัว กลับมาเลยเลือกที่จะอาบน้ำก่อนเลยค่ะ……
ดนัยกฤตช่วยเธอเป่าผมจนแห้ง เขาทำมันอย่างอ่อนโยนราวกับสามีที่เยาว์วัย
แต่ในใจของธิชานั้นกลับดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ หลายครั้งที่อยากจะพูด แต่ก็กลัวจะไปทำลายบรรยากาศที่อบอุ่นนี้เข้า
หลังครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจว่าจะพูดระหว่างทางที่กลับหลังจากไปเยี่ยมเพียงวรินทร์แล้ว
……
ธิชาไม่ได้ไปเยี่ยมเพียงวรินทร์มาพักหนึ่งแล้ว ตอนที่ได้เจอเธอ รู้สึกว่าเธอจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย
หมออธิบายว่า หลังจากที่ใช้ยารักษาทำให้อาการเบื่ออาหารของคุณเพียงวรินทร์นั้นดีขึ้นมาก ตอนนี้แค่ต้องฟื้นฟูอีกสักพักก็สามารถกลับไปเรียนมหาลัยได้ตามที่เธอต้องการแล้ว
วันนี้สภาพจิตใจของธิชานั้นย่ำแย่อย่างถึงที่สุด ตั้งใจจะพูดคุยกับเพียงวรินทร์สักหน่อย แต่ก็ไม่มีสมาธิเลย
เหมือนความผิดปกติของเธอในวันนี้เพียงวรินทร์จะสามารถรับรู้ได้แล้ว
เพียงวรินทร์อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครอยู่ด้วย คว้ามือของธิชาไว้ กดเสียงให้เบาที่สุด แล้วถามด้วยท่าทางที่ลึกลับและตื่นเต้นที่สุด ธิชา นี่เธอเป็นอะไร? เธอถูกคนไม่ดีมารังแกใช่มั้ย?
ธิชาอึ้งไป และรีบส่ายหน้าทันที ไม่มีนี่
ใบหน้าที่ซูบผอมของเพียงวรินทร์ทำให้ดวงตาของเธอนั้นดูโตและชัดเจนขึ้น เธอต้องระวังตัวไว้บ้างนะ ที่นี่มีคนชั่วอยู่เยอะมาก ชัยกร……คือหนึ่งในคนที่ชั่วที่สุด เขาเป็นปีศาจ เป็นปีศาจที่ดูดเลือดคนได้ เธอต้องระวังนะ อย่าถูกพวกมันรังแกเอาได้……
ธิชาอ้าปากพะงาบพะงาบ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี
ปกติเพียงวรินทร์ไม่ใช่คนที่ชอบพูดเท่าไหร่ เธอแต่รู้ว่าคนอื่นกำลังพูดอะไรอยู่เท่านั้น
คำพูดที่จู่ๆก็พูดออกมาแบบนั้น มันเหมือนไปจี้โดนต่อมความสงสัยที่อยู่ในใจของธิชามาโดยตลอด
โดยเฉพาะความระมัดระวังกับความเกลียดชังที่อยู่ในแววตาของเพียง
มันไม่เหมือนสิ่งที่คนเป็นออทิสติกจินตนาการออกมาเลยสักนิด
