ความตื่นเต้นดีใจใด ๆ เกิดขึ้นแค่เสี้ยววินาทีก็ผันเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวสยดสยอง
หลงห่าวสะดุ้งตกใจอย่างถึงที่สุดราวกับว่าวิญญาณจะหลุดออกมาจากร่างของตน
เขานั้นไม่เข้าใจ พ่อของตัวเขาก็มาถึงแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดเจ้าหมอนี่ยังมาถึงตัวเขาได้?
และนั่นก็คือความคิดสุดท้ายในสมองของเขา
หลังจากนั้นร่างกายของหลงห่าวก็ได้แตกสลายไปด้วยฝ่ามือของเย่หยวน
“ห่าวเอ๋อ!”
ที่ด้านหลังนั้นหลงหยู่ได้แต่ร้องลั่นอย่างโกรธเคือง
เขานั้นพุ่งตัวออกมาอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้พร้อมยังปล่อยพลังโลกของตนไปคว้าจับเย่หยวนไว้ คิดสังหารในวินาทีที่ปะทะ
ในความคิดของเขานั้นเทพสวรรค์ขั้นปลายคิดจับเทพถ่องแท้มันย่อมจะมิใช่เรื่องที่จะขัดขืนใด ๆ ได้
ทั้งอย่างนั้นความเป็นจริงมันกลับพิสูจน์ว่าเขาคิดผิด!
เย่หยวนนั้นลื่นได้เหมือนปลาไหล พุ่งตัวผ่านพลังโลกของเขาเข้าไปหาหลงห่าวและสังหารหลงห่าวลง!
ในเวลานี้เหล่าคนเผ่ามังกรทั้งหลายที่เห็นเรื่องราวต่างได้แต่อ้าปากค้างไม่คิดอยากเชื่อภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้
“เจ้าเด็กคนนี้มันเป็นใครมาจากไหนกัน? เหตุใดมันจึงได้เก่งกาจปานนี้?”
“เทพสวรรค์หลงหยู่นั้นเป็นถึงเทพสวรรค์ขั้นปลาย แต่กลับไม่อาจจับเด็กมนุษย์คนหนึ่งไว้ได้!”
“เมื่อกี้มันแนวคิดแห่งห้วงมิติมิใช่หรือ? นั่นมันสุดยอดแนวคิด ที่สำคัญดูจากพลังที่แสดงออกมาแล้ว เจ้าเด็กคนนี้คงฝึกฝนมันไปอย่างลึกล้ำไม่น้อยทีเดียว”
…
เทพถ่องแท้นั้นเป็นตัวตนที่อ่อนแอราวมดปลวกเมื่ออยู่ต่อหน้าเทพสวรรค์
แต่เย่หยวน เจ้ามดตัวนี้กลับกัดทะลุพลังของเทพสวรรค์หลงหยู่เข้ามาฆ่าสังหารหลงห่าวลงได้
กำลังเช่นนี้เป็นใครได้เห็นก็ต้องประหลาดใจ
แต่สิ่งที่ทุกผู้คนตื่นตะลึงมากกว่ามันก็คือความกล้าของเย่หยวน
มนุษย์คนเดียวนี้กลับกล้าสังหารมังกรสามตนติดต่อกันในเมืองบูรพาโลกเสมือน
ความกล้าหาญปานนี้มันทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม!
เพียงแค่ว่าเช่นนี้ผลลัพธ์ก็คงไม่อาจหลบเลี่ยงได้แล้ว
เทพสวรรค์หลงหยู่กัดฟันแน่นร้องกล่าวออกมาอย่างแค้นเคือง “ดีมาก! ดีจริง ๆ! เทพสวรรค์ผู้นี้มาถึงแล้วเจ้ากลับยังกล้าฆ่าสังหารผู้คน วางใจเถอะ เจ้าจะไม่ได้ตายง่าย ๆ แน่!”
เย่หยวนจึงได้หันกลับไปตอบเทพสวรรค์หลงหยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย “มันคิดฆ่าข้า เหตุใดข้าจะฆ่ามันไม่ได้เล่า?”
“เหลวไหล! ชีวิตไร้ค่าของมนุษย์มันจะเอามาเทียบกับชีวิตของมังกรอันสูงส่งได้อย่างไร? ไม่ต้องพูดกล่าวใด ๆ แล้ว เตรียมตัวรับความพิโรธของเทพสวรรค์ผู้นี้เสียเถอะ!”
พร้อม ๆ กับเสียงร้องลั่นนั้นคลื่นพลังของเทพสวรรค์หลงหยู่ก็ได้พุ่งทะยานขึ้น
คลื่นพลังสายเลือดมังกรอันบ้าคลั่งนี้มันพุ่งเข้าใส่เย่หยวนอย่างไม่มีท่าทีจะออมแรงใด ๆ
เทพสวรรค์หลงหยู่นั้นยื่นฝ่ามือออกมาโจมตี ก่อให้เกิดรูปร่างของกรงเล็บมังกรใหญ่ยักษ์ลอยเข้ามาใส่เย่หยวน
คลื่นพลังอันรุนแรงนี้มันถึงขั้นทำให้คนทั้งหลายหน้าซีดลงตาม ๆ กัน
หากถูกกรงเล็บนี้ร่างกายของเย่หยวนคงฉีกสลายเป็นชิ้น ๆ แน่!
แต่เย่หยวนกลับยืนมองมันพร้อมมือไพล่หลังไม่คิดลงมือใด ๆ ราวกับว่าไม่คิดจะหลบหรือตอบโต้
ในเวลานั้นเองมันกลับเกิดเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากความว่างเปล่าและใช้มือโบกปัดกรงเล็บอันใหญ่ยักษ์นั้นจางหายไปทันที
เทพสวรรค์หลงหยู่หน้าเปลี่ยนสีไปทันทีเมื่อเห็นผู้มาถึงนี้ก่อนจะร้องถามขึ้น “หลงฉือ ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”
แน่นอนว่าคนผู้นี้มันคือหลงฉือนั่นเอง!
เทพสวรรค์หลงอยู่นั้นถือว่าตนเป็นลูกของหลงจื่อจึงไม่ได้คิดให้เกียรติหลงฉือใด ๆ มากมาย
เดิมทีตัวเขาเพียงแค่ไม่ให้เกียรติ แต่ในเวลานี้หลงห่าวถูกฆ่าสังหารลงความโกรธแค้นของหลงหยู่มันจึงพุ่งทะยาน มีหรือที่จะมาสนใจหลงฉือใด ๆ อีก?
หากมิใช่เพราะว่าหลงฉือมีพลังบ่มเพาะสูงล้ำกว่าแล้ว ตัวหลงฉือเองก็คงต้องตายลงใต้กรงเล็บนั้นเช่นกัน
หลงฉือได้แต่ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะกล่าวออกมา “เจ้าห้ามสังหารเขา”
เทพสวรรค์หลงหยู่จึงได้ร้องตอบกลับมาอย่างโกรธเคือง “หลงฉือ เรื่องราวของเจ้านั้นพ่อข้าย่อมจะลงโทษเจ้าแน่! ตอนนี้เจ้าเด็กคนที่เจ้าพามานี้มันกลับฆ่าสังหารห่าวเอ๋อลง เจ้ายังจะมีหน้ามาบอกว่าข้าฆ่ามันไม่ได้อีก? เพราะเหตุใดเล่า?!”
หลงฉือตอบกลับไป “เพราะเขาเป็นรองมหาปราชญ์!”
“รองมหาปราชญ์? อะไรกันนั่น? มันยิ่งใหญ่มากหรือ?” เสียงโห่ร้องถามดังขึ้นจากคนทั้งหลายรอบ ๆ
แต่คำพูดนี้มันกลับทำให้หน้าของเทพสวรรค์หลงหยู่ต้องซีดลง!
ด้วยตำแหน่งตัวตนของเขาแล้วเขาย่อมจะได้ยินข่าวของโลกภายนอกมาบ้าง แน่นอนว่าย่อมจะรู้จักถึงรองมหาปราชญ์ที่ถูกมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลแต่งตั้งขึ้น
เพียงแต่ว่าแค่ชื่อรองมหาปราชญ์นี้มันจะหยุดเขาได้?
“มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลแล้วทำไมเล่า? คนของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมาฆ่าคนเผ่ามังกรถึงบ้านเช่นนี้ เจ้ายังจะมีหน้ามาบอกว่าเผ่ามังกรเราห้ามทำอะไรอีกหรือ? มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมีอำนาจเหนือเผ่ามังกรเราปานนั้นตั้งแต่เมื่อใด? หลงฉือ เจ้าพูดจาเช่นนี้ออกมาหรือว่าแท้จริงเจ้าได้ไปเข้าร่วมกราบเท้ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเสียแล้ว?” เทพสวรรค์หลงหยู่ร้องถามขึ้น
คำพูดนี้มันสุดแสนแดกดัน กล่าวหาว่าอีกฝ่ายมีใจคิดไม่ซื่อ
เทพสวรรค์หลงหยู่นั้นมิใช่คนชอบเลียเท้าก้มหัวให้ใคร เขานั้นคิดจะใช้โอกาสนี้จัดการหลงฉือลงไปพร้อม ๆ กัน
หลงฉือหันไปมองเทพสวรรค์หลงหยู่ด้วยใบหน้าหนักใจ “หากเจ้าไม่กลัวคิดเริ่มสงครามศักดิ์สิทธิ์แล้ว ข้าจะถอยให้ก็ได้ แต่เจ้าแบกรับมันไหวหรือ?”
เมื่อคำว่าสงครามศักดิ์สิทธิ์ถูกพูดกล่าวออกมา เทพสวรรค์หลงหยู่ก็ต้องขมวดคิ้วแน่น
“สงครามศักดิ์สิทธิ์? หึ ๆ เจ้าล้อข้าเล่นแล้ว? เหตุใดมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นจะมาประกาศสงครามศักดิ์สิทธิ์เพื่อเทพถ่องแท้คนเดียวนี้?” เทพสวรรค์หลงหยู่กล่าวออกมาอย่างไม่คิดเชื่อ
ในความคิดของเขานั้นหลงฉือย่อมจะคิดขู่ จึงได้ยกเรื่องราวใหญ่โตมาบังคับให้เขาต้องหันหน้ากลับ
เขานั้นรู้ดีว่านามรองมหาปราชญ์นั้นมันคือสิ่งใด แต่สุดท้ายเขาก็แค่รู้ว่ามันเป็นตำแหน่งใหญ่โตหนึ่ง
ข่าวเรื่องที่ว่าเย่หยวนคลี่คลายอย่าถามได้นั้นมันกระจายไปทั่วทั้งอาณาจักรเทพอสูร เพียงแค่ว่ากับเหล่าคนในโลกเสมือนทั้งหลายแล้ว มันคงมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่จะได้ยินถึงมัน
หลงฉือตอบกลับไป “เจ้านั้นไม่รู้ แต่เย่หยวนผู้นี้ได้คลี่คลายหมากล้อมนิรันดร์ ‘อย่าถาม’ ลงพร้อมนั่งถกเต๋ากับโอสถบรรพกาลและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล ในเวลานี้ตัวเขานั้นมีตำแหน่งสูงล้ำกว่าชีวิตนับหมื่นนับแสน! อ่า จริงด้วยทางฉีเจิ้นจากเผ่ากิเลนเองก็ได้มาหาเรื่องเย่หยวนผู้นี้จนถูกฆ่าสังหารลง เผ่ากิเลนได้ส่งคนมากมายออกมารวมไปถึงจักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซู แต่สุดท้ายพวกเขาทั้งหลายนั้นก็ได้แต่ต้องถอยทัพกลับไปอย่างแพ้พ่ายไม่กล้าทวงถามเรื่องฉีเจิ้นใด ๆ อีก เจ้าคิดว่าชีวิตของหลงห่าวนั้นเทียบเคียงกับฉีเจิ้นได้หรือไม่เล่า?”
คำพูดแต่ละคำที่หลงฉือพูดออกมานี้มันทำให้สีหน้าของหลงหยู่เริ่มมืดดำลง
เขานั้นย่อมจะไม่คาดฝันว่าเด็กน้อยเทพถ่องแท้คนหนึ่งมันจะมีความสามารถก่อเรื่องราวใหญ่โตได้ปานนั้น!
“อ่า แล้วอีกอย่าง เรื่องของสงครามศักดิ์สิทธิ์นั้นมันมิใช่คำพูดของจักรพรรดิผู้นี้ ในเวลานั้นศิษย์ลำดับที่เจ็ดของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล มหานักบวชเคลื่อนดาราได้เดินทางเอาอย่าถามมาส่งและกล่าวเตือนแก่จักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูไป” หลงฉืออธิบายเพิ่มเติม
คำพูดของหลงฉือนี้มันทำให้คนทั้งปราการมังกรพิรุณต้องสั่นสะท้าน
“นี่มัน…เจ้ามนุษย์คนนี้มันมีเบื้องหลังใหญ่โตปานนั้น!”
“เขาเป็นมนุษย์มิใช่หรือ? เหตุใดถึงมาเป็นรองมหาปราชญ์ของเผ่าอสูรได้?”
“ฉีเจิ้น! นั่นมันเจ้าหนุ่มกิเลนที่ได้รับฉายานามว่าเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งการโอสถ! ตอนนั้นมันได้มายังเผ่ามังกรเราและเอาชนะได้แม้แต่ท่านเสี่ยวไห่ มันกลับถูกเด็กน้อยคนนี้ฆ่าสังหารลงหรือ?”
…
ข่าวทั้งหลายที่ถูกกล่าวออกมานี้มันเป็นเหมือนดั่งระเบิดลูกโตที่ถูกวางลงกลางดงมังกรทั้งหลาย
แต่ละเรื่องแต่ละอย่างที่ถูกเล่าออกมา มันล้วนเป็นฝีมือของเย่หยวนสิ้น!
หลงหยู่เองก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกออกมา หากหลงฉือกล่าวพูดความจริงแล้วชาตินี้เขาคงไม่อาจถามทวงความแค้นใด ๆ ให้หลงห่าวได้!
เรื่องที่ว่าเขาจะฆ่าสังหารเย่หยวนได้หรือไม่นั้นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ความพิโรธของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นมันมิใช่เรื่องที่จะเอามาเล่นได้
หากสงครามศักดิ์สิทธิ์เกิดขึ้นจริงแล้ว ทางเผ่ามังกรเองต่อให้ไม่แพ้ก็ต้องได้รับความเสียหายหนักหน่วงเป็นแน่
ถึงเวลานั้นตัวเขาคงได้กลายเป็นคนบาปแห่งเผ่ามังกร!
“ถึงเวลานี้แล้วเจ้ายังคิดจะสังหารเขาหรือไม่?” หลงฉือถามขึ้น
พูดไปหลงฉือก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเย่หยวนอย่างหนักใจ อีกฝ่ายนั้นได้แต่ยืนทำหน้าตาไม่เดือดไม่ร้อนราวกับว่าเรื่องราวตรงหน้านี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง
เมื่อได้เห็นเช่นนั้นทางหลงฉือก็อดไม่ได้ที่จะปวดหัวขึ้นมา
เจ้าหมอนี่มาถึงเผ่ามังกรวันที่สองก็ก่อเรื่องเสียใหญ่โตแล้ว
หากเขารู้เช่นนี้เขาคงไม่คิดปล่อยให้เย่หยวนเข้ามายังดินแดนของเผ่ามังกรแน่!
เจ้าเด็กคนนี้มันมีพรสวรรค์ความสามารถล้นฟ้าจริง แต่ทักษะในการดึงดูดและสร้างปัญหาของเขานั้นมันก็ไม่เป็นสองรองใคร!
…………………………
