เมืองฉือเป็นเมืองเล็ก ๆ ระดับสองถึงสามในประเทศเท่านั้น
ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีโรงแรมอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ใช่โรงแรมระดับไฮเอนด์ มีเพียงโรงแรมไทรอัมพ์แห่งเดียวเท่านั้นที่เป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ ซึ่งเป็นโรงแรมของไทรอัมพ์กรุ๊ปในต่างประเทศที่มาเปิดที่นี่
เฉินอี อาหารของโรงแรมไทรอัมพ์นั้นแพงมาก ฉัน….
เมื่อฉินปิงหลันเห็นว่าเฉินอีกำลังจะเดินเข้าไปในโรงแรมไทรอัมพ์ เธอจึงพูดขวางเขาทันที
วางใจเถอะ ผมมีเงิน
แต่!
อย่าพูดคำว่าแต่ จะทำให้ลูกสาวผิดหวังได้ยังไง?
เฉินอีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลังจากฉินปิงหลันได้ยินประโยคนี้ เธอก็เงียบเป็นเวลานาน หลังจากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า โอเค
เธอจูงมือโต๋วโต๋วกับโนว่โน่ว แล้วเดินตามเฉินอีเดินไปที่ประตูโรงแรม
รอสักครู่
พนักงานบริกรสองคนเดินเข้ามาและขวางทางของพวกเฉินอีเอาไว้
คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง รบกวนถามว่าพวกคุณมาทำอะไรที่นี่?
พวกเขามองสำรวจครอบครัวทั้งสี่คนของเฉินอี และเหมือนเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ถือว่าพวกเขาใจดีที่ยังให้เกียรติ
เมื่อมองการแต่งตัวของครอบครัวพวกเขาสี่คนแล้ว ดูแล้วพวกเขาไม่เหมือนคนที่สามารถมาทานอาหารที่นี่ได้
ไม่กล่าวถึงอย่างอื่น ถ้าต้องการมาทานอาหารที่นี่ ค่าอาหารต่อมื้ออย่างน้อยอยู่ที่ประมาณสองสามหมื่น ซึ่งเท่ากับเงินเดือนหลายเดือนของคนธรรมดาทั่วไป พวกเขาคิดว่าเฉินอีไม่มีปัญญาจ่ายแน่นอน
เฉินอีไม่แยแสเรื่องนี้ และกล่าวว่า พวกเรามาเพื่อทานอาหาร ทำไม? ไม่มีโต๊ะว่างหรือ?
อึม ไม่มีโต๊ะว่าง
พนักงานบริกรกล่าว พวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายควรจะออกไปทันที
ทันทีที่พวกเขาเห็นคนอีกคนหนึ่ง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง และรีบเดินไปข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
ประธานหลี่ ไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่
ฮ่า ๆ
เสียงหัวเราะเยาะนั้นทำให้เฉินอีหันไปมอง ถ้าไม่ใช่หลี่เจ๋อแล้วจะเป็นใครได้
สำหรับคนที่ยืนอยู่ข้างเขาไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเฉินฝู
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นครอบครัวของเฉินอีแล้ว พวกเขาตกใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็หัวเราะเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่อง
อ้าว นี่มันเฉินอีไม่ใช่เหรอ? คุณมาที่นี่เพื่อต้องการทานข้าวเหรอ?
ถ้าไม่มาทานข้าวแล้ว มาดูพวกคุณเล่นละครเล่นลิงกันเหรอ?
เฉินอีกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
เมื่อพนักงานบริกรเห็นทั้งสองฝ่ายทักทายกัน เดิมทีพวกเขารู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย คิดว่าเฉินอีเป็นบุคคลสำคัญอะไร แต่ทันทีที่เฉินฝูเดินมา แล้วมองฉินปิงหลันอีกครั้ง ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหื่น
เมื่อก่อนเขาเคยเห็นแต่รูปถ่าย เขารู้สึกว่าถึงแม้ผู้หญิงคนนี้สวย แต่ก็ไม่เท่าความเกลียดที่เขานั้นมีต่อเฉินอี
เพียงแต่ตอนนี้เมื่อได้เห็นฉินปิงหลันแล้ว หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาทันที
หรือว่าเธอคือคุณฉินปิงหลัน?
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ฉินปิงหลันผงะไปครู่หนึ่ง และถามด้วยความสงสัยว่า คุณคือ?
เฉินฝู ตระกูลเฉินแห่งเมืองอสูร
เฉินฝูยิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นเปลือกตาของฉินปิงหลันกระตุก และเหลือบมองเฉินอีตามสัญชาตญาณ
อีกฝ่ายขัดขวางไม่ให้เฉินฝูเดินเข้ามาใกล้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า ไสหัวออกไป
อึม?
เปลือกตาของเฉินฝูสั่นเล็กน้อย เขาจ้องมองเฉินอีตามสัญชาตญาณ
เจ้าหนู คุณคิดจะทำอะไร?
เขาคิดที่จะชกเฉินอี แต่วินาทีต่อมาเขากลับถูกคนคนหนึ่งจับตัวเอาไว้
เขาถูกควบคุมตัวจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
เขาโกรธจนอยากจะด่า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ไปสบตากับผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็คือไป๋หง
คุณ!
เฉินฝูรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นตา
หลี่เจ๋ออุทานออกมาด้วยความประหลาดใจว่า คุณคือนักฆ่าไป๋หง ที่ผมส่งคุณไปลอบสังหารเฉินอี แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้!
ปัญญาอ่อน!
เฉินฝูดุด่าอยู่ในใจ และตอนนี้หลี่เจ๋อก็รู้แล้วว่าเมื่อสักครู่ตนเองยั้งสติไม่อยู่ เขาหุบปากทันทีแต่มันก็สายเกินไปแล้ว
แขกและพนักงานบริกรต่างก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
เป็นคนปัญญาอ่อนจริง ๆ แต่คุณก็คู่ควรกับเฉินฝูน่ะ
เฉินอีหัวเราะเยาะ
เขาไม่เคยเห็นคนโง่เขลาเช่นนี้มาก่อน ทั้งที่ตนเองยังไม่ได้พูดอะไร แต่อีกฝ่ายก็พูดสารภาพออกมา
คุณกำลังหลอกถามผม?
แต่ว่าคุณทำได้อย่างไร?
หลี่เจ๋อรู้ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถโต้เถียงด้วยคำพูดได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงจ้องมองเฉินอีเท่านั้น
ดวงตาของอีกฝ่ายแสดงท่าทางที่หยอกล้อ
เรื่องที่ผมทำได้อย่างไรนั้น มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ
อธิบดีหยางจับคนได้แล้ว
หลังจากกล่าวจบ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา แล้วเฉินอีก็พาฉินปิงหลันสามแม่ลูกเดินเข้าไปในโรงแรม
นี่ มันอะไรกันแน่? การที่คุณพาพวกเรามาทานอาหารก็เพื่อวางกับดักหลี่เจ๋อหรือ? แล้วที่เขาส่งคนตามฆ่าคุณ และยังมีผู้หญิงคนนั้น เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?
ฉินปิงหลันแค่รู้สึกมึนงง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เข้าใจเรื่องนี้
เฉินอียิ้มและกล่าวว่า วางใจเถอะ นี่ไม่ใช่เกมที่ผมวางแผนไว้ บอกได้เพียงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ
นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ
เขาไม่คาดคิดว่าหยางเหลียนหลงจะมาที่นี่ บางทีเขาอาจจะกำลังทานอาหารอยู่ใกล้ ๆ และเมื่อเขาเห็นตนเองก็เลยมาที่นี่
ประจวบเหมาะกับที่เฉินฝูกำลังจะลงมือ ทำให้ไป๋หงปรากฏตัวออกมา จากนั้นคนโง่เขลาหลี่เจ๋อก็พูดออกมาเช่นนั้น ถ้าไม่จับเขามันจะน่าเสียดาย
เอ้อ อีกอย่าง ผู้หญิงเมื่อสักครู่คือไป๋หงนักฆ่าที่พวกเขาส่งมาก่อนหน้านั้น แต่พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อน ดังนั้นผมเลยให้เธอเป็นบอดี้การ์ดของคุณ
เฉินอีแนะนำไป๋หงคร่าว ๆ
หลังจากอีกฝ่ายฟังจบ นึกถึงตอนที่เธอพบมังกรหนึ่งกับมังกรเก้าและคนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าเฉินอีจะรู้จักคนเก่งมากมาย นอกจากนั้นเขายังเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเฉินแห่งเมืองอสูร ดังนั้นเส้นสายของเขานั้นอยู่เหนือจินตนาการ
ไม่นาน ทั้งคู่ก็เริ่มทานอาหาร และบริการของพนักงานบริกรเหล่านั้นดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
อาหารโต๊ะนี้ ราคาน่าจะประมาณสามสี่ห้าหมื่นใช่ไหม?
ฉินปิงหลันมองอาหารเลิศรสบนโต๊ะนี้ และเธออดไม่ได้ที่จะแสดงความสงสัยออกมาจากดวงตา
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถจินตนาการได้จริง ๆ
อาหารราคาสามสี่ห้าหมื่น เท่ากับค่าใช้จ่ายหนึ่งปีของครอบครัวธรรมดาทั่วไป
เฉินอียิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจฉินปิงหลัน แล้วเขาก็อุ้มโนว่โน่ว โนว่โน่วกินน่องไก่
เขาฉีกน่องไก่ขนาดใหญ่แล้วยื่นให้โนว่โน่ว จากนั้นก็ฉีกน่องไก่อีกหนึ่งอันแล้วยื่นให้โต๋วโต๋ว
เสียงพึมพำ
โต๋วโต๋วมองน่องไก่ขนาดใหญ่ แล้วอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย จากนั้นก็คว้ามันไว้ในมือแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อมองท่าทางของลูกสาวสองคน เผยให้เห็นความสุขอยู่บนมุมปากของเฉินอี
ฉินปิงหลันมองเฉินอีด้วยความมึนงง
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากเกินไป เธอคิดว่าเฉินอีต้องการขอโทษเธอเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านี่อาจเป็นการใช้ชีวิตที่เฉินอีต้องการ
แล้วต่อไปฉันควรจะชัดเจนกับเขาหรือไม่?
ไม่ ไม่ได้ ก่อนที่จะเป็นสามีภรรยาอย่างแท้จริง บางสิ่งก็ต้องทำให้ชัดเจน ถ้าเขาหายตัวไปอย่างกะทันหันเหมือนเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ฉันกับโต๋วโต๋วและโนว่โน่วควรจะทำอย่างไรดี?
เธอกำมือทั้งสองไว้แน่น
เหตุการณ์ในตอนนั้นส่งผลกระทบต่อเธอเป็นอย่างมาก และจนถึงตอนนี้แล้วแผลในใจของเธอก็ยังไม่หาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น
