ตอนที่ อี๊ฟกัดฟันวิ่งกลับไปหา ตอนที่วิ่งกลับมามือเปล่านั้น ธิชาก็ร้องไห้จนหายใจไม่ออกแล้ว
อี๊ฟใบหน้าแดงก่ำ พูดด้วยเสียงเบา: ท่าน ท่านดนัย……ฉันหาของแบบนั้นไม่เจอ……
ธิชานั้นไม่มีแรงที่จะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว เธอปิดตาลงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความอับอายที่อยู่ตรงหน้า
ดนัยกฤตเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม นวดเค้นหน้าอกอันกลมกลึงของเธอ ทำไมไม่ร้องแล้วล่ะ? นอกจากร้องไห้แล้วยังมีความสามารถอย่างอื่นอีกหรือเปล่า?
สมองของธิชาเหมือนทรายที่กระจัดกระจาย เธอแทบอยากจะให้ตัวเองตายอยู่ในห้องนี้
ผ่านเรื่องนี้ไปได้ เธอก็คงไม่มีหน้าจะเดินออกไปจากห้องนี้แล้ว……
เธอบ่นพึมพำเสียงเบาด้วยความขมขื่น แบบนี้มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว ฉันรับไม่ได้ ฉันไม่ชอบ……
ผู้ชายเหลือบมองใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ ยื่นมือออกไปลูบ ถอนหายใจออกมาเบาๆเกือบจะไม่ได้ยิน
มนุษย์บนโลก จะเป็นเรื่องที่คุณชอบทั้งหมดไปได้ยังไงกัน เรื่องพวกนั้นที่ธาวินทำกับคุณ หรือว่าคุณก็ชอบทั้งหมด เลยยอมทุกอย่างตามความต้องการใช่หรือเปล่า?
เสียงร้องของธิชากังวานดังไม่มีหยุด เธอพยายามจะลืมตา จ้องมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า
ดูเหมือนว่าเธอจะถูกเขาพูดความในใจออกมา ไม่มีวิธีที่จะหักล้างมุมมองของเขาได้
ดนัยกฤตโบกมือให้อี๊ฟออกไป
อี๊ฟเหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบร้อนสวมชุดกระโปรง รีบร้อนกระแทกประตูวิ่งออกไป
……
ธิชานอนขดตัวสั่นเทาอยู่ตรงมุมของเก้าอี้ยาว รักษาระยะห่างเพื่อความปลอดภัยจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
ดนัยกฤตเงียบงันไปอยู่นาน ผลสุดท้ายเหมือนว่าจะประนีประนอมอะไรสักอย่าง ลุกขึ้นหยิบผ้าห่มผืนบางขึ้นมา ห่มบนร่างกายที่ไม่มีอะไรเลยของเธอ
ในที่สุดศักดิ์ศรีของธิชาก็ฟื้นคืนกลับเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำของเธอนั้นบวมจนลืมตาไม่ขึ้น
ตอนนี้ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา
สุดท้ายเป็นเธอที่เอ่ยปากออกมาก่อน เธอพูดโดยใช้เสียงต่ำและบางมาก: ธาวินเคยดีกับฉันมาก ดีมากกว่าพี่ชายน้องสาวตามกฎหมายทั่วไปเยอะมาก เขาดูแลและทะนุถนอมฉันอย่างลึกซึ้งไม่เคยมีมาก่อน ฉันซาบซึ้งเขาเป็นอย่างมาก ไว้ใจเขามากเช่นเดียวกัน แต่ว่าหนึ่งปีกว่านี้เป็นต้นมา……จริงๆแล้ว เรื่องอะไรที่เขาทำ ฉันนั้นไม่ชอบเลย และก็ไม่อยากจะรับด้วย แต่ว่าเข้าไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลย เหมือนว่าการทรมานฉันนั้นทำให้เขามีความสุข……
นี่เป็นครั้งแรกที่ธิชาระบายความในใจเรื่องระหว่างเธอกับธาวินออกมาให้ผู้ชายตรงหน้าฟัง
แม้ว่าอาจจะเป็นไปได้ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอระบายความใจออกมาให้คนรอบกายฟัง
เรื่องพวกนั้นสำหรับเธอแล้วเป็นความลับที่ขมขื่นยากจะเอ่ยปากออกมา บางทีเป็นการข้ามผ่านความรู้สึกพังทลายเมื่อกี้นี้ไปก็เป็นได้
ในที่สุดก็เอ่ยปากพูดออกมาด้วยท่าทางผ่อนคลาย
เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั้นระบายความทุกข์ภายในออกมาหรือว่าเล่าความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ
สรุปแล้วเธอก็พูดออกไปมากมาย เสียงขาดๆหายๆ
ดนัยกฤตเป็นผู้ฟังที่ดีคนหนึ่ง ฟังเธอระบายความในใจออกมาด้วยท่าทีเงียบเชียบ
แต่ทว่าหลังจากรอจนเธอพูดจบ
มุมปากของเขาเหยียดออกแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ พูดอย่างเย็นชา: ฉันนั้นไม่มีความสนใจจะฟังเรื่องของคุณกับธาวินพี่ชายน้องสาวเล่นชู้กันหรอกนะ
…… ธิชากัดริมฝีปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ
ดนัยกฤตพูดเน้นทีละคำทีละประโยค : เกิดมาเป็นมนุษย์ มีเรื่องมากมายที่ไม่เป็นดั่งใจเราต้องการ ก็เหมือนกับอี๊ฟที่ทำกับคุณ คุณบอกว่าไม่ชอบ ร้องไห้อ้อนวอนฉัน ขอร้องให้ฉันยกโทษให้คุณ
ฉันเชื่อว่าทุกครั้งเวลาที่ธาวินเหยียดหยามคุณ คุณเองก็คงร้องไห้อ้อนวอนเขาเหมือนกัน แต่ว่าเขาฟังหรือเปล่า? คุณคิดจริงเหรอว่าคุณร้องไห้แล้วเขาจะให้อ่อน?
ธิชาแข็งเหมือนท่อนไม้อยู่ที่นี่ ไม่พูดคำพูดหักล้างใดๆออกมา
คงจะเป็นเพราะว่าที่เขาพูดมาทั้งหมดนั้นถูกต้องแล้ว
ธาวินไม่มีทางจะใจอ่อนเนื่องจากความเจ็บปวดทรมานของเธอ กลับกันน่าจะเป็นเพราะว่ารู้สึกพอใจกับท่าทางน่าอับอายของเธอเลยเพิ่มความรุนแรงในการทรมานเธอมากยิ่งขึ้น
แต่ว่าเธอในเวลานี้ตอนนี้กลับมาอยู่ข้างกายธาวิน ดำเนินวันเวลาที่อยู่อย่างไม่มีศักดิ์ศรีต่อไป
สภาพจิตใจของธิชาสงบลงแล้ว
เธอเข้าใจในทันทีว่าทำไมคืนนั้นดนัยกฤตถึงใช้วิธีการน่าอับอายแบบนี้สั่งสอนเธอ
บางที เขาอาจจะเป็นคนที่มีรสนิยมในการแก้แค้นแบบเลือดเย็น
แต่บางที เขาคงไม่ได้คิดที่จะให้อี๊ฟมีสัมพันธ์กับเธอจริงๆ……
เขาอาจจะแค่บังคับด้วยวิธีนี้ให้เธอได้เห็นด้วยตาตนเองจนเข้าใจถ่องแท้ เพื่อพิสูจน์ความแตกต่างระหว่างเขากับธาวิน
ธาวินเป็นทางเลือกที่จัดว่าย่ำแย่อย่างแท้จริง……
แต่ว่าเธอนั้นก็ไม่มีทางอื่นให้เดินแล้ว
การสั่งสอนของดนัยกฤตฉากนี้นั้น ทำให้เธออับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
……
ค่ำคืนนี้ ท้ายที่สุดดนัยกฤตก็ไม่ได้แตะต้องตัวเธออีก
ตอนที่เขาจะจากไป มองเธออย่างเหยียดหยามตั้งแต่หัวจรดเท้า เอ่ยปากพูดอย่างมั่นใจ: ธิชา ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะไป ฉันก็จะไม่รั้งคุณไว้ แต่ถ้ามีวันใดที่คุณร้องไห้กลับมา ร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันรับคุณเอาไว้ วันนั้นก็ยังถือว่าไม่สายเกินไป
……
ธิชาไม่มีกระเป๋าเดินทาง ดังนั้นเธอจึงกลับตระกูลธนาภูวนัตถ์ด้วยมือทั้งสองที่ว่างเปล่า ร่างกายผ่อนคลาย
ป้าจันที่ไม่เจอหน้าเธอเป็นเวลานาน ดีใจจนทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะในเวลาเดียวกัน ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะสงบลงได้
หลังจากปลอบโยนป้าจันเรียบร้อยแล้ว ธิชาก็ทำตามข้อเรียกร้องของธาวิน กลับห้องไปอาบน้ำ หลังจากเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย เธอก็นอนลงบนเตียงที่คุ้นเคย ปิดตาลงอย่างสงบและแน่วแน่
ธาวินกลับมาน่าจะเกือบเที่ยงคืนโดยประมาณ
ในห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟเลยแม้แต่ดวงเดียว มืดมนไร้แสง
เธอนอนไม่เปล่งเสียง ขนาดหายใจยังไม่กล้าหายใจแรง แต่ในความเป็นจริงก็นอนหลับไม่ลง
เดิมทีเธอไม่ได้ง่วงนอนเลย เพียงแต่เตรียมจิตใจของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเท่านั้นเอง
ความสกปรกหยาบคายและความโหดร้ายของธาวินเธอนั้นเคยเห็นมาก่อนแล้ว
ไม่ว่าคืนนี้เขาจะทารุณเธอยังไงก็ตามใจเขา
อดทนผ่านไปได้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว
ธาวินนั้นเป็นพวกโกรธง่ายหายเร็ว
เพียงแค่อดทนให้มันผ่านไปได้
เธอถึงจะมีความหวังที่จะได้วีดีโอลับพวกนั้นกลับคืนมา
นี่เป็นเรื่องเดียวที่เธออยากจะทำ……
