ยอดนักรบจอมราชัน – ตอนที่ 158 แลกเปลี่ยนทักษะ

ตอนที่ 158 แลกเปลี่ยนทักษะ
แจ็คได้ทำการจัดซื้อจัดอุปกรณ์ออกกำลังกายจำนวนมากมาไว้ที่ห้องฝึกปฏิบัติการและห้องฟิตเนสในร่ม เหตุผลประการหนึ่งคือเพื่อเอาไว้ใช้ในการฝึกอบรม แต่อีกเหตุผลหนึ่งก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับบุคลากรภายในให้สามารถใช้อุปกรณ์ในช่วงเวลาว่างเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับร่างกายตัวเองมากขึ้น ซึ่งห้องฝึกปฏิบัติการของที่นี่นั้นมีขนาดกว้างประมาณ 100 ตารางเมตร
หลังจากที่ทุกคนเข้าไปในห้องฝึกปฏิบัติการแล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เย่เชียนดึงม่อหลงมานั่งข้าง ๆ และพูดกับเขาในขณะที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ว่า “พี่ม่อหลง คืนนี้พี่ไปหากับคนชื่อหลี่ตงให้ผมทีสิ บอกเขาว่าผมมีบางอย่างที่ต้องให้พี่ทำแทนผม”
“เกิดอะไรขึ้น ?” ม่อหลงถาม
“มีนักเลงกระจอก ๆ คนนึงมาสร้างปัญหาให้กับผม แต่ตอนนี้ผมให้พวกเขาจับตัวไอ้หมอนั่นเอาไว้แล้วล่ะ ตอนแรกผมกะว่าจะไปจัดการกับเขาด้วยตัวเอง แต่คืนนี้ผมดันไม่ว่างแล้วน่ะสิ ผมฝากพี่จัดการแทนผมด้วยก็แล้วกัน พี่จะทำยังไงก็ได้แต่ผมไม่ต้องการเห็นหน้าเขาในประเทศจีนอีก!” เย่เชียนพูดอย่างจริงจัง
ม่อหลงทำท่าทางเอามือเชือดคอและมองไปที่เย่เชียนด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก
เย่เชียนยิ้มแหย ๆ และรีบพูดว่า “ไม่ ๆ ไม่ต้องเอาให้ถึงตายหรอกพี่ พี่แค่โยนเขาทิ้งนอกประเทศก็พอ เออใช่! พี่เอาเขาไปทิ้งไว้ที่เมืองไทยสิ! พวกเพศที่สามน่าจะชอบเขานะ เดี๋ยวถึงเวลามันต้องมีใครสักคนในประเทศไทยแหละที่จะมาช่วยแปลงเพศให้กับเขา ฮ่า ๆ ๆ ”
“โอ้…!” ม่อหลงเลิกคิ้ว
ในที่สุดทุกคนก็เปลี่ยนชุดกันเสร็จ พวกเขากำลังพูดคุยกันพร้อมกับเดินไปที่ลานกว้าง แต่ละคนนั้นมีท่าทีการแสดงออกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทว่าทุกคนต่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและจิตวิญญาณแห่งนักสู้เดือดพล่านอยู่ในใจ แน่นอนว่าพวกเขานั้นคงไม่ได้ประลองยุทธวิธีและศิลปะการต่อสู้กันมานาน
ริมฝีปากของเย่เชียนฉีกออกกว้างเป็นรอยยิ้ม และในที่สุดเขาก็พูดเสียงดังว่า “มาเริ่มกันเลยดีกว่า!”
พูดจบเท้าของเย่เชียนก็ทำการเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วทันที หมัดของเขาพุ่งไปทางแจ็ค ขณะเดียวกันนี้เองที่ชิงเฟิงหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับง้างเท้าของเขาไปทางใบหน้าของเย่เชียน
เวลานี้ทั้งม่อหลง อู๋หวนเฟิงและแจ็คต่างก็เข้าร่วมในการต่อสู้ครั้งนี้ด้วย ซึ่งในศึกแห่งความชุลมุนวุ่นวายครั้งนี้นั้นไม่มีใครที่ร่วมมือกับใคร ไม่มีใครจับกันเป็นทีมและไม่มีใครที่เป็นเป้าหมายหลักทั้งสิ้น แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่สองคนที่มีความคิดตรงกันคือเลือกเผชิญหน้ากับเย่เชียนเป็นหลัก
“เฮ้ย ๆ! พวกนายจะเอาแบบนี้จริงดิ” เย่เชียนตะโกนออกมาขณะที่เขากำลังพุ่งไปหาแจ็ค
“บอส! คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอ ? ทักษะคิกบ็อกซิ่งและการใช้เท้าของบอสน่ะ! ฉันเห็นมาแล้ว! ครั้งล่าสุดที่โรงงานเคมีร้างเมื่อวันก่อนนั่นไง! เพราะงั้นใช้มันซะตอนนี้เลย ทำให้พวกเราได้เห็นมันอย่างเต็มตาสักที!” ม่อหลงพูดอย่างจริงจัง
“โธ่! ให้ตายเถอะ! งั้นระวังตัวด้วย” หลังจากที่เย่เชียนพูดแบบนี้แล้วขาของเขาก็เริ่มยันพื้นเอาไว้และเริ่มง้างเท้าเพื่อปล่อยออกไป พลังของการยิงของลูกเตะของเขาในแต่ละครั้งนั้นไม่ใช่เล่น ๆ มันทั้งสง่างามและทรงพลังอย่างสมบูรณ์แบบ
ภายในเวลาไม่นานนัก ทุกคนก็เหงื่อชุ่มไปทั่วร่างกายและต่างได้รับบาดเจ็บกันไปทั่วหน้า แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอะไร พวกเขาเพียงต้องพักรักษาตัวสักสองสามวันเท่านั้น หลังจากที่พวกเขาอาบน้ำกันเสร็จ พวกเขาต่างก็พากันทาน้ำมันเหล้าหมักลงบนหลังของกันและกัน ซึ่งแอลกอฮอล์ชนิดพิเศษนี้ถูกแต่งปรุงขึ้นเองโดยหมาป่าเขี้ยวพิษหลิวเทียนเฉิน มันได้ผลได้ดีมากและมีสรรพคุณในการรักษาอาการเคล็ดขัดยอกและอาการบาดเจ็บฟกช้ำและอื่น ๆ ได้อย่างดีเยี่ยม
“บอส! ลูกเตะนั่นทำผมตายได้เลยนะถ้าไม่หลบน่ะ บอสใจร้าย… เมื่อไหร่จะสอนท่าเตะเท่ ๆ แบบนั้นให้ผมบ้าง” ชิงเฟิงพูดด้วยความหวั่นเกรงทว่าคาดหวัง เด็กคนนี้ชอบที่จะผลักดันตัวเองและพัฒนาไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ซึ่งเป็นเหตุผลหนึ่งที่วันนี้เขามีอาการบาดเจ็บของร้ายแรงที่สุดในกลุ่ม เพราะถูกลูกเตะของเย่เชียนอยู่หลายครั้ง
“ฮ่า ๆ ๆ ลูกเตะพวกนี้มันไม่ได้ยากนักหรอก ถ้านายอยากเรียน ไว้ฉันจะสอนนายให้ก็ได้ แต่นายต้องอะไรมาตอบแทนฉันด้วยล่ะ!” เย่เชียนพูดและหัวเราะอย่างซุกซน
“โธ่บอส! ผมเพิ่งจะใช้เงินไปหมดแล้วเมื่อไม่นานมานี้เอง บอสอย่าลืมสิว่าผมเป็นหนึ่งในกลุ่มแสงจันทร์นะ” ชิงเฟิงพูด
“ปัดโธ่! เออ… ตอนฉันมาถึงฉันเห็นรถปอร์เช่จอดอยู่ข้างนอกนั่น! มันเป็นของนายใช่มั้ย ? ดี! งั้นเอามาให้ฉันยืมใช้สักสองสามวันสิ” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูด
“ให้บอสยืมสองสามวันมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ผมกลัวว่าบอสจะไม่คืนให้นี่สิ” ชิงเฟิงพูด
เย่เชียนยักไหล่อย่างเฉยเมยและพูดว่า “ก็แล้วแต่นายละกัน ฉันไม่ได้บังคับ เฮ้อ! เสียดายจัง! ลูกเตะที่ยอดเยี่ยมของฉันมันคงจะไม่ถูกส่งต่อไปกับใครอีกแล้ว”
“โธ่บอส…! ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ให้ บอสเอาไปเลย” ชิงเฟิงพูดอย่างเร่งรีบ
เย่เชียนฉีกยิ้มอย่างพอใจ เขารู้จักชิงเฟิงคนนี้เป็นอย่างดีว่าเด็กคนนี้นั้นเป็นคนที่ชอบในศิลปะการต่อสู้มาก ทุกครั้งที่เขาได้เห็นเทคนิคใหม่ ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขามักจะรู้สึกร้อนรนและอยากที่จะเรียนรู้มันไปเสียทุกครั้ง ถึงแม้ว่ามันต้องใช้เวลานานพอสมควรที่จะเรียนรู้และนำไปใช้ได้
“นายพูดแล้วนะ ฉันไม่ได้บังคับนายนะ” เย่เชียนพูดด้วยความยินดี
“บอสไม่ได้บังคับอะไรผมเลยครับ ผมนี่เต็มใจให้บอสยืมใช้ได้เต็มที่เลย” ชิงเฟิงพูดอย่างประจบประแจงพลางกุญแจรถออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วยื่นให้
เย่เชียนรับกุญแจมาจากชินเฟิงแล้วเขย่าไปมาพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็พูดว่า “โอ้โห! รถปอร์เช่เนี่ย แม้แต่กุญแจก็ยังเท่เลย!”
ชิงเฟิงมีสีหน้าที่เศร้าหมองราวกับว่าเย่เชียนได้ครอบครองและพรากสิ่งที่เขารักมากที่สุดไปเรียบร้อยแล้ว
ขณะเดียวกันนั้นแจ็ค ม่อหลงและอู๋หวนเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะอย่างมีความสุขเมื่อพวกเขาเห็นการแสดงออกของชิงเฟิง
หลังจากที่แต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย่เชียนก็ลุกขึ้นและพูดว่า “เอาล่ะ! ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องทำ ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนหรือทำธุระของตัวเองได้… แจ็ค! เดี๋ยวคืนนี้ฉันมารับนะ”
แจ็คพยักหน้าและตอบตกลง
เย่เชียนหันไปมองอู๋หวนเฟิงและพูดว่า “หวนเฟิง! นายอยากไปด้วยกันมั้ย ? เดี๋ยวฉันไปส่ง”
อู๋หวนเฟิงพยักหน้าและตอบว่า “ครับบอส!”
เย่เชียนขับรถปอร์เช่รุ่นเก้าหนึ่งหนึ่งเทอร์โบของชิงเฟิงออกจากสำนักงานรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดไปพร้อมกับอู่หวนเฟิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขณะที่อยู่ระหว่างทางบนถนนนั้น เย่เชียนก็หันไปพูดกับอู๋หวนเฟิงว่า “ท่าเซี่ยงไฮ้นี่ชักจะเริ่มไม่มั่นคงแล้วนะ แม้แต่พวกเหยี่ยวดำทมิฬก็เข้ามาแล้ว ยังไงฉันฝากนายช่วยดูแลพี่หลันหลันด้วยล่ะ!”
“แน่นอนครับบอส!” อู๋หวนเฟิงพยักหน้าตอบ
“หวนเฟิง… นายรู้สึกเสียใจมั้ยที่นายเป็นถึงขนาดนักรบเลือดเหล็กที่แข็งแกร่งของกลุ่มเขี้ยวหมาป่า แต่ฉันกลับให้นายมาทำงานเป็นผู้คุ้มกันแบบนี้” เย่เชียนถามหลังจากเงียบไปชั่วครู่
“ไม่เลยครับบอส! ทุก ๆ คนต่างก็มีหน้าที่ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น” อู๋หวนเฟิงตอบอย่างจริงใจ
“ฉันขอโทษนะหวนเฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันแล้วนายก็คงไม่…”
อู๋หวนเฟิงรีบขัดจังหวะขึ้นก่อนที่เย่เชียนจะพูดจบ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “บอส! บอสอย่ามาทำซึ้งอะไรหน่อยเลย ปล่อยให้เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปสียเถอะ อีกอย่างผมเองก็เต็มใจที่จะทำมันด้วย ผมแค่เสียแขนของผมไปข้างเดียวเอง แต่ถ้าให้ผมไปต่อสู้ ผมยังไม่เคยแพ้ใครเลยนะ บอสอย่าคิดมากเลยดีกว่า”
เย่เชียนเอื้อมมือไปลูบไหล่ของอู๋หวนเฟิงเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาที่แสดงถึงความขอบคุณและรู้สึกผิดโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อู๋หวนเฟิงก็ถามขึ้นว่า “บอสฝังขี้เถ้าของกัปตันเทียนไว้ที่ไหนเหรอ ?”
กัปตันเทียนเฟิงคือผู้เกษียณอายุจากกองกำลังพิเศษเขี้ยวหมาป่าแห่งกองทัพจีน เขาเป็นผู้ก่อตั้งกองกำลังทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าและเป็นผู้นำสูงสุดที่แท้จริงของเย่เชียน
“เออเรื่องนั้น… พวกนายอุตส่าห์มาถึงที่นี่กันแล้ว แต่ยังไม่ได้ไปแสดงความเคารพต่อเขาเลยสินะ ถ้างั้นคราวหน้าเรามารวมกันที่สุสานเพื่อแสดงความเคารพต่อกัปตันของเรากันเถอะ” เย่เชียนพูดด้วยความยินดี
“ตามนั้นครับบอส!” อู๋หวนเฟิงพยักหน้า
หลังจากที่ส่งอู๋หวนเฟิงที่สำนักงานชั่วคราวของน่านฟ้ากรุ๊ปเรียบร้อยแล้ว เย่เชียนก็รีบขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลเหรินเหมินทันที ระหว่างทางเขาไม่ลืมโทรหาหยางเจียนกัวเพื่อบอกให้เขารู้ว่าตนกำลังจะพาแฟนสาวไปเยี่ยม หยางเจียนกัวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเละพูดว่า “โอ้… ดี ๆ !” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะในบรรดาเด็กทั้งหมดที่เขาเลี้ยงดูมา เย่เชียนนั้นเป็นคนโปรดของเขาแต่ก็เป็นคนที่เขากังวลมากที่สุดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าในที่สุดเย่เชียนนั้นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว มันก็คลายความกังวลของเขาลงได้ระดับหนึ่ง
ยอดนักรบจอมราชัน

ยอดนักรบจอมราชัน

Status: Ongoing

เขาคือที่อยู่เหนือเหล่าทหารรับจ้าง เขาคือผู้ที่สามารถสร้างหายะนะจนทำให้ผู้นำประเทศแต่ละประเทศปวดหัว! เขาพร้อมที่จะเสียสละตัวเองและหลั่งเลือดเพื่อพวกพ้องและครอบครัวของเขา! เขาคือยอดนักรบจอมราชัน…

超级兵王

Author: 步千帆

Chinese edition copyright © ChineseAll Digital publishing Group Co.,Ltd

ALL RIGHTS RESERVED

เขาคือผู้ปกครองที่อยู่เหนือเหล่าทหารรับจ้างและหน่วยรบพิเศษ เขาคือผู้น่าเกรงขามที่สามารถทำให้ผู้นำประเทศแต่ละประเทศถึงกับสั่นคลอน! เพื่อพวกพ้องของเขาแล้วเขาพร้อมที่จะเสียสละตัวเอง เพื่อครอบครัวของเขา..เขาก็ไม่ลังเลที่จะหลั่งเลือด! เขานั้นดุจดั่งมังกรที่ทยานขึ้นเหนือสรวงสวรรค์.. พลังของเขานั้นทำให้ได้มาซึ่งชัยชนะ ไม่ว่าสถานการณ์จะเสียเปรียบและย่ำแย่เพียงใดก็ไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดเขาได้ แม้ว่าจะเป็นสายลมหรือผืนน้ำก็ตาม…

————————————–

ชายหนุ่มผู้เป็นดั่งจุดสูงสุดของเหล่าทหารรับจ้าง..ผู้ที่หวนกลับคืนสู่บ้านเกิดเพื่อจะใช้ชีวิตที่แสนธรรมดา..แต่โชคชะตากลับนำพามาเจอแต่เรื่องวุ่นวาย..ชายที่มีนามว่า ‘เย่เชียน’ ถูกขนานนามว่า ‘ราชันหมาป่า’ แต่กลับต้องมาปลอมตัวใช้ชีวิตเป็นเด็กมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะปกป้องหญิงสาวจากองกรค์นักฆ่านานาชาติ…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท