ยอดนักรบจอมราชัน – ตอนที่ 235 รับมือ

ตอนที่ 235 รับมือ
หลังจากที่เย่เชียนวางสายจากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้ว เขาก็ขับรถตรงไปยังโรงน้ำชาที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนนัดเอาไว้ทันทีโดยมีอู๋หวนเฟิงนั่งไปกับเขาด้วย เพราะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนรู้อยู่แล้วว่าถ้าเย่เชียนมาอยู่ที่ประเทศจีน คนอื่น ๆ ในกลุ่มเขี้ยวหมาป่าก็ต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
โรงน้ำชานั้นเป็นที่นิยมกันมาตั้งแต่สมัยก่อน แม้ว่าสมัยนี้คนหนุ่มสาวจะไม่ค่อยมาที่โรงน้ำชากันแล้ว แต่ธุรกิจโรงน้ำชานั้นก็ยังคงดำเนินไปได้ด้วยดีทุกยุคทุกสมัยอยู่ดี เย่เชียนเองก็ชอบดื่มชาอยู่ไม่น้อย ทว่าเขากลับไม่ได้ใส่ใจในรายละเอียดของการชงชาหรือให้ความสนใจเกี่ยวกับมันสักเท่าไหร่ อีกทั้งการที่เย่เชียนต้องไปอยู่ต่างประเทศมาเป็นเวลานานหลายปี มันก็ชักจะทำให้เขาเริ่มหันที่จะเปลี่ยนไปดื่มกาแฟเสียมากกว่า
ที่ชั้นสองของโรงน้ำชา
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนและหวงฟู่เส้าเจี๋ยนั้นกำลังนั่งรอการมาถึงของเย่เชียนอยู่อย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อหวงฟู่เส้าเจี๋ยเห็นเย่เชียนเดินเข้ามาจากระยะไกล เขาก็รีบพรวดพราดลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้นทันที แววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เย่เชียนเห็นดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจอยู่นิดหน่อย เพราะตอนแรกเขาคาดว่าปู่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะนัดเขามาเพื่อที่จะพูดคุยกันเรื่องพระบรมสารีริกธาตุ แต่การที่ปู่พาหวงฟู่เส้าเจี๋ยมาด้วยเช่นนี้แสดงว่าต้องเป็นเรื่องอื่นอย่างแน่นอน ทว่าเย่เชียนก็ยังคงเดินเข้าไปหาทั้งสองคนด้วยท่าทีปกติ
เมื่อเย่เชียนนั่งลงแล้ว หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มให้กับทั้งเย่เชียนและอู๋หวนเฟิง เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่าถ้าตัวเองมีลูกน้องดี ๆ คอยติดตามแบบนี้มันก็คงจะดีไม่น้อย
“อู๋หวนเฟิงใช่มั้ย ? นั่งลง ๆ เรามันคนกันเองทั้งนั้น” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนทักทาย
เย่เชียนเห็นอู๋หวนเฟิงยังคงไม่นั่งลง เขาจึงพูดขึ้นว่า “นั่งลงเถอะ… ปู่เขาไม่อะไรหรอก ถ้านายอยากดื่มหรือกินอะไรก็สั่งได้เลยตามสบาย”
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนหัวเราะเบา ๆ อยู่ในลำคอก่อนที่จะพูดว่า “ตามสบายเลย มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง พวกเอ็งสั่งได้ทุกอย่าง”
อู๋หวนเฟิงจึงพยักหน้าแล้วนั่งลงข้าง ๆ เย่เชียน จากนั้นก็หันไปพูดกับพนักงานเสิร์ฟที่เดินผ่านมา “น้อง ๆ ที่นี่มีหูฉลามขายมั้ย ?”
พนักงานเสิร์ฟถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เธอส่ายหัวปฏิเสธเพราะที่โรงน้ำชาแห่งนี้ขายแต่เพียงติ่มซำและอาหารทานเล่นเบา ๆ เท่านั้น
“แล้วหอยเป่าฮื้อล่ะมีมั้ย ? เนื้อจระเข้ล่ะ ?” อู๋หวนเฟิงถามต่อแต่พนักงานเสิร์ฟก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความหดหู่ “ที่นี่ไม่มีอะไรดี ๆ เลยงั้นหรือไง ?”
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นเคยได้ยินมาว่าอู๋หวนเฟิงนั้นเป็นคนสงบเสงี่ยมและสุขุมมากที่สุดในกลุ่มเขี้ยวหมาป่า ทว่าเด็กผู้ชายที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้มีความใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาเคยได้ยินมาเลยสักนิด มันจึงทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย แต่สำหรับเย่เชียนแล้ว เขากลับรู้สึกขำอยู่ในใจ เพราะไม่มีใครรู้จักอู๋หวนเฟิงคนนี้ได้ดีไปมากกว่าเขาอีกแล้ว ถึงภายนอกอู๋หวนเฟิงนั้นจะดูเป็นคนสุขุมเยือกเย็น แต่บางครั้งเขาก็มักที่จะพูดจาแปลก ๆ หรือทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้
พนักงานเสิร์ฟถูกรัวคำถามเช่นนั้นก็ถึงกับเสียอาการกันไปเลยทีเดียว แต่ท้ายที่สุดเธอก็ตั้งสติได้แล้วยื่นเมนูอาหารให้อู๋หวนเฟิง “ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทางเราไม่มีเมนูที่คุณลูกค้าถามถึง นี่เป็นเมนูอาหารของเราค่ะ คุณเลือกดูเลยว่ามีอะไรที่พอจะถูกใจคุณบ้าง”
เย่เชียนยิ้มน้อย ๆ แล้วยื่นมือไปรับเมนูมาจากพนักงานแทน จากนั้นก็พูดว่า “คุณไม่ต้องคิดมากนะ เขาแค่หยอกเล่นเฉย ๆ เท่านั้นแหละ”
เมื่อเย่เชียนกวาดสายตาดูเมนูคร่าว ๆ แล้ว เขาก็สั่งชามาสองถ้วยกับติ่มซำอีกนิดหน่อย
ทั้งหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและหวงฟู่เส้าเจี๋ยต่างก็รู้สึกสนใจในตัวของอู๋หวนเฟิงเป็นอันมาก อันที่จริงมันก็มากถึงขั้นที่ทั้งสองคนนั้นจะแอบเหลือบมองเขาอยู่หลายครั้งตั้งแต่เขานั่งลงที่โต๊ะด้วยกันแล้ว ในฐานะทหารหวงฟู่เส้าเจี๋ยยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวของเขาคนนี้มากเป็นพิเศษ เขารู้สึกว่ารอบ ๆ ตัวของอู๋หวนเฟิงนั้นมีกลิ่นอายแห่งความนองเลือดอยู่ ทันใดนั้นเองอู๋หวนเฟิงก็มองมาที่เขาพอดี เขาจึงรีบหลบสายตาและรู้สึกได้ถึงความกลัวที่เกิดขึ้นในใจของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก หวงฟู่เส้าเจี๋ยในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนลูกแกะที่กำลังถูกหมาป่าจ้องอยู่ยังไงยังงั้น
“ที่ปู่เรียกผมมาในวันนี้เพื่อที่จะตำหนิผมเกี่ยวกับเรื่องนั้นงั้นเหรอ ?” เย่เชียนถามขณะที่มองไปยังหวงฟู่ชิงเตี๋ยน
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนผงะไปขั่วครู่ แต่สุดท้ายเขาก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะตอบไปว่า “ไม่ใช่หรอกหน่า… เรื่องนั้นทางฝ่ายฉันทำผิดพลาดเอง ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พวกเอ็งต้องเสียเวลาเปล่า ๆ น่ะ”
เย่เชียนยักไหล่แล้วพูดว่า “แต่ข้อตกลงเรื่องเงินน่ะ มันก็ต้องจ่ายอยู่ดีนะ ปู่จะเบี้ยวไม่ได้!”
“ฉันรู้หน่า… ฉันไม่เบี้ยวเอ็งหรอก แต่อาจจะต้องรอหน่อยก็แค่นั้น เพราะสภาพทางการเงินของกระทรวงน่ะกำลังฝืดเคืองอยู่นิดหน่อย” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด
“โธ่… ปู่อย่ามาหลอกผมหน่อยเลย! ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าตอนนี้ประเทศเรานั้นมั่งคั่งขนาดไหน ข้าราชการแต่ละคนเขากินกันจนอ้วนไปหมดแล้ว ปู่อย่าทำให้เงินภาษีของประชาชนต้องเสียเปล่าสิ” เย่เชียนพูดพร้อมโบกมือปฏิเสธไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
“งั้นขอจ่ายเป็นงวดได้มั้ย ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถาม “อีกอย่าง… ต่อให้มันจะเป็นความผิดพลาดของทางฝ่ายเราก็จริง แต่ท้ายที่สุดไอ้พวกนั้นมันก็หนีไปได้อยู่ดี เพราะงั้นเอ็งก็ควรที่จะลดค่าจ้างไปสักหน่อยว่ามั้ย ?”
“ไม่มีปัญหา! นี่ผมเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราสองคนหรอกนะ งั้นปู่ก็หักออกไป 9 เปอร์เซ็นต์ก็แล้วกัน” เย่เชียนพูดด้วยความเต็มใจ
“เอ็งนี่มันขี้งกไม่เปลี่ยนจริง ๆ ” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด
“แหมปู่! แทนที่ปู่จะเอาเงินส่วนนั้นมาจ้างผม แต่ปู่ดันเอาไปสนับสนุนไอ้พวกต่างชาตินั่น” เย่เชียนพูด
“นี่เอ็งกำลังพูดถึงอะไรอยู่ ? ฉันไปทำอย่างงั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถามด้วยความประหลาดใจ
“ต่อให้ปู่ไม่ได้เป็นคนทำ แต่ปู่กล้าพูดมั้ยล่ะว่าคนอื่นจะไม่กล้าทำน่ะ ? ปู่กล้ายืนยันรึเปล่าว่าพวกข้าราชการคนอื่นในจีนเป็นคนซื่อสัตย์และรักองค์กรอย่างจริงใจน่ะ” เย่เชียนตอบด้วยคำถาม
“ที่ไหน ๆ มันก็ต้องมีไอ้พวกคนเลวปนอยู่ด้วยกันทั้งนั้นแหละ แต่เดี๋ยวทางภาครัฐก็จัดการเองแหละหน่า” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดอย่างละอายใจ เมื่อนึกถึงความประพฤติของเหล่าเจ้าหน้าที่ในปัจจุบันหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เพราะถ้าไม่มีมาตรการที่รุนแรงขั้นเด็ดขาดบางอย่างขึ้นมา มันก็แทบที่จะไม่สามารถระงับพฤติกรรมเช่นนี้ได้เลย ความละโมบโลภมากของมนุษย์นั้นช่างไร้ขอบเขตอย่างแท้จริง
“อะแฮ่ม ๆ” หวงฟู่เส้าเจี๋ยไอออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและเย่เชียนดึงบทสนทนาที่ไร้สาระออกมาพูดคุยเหมือนมดบนหม้อไฟร้อน ๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้นเสียที เพราะในวันนี้เขานั้นได้ขอให้ลุงของเขามาเพื่อขอให้เย่เชียนยอมรับตัวเองเป็นศิษย์ ซึ่งจนกระทั่งถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้กันเลยแม้แต่น้อย
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนผงะไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยิ้มเจื่อน ๆ และรินน้ำชาใส่ถ้วยของเย่เชียน “มา ๆ ดื่มชากันสักหน่อย!”
เย่เชียนไม่รู้ว่าพวกเขาหมายถึงอะไรกันแน่ แต่เมื่อเห็นหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วเย่เชียนก็พอที่จะเดาได้เกือบทั้งหมด เขาคิดว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็คงจะต้องการให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนทำอะไรให้อย่างแน่นอน
“เย่เชียน… อันที่จริงที่ฉันเรียกเอ็งมาในวันนี้ก็เพราะว่าฉันต้องการถามอะไรเอ็งบางอย่างน่ะ” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเริ่ม
“ปู่ต้องบอกมาก่อนว่าค่าตอบแทนดีหรือเปล่า ?” เย่เชียนพูดอย่างรีบร้อนก่อนที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะพูดจบ
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงกับแน่นิ่งไปชั่วครู่เมื่อเย่เชียนเอ่ยปากถามถึงรางวัลตอบแทนอย่างรวดเร็วเช่นนี้ หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงหันไปจ้องเขม็งที่หวงฟู่เส้าเจี๋ยอย่างดุร้าย เพราะถ้าหากไม่ใช่เพราะหลานชายคนนี้แล้วเขาจะต้องแบกหน้ามาขอร้องเย่เชียนให้เสียฟอร์มทำไมกันล่ะ ?
“เอ่อไอ้หนู… เอ็งช่วยฟังฉันให้จบก่อนจะได้มั้ย ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดขึ้น
ท้ายที่สุดแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็เป็นถึงผู้อำนวยการกระทรวงความมั่นคงแห่งชาติ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยถ้าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนคนนี้คิดที่จะสร้างความยากลำบากให้กับเย่เชียน ซึ่งเย่เชียนเองก็รู้ดีว่าถึงแม้ว่าความสัมพันธ์กับเขาและหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะดีแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเขาจะโกรธเคืองไม่เป็น และเย่เชียนก็สามารถชั่งน้ำหนักของสถานการณ์ต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี เขาจึงต้องให้เกียรติหวงฟู่ชิงเตี๋ยนบ้าง เพราะไม่เช่นนั้นเขาก็อาจจะไม่ได้ผลประโยชน์ดี ๆ ในอนาคตภายภาคหน้าในประเทศจีนนัก
“ปู่อยากให้ผมรับเส้าเจี๋ยเป็นลูกศิษย์งั้นเหรอ ?” เย่เชียนยิ้มเจื่อน ๆ ขณะที่ตั้งคำถาม
“ฮ่า ๆ ๆ ถ้าเอ็งรู้อยู่แล้วงั้นฉันก็ไม่ต้องอธิบายแล้วสินะ เอ็งลองพิจารณาดูนะ เด็กคนนี้มันมีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไป ซึ่งบุคลิกแบบนี้มันก็ไม่เป็นผลดีต่ออนาคตของตัวเขาเองอย่างมาก เพราะงั้น… ฉันก็หวังว่าคนอย่างเอ็งคงจะช่วยเขาได้ ช่วยสั่งสอนและบอกให้เขารู้ทีว่าฟากฟ้าเนี่ยมันสูงและกว้างมากแค่ไหน และแผ่นดินนั้นกว้างใหญ่มากแค่ไหนกัน” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด
“เฮ้อ… ในเมื่อปู่ขอมาขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ผมไว้หน้าปู่ได้ยังไงกันล่ะ ?” เย่เชียนถอนหายใจ
ก่อนที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะได้อ้าปากพูด จู่ ๆ หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นและพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “ขอบคุณครับอาจารย์… ขอบคุณครับท่านอาจารย์!”
“อย่าเพิ่งรีบเรียกฉันว่าอาจารย์” เย่เชียนพูด “ถึงแม้ว่าฉันจะรับนายเป็นศิษย์แล้วก็เถอะ… แต่มันก็ยังขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นและความตั้งใจของนาย”
“ครับ! ผมจะตั้งใจให้มากที่สุดเลย” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดพลางทุบหน้าอกของตัวเองอย่างหนักแน่น
เย่เชียนจึงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จากที่นี่ไปทางตะวันออกของเมืองมันไกลแค่ไหนถ้าเราขับรถไปน่ะ ?”
หวงฟู่เส้าเจี๋ยงงเป็นไก่ตาแตก เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เย่เชียนถึงได้ถามขึ้นมาเช่นนั้น แต่หลังจากผงะไปชั่วครู่ เขาก็ตอบด้วยท่าทางที่งุนงงว่า “อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะประมาณหนึ่งชั่วโมงถ้าขับรถไปครับ!”
“ฉันได้ยินมาว่ามีร้านขายเต้าหู้ดองอยู่ทางตะวันออกของเมือง… ร้านนั้นขึ้นชื่อมากเลยเพราะงั้นนายไปซื้อมาให้ฉันทีสิ” เย่เชียนพูดและฉีกยิ้ม
“ได้เลยอาจารย์… ผมจะไปซื้อให้เดี๋ยวนี้แหละ” หวงฟู่เส้าเจี๋ยทุบหน้าอกตัวเองอย่างหนักแน่นและรีบวิ่งออกไป
“เดี๋ยวก่อน! แต่ฉันไม่ได้ให้นายขับรถไปนะ ฉันอยากให้นายวิ่งไป!” เย่เชียนพูด
หวงฟู่เส้าเจี๋ยผงะไปอีกครั้ง ก่อนที่จะคิดว่านี่มันจะต้องเป็นบททดสอบของเย่เชียนอย่างแน่อน เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็กัดฟันและพูดว่า “ไม่มีปัญหาครับ!”
หลังจากพูดจบหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
“จำเอาไว้ว่าอย่าโกงนะ! ถ้าฉันรู้ว่านายแอบขับรถไปล่ะก็… อย่ามาโทษว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน” เย่เชียนตะโกนเสียงดัง แต่ถึงยังไงหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ได้วิ่งลงไปที่ชั้นล่างแล้ว
จากนั้นเย่เชียนก็หันมายิ้มและพูดกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนว่า “งั้นเรามาดื่มชากันเถอะปู่!”
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพยักหน้า เขานั้นไม่เคยเห็นหวงฟู่เส้าเจี๋ยเชื่อฟังและกระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อนเลย และเย่เชียนคนนี้ก็สามารถสยบเขาเอาไว้ได้ จากนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็พูดขึ้นมาว่า “ตระกูลหวงฟู่ของเรามีผู้สืบทอดอยู่เพียงคนเดียว… ซึ่งตระกูลของเราก็ต้องพึ่งเขาให้ดูแลทุกสิ่งทุกอย่างในอนาคต ฉันไม่เคยเห็นเขาเคารพและเทิดทูนใครเหมือนกับเอ็งเลยเย่เชียน… เพราะงั้นฉันขอฝากหลานชายแท้ ๆ ของฉันด้วยล่ะ”
เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “แล้วปู่ไม่กลัวว่าผมจะพาเขาเดินไปในทางที่ไม่ดีหรือไง ?”
หวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงยิ้มและพูดว่า “แต่เท่าที่ฉันเห็นมา… เอ็งก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลยหนิ ฉันชอบคนอย่างเอ็งมาก ฮ่า ๆ ๆ ”
ยอดนักรบจอมราชัน

ยอดนักรบจอมราชัน

Status: Ongoing

เขาคือที่อยู่เหนือเหล่าทหารรับจ้าง เขาคือผู้ที่สามารถสร้างหายะนะจนทำให้ผู้นำประเทศแต่ละประเทศปวดหัว! เขาพร้อมที่จะเสียสละตัวเองและหลั่งเลือดเพื่อพวกพ้องและครอบครัวของเขา! เขาคือยอดนักรบจอมราชัน…

超级兵王

Author: 步千帆

Chinese edition copyright © ChineseAll Digital publishing Group Co.,Ltd

ALL RIGHTS RESERVED

เขาคือผู้ปกครองที่อยู่เหนือเหล่าทหารรับจ้างและหน่วยรบพิเศษ เขาคือผู้น่าเกรงขามที่สามารถทำให้ผู้นำประเทศแต่ละประเทศถึงกับสั่นคลอน! เพื่อพวกพ้องของเขาแล้วเขาพร้อมที่จะเสียสละตัวเอง เพื่อครอบครัวของเขา..เขาก็ไม่ลังเลที่จะหลั่งเลือด! เขานั้นดุจดั่งมังกรที่ทยานขึ้นเหนือสรวงสวรรค์.. พลังของเขานั้นทำให้ได้มาซึ่งชัยชนะ ไม่ว่าสถานการณ์จะเสียเปรียบและย่ำแย่เพียงใดก็ไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดเขาได้ แม้ว่าจะเป็นสายลมหรือผืนน้ำก็ตาม…

————————————–

ชายหนุ่มผู้เป็นดั่งจุดสูงสุดของเหล่าทหารรับจ้าง..ผู้ที่หวนกลับคืนสู่บ้านเกิดเพื่อจะใช้ชีวิตที่แสนธรรมดา..แต่โชคชะตากลับนำพามาเจอแต่เรื่องวุ่นวาย..ชายที่มีนามว่า ‘เย่เชียน’ ถูกขนานนามว่า ‘ราชันหมาป่า’ แต่กลับต้องมาปลอมตัวใช้ชีวิตเป็นเด็กมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะปกป้องหญิงสาวจากองกรค์นักฆ่านานาชาติ…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท