ธิชากำลังซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะทำงานที่มีพื้นที่จำกัด
โชคดีที่เธอเกิดมาตัวเล็ก ไม่อย่างนั้นเธอคงจะอึดอัดตายแน่ๆ
บนใบหน้าของธาวินปรากฏสีหน้าชั่วร้ายและสะใจออกมาอย่างชัดเจน…
เธออยู่กับเขามานานมาก ดังนั้นเธอจึงสามารถเข้าใจความหมายลึกซึ้งของคำพูดของเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ธิชากัดริมฝีปากของเธอแน่น ในใจยังคงต่อต้านตามสัญชาตญาณ
ธาวินไม่เคยให้เธอมาที่อาคารตระกูลธนาภูวนัตถ์ โดยเฉพาะในช่วงปีนี้ เธอแทบจะไม่ได้ขึ้นมาเลย
มาที่นี่ครั้งสุดท้าย…ก็ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก
ห้องทำงานของธาวินได้รับการตกแต่งใหม่ทุกปี พอครั้งนี้เข้ามารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปมาก มันไม่ใช่สถานที่ที่เธอคุ้นเคยอีกต่อไปแล้ว
ธิชาค่อนข้างต่อต้านการทำตัวใกล้ชิดกับเขาในที่สาธารณะ …
แต่พอมาคิดอีกที ยังไงที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นรู้ และไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำมาก่อน จะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกัน
ธิชาปลอบใจตัวเอง ละทิ้งความละอายและความดัดจริต แล้วยื่นมือออกไปปลดเข็มขัดและซิปกางเกงของเขาลง…
อาจเป็นเพราะความเคยชินคือบ่อเกิดของความชำนาญ ถึงแม้ธิชาจะไม่เชี่ยวชาญ แต่เธอถูกเขาบีบคั้นมาเป็นเวลานานจนมีประสบการณ์
แผนการทั้งหมดดำเนินไปได้อย่างราบรื่น จนเธอคิดว่าสามารถปิดเรื่องทั้งหมดได้แล้ว…
จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
เสียงอันแสนไพเราะของเลขาก็ดังเข้ามา ท่านประธานคะ ประธานคณะกรรมการทั้งสองท่านขอเข้าพบค่ะ
ธาวินมีญาติสนิทสองสามคนในกลุ่มคณะกรรมการบริหาร พวกเขายืนอยู่ข้างเขา ธิชาจำได้รางๆ แต่จำหน้าพวกเขาไม่ชัดแล้ว หรือก็คือพวกเขามีฐานะเป็นลุงหรืออาของเขา
ตอนที่เธออ้าปากอย่างลำบาก เธอคิดว่าธาวินจะหาข้อแก้ให้ประธานคณะกรรมการทั้งสองกลับไปก่อน แล้วค่อยมาใหม่ในวันพรุ่งนี้
แต่ธาวินกลับตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำและคมชัด เข้ามาได้
… พอธิชาได้ยินก็เข่าอ่อนทันที
เธอคิดจะแยกตัวออกมา แต่ตอนที่ประตูห้องทำงานกำลังจะเปิด ธาวินก็เอื้อมมือออกไปกดศีรษะของเธออย่าทันที
จนตอนนี้แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองธิชาก็ทำไม่ได้…
เธอรู้สึกอับอายขายหน้าจนแทบจะบ้าตาย
จากนั้นธาวินก็กดศีรษะของเธอไว้แล้วทำท่าทางเหมือนปกติ และในขณะเดียวกันก็เชิญประธานคณะกรรมการทั้งสองนั่งลงด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วเริ่มคุยธุระกันทันที
พวกเขาคุยธุระอย่างเปิดเผยและเชื่องช้า ดูท่าทางแล้วไม่มีสองชั่วโมงคงคุยกันไม่เสร็จ
คางของธิชาเมื่อยมากจนแทบจะทรุด เธอเอื้อมมือไปขูดขีดขาของธาวินอย่างทนไม่ไหว
คิดไม่ถึงว่าเจ้าคนเลวนี่จะยิ่งได้ใจมากขึ้น ทำการจบเรื่องโดยไม่ให้โอกาสเธอได้พัก…
ฝ่ามือใหญ่ของเขาบีบแก้มเธอไว้อย่างแรง และบังคับให้เธอทนต่อไป
ธิชารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายอยู่แล้ว แต่ธาวินกลับยังสามารถพูดคุยกับประธานคณะกรรมการทั้งสองได้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
……
เธอสาบานได้เลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ทำเกินไปจริงๆ เธอถึงส่งเสียงครางเบาๆ ออกมาจากคอตามสัญชาตญาณ…
เสียงนี้เหมือนถูกเขาชนอย่างแรง ทำให้ฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดมาก
แต่เสียงที่ดังเข้าหูของผู้ชายทั้งสามคน กลับเหมือนเสียงที่เย้ายวนมาก…
ประธานคณะกรรมการคนหนึ่งได้ยินถึงความผิดปกตินั้นอย่างรวดเร็ว เขาจึงถามด้วยความสงสัย คุณชายธาวิน เหมือนมีเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากใต้โต๊ะของคุณ… คุณได้ยินไหม หรือว่าผมหูฝาดไปเอง?
ประธานคณะกรรมการอีกคนก็พูดขึ้นมาอย่างประหลาดใจเช่นกัน ผมเองก็ได้ยินเหมือนกัน ดูเหมือนจะเรียกออกมาหลายครั้งแล้วด้วย…นี่มันชั้นหกสิบแปด คงไม่มีหนูมาอาละวาดใช่ไหม
เสียงของคนนี้มีความกลัวแฝงอยู่ด้วย น่าจะเป็นคนแก่ที่กลัวหนู
ธิชาคิดว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้แน่ๆ
ตอนนี้เธอไม่สนใจว่าจะจริงใจหรือไม่จริงใจแล้ว เธอกัดเขาไปตรงๆ
ธาวินปล่อยเธอไปในทันที ธิชารีบปิดปากของตัวเองแล้วซ่อนตัวเข้าไปลึกขึ้น และไม่กล้าที่จะทำเสียงแปลก ๆ อีกต่อไป
ธาวินพูดด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายและดูสนุกสนาน คุณลุงทั้งสองไม่ต้องตกใจไปครับ ไม่มีทางจะเป็นหนูแน่นอน ที่อยู่ใต้โต๊ะนี้… เป็นแมวที่ผมเลี้ยงไว้ มันได้รับบาดเจ็บ และเคลื่อนไหวลำบาก ก็เลยซ่อนตัวอยู่ในโต๊ะไม่ยอมออกมาครับ
ประธานคณะกรรมการที่ท่าทางกลัวแมวฟังออกทันที เขาลูบฝ่ามือแล้วหัวเราะออกมา ที่แท้ก็แมวนี่เอง คิดไม่ถึงว่าคุณชายธาวินจะเป็นคนจิตใจดี และยังเลี้ยงแมวด้วย…
ธาวินยิ้มอย่างอ่อนโยน ใช่ครับ ตอนเลิกงานระหว่างทางกลับบ้านเห็นแมวตัวน้อยที่บาดเจ็บซ่อนอยู่ใต้รถ มันขี้กลัวมาก ตอนที่ผมอุ้มมันออกมา มันยังข่วนผมด้วย…
อีกคนมีสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะแดงก่ำขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเดาได้ถึงสิ่งที่ไม่ควรเดาแล้ว
เขากระทุ้งศอกไปที่คนข้างๆ เรารบกวนเวลาคุณชายธาวินมมมานานพอแล้ว คุณชายธาวินยังมีงานต้องจัดการอีกมาก ไว้วันหลังค่อยคุยกันต่อเถอะ ไปกันเถอะจิรเมธ
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ดึงประธานคณะกรรมการอีกคนที่กลัวหนูเดินออกไป
ที่นี่มีแมวที่ไหนกัน…
คนอย่างธาวิน ถ้ามีแมวกล้าที่จะข่วนเขา…
เขาคงยิงทิ้งไปนานแล้ว
จะพากลับมาเลี้ยงได้ยังไงกัน
เห็นได้ชัดว่ามีผู้หญิงซ่อนอยู่ข้างใต้โต๊ะ…
…………
ประตูห้องทำงานเพิ่งปิดลง
ธิชาก็ถูกดึงออกมาอย่างแรง แผ่นหลังของเธอนอนลงบนโต๊ะ
ในดวงตาของชายหนุ่มมีประกายไฟวิบวับ อีกทั้งยังมีความโหดร้ายปรากฏออกมา
เขาเอามือข้างหนึ่งโอบเอวเธอ และตบหน้าเล็กๆ แสนบอบบางของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง
เก่งขึ้นมากเลยนี่นา กล้ากัดฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะจัดการหักฟันของเธอออกทีละซี่ได้!
