เมื่อการแข่งขันสิ้นสุดลง แฟนบาสจำนวนสามหมื่นคนต่างก็ทยอยกันออกจากสนามกีฬาไซตามะเป็นลำดับ
หลิ่วอวี่เจ๋อและฉินหงเหยียนต่างก็ค่อยๆ เดินออกมาด้านนอก
หลิ่วอวี่เจ๋อมองเวลา นี่มันสามทุ่มแล้ว
“ที่รัก พวกข่ายจื่อเขานัดผมไปเที่ยวบาร์สก็อต พวกเราไปนั่งเล่นกับพวกเขาสักหน่อยดีไหม?”
มาที่ญี่ปุ่นก็เพื่อมาเที่ยว ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่ม หลิ่วอวี่เจ๋อยังเที่ยวไม่หนำใจ เขาไม่อยากจะกลับโรงแรมไวขนาดนั้น
ตอนนนี้หวังเจียเหยายังคงเอาแต่หมกมุ่นกับเรื่องที่ว่าหล่อนเจอเย่เฉินได้ยังไง แล้วบังเอิญที่หลิ่วอวี่เจ๋ออยากจะออกไปเที่ยวพอดี หวังเจียเหยาก็แสร้งกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันยังตั้งท้องอยู่เลยจะให้ไปร้านเหล้าได้ยังไง!”
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวพลางหัวเราะ “คุณก็ไม่ต้องดื่มเหล้าสิ เดี๋ยวผมสั่งน้ำผลไม้ให้เอง”
หวังเจียเหยากลอกตาใส่ “ไม่ดูพวกนายดื่มกันแล้วตัวฉันดื่มไม่ได้ รู้สึกแย่จะตายชัก นายไปเที่ยวเถอะ ฉันจะกลับไปนอนที่โรงแรม”
หลิ่วอวี่เจ๋อรู้สึกผิดที่จะปล่อยให้หวังเจียเหยาอยู่ที่โรงแรมคนเดียวจึงกล่าวว่า “งั้นผมไม่ไปแล้วก็ได้ กลับโรงแรมเป็นเพื่อนคุณดีกว่า”
หวังเจียเหยารีบร้อนกล่าว “ไม่ต้องหรอก นายไปเที่ยวกับพวกเขาเถอะ กว่าจะได้มาโตเกียวสักครั้งหนึ่ง อย่าทำให้นานยหมดสนุกเพราะฉันเลย”
หลิ่วอวี่เจ๋อหอมภรรยาฟอดหนึ่ง “ขอบคุณนะครับที่รัก ภรรยาของผมนี่ใจดีที่สุดเลย!”
เดินออกจากสนามกีฬาแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อก็โบกรถให้หวังเจียเหยาแล้วส่งหล่อนกลับไปที่โรงแรม Andaz อันเป็นที่พักของพวกเขา
แล้วตัวเขาเองนั้นก็ไปดื่มเหล้ากับเพื่อนที่บาร์สก็อต
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ในตอนนี้เย่เฉินกำลังอยู่บนเรือหรูหราของทีมนักบาสชาวอเมริกา และพูดคุยกับพวกเขาอย่างออกรสอยู่
“เฮ้ คริส นายว่าเจมส์จะเก่งกว่า Kareem Abdul-Jabbar แล้วกลายเป็นนักบาสที่ทำคะแนนได้สูงที่สุดในประวัติศาสตร์ของ NBA ไหม?”
Stephen Curry ถามเย่เฉิน
เย่เฉินดื่มเหล้ากับพวกเขาจนกลายกลมกลืนกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพวกเขา”
“ผมว่าเขาน่าจะทำได้นะครับ เขารักษาสภาพร่างกายได้ดีมากเลย”
เจมส์กุมมือเย่เฉินด้วยความตื้นตัน “ขอบใจนะ บัดดี้ ถ้าหากมีวันนั้นขึ้นมาจริงๆ นายจะต้องมาเป็นสักขีพยานให้การแข่งขันของฉันนะ อ้อจริงสิพาแฟนคนสวยของนายคนนั้นมาด้วยล่ะ!”
“แน่นอนสิ ฉันจะต้องพาฉินหงเหยียนไปที่สนามแข่งด้วยแน่ๆ” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
และในตอนนี้เองจู่ๆ โทรศัพท์ของเย่เฉินก็ดังขึ้น คิดไม่ถึงว่าสายที่โทรเข้ามาคือหวังเจียเหยา
เย่เฉินเลิกคิ้วหล่อนโทรมาทำไมกันนะ?
“ฮัลโหล” เย่เฉินรับสาย
“เย่เฉิน…นายรีบมาเร็ว ฉันปวดท้อง”
เสียงของหวังเจียเหยาฟังแล้วอ่อนระโหยโรยแรงอย่างมาก!
ทันทีที่เขาได้ยินว่าหล่อนปวดท้อง ก็รีบลุกขึ้นอย่างเป็นกังวลทันที นั่นเพราะสายเลือดของเขาอยู่ในท้องหญิงสาว!
“คุณเป็นอะไร? แล้วทำไมโทรหาผม? หลิ่วอวี่เจ๋อล่ะ? ให้เขาไปส่งคุณไปโรงพยาบาลสิ!”
เย่เฉินผุดลุกขึ้น เขาก็รู้หลิ่วอวี่เจ๋อเป็นคนสารเลว เขาไม่ได้รักหวังเจียเหยาแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีทางจะรักเด็กในท้องของหวังเจียเหยา
แต่ว่าอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน ภรรยาของตนเองเจ็บปวดจนมีสภาพแบบนั้นจะไม่ยอมไปสส่งไปโรงพยาบาลก็เกินไปแล้วมั้ง?
หวังเจียเหยากล่าว “เขาออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อนแล้ว ฉันโทรหาเขาก็ไม่ติดเลย…”
เย่เฉินวางแก้วลงทันที “คุณอยู่ไหน?!”
ใช้เวลาแค่สิบห้านาที เย่เฉินก็มาถึงห้องพักในโรงแรม Andaz ที่หวังเจียเหยาพักอยู่
ในระยะทางสุดท้ายเย่เฉินแทบจะวิ่งไปหาอดีตภรรยาอยู่แล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เย่เฉินรีบร้อนไปเคาะประตูห้องด้วยลมหายใจที่หอบกระชั้น
ประตูห้องงถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ทว่าสิ่งที่ลอดเข้ามาในครรลองสายตานั่นกลับไม่ใช่หวังเจียเหยาที่อ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรง กุมท้อง ร้องโอดโอย
แต่เป็นหวังเจียเหยาคนสวยที่แต่งหน้าอย่างสวยสดงดงาม ในชุดนอนสายเดี่ยวซาตินแทน!
ชุดนอนสีไข่มุกนี้เย่เฉินเป็นคนซื้อให้หญิงสาว
“คิดไม่ถึงว่าชุดที่ซื้อให้ หล่อนจะยังเก็บไว้…”
เย่เฉินประหลาดใจ นี่เองก็เป็นเสื้อผ้าชุดแรกที่เย่เฉินตั้งใจซื้อให้หญิงสาว
ชุดที่หวังเจียเหยาสวมนั้นทำให้ร่างแบบบางนั้นดูใสซื่อบริสุทธิ์ ทันทีที่เขาเห็นหล่อนสวมชุดนี้ รู้สึกเหมือนว่าหญิงสาวเหมือนนางฟ้าเลยทีเดียว
ในระหว่างที่พวกเขาสองคนพยายามจะมีลูกกันนั้น หญิงสาวแทบจะใส่ชุดนี้ตลอดเวลาที่อยู่บ้าน
“นายมาแล้วเหรอ” หวังเจียเหยาพูดเสียงหวาน
“อืม” เย่เฉินเพิ่งจะก้าวท้าวเข้าไปในห้อง หวังเจียเหยาก็ปิดประตูทันที
เย่เฉินกวาดสายตามองในห้องอย่างระมัดระวังแล้วก็พบว่าหลิ่วอวี่เจ๋อไม่อยู่ที่นี่จริงๆ อย่างที่คิด
ที่จริงแล้วเย่เฉินวิ่งโร่มายังโรงแรมที่หวังเจียเหยาพำนักนั้นไม่ถูกต้องง
เพราะหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อแต่งงานกันแล้ว ตอนนี้หญิงสาวเป็นภรรยาของหลิ่วอวี่เจ๋อ
ที่นี่คือห้องที่พวกเขาสองคนจองเอาไว้ เย่เฉินที่เป็นเพียงคนนอกจะฉวยโอกาสตอนที่สามีของอีกฝ่ายไม่อยู่ แอบเข้าห้องของพวกเขา คงจะเกิดคำครหาได้อย่างง่ายดาย
เย่เฉินมองหล่อนอย่างเกรงอกเกรงใจ อย่างไรเสียตอนนี้หวังเจียเหยาก็เป็นภรรยาของคนอื่น
“เอ่อ…คุณเป็นอะไรไป?” เย่เฉินถาม
หวังเจียเหยากล่าวพลางระบายยิ้ม “ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี”
“คุณสบายดีมาก? เมื่อกี้คุณบอกว่าปวดท้องไม่ใช่เหรอ? หรือว่าคุณหลอกผมเหรอ?” เย่เฉินถามกลับ
หวังเจียเหยาหัวเราะคิกคักแล้วเดินเข้าไปในห้องแล้วตอบกลับ “จริงสิ ก็ฉันอยากจะหลอกให้นายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันไง เพราะนายไม่ได้อยู่กับฉินหงเหยียนสักหน่อย”
หวังเจียเหยารู้ว่าเย่เฉินไม่ได้อยู่กับฉินหงเหยียน ดังนั้นถึงไม่ยอมพลาดโอกาสทองครั้งนี้ไป
หวังเจียเหยามองเย่เฉินแล้วหวนนึกถึงที่เย่เฉินดังค์โชว์ต่อหน้าพวกเขาสามคนในวันนี้ ก็เกิดเกิดลุ่มหลงในตัวอีกฝ่าย ยื่นมือออกไปโอบรอบคอชายหนุ่ม
“เย่เฉิน เมื่อกี้ที่นายโชว์ดังค์หล่อมากเลย! หล่อจนฉันจะบ้า! พวกเราแต่งงานกันมาสามปี ทำไมนายไม่เห็นเคยบอกเลยว่าดังค์เป็น นิสัยไม่ดีจริงๆ!”
ทันทีที่หวังเจียเหยาเพิ่งจะเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมชาแนลก็โชยเข้ามา
เย่เฉินผลักหญิงสาวออก “หวังเจียเหยา คุณอย่าทำแบบนี้”
หวังเจียเหยากล่าว “ทำไมล่ะ คราวก่อนยังดีๆ กันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
เย่เฉินหวนนึกถึงเรื่องเมื่อครั้งก่อน ที่หวังเจียเหยามาหาเขาที่วิลล่าแล้วพวกเขาสองคนทำเรื่องเหลวไหลกัน ก็รีบร้อนอธิบาย
“คราวก่อนเป็นเพราะผมคิดว่าหวังเจียเหยาทรยศผม ดังนั้นผมเลยทนไม่ไหว แต่ความจริงแล้วผมมองหล่อนผิดไป หงเหยียนซื่อสัตย์กับผม ผมเองก็เช่นกัน! หวังเจียเหยาถ้าหากว่าคุณเหงามากจริงๆ งั้นคุณก็ไปบาร์โฮสสิ โตเกียวมีเยอะแยะจะตายไป”
จุดที่แตกต่างระหว่างญี่ปุ่นกับบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาก็คือ ที่นี่มีบาร์โฮสเป็นจำนวนมากมายและเปิดเผย โฮสที่ว่านั้นก็คือผู้ชายที่ให้บริการเหล่าหญิงสาว
ในประเทศญี่ปุ่นก็เสนอตัวออกมาหาลูกค้าสาวๆ เช่นกัน โฮสสามารถออกมาเรียกลูกค้าที่ตามข้างทางได้ แต่ผู้หญิงกลับทำแบบนี้ไม่ได้
อีกทั้งรายรับของโฮสหนุ่มยังสูงมากด้วย พวกดาราชายและศิลปินชายที่ร้อนเงินจำนวนไม่น้อยต่างก็ลงมาทำงานเป็นโฮสหรือเพื่อนนั่งดริ้งค์
ทว่าหวังเจียเหยาได้ยินเช่นนี้ก็หัวเสียอย่างมาก!
เพี๊ยะ!
หวังเจียเหยาสะบัดฝ่ามือฟาดใส่หน้าเย่เฉิน!
“เย่เฉิน! นายเห็นฉันเป็นคนยังไง! ฉันนน่ะเห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของเราถึงได้นัดเจอกับนาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีใครเอาเสียหน่อย!”
หวังเจียเหยาตีเย่เฉินอีกแล้ว เย่เฉินเดิมอยากจะตบหล่อนคืน แต่คิดไปคิดมาก็แล้วตัดสินใจปล่อยไป
นอกเสียจากเย่เฉินจะเปิดเผยว่าสถานะทายาทของตระกูลเย่ มิฉะนั้นหวังเจียเหยาไม่มีทางให้เกียรติเขา!
เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “สรุปเลยคือผมจะไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อฉินหงเหยียน ผมไปล่ะ!”
เย่เฉินกล่าวเสร็จก็หมุนตัวเดินหนีไป
แต่ว่าในเวลานี้เองประตูห้องพักโรงแรมที่เพิ่งปิดได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังลอยเข้ามา
“ที่รักเปิดประตูหน่อย”
เย่เฉินและหวังเจียเหยาต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้างหลิ่วอวี่เจ๋อกลับมาแล้ว!!
