ก็คือคนที่กินแอปเปิลกับเชอร์รีนคนนั้นไง ทั้งสองได้ออกไปนานแล้ว ไม่แน่ก็อาจจะถึงบ้านแล้วมั้ง
ลมหายใจที่ออกจากร่างกายเย็นลงทันที ดวงตาของ ออกัสนั้นลุ่มลึกผิดปกติ ไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิแม้แต่น้อย เย็นเหมือนน้ำแข็ง…
ฉัตรดาวรู้สึกได้ถึงความเย็นชาบนใบหน้าของเขา ร่างกายสั่นไหวโดยไม่ตั้งใจ
ไม่มีคำพูดอีกต่อไป ริมฝีปากบางของเขาเม้มเป็นเส้นตรง เดินออกไปจากผับโซ่สวาท
ขณะที่เดินไป ด้วยลมหนาวที่พัดผ่านใบหน้าของเธอ ฉัตรดาวเย็นจนหัวไหล่หด
แต่จะว่าไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างคุณออกัสและเชอร์รีนค่อนข้างผิดปกติไปหน่อยหรือไม่?
ทำไมเธอรู้สึกว่า สองคนนี้มีเรื่องภายในบางอย่าง?
＊
รถจอดอยู่หน้าอาคารพักอาศัย เชอร์รีนเอ่ยปากขอบคุณ: วันนี้ฉันสร้างปัญหาให้คุณแล้วจริงๆ!
พวกเราล้วนแต่เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน จะมีปัญหาอะไรกันล่ะ องค์ชายยิ้มให้อย่างจริงใจ
เมื่อเห็นดังนี้ เชอร์รีนก็ยิ้มเช่นกัน องค์ชายเมื่อเทียบกับสมัยมัธยม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
ยังคงซื่อสัตย์จริงใจ แล้วก็ เมื่อมองเห็นผู้หญิง หน้าก็แดงแล้ว
ฉันขอตัวก่อนนะ คุณขับรถกลับบ้านก็ระวังหน่อย เธอกำชับ จากนั้นก็เปิดประตูรถและเดินไป
และองค์ชายรีบลงจากรถ ก้าวไปข้างหน้า ไม่กี่ก้าวก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ รู้สึกตื่นเต้นและไม่สงบ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ
ถูกขวางทางไว้ ไม่เข้าใจ เชอร์รีนเงยหน้ามองเขา: ทำไมเหรอ องค์ชาย？
แต่คำพูดที่พูดไป ก็อดกลั้นขำไม่ได้ เธอหัวเราะออกมา ชื่อของเขามันเป็นเอกลักษณ์เกินไป รู้สึกไม่รื่นหูและตลกทุกครั้งที่พูดเรียกออกมา
ในยามค่ำคืน รอยยิ้มบนแก้มของเธอเปรียบเสมือนแสงจันทร์ที่เจิดจ้า แวววาว น่าหลงใหล
ยิ่งเมื่อได้ยินเธอพูดชื่อตัวเองออกมาจากปาก หัวใจขององค์ชายก็เต้นแรงขึ้น หน้าก็จะแดงๆหน่อย ซึ่งมันไม่สอดคล้องกันมากกับร่างกายที่แข็งแรงและสูงของเขา
ผม……ผมมีอะไรจะบอกคุณ…… เขากล่าว
ได้ พูดมาสิ
เชอร์รีนรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร แต่ไม่ได้ห้าม เพราะเขามีเพียงคำเหล่านั้น ที่จะเอ่ยความคิดที่ซ่อนอยู่ในใจของเขาออกมา เธอถึงจะสามารถปฏิเสธได้อย่างสมบูรณ์
องค์ชายประหม่าอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็ค่อยๆเอ่ยปากพูด
เชอร์รีน ผมชอบคุณ เริ่มชอบตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว เมื่อวานตอนที่เจอคุณที่สวนสาธารณะ ผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่ต้องการตกลงมาจากฟ้า จะโชคดีเช่นนี้ได้อย่างไร……
มุมปากของเชอร์รีนกระตุก เรียกเบาๆว่า: ชาย–
เธอยังพูดไม่จบ แต่ถูกขัดจังหวะโดยองค์ชายที่กล้าหาญ เขาทำมันในครั้งเดียวโดยไม่หยุด
ผมมีบ้านในเมือง s ประมาณ120 ตารางเมตร รถฮุนไดมูลค่า 2 แสน ธนาคารมีเงินฝากห้าแสน เงินเดือนห้าพัน เงื่อนไขสำหรับการแต่งงานกับคุณ เชอร์รีน คุณจะรับได้ไหม?
เขาไม่เคยจีบผู้หญิงมาก่อน ยิ่งขี้อายมากขึ้นโดยธรรมชาติ ไม่รู้จะเอาใจสาวๆยังไงดี
ดังนั้น เขาคิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุดในการจีบหญิง
เชอร์รีนมองไปที่ดวงตาที่จริงใจและดำมืดของเขา คำพูดเหล่านี้ เรียบง่าย แต่พอทำเอาสาวๆหลงได้เลย
แต่ในตอนนี้ เสียงทุ้มหนักแน่นดังขึ้น: คุณคิดว่ารับได้ไหม?
มองไปรอบ ๆ ชายผู้นั้นยืนข้างเขาอย่างไม่รู้กาลเทศะ ท่าทางของเขาคาดเดาไม่ได้ ที่นิ้วยังมีบุหรี่อยู่ และก็เต็มไปด้วยควัน
องค์ชายตกตะลึงและมองไป ปรากฏว่าเป็นชายในผับโซ่สวาทคนนั้น เขายังคงดูเย่อหยิ่ง สูงส่ง และไม่ธรรมดา
แต่ เขาไม่สะดุ้งแม้แต่น้อย ยืดหน้าอกขึ้น : ทำไมเชอร์รีนถึงไม่ยอมรับ?
ออกัสมองไปที่เชอร์รีน หัวเราะอย่างเย็นชา แม้จะสง่างาม กลับว่ายิ่งอันตรายราวกับเสือชีตาห์: เชอร์รีน เรียกกันอย่างค่อนข้างสนิทเลย……
องค์ชายสบตา พูดคำต่อคำ: คุณออกัส คุณไม่ได้เป็นอะไรกับเชอร์รีนเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าฉันจะเรียกเธอว่าอะไร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยสักนิด ไม่ใช่เหรอ?
ไม่เป็นอะไรกันงั้นเหรอ? ริมฝีปากบางของ ออกัส ยิ้มเยาะเย้ย หน้าหล่อเย็นชามาก เธอท้องกับฉัน มาสองเดือนแล้ว ถือว่าไม่เกี่ยวข้องกันอีกเหรอ?
ได้ยินดังนั้น องค์ชายตะลึงนิ่งเหมือนก้อนหิน ตกใจสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ท้องกับเขา……สองเดือนแล้วงั้นเหรอ……
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พบเสียงของตัวเอง รู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อย: เชอร์รีน นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่า?
ไม่เชื่อเหรอ? มือใหญ่ของ ออกัส ลูบใบหน้า เชอร์รีนอย่างช้าๆ ก้มหน้ามองที่เธอด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ดูเหมือนแทบอยากจะหยิกเธอแรงๆให้ป่นปี้!
สักพัก เขาถึงจะหัวเราะออกมา: ทะเบียนสมรสของเรา จะดูไหม หืม?
เมื่อแก้มถูกดึง เชอร์รีนหลีกเลี่ยงมือของเขา สายตานิ่ง ไม่แยแส แต่ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเขา
และการกระทำดังกล่าวทำให้ ออกัสรำคาญมากยิ่งขึ้น เขายื่นมือออก มาโอบเอวบางของเธอไว้
ทันใดนั้น เขาโน้มตัวก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด รุนแรงมาก จนเชอร์รีนรู้สึกอยากจะกินริมฝีปากของเขาไปเลย
ร่างกายถูกล็อกอย่างแน่นหนาด้วยแขนยาวอันแข็งแกร่งของเขา ขยับไม่ได้
การกระทำของเขากะทันหันเกินไป เธอไม่ได้คาดคิดไว้เลย ด้านข้าง องค์ชายยังคงอยู่ที่นั่น แต่เขา…
เชอร์รีนดิ้นรน ใช้แรงบิดตัว อยากจะสลัดตัวออก แต่เขาเป็นเหมือนสัตว์เดรัจฉานที่หิวโหยมานาน กัดแทะ ลุ่มหลง ไม่ยอมปล่อย
สุดท้ายเธอก็โกรธ ฟันขาวกัดริมฝีปากล่างเขาอย่างดุดัน จนกลิ่นเลือดจาง ๆ ปนกันไประหว่างคนสองคน ในที่สุดเขาก็ปล่อย
ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวในทันที ดันตัวออกห่างระหว่างกัน หน้าอกของ เชอร์รีน ยังคงกระเพื่อมขึ้นลงอย่างไม่หยุดหย่อน
มือทั้งสองข้างขององค์ชายกำหมัดแน่น เส้นเลือดปูดขึ้นรุนแรงที่หลังมือ จ้องมองที่ ออกัสอย่างโกรธเคือง: เชอร์รีน คุณเป็นอะไรไหม?
ฉันไม่เป็นไร ที่เขาพูดเมื่อกี้เป็นความจริงองค์ชาย คุณไปเถอะ
พูดจบ ใบหน้าของ องค์ชายซึมทันที หากเธอไม่ได้เอ่ยปากด้วยตัวเอง เขาก็ยังคงมีความหวังเล็กน้อย
ตอนนี้ความหวังนั้นได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์แล้ว!
หลังจากที่คุณขึ้นห้องไป ฉันค่อยไป! เขายังไม่วางใจ
ไม่เป็นไรจริงๆ คุณไปเถอะ เดี๋ยวเราค่อยติดต่อกัน
คำพูดมาถึงจุดนี้ แถมยังเป็นสามีภรรยา แม้จะไม่สบอารมณ์ก็ตาม ก็ยังไม่ถึงคราวที่คนนอกอย่างเขาจะมาชี้แนะ
ทั้งจนใจทั้งหดหู่ องค์ชายพยักหน้า สตาร์ทรถสีดำแล้วจากไป
ค่อยติดต่อกัน ชีวิตของ คุณหญิงเชอร์รีน ชุ่มฉ่ำเกินไปหน่อยแล้ว หืม? เขาจ้องมองเธออย่างดุเดือด ริมฝีปากบางยังมีเลือดอยู่บ้าง ปรากฏให้เห็นว่าอันตรายยิ่งขึ้น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เชอร์รีนก็เงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของเขา: เรื่องของฉันดูเหมือนว่ายังไม่ถึงคราวที่คุณออกัสจะแสดงความคิดเห็นนะ……
ยังไม่ถึงคราวที่ฉันจะต้องแสดงความคิดเห็น แล้วถึงคราวของใครล่ะ นายตำรวจองค์ชายเหรอ? ออกัสยิ้มเย็นชา น้ำเสียงเต็มไปด้วยการประชดประชัน
สิ่งที่คุณออกัสเพิ่งพูดไปแป๊บเดียวก็ลืมแล้วเหรอ?
