ต่อไป ถ้าหากไม่ได้คิดให้ดีว่าคุณรักใครกันแน่ งั้น ก็ไม่ควรที่จะมายั่วโมโหผมตามอำเภอใจ เข้าใจไหม？กลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์！
อารมณ์ของหยาดฝนยังไม่ทันได้สงบลง : ฉันยังต้องไป–
หลังจากนั้น ไม่รอให้เธอได้พูดจบ ออกัสก็ขัดจังหวะเธออย่างเยือกเย็น : ตีสอง ผู้หญิงคนเดียว คุณยังอยากจะไปไหนอีก ขึ้นรถ！
นั่งบนแลนด์โรเวอร์สีดำ ทั้งสองนต่างก็ไม่พูดจากัน มีเพียงบรรยากาศที่เงียบสงัดและน่าอึดอัดเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในอากาศ
หยาดฝนมองไปทางนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ในอ้อมแขนยังคงกอดช่อดอกลิลลี่ที่เขามอบให้ ดอกลิลลี่ช่อนี้ เธอเสียดายที่จะทิ้งมันไป
ได้ยินคำพูดเหล่านั้นของพี่ แล้วก็เห็นถึงความสนิทสนมระหว่างเขากับเชอร์รีนกับตาตัวเองแล้ว เธอถูกกระตุ้นเข้าไปอย่างลึกๆแล้วจริงๆ หัวใจก็กำลังหวั่นไหว
แต่ว่า ตอนที่เห็นสุนันท์ หัวใจที่หวั่นไหวเหล่านั้นก็ค่อยๆสลายไปอีกครั้ง
ปฏิเสธไม่ได้ สำหรับสุนันท์ เธอค่อนข้างหวาดกลัวและกลัวเล็กน้อย
เพราะงั้น เธอจึงสับสนอยู่ในความซ้ำซากจำเจอย่างนี้ โศกเศร้าเช่นนี้！
เห็นเขาและเชอร์รีนสนิทสนมกัน ก็คิดอยากจะพุ่งเข้าไปหาเขาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
แต่ เมื่อเห็นสุนันท์ ความคิดของเธอกลับว่าก็ค่อยๆรู้สึกเสียใจภายหลังอีกแล้ว
ก้าวไปข้างหน้า ถอยหลัง ถอยหลัง ก้าวไปข้างหน้า มีเพียงสองทิศทางที่ง่ายดายเช่นนี้ กลับว่ายากที่จะเลือก……
＊
ผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ที่สูงจรดพื้น ลำแสงสองอันที่ส่องสว่างส่องเข้ามา แสบตาอย่างมาก
หลับตาอย่างค่อนข้างที่ไม่อาจจะรับไหว หลังจากนั้น เธอก็ขยับสายตา ยื่นมือออกไปเปิดผ้าม่านบางๆที่หน้าต่างออก
สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เขาลงจากรถก่อน กลับว่ามองไปข้างหน้าแล้วไม่หันหลังกลับเลย
และหยาดฝนเดินอยู่ด้านหลังของเขา กอดช่อดอกลิลลี่ไว้ในอ้อมแขน ก็คือช่อนั้นที่เธอเห็น
หยาดฝนเดินช้ามาก จ้องมองไปยังแผ่นหลังของเขาอย่างไม่ละสายตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
รู้สึกปวดใจเล็กน้อย เชอร์รีนหายใจเข้าอย่างลึกๆ หันหลังกลับ กลับไปนั่งที่โซฟา
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ออกัสเดินเข้ามาแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อนข้างอึมครึมหน่อย
เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ ยืดตัวให้ตรงสูงตระหง่าน สูงใหญ่ ไหล่กว้าง สะโพกแคบ ขายาวและมีพละกำลัง มีคุณสมบัติที่ทำให้ผู้หญิงหลงใหลจริงๆ
ยิ้มเล็กน้อย เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น เอ่ยปากพูด : คุณออกัสทำไมถึงกลับมาดึกดื่นขนาดนี้ล่ะ？
ได้ยินแล้ว ออกัสสายตายกขึ้นเล็กน้อย เส้นสายตาสบกับเธอที่อยู่บนโซฟา ขมวดคิ้ว : ยังไม่นอนเหรอ？
ฉันก็เพิ่งกลับมาไม่นานเท่าไหร่เอง คืนนี้ออกไปดูการแสดงเปียโนที่โรงละครโอเปร่ากับเลอแปงมาน่ะ เพิ่งจะแสดงจบไม่นานเท่าไหร่
ระหว่างคำพูด สายตาของเธอจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเพียงครู่เดียว อยากจะมองให้เห็นอะไรบางอย่าง แต่ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นผิดหวังมาก
สายตาของเขาช่างจมลึกมากเกินไป ราวกับไร้ขอบเขต มองไม่เห็นก้นลึกด้านนัยน์ตา มีเพียงความสงบนิ่ง คุณอยากจะมองให้เห็นอะไรบางอย่าง มันเป็นไปไม่ได้เลย
เพราะงั้นจึงพูดได้ว่าต่อไปกลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ดึกสุดห้ามเกิน 00.00 อีกอย่าง มีเวลาว่างไปดูงานแสดงดนตรีกับ เลอแปง สู้อยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ช่วยเขาทบทวนบทเรียนดีกว่านะ
ในน้ำเสียงที่ทุ้มลึกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คิ้วที่งดงามของเขาขมวดเข้าหากันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นความไม่พอใจ
ระหว่างพูด ได้ถอดเสื้อคลุมออก วางไว้อีกฝั่งหนึ่ง
เชอร์รีนแค่ยิ้ม : คุณออกัส ไปที่ไหนมาคะ ทำไมดึกขนาดนี้ถึงจะเพิ่งกลับมา？ตอนนี้ตีสองแล้วนะคะ
ขยับเล็กน้อย แสงสลัวๆส่องผ่านนัยน์ตาของเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้คนไม่อาจจะจับไว้ได้ทัน ริมฝีปากของเขากระตุก พูดออกมาโดยทันที : ไปเซ็นสัญญา……
ไปเซ็นสัญญา？เซ็นสัญญาในห้องวีไอพีของโรงละครโอเปร่าเหรอ？ทำไมคุณป้าถึงได้ไปด้วยล่ะ？
จงใจแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ เธอพูดความสงสัยออกมาอย่างเย็นชาเล็กน้อย หลังจากนั้น ก็มองไปที่เขาอย่างจริงจังและสงบนิ่ง
เธอกลับอยากจะดู คุณออกัสพูดกลบเกลื่อนคำโกหกของตัวเองยังไง！
เซ็นสัญญา เขาโกหกผีเหรอ？
เมื่อได้ยิน สายตาของออกัสก็หันกลับมาแล้ว เชอร์รีนสบกับสายตาของเขาแล้ว
นัยน์ตาลึกของเขาค่อยๆหรี่ลง และก็ไม่พูดจา เพียงแค่มองไปที่เธอ
ภายในรูม่านตาที่ดำลึกคู่นั้น เชอร์รีนสามารถมองเห็นตัวเองในร่างย่อส่วนได้อย่างชัดเจน เล็กขนาดนั้น รวบรวมอยู่ข้างใน
นัยน์ตานำมาซึ่งความกดดันที่ยากเกินกว่าจะบรรยายด้วยคำพูดได้ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงเงียบสงบ ถึงขั้นกับนำมาซึ่งรอยยิ้มที่ราบเรียบ
คุณออกัสก็ไม่ต้องคิดมา ห้องวีไอพีของฉันและเลอแปงห่างกับพวกคุณไม่ไกลมาก ตอนที่ออกมา ฉันก็บังเอิญเห็นที่ช่องประตู อีกอย่าง ยังมีช่อดอกลิลลี่วางอยู่บนโต๊ะด้วย
เธอบรรยายสิ่งที่เธอเห็นมาทั้งหมดอย่างชัดเจน ไม่พลาดแม้แต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่ คุณหญิงเชอร์รีน…… สายตาที่ลุ่มลึกของออกัสมองมาที่เธอ กระตุกริมฝีปากบางๆ ค่อยพูด
เชอร์รีนหยิบแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะ เพิ่มความอบอุ่นในมือที่ค่อนข้างเย็นของตัวเอง พูดกล่าว : มีอยู่เรื่องหนึ่ง คุณออกัสอาจจะยังไม่รู้ เรื่องที่คุณป้ากับคุณเคยคบหาดูใจกันเมื่อสามปีก่อนนี้ ฉันรู้เรื่องแล้ว
ดวงตาของเขาหรี่ลงทันที เม้มริมฝีปาก จ้องมองไปที่เธอ : คุณหญิงเชอร์รีน สรุปว่ายังมีอีกกี่เรื่องที่ผมยังไม่รู้กันแน่？
ไม่มีแล้ว มีเพียงเท่านี้แหละ เรื่องนี้ก็รู้ได้บังเอิญนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณออกัส ฉันไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น
แต่ละคำพูดแต่ละประโยค เชอร์รีนพูดอย่างเชื่องช้ามาก พูดออกมาอย่างชัดเจนมาก
รู้โดยบังเอิญ？ความบังเอิญของคุณหญิงเชอร์รีนมันบังเอิญมากเกินไปหรือเปล่า？ เขาขมวดคิ้วเบาๆ
คุณออกัสตอนนี้กำลังสงสัยฉันอยู่เหรอ？ เธอยิ้ม : จริงๆ แม้แต่ตัวฉันเองก็รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้มันบังเอิญมากเกินไป แต่ว่า จริงๆแล้วมันคือความจริง ในฐานะที่เป็นอาจารย์ ฉันยังคงมีศีลธรรมของความเป็นคน
น้ำเสียงของออกัสเปลี่ยนเป็นไม่แยแสแล้ว : รู้เรื่องพวกนี้ แล้วจะยังไง？
มือทั้งสองข้างบีบที่แก้วแน่นๆโดยไม่รู้ตัว เชอร์รีนได้รับความเจ็บปวดจากน้ำเสียงของเขาแล้ว แต่กลับว่ายังคงมีจิตใจฮึกเหิมไม่หวาดหวั่น
ฉันอยากรู้ ระหว่างคุณกับคุณป้า สรุปว่าเป็นอะไรกันแน่？ตอนที่อยู่ที่เมืองบีเจ คุณได้รับข่าวว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น เพราะงั้นจึงทิ้งฉันไว้ที่ข้างทาง กลับมายังอำเภอซีซ่าในชั่วข้ามคืน?
มองเธออย่างเงียบๆอยู่ครู่ใหญ่ นัยน์ตาดำของเขาเพิ่มความเข้มขึ้นแล้ว ราวกับว่าเป็นตอนกลางคืนเลย หลังจากนั้น ก็เอ่ยปากพูดแล้วว่า : มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย？
มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย……
สี่คำที่ง่ายๆเช่นนี้ กลับทำให้เชอร์รีนหัวใจของตัวเองเหมือนโดนอะไรทิ่มแทงยังไงอย่างนั้น ความเจ็บปวดที่ถี่ยิบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ฉันคือคุณหญิงเชอร์รีนที่คุณเรียกอยู่เต็มปาก คุณว่า เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉัน？
บางเรื่อง คุณหญิงเชอร์รีนกลับว่าลืมไปแล้ว…… ออกัสกระตุกริมฝีปาก น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำพรั่งพรูออกมาจากปากว่า ： ตอนแรก พวกเราเพราะอะไรถึงเลือกที่จะแต่งงานกัน？
…… ตกตะลึง ไม่พูดจา
ตอนแรกเป็นเพราะว่าคุณเลือกที่จะปกป้องเด็กในท้องถึงได้เลือกแต่งงานกับผม คุณหญิงเชอร์รีนเป็นเพียงแค่การทำข้อตกลงกันเท่านั้น ส่วนเรื่องส่วนตัวของผม คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาถาม เข้าใจไหม？ ออกัสพูดกล่าว
จิตใจสั่นคลอน เธอรู้สึกว่าริมฝีปากค่อนข้างแห้งกร้าน ยิ้มเยาะอย่างดูถูกถากถาง ： เข้าใจแล้ว คุณออกัส
ก่อนหน้านี้ เธอเคยคิดว่า คุณออกัส คุณหญิงเชอร์รีน เป็นคำที่งดงาม และทำให้คนซาบซึ้งใจเช่นนี้
