เชอร์รีนขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เธอไม่กลัวการจ่ายเงิน แต่เธอกลัวว่าเงินในบัตรที่จ่ายมันไม่พอ
สุดท้าย สุนันท์ใช้เงินในการซื้อเสื้อผ้าเยอะมาก
และเธอคาดไม่ถึงจริงๆ สุนันท์จะมาแบบนี้……
แต่ว่า เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ถ้าคุณไม่หยิบเสื้อผ้าขึ้นมา มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน
ยิ้มตรงมุมปาก เชอร์รีน ตอบกลับเบาๆ เดินไป รับเสื้อผ้า เสื้อโค้ทหนึ่งตัว และกระโปรงหนังหนึ่งตัว
เธอชั่งน้ำหนักเสื้อโค้ทในมือ เธอขมวดคิ้วสูงขึ้นเล็กน้อย เสื้อผ้าหนังมีน้ำหนักและราคาไม่มีทางถูกๆแน่
ต่อหน้าสุนันท์ ตนไม่สามารถถามราคาได้ เธอแค่ยิ้มเบาๆ： ถามหน่อยค่ะ จ่ายเงินที่ไหนคะ?
ทางนี้ค่ะ เชิญตามฉันมาค่ะ พนักงานขายและยิ้ม เดินนำทางไป
ถือเสื้อผ้า เชอร์รีนเดินตามหลัง หลังจากออกจากเคาน์เตอร์ เธอเอื้อมมือหยิบฉลากออกมา มองราคา
เสื้อโค้ทขนสัตว์หนึ่งแสน กระโปรงขาสั้นสองหมื่น สองชิ้นรวมกันเป็นหนึ่งแสนสองหมื่น แต่เงินในบัตรมีเพียงห้าหมื่น และยังเป็นเงินเดือนที่เธอเก็บได้จากการทำงานในช่วงสองปีที่ผ่านมา
เห็นแล้วต้องไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เธอรู้สึกปวดหัว ไม่จ่ายไม่ได้ แต่ถ้าจ่ายก็มีไม่พอ แล้วจะทำยังไง?
คุณนายคะ สอบถามหน่อยว่าท่านจะรูดบัตรหรือจ่ายเงินสดคะ? พนักงานขายยังคงยิ้มอย่างสุภาพ
…… เชอร์รีนกระตุกคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไร
ยังจะให้จ่ายเงินสด คนอย่างเธอ แม้แต่กระเป๋าก็ไม่ได้เอามา จะเอาเงินจากที่ไหนหนึ่งแสนสองหมื่นล่ะ?
เมื่อถึงเวลาที่ลำบากใจ ออกัสเดินเข้ามา สายตามองมาที่เธออย่างผ่านๆ จากนั้นก็ส่งบัตรธนาคารให้พนักงานขายไป: รูดบัตรครับ
ค่ะ ท่านประธาน พนักงานขายรับบัตรมา
เชอร์รีนมองเขา: คุณมาได้ยังไง?
เขาจ้องมองเธอ เลิกคิ้ว: ถ้าผมไม่มา คุณจะจ่ายเงินยังไง?
ฟังจบ เธอเม้มริมฝีปากของเธอ เงียบ ไม่พูดอะไร
ท่านประธาน กรุณาเซ็นชื่อค่ะ พนักงานขายมอบใบเสร็จให้
ออกัสหยิบปากกามือซ้าย งดงามดั่งหงส์ร่อนมังกรรำ เขาเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว จากนั้น เอ่ยคำพูดออกเสียงต่ำออกมาคำหนึ่งกับเธออว่า: คุณไปก่อนเลย……
พูดตอบรับ เชอร์รีนมองเหลือบมองเขา หยิบเสื้อผ้าที่ใส่ถุงไว้ เดินออกมาจากเคาน์เตอร์
จ่ายเงินแล้วเหรอ? สุนันท์นั่งดื่มน้ำอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงฝีเท้าและเงยหน้า
จ่ายแล้วค่ะแม่ แล้วยังต้องการซื้ออะไรอีกไหมคะ? เชอร์รีนเสแสร้งยิ้ม
โชคดีที่สุนันท์ไม่ได้ตั้งใจไปซื้อของอีกต่อไปและส่ายหัว: ของที่ควรซื้อฉันซื้อหมดแล้ว เดี๋ยวกลับไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์เลย
ทั้งสองกำลังคุยกัน ออกัสก้าวขายาวมา เดินเข้ามา สุนันท์ยิ้ม: คุณชายออกัส ไปไหนมาล่ะ?
ห้องน้ำครับ…… สีหน้าเขาเฉยเมย ดึงริมฝีปากบาง
เชอร์รีนเอนศีรษะเล็กน้อย ดวงตามองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ไม่คาดคิด ชนกับสายตาที่มืดมิดและลึกของเขา
ใจเหมือนถูกกระตุ้นอย่างแผ่วเบา เธอรีบหันหน้าหนี และละสายตาไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อผ่านเคาน์เตอร์เสื้อผ้าสตรีออกัสหยุดเดินชั่วขณะ สายตาตกกระทบเสื้อคลุมสีแอปริคอท สไตล์เรียบง่ายและสง่างาม
เขาแตะคางเล็กน้อยแล้วกำชับพนักงานขาย: หยิบเสื้อโค้ทรุ่นนั้นมาหน่อย
เชอร์รีนขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย และก็ไม่ได้สนใจ ความตั้งใจของประธานออกัสคนธรรมดาจะเดาได้อย่างไรกัน
มือยกเสื้อโค้ทสีแอปริคอทขึ้นมา ออกัสถามเธอโดยตรง: ไปลองดู……
ได้ยินดังนั้น เชอร์รีนอดไม่ได้ที่จะตะลึง ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น สงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า
และสีหน้าของสุนันท์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมา และยืดเส้นยืดสาย
ความสนใจในตอนนี้ของคุณชายออกัสค่อยๆเปลี่ยนไปจากหยาดฝน แต่เป็นเรื่องดี เธอไม่มีเหตุผลที่จะห้าม
สุดท้าย พนักงานขายก็เอ่ยปากพูด เธอถึงจะดึงสติกลับมาได้ เดินเข้าไปในห้องทดลอง และเปลี่ยนเสื้อโค้ท
สีลายแอปริคอทหลังจากที่เชอร์รีนสวมไปนั้น แก้มดูขาวกระจ่างใสขึ้น เสื้อคลุมยาวถึงเข่า บุคลิกดี สง่างาม ออร่าจับทันที
ตัวนี้แหละ ใส่ถุงเลยครับ…… มีความน่าทึ่งปรากฏออกมาที่ระหว่างคิ้วของออกัส จากนั้น พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
และสุนันท์ที่ไม่ค่อยชื่นชมบ่อยเท่าไหร่: ชุดนี้ไม่เลว
จนกระทั่งถือเสื้อผ้าไว้ในมือ เชอร์รีน ยังคงใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอคิดไม่ถึงว่า เสื้อโค้ทนั่นจะซื้อให้เธอจริงๆ
ไม่ได้หยุดระหว่างทางอีก ทั้งสามคนก็กลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์
คนใช้ทำความสะอาด บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ป้าคนทำอาหารนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังห่อเกี๊ยว และหยาดฝนมองดูอยู่ข้างๆ
เมื่อเห็น สุนันท์ ป้าที่ทำอาหารดูตะขิดตะขวงใจนิดหน่อย กลัวว่าเธอจะตำหนิ
เมื่อเห็นความประหม่าของเธอ หยาดฝน อธิบายให้ สุนันท์： พี่สะใภ้ คุณป้าในครัวทำเกี๊ยวอยู่คนเดียว ฉันก็ค่อนข้างเบื่อพอดี ก็เลยให้ป้ามาห่อเกี๊ยวที่ห้องนั่งเล่น ฉันก็ได้ศึกษาไปด้วย
ฝึกไว้ทำให้คู่หมั้นแกกินเหรอ? สุนันท์ยิ้มกล่าว
มองไปที่ออกัสอย่างคลุมเครือ หยาดฝนพยักหน้า: เขาชอบกินเกี๊ยวมาก
ออกัส ขมวดคิ้ว แสงสลัวส่องผ่านดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา ใบหน้าของเขาสงบ ไม่มีอาการขึ้นๆ ลงๆ เลยแม้แต่น้อย
งั้นแกก็ตั้งใจเรียนรู้หน่อย ให้ป้าจันทร์สอนแกดีๆ…… สุนันท์ไม่เพียงแค่ไม่โกรธ และยังยิ้มทั้งใบหน้า
เชอร์รีนเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้าไป รอให้เธอเดินเข้ามา บทสนทนาระหว่างหลายๆ คนจบลงแล้ว ออกัสก็ขึ้นชั้นบนไป
คุณชายออกัส ช่วยเลือกเสื้อโค้ทให้เชอร์รีนตัวหนึ่ง หยาดฝน แกอยากดูไหม?
ก็ได้ หยาดฝน ยิ้มอย่างอ่อนโยน น้ำหวาน ไม่สนใจแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าต้องการชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจก็เท่านั้น
สุนันท์รับมาจากมือของเชอร์รีน จากนั้นก็ส่งให้หยาดฝน: ฉันไม่รู้เลย ว่าที่แท้รสนิยมของคุณชายออกัสจะดีขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาเลือกเสื้อผ้าให้ผู้หญิง……
เชอร์รีนไม่สนใจ และนั่งข้างๆ ช่วยป้าจันทร์ห่อเกี๊ยว
เสื้อโค้ทสีแอปริคอทในมือ เนื้อผ้าดีเยี่ยม และสไตล์ยังเป็นเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิล่าสุดอีกด้วย
จ้องมองไปที่เสื้อโค้ทสีแอปริคอท ในใจของหยาดฝนเป็นดั่งมีด แต่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า: ไม่เลวเลยจริงๆ ยังมีอีกไหม ฉันก็อยากไปเอาสักตัว
สุนันท์เฝ้าสังเกตสีหน้าของหยาดฝนแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ และเธอก็ไม่ได้สนใจที่จะโอ้อวดต่อ： อาจจะไม่มีแล้ว จริงสิ ตรุษจีนปีนี้พี่ชายแกกลับมาไหม?
หยาดฝนกล่าวเบาๆ: พี่สะใภ้ไม่ได้โทรหาพี่ชายหรอกเหรอ?
โทรไปแล้ว โทรไปสองสามวันแล้ว แต่โทรศัพท์เขาไม่มีใครรับเลย
งั้นเกรงว่าไม่ได้กลับมาแล้วล่ะ อำเภอซีซ่าเพิ่งประสบแผ่นดินไหวในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ที่นั่นช่วงนี้อยู่ในช่วงพิเศษ เกรงว่าพี่ชายคงต้องประจำตำแหน่ง
ได้ยินดังนั้น สุนันท์โกรธมาก: เขาเป็นแค่ผู้รับผิดชอบอำเภอซีซ่าไม่ใช่เหรอ นึกไม่ถึงว่าเขายุ่งมากถึงขนาดนั้น เขาไม่สามารถแม้แต่จะกลับบ้านได้ตลอดทั้งปี ตอนแรกให้เขารับตำแหน่งที่เมืองจี แต่ไม่ฟัง น่าโมโหจริงๆ!
หยาดฝนสายตานิ่งลึก ไม่พูดใดๆ ถ้าให้เธอรู้ความจริง เกรงว่าเธอจะโกรธแทบบ้า
คืนนี้วันส่งท้ายปีเก่า กินเกี๊ยว ผ่านไปไม่นาน ก็เป็นตอนกลางคืนที่มืดมิดแล้ว
