วันถัดไป
รถจอดที่หน้าประตู ออกัสนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ เชอร์รีนนั่งอยู่ข้างๆเขา
เลอแปงไปรับหยาดฝน รอหลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงแล้ว ค่อยออกเดินทาง
วันนี้เช้าถึงจะตื่นขึ้นมา โทรศัพท์ของเลอแปงก็มีสายเรียกเข้ามา บอกว่าป้าก็จะกลับเมืองs เขาไปรับที่โรงพยาบาลก่อน
หลังจากที่รอประมาณ10นาที เลอแปงประคองหยาดฝนออกมาปรากฏตัวต่อเส้นสายตาแล้ว เดินเข้ามาใกล้ พวกเขาสองคนนั่งเบาะหลัง
รถคันสีดำขับไปข้างหน้า ระหว่างทาง ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ภายในรถยังคงรักษาความสงบเงียบนั้นตลอด
กลับว่าไม่มีใครเอ่ยปากพูดทำลายความเงียบสงบนี้เลย เหมือนว่ามีเรื่องในใจ
รอจนกลับมาถึงเมืองs ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว ออกัสขับรถไปยังคฤหาสน์บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ก่อน หลังจากที่พวกเขาลงจากรถหมดแล้ว ก็ไปที่บริษัทอีก
สุนันท์ที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หันหน้ามา ตกใจ : นี่เกิดอะไรขึ้นกับพวกแกเหรอ？
ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร อีกสองวันก็ฟื้นตัวแล้ว เลอแปงพูดอธิบาย จงใจที่จะพูดหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญ
ทำไมถึงไม่ระวังตัวอย่างนี้ ขึ้นไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ หลังจากที่ทำอาหารค่ำเสร็จแล้ว จะให้คนรับใช้ไปเรียกพวกแกลงมา
เอนนอนบนเตียง เชอร์รีนถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่งรถมาเป็นเวลานานติดต่อกันขนาดนี้ ค่อนข้างง่วงนอนจริงๆ เมื่อหลับตาลง ก็หลับใหลไปแล้ว
การนอนหลับในครั้งนี้ หลับไปจนถึงพลบค่ำเลย นอกหน้าต่างกลายเป็นเวลากลางคืนที่มืดสนิท
เพิ่งจะลืมตาขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ขึ้นมาเรียกที่หน้าประตู เธอขานรับ หลังจากนั้นก็เดินไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ ถึงจะเดินลงไปชั้นล่าง
สุนันท์ ，หยาดฝน แล้วก็เลอแปงนั่งกันเรียบร้อยแล้ว รีบเร่งฝีเท้า เธอรีบเดินไป นั่งลงใกล้ๆเลอแปง
อาหารค่ำรสชาติกลับว่าไม่จืดชืดเลย และค่อนข้างที่จะมันเยิ้ม ยังไม่ทันได้ขยับตะเกียบ แค่ได้กลิ่นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เกิดอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรงขึ้นมา
สีหน้าเปลี่ยนไป เธอก็ไม่ทันได้พูดอะไร หันหลัง พุ่งเข้าไปในห้องน้ำเลย
อ้วกอย่างไม่หยุดหย่อน เหมือนว่าจะอ้วกเอาสิ่งที่อยู่ในท้องออกมาหมดเลย ถึงขั้นกับ สุดท้ายแม้แต่น้ำย่อยในกระเพาะก็อ้วกออกมาแล้ว
หายใจหอบเล็กน้อย สีหน้าของเชอร์รีนค่อนข้างขาวซีด บ้วนปาก กลับมาที่โต๊ะอาหาร
สายตาของสุนันท์กวาดมองไปที่หยาดฝนเป็นพิเศษ หลังจากนั้นสายตาก็ตกไปยังบนตัวของเชอร์รีน : เป็นอะไรไป？
ส่ายหน้า เชอร์รีนค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อยเนื่องจากได้รับความโปรดปราน : แม่ ไม่เป็นไรค่ะ
ไปอ้วกที่ห้องน้ำมาใช่ไหม？ สุนันท์กลับว่าพูดถามต่อ
เธอพยักหน้า
ท้องได้สองเดือนแล้ว ตอนนี้มีอาการคลื่นไส้เป็นเรื่องปกติมาก จะต้องเป็นเพราะว่าอาหารค่ำของวันนี้ค่อนข้างมันเยิ้มเกินไปแน่ พรุ่งนี้บอกที่ห้องครัวหน่อยนะ ให้พวกเขาทำอาหารเบาๆหน่อย ตอนนี้มีคนท้องด้วย จะเปรียบเทียบกับปกติไม่ได้
บนใบหน้าที่งดงามเผยรอยยิ้มออกมา สุนันท์หันไปพูดกล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยนว่า : อยากจะทานอะไร ก็บอกทางห้องครัว ให้ห้องครัวทำให้
ได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจโดยสิ้นเชิง！
แต่ว่า เบื้องหลังของความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจนี้คืออะไรอีก？
สายตาแอบสังเกตเธออย่างเงียบๆ เชอร์รีนยิ้มและส่ายหัว ： แม่ ไม่เป็นอะไร
มักรู้สึกว่า ท่าทีที่สุนันท์ปฏิบัติต่อเธอผิดแปลกไป เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ค่อนข้างที่จะตื่นตัวมากกว่าหน่อย แล้วก็ใส่ใจ……
เธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้ กลับว่าทำให้เธอหวาดกลัวนิดหน่อย ไม่อาจจะสัมผัสถึงกลอุบายของเธอได้เลย
จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงกัน ในตอนนี้แกน่ะกินคนเดียว แต่ใช้สองคน ไม่กินอะไรดีๆหน่อย จะได้โภชนาการอย่างไร
ในคำพูดของสุนันท์นำมาซึ่งการพูดตำหนิเล็กน้อย ทันใดนั้น ก็มองไปยังหยาดฝนที่ไม่พูดไม่จามาตลอด : ทางฝั่งแม่ของคู่หมั้นแกยังมีชีวิตอยู่ไหม?
ตะเกียบในมือหยุดลงชั่วขณะ หยาดฝนกินซุปปลาที่จืดชืด : แม่ของเขาเสียชีวิตแล้ว มีเพียงแค่เขาคนเดียว
ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นแกอยู่เดือนจะทำยังไง？
พี่สะใภ้ พูดเรื่องพวกนั้นในตอนนี้มันยังอีกนานนะ
จะอีกนานได้ยังไง？พวกแกหมั้นหมายกันเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าอีกไม่นานก็จะแต่งงานกันแล้ว มีลูกก็เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นแน่ แกดูนะ คุณชายออกัสยังไม่ทันได้หมั้นหมายเลย แต่งงานก็แต่งหลังจากที่พวกแกหมั้นหมายกัน แต่ตอนนี้ลูกในท้องก็สองเดือนแล้ว แกยังไม่รีบเร่งมืออีก？ สุนันท์พูดเร่งพร้อมยิ้มเล็กน้อย
พี่สะใภ้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เร่งรีบได้ แต่เรื่องแบบนี้เร่งรีบไม่ได้
หยาดฝนยิ้มเบาๆ สีหน้านิ่งเฉย แต่กลับว่าคิดอย่างว้าวุ่นอยู่ในใจ
เธอฟังชัดเจน และในขณะเดียวก็ฟังอย่างเข้าใจ สุนันท์จงใจที่จะพูดถึงหัวข้อนี้ และเยาะเย้ยเธอเป็นพิเศษ
คำพูดนี้กลับว่าพูดได้อย่างสมเหตุสมผล เรื่องลูกใช่ว่าแกอยากได้แล้วจะได้เลยซะหน่อย ตอนนี้ ฉันรอเพียงแค่อุ้มหลานชาย หลานสาว คิ้วที่งดงามและละเอียดอ่อนยกสูงขึ้น สุนันท์ยิ้มพร้อมพูดกล่าว
เชอร์รีนฟังอย่างเงียบๆ ไม่มีปากเสียง ที่แท้ที่คนเขาทำไปก็เพราะเด็กที่อยู่ในท้อง เพราะงั้นท่าทีถึงได้เปลี่ยนไปอย่างนี้
ยิ้มเยาะเล็กน้อย เธอก้มหน้ากินโจ๊ก
สุนันท์กลับว่าตักซุปปลาหนึ่งถ้วย แล้วก็ยื่นให้เธอ : กินซุปปลาให้เยอะๆหน่อย มีโภชนาการ
ขอบคุณค่ะแม่ เชอร์รีนพูดกล่าวดูสีหน้าท่าทางที่แสร้งทำเป็นยิ้มแย้ม
ไม่ได้เงยหน้าขึ้น หยาดฝนเพียงแค่ก้มหน้าก้มตา กินน้ำซุปปลา มองไม่เห็นสีหน้าของเธอ
เลอแปงค่อนข้างเบื่อหน่ายกับหัวข้อสนทนาระหว่างผู้หญิง บนใบหน้าที่หล่อเหลา เก็บซ่อนความขมขื่นไว้บ้างแล้ว
บางครั้ง พรหมลิขิตโชคชะตาเรื่องแบบนี้ คุณก็ต้องเชื่อนะ
เขาได้รู้จักกับเธอ ก่อนหน้าพี่ใหญ่ตั้งนานแล้ว อีกอย่าง ระหว่างพวกเขาทั้งสองก็มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว
แต่ว่า แม้ว่าพี่ชายจะรู้จักช้า การกระทำกลับว่ารวดเร็วกว่าเขา หลังจากที่เขาทั้งสองแต่งงานกันแล้ว เขาถึงได้รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง
เพราะงั้นจึงพูดได้ว่า บางสิ่งบางอย่างปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าคุณเจอเร็ว หรือเจอช้า แต่เป็นโชคชะตา
มื้ออาหารค่ำ เป็นการกินที่ทุกข์ทรมานเลยก็ว่าได้ ในที่สุดก็สิ้นสุดลง เชอร์รีนไม่ได้อยู่ที่ห้องรับแขกต่อครู่หนึ่ง และเดินขึ้นไป กลับห้องแล้ว
ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับสุนันท์ หรือว่าหยาดฝน เธอก็รู้ว่าอึดอัด ค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ
เพิ่งจะนั่งลง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูแผ่ซ่านเข้ามา ก็เห็นเลอแปงเดินเข้ามาแล้ว ยิ้มหวานด้วยสายตาที่ดูเจ้าชู้เย้ายวน
มีเรื่องอะไร ทำไมถึงได้มีความสุขขนาดนี้？
ไม่ได้พูดตอบ เลอแปงเพียงแค่พูดถามออกไปตรงๆเลยว่า : วันพุธมีเวลาว่างไหม？
ทำอะไร？ เชอร์รีนค่อนข้างอยากรู้
เซอร์ไพรส์ที่ลึกลับ จุ๊ๆ เขาเอาสิ่งของที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมา: ตั๋วงานแสดงเปียโนของอาร์เกริช อยากไปไหม？
ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เปล่งประกายออกมาแล้วเล็กน้อย ทันใดนั้น ก็พูดกล่าวอย่างสงสัยว่า : คุณแน่ใจนะว่าคุณฟังการบรรเลงเปียโนเข้าใจ？
แน่นอน เปียโนไม่เพียงแค่สามารถปลูกฝังจิตใจของตัวเองเท่านั้น ยังสามารถทำให้คนดูสง่างามได้อีกด้วย เลอแปงไม่เข้าใจแสร้งเป็นเข้าใจ แต่กลับว่ายังคงพูดด้วยใบหน้าที่เคลิบเคลิ้ม
เชอร์รีนหันกลับไปยิ้มตาหยีให้กับเขา พร้อมกวักนิ้วเรียกเขา : มา พูดให้ครูฟังหน่อย อาร์เกริชเป็นนักเปียโนชาวอะไร ถนัดเล่นเพลงอะไร ？
อิตาลี？โปรตุเกส？อเมริกา？ฝรั่งเศส？เดนมาร์ก？ เลอแปงพูดทายแต่ละที่ออกมา
คุณรู้ทั้งหมดกี่ประเทศ？ เชอร์รีนรู้สึกหมดคำพูดกับความมั่วซั่วของเขา
ไอออกมาหนึ่งครั้ง เขาพูดอย่างเก้ๆกังๆว่า: ทั้งหมดก็รู้ว่าเยอะประมาณนี้ ถึงอย่างไรสิ่งที่รู้อยู่ในใจก็ได้พูดออกมาหมดแล้ว
คิ้วกระตุกอย่างไม่อาจจะควบคุมได้ เธอพูดอธิบายว่า : เธอเป็นนักเปียโนหญิงของอาร์เจนตินา ได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันเปียโนโชแปง มีชื่อเสียงโด่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ ทักษะการเล่นที่ยอดเยี่ยม เต็มเปี่ยมไปด้วยความแข็งแกร่ง
พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง เลอแปงมองดูเธออย่างมีความหวัง： งั้นจะไปหรือว่าไม่ไป？
ได้ตั๋วเครื่องบินมาแล้ว จะมีเหตุผลที่จะไม่ไปได้ยังไงล่ะ เชอร์รีนยิ้มเบาๆ: อีกอย่าง เธอเป็นนักเปียโนที่ฉันชอบมากที่สุด บางที นี่ก็อาจจะเป็นการแสดงครั้งสุดท้ายของเธอ ไม่มีเหตุผลที่จะพลาด
โอเค คืนวันพุธตอนสองทุ่ม ไม่เจอไม่กลับ
โอเค รู้แล้ว ไปพักผ่อนเถอะ ฝันดี เชอร์รีนตบไหล่ของเขาเบาๆ: แล้วก็ การบ้านช่วงฤดูหนาวนี้อย่าลืมทำล่ะ เปิดเรียนฉันจะตรวจสอบ
…… เลอแปงจนใจ : คุณครูเชอร์รีน พวกเราไม่ต้องเอ่ยถึงหัวข้อที่เจ็บปวดเช่นนี้ในเวลานี้ โอเคไหม？
กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เธอก็ตบเขาสองครั้ง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า : คุณมีเวลามาพูดเล่นลิ้นอย่างนี้ สู้ไปทำการบ้านช่วงฤดูหนาวดีกว่านะ แบบฝึกหัดภาษาอังกฤษฉบับนั้นที่ฉันให้คุณทำเป็นยังไงบ้างแล้ว？
เมื่อได้ยิน เขาก็รีบเดินจากไป ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
＊
สุนันท์กลับมาพักผ่อนที่ห้องเรียบร้อยแล้ว ภายในห้องรับแขกเหลือเพียงแค่หยาดฝนเพียงคนเดียว
ในที่สุดข้างหูก็เงียบสงบ หยาดฝนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก สุนันท์พูดอยู่ข้างหูของเธออยู่ตลอดไม่หยุดหย่อนเลย
จริงๆแล้ว เธอก็ไม่ได้เกลียดที่เธอพูด แต่เธอมักจะรู้สึกถึงการส่อเสียด โอ้อวดโดยที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ
พฤติกรรมและคำพูดแบบนี้ ทำให้คนรู้สึกเอือมระอามากเลยจริงๆ
เหมือนว่า หลายปีมานี้ สุนันท์ก็เปลี่ยนไปแล้ว ไม่รู้เป็นเพราะว่าอายุที่เปลี่ยนไป หรือว่าอย่างอื่น ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนเป็นหยาบคายหน่อยแล้ว
ถ้าหาก ……ถ้าหากให้เธอรู้เรื่องของพี่ชายอีก งั้น เธอจะกลายเป็นแบบไหน？
หยาดฝนรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถจินตนาการได้ แต่เธอหวังว่า เรื่องนั้นจะสามารถจัดการได้อย่างราบรื่น และถึงอย่างไรพี่ชายก็ได้ขอโทษเธอก่อนหน้านี้แล้ว
เดินก้าวเท้ายาวเข้ามา สีคลุมสีดำของออกัสพาดอยู่ที่ข้อพับ สายตามองไปที่ใดที่หนึ่งอย่างเรื่อยเปื่อย
สายตากวาดไปมองหยาดฝนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่านิ่งเฉย ทันใดนั้น เก็บสายตากลับมา เขาทำเหมือนว่ามองไม่เห็นยังไงอย่างนั้น เดินก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า เดินตรงขึ้นไปชั้นสองเลย
ริมฝีปากเปิดออกเล็กน้อย คำพูดในการทักทายมาอยู่ที่ปากแล้ว แต่เธอถูกบังคับให้กลืนเข้าไปโดยทันที ค่อนข้างโหดเหี้ยม อึดอัด และก็เหมือนเข็มทิ่มแทงยังไงอย่างนั้น ความเจ็บปวดจี๊ดๆ
เดิมที เธอคิดอยากจะพูดทักทาย แต่สายตาของเขาไม่แม้แต่จะสบสายตากับเธอเลย เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
ที่อำเภอซีซ่า เธอป่วยจากลมหนาว เห็นชัดๆว่าเขาเฝ้าดูแลเธอตลอดทั้งคืน อีกอย่าง เมื่อรู้ข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ เขาก็มาที่อำเภอซีซ่าโดยทันที
แต่ในเวลานี้ ท่าทีของเขากลับว่าเย็นชา ไม่แยแสเช่นนี้
ถึงขั้น……ถึงขั้น……ทำให้เธอรู้สึกถึงเรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นที่อำเภอซีซ่า ทั้งหมดล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาของเธอเท่านั้น
แต่ สิ่งเหล่านั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ภาพลวงตาของเธอ แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ เขายังคงเฝ้าเธออยู่ข้างนอกห้องฉุกเฉินสองคืนเต็มๆ ไม่ได้หลับตาเลย
สีหน้าที่งดงามและอ่อนโยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย หยาดฝนก้าวเท้าเหยียบพื้น เดินไปข้างหน้า ตามหลังเขาไปติดๆ……
แต่ว่า ยังคงช้ากว่าก้าวหนึ่ง รอจนเธอไปถึงชั้นสอง เขาก็เข้าไปในห้องแล้ว หลงเหลือเพียงเบื้องหลังที่เย็นชา และเย็นชาไว้ให้เธอ
หยาดฝนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย อยากจะออกไป แต่เมื่อเห็นช่องว่างของประตูห้องที่เปิดออก อดไม่ได้ที่จะ เดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ยืนอยู่ในมุมมืดนอกประตู
ยิ่งกว่านั้นบางที แม้แต่ตัวเองก็อาจจะไม่เข้าใจตัวเองว่าการกระทำในตอนนี้เพื่ออะไร
ช่องว่างระหว่างประตู เสียงพูดของทั้งสองคนเข้ามาในหูอย่างชัดเจน
