ไม่หรอก นายก็รู้นี่ว่าฉันจับคู่เสื้อผ้าไม่เป็น ต้องใส่อะไรขึ้นเวทีบ้างก็ไม่รู้ ยิ่งรอบสุดท้ายที่ไม่มีสไตล์ลิส ฉันเครียดจะตายอยู่แล้ว คำตอบของกู้หลานอันเหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด แต่ครั้งนี้เขาปล่อยให้ทุกอย่างมันไหลตามน้ำ ดังคำว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวางนั่นเอง ฟู่ซี นายเข้าใจเรื่องพวกนี้นี่ นายช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหม?
ฉัน? ได้สิ ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเลือกได้ไม่ดี นายโทษฉันไม่ได้นะ เมื่อผ่านการแสดงมามากมายย่อมดูออกว่าใครกำลังแสดงอยู่ ก็เหมือนกับที่กู้หลานอันกำลังมองไปยังใบหน้าของฟู่ซีที่ดูท่าท่างกังวล แต่แววตานั้นแอบซ่อนความดีใจอยู่ข้างใน
ฟู่ซี ดีจริงๆที่มีนาย กู้หลานอันพูดด้วยความโล่งอก และมองดูฟู่ซีที่รอแทบไม่ไหว รีบเดินไปราวเสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดให้อย่างขะมักเขม้น เขาแอบกำหมัดแน่น แรงจนรู้สึกถึงความเจ็บปวด
เลือกเสร็จแล้ว นายดูซิว่าได้รึเปล่า ถ้าไม่ถูกใจ ฉันจะช่วยเลือกใหม่ เมื่อได้เห็นชุดเสื้อคลุมสีเหลืองเขียวที่ฟู่ซีถือไว้ แล้วเสนอให้ใส่ในรอบชิงชนะเลิศในชาติก่อน กู้หลานอันทำท่าดีใจมากและนำมาทาบกับตัว พลางยิ้มและเอ่ยว่า ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ ถ้านายเลือกให้ ยังไงก็ต้องเหมาะกับฉันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะรีบเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ละ
จริงหรือ รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยนะ ที่นายยอมใส่ชุดที่ฉันเลือก เพื่อใส่ไปในรอบชิงชนะเลิศ สีหน้าฟู่ซีเต็มไปด้วยความปิติ ดูแล้วเหมือนจะซาบซึ้งมาก แต่อย่าหาว่าฉันพูดเวอร์ไปนะ ชุดนี้มันเข้าคู่กันแล้วมีสไตล์ นายใส่แล้วยิ่งดูดี มันต้องช่วยให้นายปล่งประกายที่สุดบนเวทีและช่วยให้นายได้แชมป์พรุ่งนี้ฉันจะเป็นซุปเปอร์สตาร์ได้อย่างแน่นอน
เปล่งประกายบ้านนายสิ กู้หลานอันแอบยกนิ้วกลางขึ้นในใจเบาๆ ชาติที่แล้วเขาเชื่อคำพูดลวงโลกของฟู่ซี ใส่ชุดนั้นขึ้นเวที สุดท้ายกลายเป็นตัวตลกของผู้ชม ในใจได้รับความอับอายขายหน้าไม่พอ ยังโดนนักข่าวตั้งฉายาประจำปีว่า สุดยอดแฟชั่นดาราชายที่พังพินาศ อีกด้วย
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็คงจะดีไม่น้อย ขอบใจนายมากเลยนะฟู่ซี ที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้ ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกไม่ดี แต่กู้หลานอันก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เขากล่าวขอบคุณไปด้วยความจริงใจ
ขอบคุณอะไร เราก็เป็นเหมือนพี่น้องกันนะ นายเปลี่ยนเสื้อเถอะ ฉันจะออกไปแล้ว ฟู่ซีกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความดีใจ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่แผนวางไว้ ก็รีบขอตัว
ไปเถอะ! ไปเถอะ! เมื่อเห็นเขากุลีกุจอรีบเดินจากไป กู้หลานอันก็โบกมือลาด้วยความรำคาญ ทันทีที่ฟู่ซีเดินลับสายตา กู้หลานอันก็กรอกตามองบน เสื้อผ้าที่อยู่ในมือก็เขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี เขาเดินไปส่องกระจกภายในห้อง มองตนเองที่ผมยาวปรกหน้า ถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าธรรมดาแต่ร่างกายดูแข็งแรง และเพิ่งจะอายุ 18 ปี มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาเสยผมหน้า กวาดสายตาไปทั่วไปใบหน้าที่สวยงาม รอยยิ้มแสนเสน่ห์ เขามองตัวเองในกระจกเริ่มหัวเราะไม่หยุด ขณะเดียวกันน้ำตาหยดแรกก็ไหลงมาพร้อมๆกับคำแรกที่เขาพูดขึ้น ฉันกลับมาแล้ว ฉันกลับมาแล้ว เจาเยี่ย เรายังเริ่มต้นกันใหม่ได้ เรายังมีโอกาสด้วยกันอีกมากมาย ฉันยังสามารถทำให้นายไม่ต้องเจ็บปวด และฉันยังสามารถกอดนายแน่นๆ สามารถอยู่กับนายไปชั่วชีวิตแบบใสบริสุทธิ์ไร้มลทินได้
มีเรื่องราวมากมายที่อยากจะพูด แต่มันกลับพูดไม่ออก สุดท้ายหลานอันเพียงแต่เรียกชื่อของเจาเยี่ยอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรัก เขาพึมพำจนเสียงแหบแห้งจึงหยุด เขาเงียบและหยุดไปพักใหญ่ ฝืนให้ตัวเองลุกขึ้นมาจากอารมณ์เหล่านั้น สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด เรียกสติตัวเอง เช็ดหน้าเช็ดตา จึงหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา
เมื่อเห็นเวลายังไม่ถึงทุ่มครึ่ง ก็เดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งหยิบกรรไกรมาตัดแต่งทรงผม แต่งหน้าเบาๆโทนใสๆ แล้วเดินไปยังราวเสื้อผ้า หยิบเอาเสื้อผ้าเรียบง่ายสีขาวดำแต่ไม่ทิ้งสไตล์ดูดีมาใส่ เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย ส่องกระจกสำรวจตัวเองใหม่อีกครั้ง กู้หลานอัน ยิ้มหยันที่มุมปาก ฟู่ซีชาติที่แล้วนายอิจฉาฉัน แกล้งชมและหลอกใช้ฉัน ซื้อตัวสไตล์ลิสหลอกให้ฉันไว้ผมยาว ใส่เสื้อผ้าแปลกประหลาด สกัดจุดแข็งทั้งหมดของฉัน จนได้รับชัยชนะ
