เขาหลับสนิท เชอร์รีนขยับตัวเบามาก ย่องเท้าเดินไปที่ห้องครัวเงียบๆ
ในตู้เย็นมาวัตถุดิบเยอะมาก ทั้งยังสดใหม่ ทำอาหารเช้าสักมื้อ ไม่มีปัญหา
เธอทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้า แล้วทอดไข่สองฟอง
หลังจากเธอทำทุกอย่างเสร็จ ออกัสก็ตื่นแล้ว เดินไปที่ห้องน้ำ ถึงอย่างไรมือของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ แน่นอนว่าทำอะไรไม่ค่อยสะดวก
ไม่วางใจ เชอร์รีนเดินตามเข้าไป กลับเห็นว่าเขาล้างหน้าเสร็จแล้ว กำลังโกนหนวด
ถึงอย่างไรก็เป็นแค่มือข้างเดียว มองดูงุ่มงามไม่เป็นธรรมชาติ เห็นแบบนั้น เธอจึงเอ่ยปาก： ให้ฉันช่วยนะ
ได้ยินแบบนั้น คิ้วเข้มของออกัสเลิกขึ้น ยื่นมีดโกนให้เธอ หลังจากนั้นเชยคางขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้เธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เชอร์รีนทำเรื่องแบบนี้ มือสั่นเทาเล็กน้อย ไม่ทำตามคำสั่ง เพราะถึงอย่างไร สิ่งที่เธออยู่ในมือคือมีด ไม่ใช่ของอย่างอื่น
เพื่อร่วมมือกับส่วนสูงของเธอ ร่างสูงใหญ่ของเขาโน้มตัวลงเล็กน้อย สบตากับดวงตาของเธอ ดวงตาทั้งคู่ประสานเข้าด้วยกัน
ดวงตาลุ่มลึกนั้นเหมือนจะจับจ้องมาบนตัวเธอ จ้องมองอยู่อย่างนั้น คล้ายจะดูดเธอเข้าไป
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ความคิดและอัตราการเต้นของหัวใจใครบ้างที่จะสงบได้?
แก้มแดงระเรื่อเล็กน้อย เธอตั้งใจหลบสายตาของเธอ ทว่าก็ยังคงทนไม่ได้กับหัวใจเต้นแรง มือลื่น ที่ตรงนั้นมีเลือดไหลออกมา
ตกใจอย่างมาก เชอร์รีนรีบไปหยิบกระดาษทิชชู
มือใหญ่จับมือของเธอที่กำลังว้าวุ่น ปลายนิ้วของออกัสเช็ดเลือดที่ไหลออกมา พูดปลอบ： ไม่เป็นไร
แต่ว่า เชอร์รีนจะวางใจได้อย่างไร ถามด้วยความกังวล： ไม่เป็นไรจริงๆเหรอคะ
มือใหญ่ที่ข้อกระดูกชัดเจน วางมีดโกนลงบนฝ่ามือ เขาขยับเล็กน้อย เลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากบางยกสูง ชี้ไปยังแผลที่โดนบาด： คุณหญิงเชอร์รีนจูบตรงนี้สองนาที รับรองว่าไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย มาเถอะครับ……
จากนั้น ยังจงใจเอาแก้มขยับเข้ามาใกล้เธอทีละนิด ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจอุ่นๆ
…… ความสัมพันธ์ของทั้งสองเพิ่งดีขึ้น เขาก็เริ่มหยิ่งผยองแล้วเหรอ?
แววตาของเธอจับจ้องไปที่เขา จงใจสะบัดน้ำในมือ ไปตรงหน้าเขา
หยดน้ำบางส่วนกระเด็นไปตรงหน้าเขา เห็นแค่ว่า ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงอย่างอันตราย เธอรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ ทว่ามุมปากกลับมีรอยยิ้มบางๆ
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ก็ไปทำงาน
จากตำแหน่งของคอนโด สิริไพบูรณ์กรุ๊ปกับโรงเรียนอยู่คนละทิศ
ทั้งสองเดินออกไปจากคอนโด รถสีดำที่ไม่โดดเด่นทว่าหรูหราจอดรอนานแล้ว
เห็นคนมา ผู้ช่วยเตโชรีบเดินลงจากรถ ยื่นมือไปเปิดประตูรถ กล่าวทักทายอย่างมีมารยาทและเคารพ： อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านประธาน
ตอบรับเสียงเรียบ ออกัสมือไวตาไว คว้าเชอร์รีนที่คิดจะไป ผลักเธอเข้าไปในรถสีดำคันหรู
ฉันไปโรงเรียน เชอร์รีนบอกกับออกัส
เขาปิดประตูรถ เอนหลังพิงเบาะอย่างสบาย มุมปากคลายยิ้ม： ผมเองก็ไม่ได้บอกว่าคุณหญิงเชอร์รีนไม่ได้จะไปโรงเรียน
แต่ว่า บริษัทของคุณกับโรงเรียนคนละทางกัน
ส่งคุณไปโรงเรียนก่อน แล้วผมค่อยกลับบริษัท เขาพูด เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์
แบบนั้นเสียเวลามากไม่ใช่เหรอคะ ฉันนั่งรถสาธารณะไปก็ได้แล้ว
ถนนหนทางที่ต้องวิ่งคนละด้าน ส่งเธอไปถึงโรงเรียน เขายังต้องไปบริษัท นี่มันไม่สมเหตุสมผลอย่างเห็นได้ชัด
แต่ออกัสกลับไม่สนใจคำพูดของเธอ เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย บอกให้ผู้ช่วยเตโชขับรถ
เห็นแบบนั้น เชอร์รีนขมวดคิ้วเป็นปม มองไปที่เขา คำพูดของเธอ เขาไม่ฟังสักนิดเลยหรือไง?
เวลานี้ รถสตาร์ทแล้ว ขับอยู่บนถนนด้วยความมั่นคง
ใช้เวลาไม่นาน รถจอดด้านนอกโรงเรียน เชอร์รีนบอกลาผู้ช่วยเตโช หลังจากนั้นพูดกำชับบอกชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ： อย่าขยับแขนไปมั่ว ถ้าเจอเรื่องอะไรต้องทำ รบกวนผู้ช่วยเตโชให้ช่วยเอานะคะ
ริมฝีปากบางของออกัสกระตุกขึ้น เห็นชัด คำพูดกำชับพวกนี้ของเธอที่อยู่ข้างหูของเขา ได้ประโยชน์ รับปากทุกข้อ พยักหน้า
จากกระจกมองหลังในรถ เห็นทั้งสองที่นั่งอยู่ด้านหลัง ผู้ช่วยเตโชรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของท่านประธานและคุณครูเชอร์รีนดีขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากนั้น เธอลงจากรถ ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เปิดประตูรถแล้วเดินลงมา สายตาของเขาจ้องมองริมฝีปากชมพูนุ่มเหมือนกลีบดอกไม้ สายตาแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง ลุ่มลึก ทว่าเร่าร้อน
เชอร์รีนยังไม่รู้ตัว เพียงแค่มองเขาด้วยความแปลกใจ ขณะกำลังจะพูด เขากลับโอบกอดเอวบางของเธอ แล้วประทับจุมพิตลงมา
มือแข็งแกร่งโอบเอวบางของเธอแน่น ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกัน
ในเวลาเดียวกัน มือใหญ่อีกข้างหนึ่งก็จับท้ายทอยของเธอเอาไว้ ลิ้นยิ่งจูบก็ยิ่งลึก ยึดเอาไว้ ตวัดไปมา ลมหายใจที่พ่นออกมาเริ่มไม่คงที่
ความกระตือรือร้นกะทันหันของเขาเหมือนไฟร้อนแรงที่ล้อมตัวเธอไว้ กล้ามเนื้อแข็งแกร่งบนร่างกายกดทับเธอไว้
คิดไม่ถึงว่า จู่ๆ เขาจะทำแบบนี้ ชั่วขณะหนึ่งเชอร์รีนยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนตุ๊กตา จนกระทั่งผ่านไปนาน กว่าจะดึงสติกลับมา
นี่คือโรงเรียน มีคนเดินไปมา อีกทั้งเวลานี้เป็นเวลาทำงาน คนที่เดินเข้าออกโรงเรียนล้วนเป็นนักเรียน และคุณครู
เขา……เขาจูบเธอในที่สาธารณะแบบนี้เนี่ยนะ……
ภายในใจรู้สึกกังวล เชอร์รีนดีดดิ้น อยากจะออกจากอ้อมกอดของเขา
แต่เขาจะปล่อยให้เธอทำตามความต้องการได้อย่างไร หอบเบาๆ ทว่าหนักหน่วง รินรดอยู่บนใบหูที่อ่อนไหวของเธอ จากจูบธรรมดากลายเป็นจูบดูดดื่ม ไม่สนใจคำโอดครวญของเธอ กัดริมฝีปากเล็กเบาๆ
รอบตัวมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยหยุดเดิน มองมา ส่งเสียงตกใจ
เชอร์รีนได้ยินชัดเจน เพราะได้ยินชัดเจน ดังนั้นแก้มจึงแดงระเรื่อ ใบหูร้อนผ่าว ร้อนจนแทบจะต้มไข่ให้สุกได้แล้ว
มือทั้งสองข้างของเธอผลักออก เหยียบขาของเขาอย่างแรง อยากจะให้เขาปล่อย
แต่เขากลับไม่สนใจแม้แต่น้อย คล้ายกำลังลงโทษเธอ กัดลิ้นของเธอ ลากยาว
ชา ปะปนไปกับความเจ็บปวดเล็กน้อย เชอร์รีนถลึงตามองเขา ขณะที่กำลังจะหายใจไม่ทัน ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ
หางตามองไปยังนักเรียนที่อยู่รอบๆ หน้าของเชอร์รีนควบคุมไม่ได้ แดงระเรื่อยิ่งกว่าเดิม แม้แต่ใบหูของเธอก็แดงไปด้วย
ดวงตายาวเฉี่ยวของออกัสเลิกขึ้น จงใจพูดออกมา： ทำไมหน้าของคุณหญิงเชอร์รีนถึงแดงแบบนี้ครับ?
เธออายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เวลานี้ได้ยินคำพูดของเขา ก็ยิ่งโมโห แก้มแดงยิ่งกว่าเดิม ถลึงตามองไปที่เขา พูดเล็ดลอดไรฟัน： คุณหุบปาก！
แก้มแดงเหมือนลูกแอปเปิล ดวงตาเปล่งประกาย ลูกกระเดือกของออกัสขยับไปมา แววตาลุ่มลึกยิ่งขึ้น
