เพราะว่าถ้าไม่เข้าวงการก็จะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เขา ไม่มีโอกาสได้คบกับเขา เขาไม่ชอบคนรวย กู้หลานอันยิ้มอย่างระอา ถ้าหากเลือกได้ เขาอยากออกจากวงโคจรที่นำพาเขาเข้าสู่ฝันร้ายไม่มีที่สิ้นสุดนี้แทบแย่ แต่เขาไม่มีทางเลือก ถึงแม้ชาติที่แล้วเขากับเจาเยี่ยจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในระยะเวลาสั้นๆ แต่ความสนใจทั้งหมดนั้นเจาะจงไปที่ตัวเขาทั้งหมด ดังนั้นหลานอันจึงรู้จักเจาเยี่ยดี ถึงแม้เขาจะไม่มีอคติต่อคนรวย แต่เป็นเพราะคนพ่อที่มีฐานะร่ำรวยทำให้เขากับแม่เขามีฝันร้าย ส่งผลให้เขาฝังใจอยากหนีจากพวกคนรวยตั้งแต่เด็ก ชาติที่แล้วที่เขากับเจาเยี่ยคบกันแล้ว ตอนที่หลินเซวียนสารภาพรักกับเจาเยี่ยเพราะถูกกระตุ้นนั้น เขาก็ใช้ข้ออ้างนี้ปฏิเสธหลินเซวียน ในช่วงเวลานั้นหลานอันเองก็วิตกกังวล กลัวว่าเจาเยี่ยจะสืบรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของตัวเอง แต่เพื่อความปลอดภัยของเขา พ่อเขาจึงได้ให้คนเปลี่ยนข้อมูลการเกิดของเขาตั้งแต่เด็ก ประกอบกับไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาอยู่แต่บ้านไม่ได้เจอผู้คน ถึงแม้เจาเยี่ยจะตรวจสอบจริงก็คงไม่พบข้อมูลอะไร
ไม่ชอบคนรวย? พิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ใช่ว่าแกล้งแสดงนะ ตัวเธอเองก็เป็นคนรวยนี่ งั้นก็ต้องไม่ชอบตัวเองด้วยสิแบบนี้? อันนาเหมือนได้เปิดประตูสู่โลกใหม่
ครับ กู้หลานอันเสียงเบาลง จมสู่ความทรงจำ แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาก็ไม่ชอบตัวเองครับ ช่วงเวลาที่ผมรู้จักเขา เวลาที่เขารู้สึกหดหู่ ก็มักจะถามผมว่า ทำไมเขาไม่ตายไปซะ
ช่างเป็นคนแปลกประหลาด ลูกพูดจนแม่อยากจะเจอเธอแล้ว ลูกรัก ลูกบอกแม่มาตรงๆ ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ดีกว่าให้แม่ไปสืบแล้วไม่พบอะไร แม่รับประกันจะไม่บอกพ่อเด็ดขาด อันนายกมือยืนยัน
ทำไมสืบไม่พบอะไรล่ะครับ สืบผิดทางรึเปล่า? กู้หลานอันหรี่ตาทั้งคู่ แวบหนึ่งในดวงตาคิดคำนวณ เขาสูดดมกลิ่นหอมพลางลูบท้องเดินไปทางห้องครัวแล้วพูดว่า แม่ครับ แม่ไม่ต้องไปจ้างบริษัทเอกชนพวกนั้นมาตามสืบนะ และไม่ต้องสืบหาจากเพื่อนในวงการด้วย แม่แค่ต้องเข้าเว็บไป่ตู้[1] ค้นหาคำว่า ดาราอายุ 23 ปี ค่าตัวพันล้าน แม่ก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
จริงเหรอ? หน้าอันนาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหา เมื่อเห็นผลการค้นหา ทำหน้าอึ้งแล้วอึ้งอีก ชื่อเจาเยี่ยปรากฏเด่นหรา ด้านล่างเป็นข้อมูลและรูปถ่ายของเขา
ไม่มีทางน่า!! ปากอันนาอ้ากว้างจนสามารถยัดไข่เป็ดเข้าไปได้หนึ่งฟอง กลืนน้ำลาย กำโทรศัพท์มือถือวิ่งเข้าห้องครัว ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
กู้หลานอันเห็นเธอวิ่งเข้ามาจึงเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าออกก่อนพูดว่า นั่งสิครับ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ แกล้งทำเป็นไม่ได้ใส่ใจหยิบตะเกียบคีบเกี๊ยวซ่าเข้าปากแล้วถามว่า ค้นเจอแล้วใช่มั้ยครับ?
ค้นน่ะค้นเจอแล้ว แต่ว่า อืม มัน…… อันนาอยากจะระมัดระวังเรื่องการใช้คำพูด ผลลัพธ์คือกลายเป็นอึกๆ อักๆ สุดท้ายทำใจนิ่งยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้ากู้หลานอันและพูดออกมาทั้งหมดในลมหายใจเดียว แต่คนที่ตรงตามคุณสมบัติคือผู้ชาย ลูกรัก ลูกไม่ได้ชอบผู้ชายใช่ไหม!
ไม่ได้ชอบครับ กู้หลานอันเคี้ยวเกี๊ยวซ่าสองคำแล้วกลืนลงไป อันนารู้สึกโล่งอก กำลังจะพูด ก็ได้ยินกู้หลานอันพูดตอกย้ำเข้ามาในโสตประสาทว่า แต่อย่างนั้น ผมก็ชอบเขา
อะไรนะ! อันนาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว มองกู้หลานอันด้วยความรู้สึกซับซ้อนแล้วพูดว่า ลูกรัก ลูกอย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น ลูกก็รู้ว่าหัวใจแม่ไม่ค่อยดี
ผมไม่ได้ล้อเล่น กู้หลานอันวางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้นอย่างไม่ยี่หระ เมื่อครู่ช่วงที่ปล่อยให้อันนาสืบค้นนั้น เขากลัวว่าจะเห็นสีหน้าผิดหวังของอันนาเลยตั้งใจหลบออกมา ดั่งคำที่ว่าหลบได้ช่วงเวลาหนึ่งแต่ไม่สามารถหลบได้ตลอดไป เมื่อเขาตัดสินใจจะเปิดเผยแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน แม่ครับ ผมชอบเจาเยี่ย คนที่ผมพูดถึงตอนคุยกับพ่อและแม่เมื่อกี้ก็คือเขานี่แหละครับ ผมอยากใช้ชีวิตกับเขา อยากถูกเขาขอแต่งงานหรือไม่ก็ขอเขาแต่งงานครับ
เชิงอรรถ
[1] ไป่ตู้ (ภาษาจีน 百度) เว็บไซต์ค้นหายอดนิยมของจีน คล้ายกับ google
