ท่าทางก้าวร้าวค่อยๆหายไปเล็กน้อย ที่มาแทนที่คือการโทษตัวเอง ถ้าหาก วันนี้เขาไม่เข็นคุณอาหญิงออกไป วันนี้ก็คงไม่เป็นหวัดจากลมเย็น
ในเมื่อนายมาแล้วก็พอดีเลย โทรหาพี่สะใภ้นายหน่อย บอกเธอว่าคืนนี้ไม่กลับ และก็อีกอย่างโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องเองอัตโนมัติ ไม่ต้องโทรมาอีก
มือซ้ายนวดเบาๆที่ระหว่างคิ้ว ออกัสเปิดปากพูดกับเลอแปงด้วยเสียงต่ำ ในเวลาเดียวกันก็เปลี่ยนเป็นท่านั่งสบาย ๆ
สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย เลอแปงกระแอมเบาๆหนึ่งที โทรศัพท์มือถือของพี่แบตหมดเหรอ?
อืม มีปัญหาอะไร?
เลอแปงส่ายศีรษะ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดเบอร์โทรศัพท์ สักครู่ ก็โทรติด
พูดเล่าสถานการณ์คร่าวๆของฝั่งนี้ ให้เธอไม่ต้องกังวล รีบไปพักผ่อน
หลังจากเข้าใจถึงสถานการณ์นี้แล้ว เลอแปงก็กลับดูผิดธรรมชาติเล็กน้อย โชคดีที่ไม่ได้ชี้พุ่งไปที่พี่ชาย ไม่งั้น สถานการณ์คงมีแต่จะยิ่งอึดอัด
นายก็ไปพักผ่อนเถอะ… ออกัสค่อยๆเปิดปากพูดออกมา พรุ่งนี้เช้า คุณมาตั้งแต่เช้าก็พอ…
ตกลง งั้นพรุ่งนี้ผมจะมาเปลี่ยนกับพี่ชาย เลอแปงตอบ เขาสามารถมองเห็นความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของพี่ชายได้อย่างชัดเจน
เดินไปถึงประตูห้องผู้ป่วย เขาเหมือนกับคิดอะไรได้ ชะงักฝีเท้า หันตัว ค่อยๆเปิดปากพูดว่า
พี่ชาย พรุ่งนี้เช้าคุณอย่าลืมโทรหาพี่สะใภ้ เธอเป็นห่วงคุณ กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ให้ผมออกมาหาพี่…
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาที่ลึกของออกัสก็ขยับเล็กน้อย บนสีหน้าที่หล่อเหลาอ่อนโยนขึ้นมาก มีเสียงหึออกมาเบาๆ อืม…
วางสายโทรศัพท์ไป เชอร์รีนออกเสียงเบาๆ ร่างกายที่กระวนกระวายก็ผ่อนคลายลง
เมื่อมองดูเวลา ปรากฏว่าเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอก็พลิกไปพลิกมานานขนาดนี้ จนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดเธอถึงจะรู้สึกง่วง
เพียงแต่ นอนอยู่บนเตียงคนเดียว กลับนอนไม่ค่อยหลับ กลับรู้สึกว่าข้างกายขาดอะไรไป รู้สึกไม่ชินมาก
ส่ายศีรษะ เธอหันตัวกลับมา ยังคงรู้สึกแปลกๆ ความเคยชินเป็นเรื่องหนึ่งที่น่ากลัวจริงๆ!
เช้าวันรุ่งขึ้น
สีบนท้องฟ้ายังเช้ามาก แต่เชอร์รีนตื่นแล้ว หนึ่งคืนเต็มๆ เธอนอนน้อยมาก แค่มีเสียงอะไรเล็กน้อยเธอก็ตื่นแล้ว
ลืมตาขึ้นมา มองออกไปนอกหน้าต่าง สีบนท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาๆ
ถอนหายใจเบาๆ เธอลุกขึ้นจากเตียง แต่งตัวเรียบร้อย จากนั้นลองลุกจากเตียง โดยวางเท้าลงกับพื้น
ไหนๆก็พักรักษาตัวมาหลายวันแล้ว อาการปวดก็หายไปเยอะ ณ ตอนนี้ รู้สึกเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้รุนแรง
ยังไงก็ตามอยู่บนเตียงก็นอนไม่หลับ ไม่สู้ออกไปเดินๆ ออกกำลังกายหน่อย พอดีเลยไปโรงพยาบาลหน่อย ไม่รู้ว่าอาการป่วยของเธอหนักไหม
เธอหยิบผ้าพันคอและถุงมือ เธอเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ
ในอีกด้านหนึ่ง
เสียงไอเบาๆ หยาดฝนหรี่ตา พอลืมตาก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
เขาดูเหนื่อยล้ามาก และร่างเรียวยาวของเขาล้มลงอยู่ข้างเตียง หลับไปแล้ว
มองดูอย่างเลื่อนลอย สติเธอหายไปชั่วขณะ ฉากนี้ ราวกับว่าหวนกลับไปเมื่อสามปีก่อน
เมื่อสามปีก่อน พวกเขาก็เป็นแบบนี้…
ในสมองของเธอปรากฏฉากเมื่อวานตอนเที่ยงที่เธอโทรศัพท์ หยาดฝนกัดริมฝีปาก แล้วหลับตา
ณ ตอนนั้น ทำไมเธอไม่ควบคุมตัวเองล่ะ?
โทรศัพท์นั้น ไม่ควรโทรออกจริงๆ แต่ในตอนนั้น กลับไม่มีแรงควบคุม ได้แต่ทำอย่างนั้นไปแล้ว!
ในเวลาที่อันตราย สิ่งแรกที่เธอนึกถึงก็คือเขา สามารถที่จะอยู่เคียงข้างเธอ ก็คือเขา!
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็เห็นเขา สภาวะอารมณ์ของเธอรู้สึกผ่อนคลายมาก พอใจมาก ไม่มีความกดดัน ยิ่งไม่มีความรู้สึกอ้างว้างแม้แต่น้อย
สภาวะอารมณ์อย่างนี้ดีจริงๆ…
นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกสบายขนาดนี้ แต่สภาวะอารมณ์ที่สุขสบายแบบนี้ไม่ได้สัมผัสมันมาตั้งนานแล้ว
สายตาจ้องมองบนใบหน้าที่งดงาม หยาดฝนก็จ้องไม่กะพริบ จ้องมองอย่างละเอียด อยากที่จะเก็บคิ้วตาของเขาทุกตารางนิ้วไว้ในใจ พรรณนานับพันครั้ง
เป็นเวลาสามปีเต็ม เธอไม่ได้มองเขาใกล้ๆเลย เมื่อเทียบกับสามปีที่แล้ว ณ ตอนนี้ยิ่งเพิ่มความมั่นคงของเขา เป็นผู้ใหญ่ ราวกับไวน์แดงที่หมักแล้ว กลมกล่อม มีเสน่ห์
ทันทีที่ขยับ หยาดฝนก็ขยับมาใกล้เขาอย่างช้าๆ หน้าอกของเธอก็เต้นระรัว เธอเป็นเหมือนขโมยคนหนึ่ง
ร่างกายค่อยๆลงมาใกล้ๆ ริมฝีปากสีแดงของเธอก้มลงบนหน้าผากของเขา เบามาก ราวกับขนนกอย่างนั้น กลัวที่จะรบกวนเขา และยิ่งกลัวว่าเขาจะประหลาดใจ
แต่ ฉากนี้กลับบังเอิญตกอยู่ในสายตาของเชอร์รีน ทันใดนั้น เธอก็ชะงักหยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับรูปปั้นไม่ขยับเขยื้อน
หยาดฝนก็ตกตะลึงชั่วขณะ ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในนั้นดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว เงียบราวกับความตาย
ระยะห่างของทั้งสองคนห่างกันแค่นั้น มองดูกันและกันจากระยะไกล
เชอร์รีนจ้องที่ หยาดฝน แต่หยาดฝนก็จ้องมองเชอร์รีนเช่นกัน ระยะห่างช่วงนั้น ไม่ใกล้ไม่ไกล กลับมองได้อย่างชัดเจน…
ณ เวลานี้ ไม่ว่าใคร ก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง หรือถ้าพูด หลังเปิดปาก แล้วจะพูดยังไง…
เวลากำลังผ่านไป ทั้งสองก็รักษาพฤติกรรมนั้น มองหน้ากัน ไม่มีใครเริ่มพูด
สุดท้าย ก็เป็นเลอแปงที่ทำลายความเงียบนี้ เขาเริ่มตำหนิเชอร์รีน บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ให้คุณอย่าเดินไปมั่วซั่ว ขาของคุณยังจะเอาอยู่ไหม?
เมื่อดึงความคิดที่นิ่งเงียบมาเป็นเวลานานกลับมา เชอร์รีนก็ไม่ได้ฟังให้ชัดเจนว่าเขาพูดอะไร แต่เพียงแค่พูดออกมาอย่างเหม่อลอยประโยคหนึ่งว่า คุณพูดว่าอะไรนะ?
เลอแปงรู้สึกจนปัญญา พูดซ้ำอีกครั้งว่า เท้า ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?
ไม่เจ็บแล้ว ดีขึ้นมากแล้ว ไม่อย่างนั้นจะเดินจากห้องมาที่นี่ได้ยังไง เชอร์รีนฝืนดึงมุมริมฝีปากขึ้น
จิตใจของเลอแปงที่ล่องลอยอยู่ในอากาศถึงจะปล่อยวาง พูดอย่างคาดไม่ถึงว่า ทำไมยืนอยู่ตรงนี้ไม่เข้าไป?
ขณะพูด ร่างเขาเดินผ่านเธอไป สายตามองเข้าไปในห้อง คุณอาหญิงก็ตื่นแล้ว ดูเหมือนพี่ชายก็ค่อยๆหรี่ตาลืมตาขึ้นมาแล้ว
เปล่า ฉันก็เพิ่งมาถึงที่นี่ เธอเบี่ยงเบนประเด็นหลัก กดความคิดพวกนั้นลงไป
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ร่างกายเรียวยาวของ ออกัสก็ลุกขึ้นนั่งจากเตียง นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ และความเหนื่อยล้าก็ไม่หายไป
เท้ารักษาหายแล้ว? เขาหรี่ตา จ้องไปที่เชอร์รีน จากนั้นก็มาที่เท้าของเธอ จ้องมอง
เชอร์รีนพยักหน้า ใกล้หายแล้ว เดินมาจากห้องถึงตรงนี้ ก็ไม่รู้สึกเจ็บนะ
ให้หมอตรวจอีกที ยาก็เปลี่ยนแล้ว เดินได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่ให้เธอพูด…
เสียงของเขาทุ้มต่ำ ด้วยเสียงแหบที่เพิ่งตื่นนอน ถึงดูดความสนใจคน แต่แข็งแกร่งไม่สามารถต้านทานได้
หลังจากผ่านไปไม่นาน หมอและพยาบาลก็เดินเข้ามา ด้านหนึ่ง หมอกำลังตรวจอาการของหยาดฝน และในอีกทางหนึ่ง พยาบาลก็กำลังตรวจแผลของเชอร์รีน
โชคดี ที่อาการของทั้งคู่ดีมาก ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร
