ส่วนธิชาที่เพิ่งถูกเขากัด รู้สึกเจ็บริมฝีปากเล็กน้อย
แต่ธาวินกลับยิ่งโหมยั่วโมโหเธอ
ใบหน้าเล็กเรียบนิ่งโกรธจนควบคุมไม่ได้
เธอก็รู้ว่าคนที่จิตใจคับแคบคิดเล็กคิดน้อยอย่างธาวินจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรหลังจากถูกเธอพูดจาเสียดสีไปได้ยังไง ทัศนคติแบบนี้สอดคล้องกับบุคลิกปกติของเขา
เพราะยังไงก็ถึงสถานศึกษาแล้ว เธอไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาที่หน้าประตูสถานศึกษา
ธิชายื่นมือเปิดประตูรถ เท้าข้างหนึ่งยังไม่ทันแตะพื้น
ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มข้างหลังพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ ฉันจริงจังนะ ไม่เคยจริงจังเท่านี้มาก่อน ตั้งใจเรียนให้ดี เธอมันโง่มาก ต้องพยายามให้หนักเพื่อให้ได้เป็นทนายความล่ะ อาจารย์ของพวกเธอคงบอกเธอแล้วว่าอัตราการได้ขึ้นทะเบียนมันต่ำแค่ไหน แทบจะหนึ่งในห้าร้อย!
หลังจากเธอพยายามจนสอบผ่าน ถ้าอยากฟ้องฉัน ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าจะมีใครกล้าตั้งแฟ้มคดี ต่อให้มีคนกล้าหาญชาญชัยยื่นเรื่องให้เธอ เช่นนั้นก็ยังมีปัญหาในเรื่องหลักฐานซึ่งคุ้มค่ากับความปวดหัวของเธอหรือเปล่านะน้องสาว……
นับจากเวลาที่เธอเรียนปริญญาตรีจนสอบรับบัตร อย่างน้อยยังต้องรอห้าปี ห้าปีต่อจากนี้น้องสาวอายุยี่สิบสี่ ก็ถูกฉันกระทำไปหกปีแล้ว ระยะเวลาหกปี……คงไม่พอสำหรับนิติเวช เรื่องด้านนี้เธอเป็นมืออาชีพ ทนายความธิชา เธอเตรียมจะรวบรวมหลักฐานยังไงเหรอ
ถ้าบอกว่าตอนแรกธิชาสามารถอดทนได้ ตอนนี้มาได้ยินเขาท้าทายกฎหมายอย่างโจ่งแจ้ง และอธิบายความเป็นทนายกับศาลราวกับเป็นการเล่นของเด็ก
เธอก็พลันแอบกำหมัด โกรธไปทั้งกายใจ
เพราะมีขยะแบบธาวินในสังคม……คนที่จิตใจผิดแผกจากโบราณถึงได้เพิ่มขึ้น โลกเสื่อมศีลธรรมลงทุกวัน
เพราะไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้
ทั่วทั้งเมืองJไม่มีใครไม่รู้ว่าตระกูลธนาภูวนัตถ์ทำธุรกิจอย่างฉลาด แอบเข้าไปพัวพันในโลกมืด บริหารธุรกิจซื้อขายรายใหญ่กว้างขวางเกินหยั่ง
แต่ทุกคนกลับเคารพธาวิน ถึงขั้นอยากร่วมธุรกิจกับเขา
เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์
จู่ๆ ธิชาก็รู้สึกว่าตำราที่ทั้งหนักและหนาในมือตัวเองเป็นแค่สิ่งที่น่าเย้ยหยัน
เธอได้ศึกษาวิชาชีพที่มีเกียรติและน่ายกย่องเช่นนี้ ตราบใดที่พยายามมากพอ อนาคตข้างหน้าย่อมสดใส
แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ เธอก็รู้อย่างชัดเจนว่าคำพูดของตัวเองนั้นเป็นแค่เรื่องตลกสำหรับธาวินเท่านั้น ฉะนั้นมันก็แค่การประชดประชัน
แม้ว่าเธอจะพยายามอีกเท่าไร……ก็ไม่สามารถเอาชนะธาวินได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระบวนการยุติธรรมกับเขา
……
ธิชาเม้มริมฝีปากไม่พูดจา แต่ธาวินกลับไม่ยอมหยุด
เขาจงใจยื่นมือไปสัมผัสสะโพกของเธอ บีบใต้ก้นของเธอไม่เบาไม่แรง
เธอตัวสั่นอย่างโกรธจัดทันที
ทำไมทนายธิชาไม่พูดอะไรเลยล่ะ เธอคือดาวรุ่งแห่งวิชาชีพกฎหมายนะ ความหวังของกระทรวงยุติธรรมในอนาคต ทำไมแม้แต่คดีธรรมดาๆ อย่างเคสผู้กระทำผิดต่อผู้หญิงยังคิดวิธีรวบรวมหลักฐาน ไม่ได้ด้วยซ้ำ งั้นพี่ชายใจดีช่วยสอนเสริมให้เธอแล้วกัน
ถ้าอยากตัดสินลงโทษผู้กระทำผิดต่อผู้หญิง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหลักฐานของเหลวในร่างกาย ต้องมีหลักฐานจากร่างกายของเหยื่อ……กล่าวคือ หลังจากนี้ห้าปี เธอต้องไปโรงพยาบาล เอาลูกๆ หลานๆ ของฉันออกมาตรวจดีเอ็นเอ……แต่ไม่เป็นไรนะ เธอไม่ต้องกังวลมากเกินไป เพื่อตรวจสอบ พี่ชายยินดีมากที่จะให้ความรวบมือกับเธอ ถึงตอนนั้นหากหลักฐานนิติเวชไม่เพียงพอ ฉันจะอยู่ในศาล……หาที่ที่เหมาะสม ทำเธอดีๆ สัญญาเลยว่าจะทิ้งหลักฐานที่สดใหม่ที่สุดไว้ให้เธอ……
ธาวิน คุณพูดมากพอแล้วนะ!
ทั่วทั้งใบหน้าของธิชาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง และสิ่งที่ธาวินขับในวันนี้คือรถสปอร์ตรุ่นใหม่ มันสะดุดตาผู้คนเป็นจุดสนใจอยู่หน้าประตูสถานศึกษา
เธออยากจะหันไปสู้กับเขา แต่ไม่กล้าวุ่นวายมากเกินไปจนกระทบชื่อเสียงในสถานศึกษาของตัวเอง
ธาวินยิ้มอย่างมีความหมาย ยังไม่พอ ยังไม่ได้ช่วยเธอคิดปัญหาเรื่องสถานที่ในการได้มาซึ่งหลักฐานทางนินิเวชเลย เธอคิดว่าห้องน้ำสาธารณะของศาลเป็นยังไง หรือของกระทรวงยุติธรรมดี บางทีฉันอาจจะไปปรึกษากับพวกผู้พิพากษาที่รู้จักกันสักหน่อย ทำเหตุการณ์ซ้ำรอยในศาลอีกเป็นยังไง ทนายความธิชา ทั้งเหลวแหลกทั้งมั่วตั้งแต่อายุยังน้อย……การทำในศาลซึ่งเป็นที่สาธารณะ คงจะตื่นเต้นน่าดูเลยว่าไหม
ในที่สุดธิชาก็โกรธจัดจนดวงตาเกิดประกาย เธอยกมือพยายามจะตีเขา
แต่เขากลับใช้แขนก้องกันไว้อย่างง่ายดาย
เขามองดูสาวน้อยแก้มบวมแดง ท่าทีอับอายและอัปยศอดสู อารมณ์ที่ไม่ดีก็พลันสงบลงในที่สุด
อยากฟ้องเขางั้นเหรอ
แถมยังจะลงโทษเขา
แม่งเป็นลูกหมาป่าน้อยตาขาวที่เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ
เขากร่นด่าในใจ
แต่บนใบหน้าเขากลับมีรอยยิ้มกริ่ม ยังไม่รีบลงจากรถอีก ถ้ายังไม่ลง……ฉันจะคิดว่าเธออยากทำให้รถสั่นกับฉันที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยแล้วนะ
…………
ธิชาได้รับความทุกข์ทรมานมาตั้งแต่เช้าตรู่
ก่อนหน้านี้ก็ญาณิน แล้วยังมาธาวินอีก
นำไปสู่ความมึนเบลอในคลาสแรก ไม่มีแก่ใจฟังสิ่งที่อาจารย์สอนเลย
ในช่วงพัก เธอพยายามสงบจิตใจอย่างยากลำบาก พลิกเปิดดูสมุดโน้ต เตรียมความพร้อมสำหรับบทเรียนต่อไป
แต่แล้วจู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดไหล่เธอ ธิชา มีคนมาหาคุณ
ธิชาแปลกใจ เธอลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเรียน เดินไปหน้าประตูและมองไปรอบๆ
เธอไม่เห็นใครที่รู้จัก มีหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนเป็นอาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามา คุณคือนักศึกษาธิชาใช่ไหม ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเรียน ถ้าสะดวกคุณตามฉันไปที่ห้องคณบดีหน่อย
